Kızlar yıllardır tanıdığım birisiyle 2 aydır daha sık görüşmeye başladık. Kız arkadaşı olduğunu bildiğim için çok dikkatli davranıyodum. Öyle ki aramızdaki 9 yaştan da yararlanıp "abi" diyodum. Bi gün beni görmediğinde özlediğini söyledi, bense çok sert bi tepki verdim. Ama konuşmaya ve görüşmeye devam ediyoduk. Bi akşam sohbet ederken aldatıldığını söyledi. Ben de yaşamıştım, üzüldüm ama bi yandan da sevindim. Çünkü bişeyler hissettiğimin farkındaydım. Fakat salı günü görüştüğümüzde dayanamayıp o kız arkadaşıyla hala birlikte olup olmadığını sordum. "Birlikteyiz. Çünkü ayrılmamız sadece bizim değil onun kardeşinin de hayatını etkileyecek. Bunu sana tam anlamıyla anlatamıyorum, kendime olan saygımı kaybetmekten korkuyorum." dedi. Ben de ona "seninle artık daha seyrek görüşelim çünkü hislerimin nereye gideceğini biliyorum. Ve bu imkansız." dedim. O sırada telefonu elimdeydi ve kız arkadaşından "aşkım" diye mesaj geldi. Telefonu ona geri verdim. Hiç bişey söylemedi ama rahatsız oldu. Masadan kalkıp telefonla konuşmaya gitti. Kimsenin hayatını mahvetmemek için kendi dünyamı karartıyorum. Bazen diyorum belki de bu ihanet değildi belki de ayıp değildi. Ama sonra aklıma; "hem kız arkadaşını hem beni idare ettin." cümlemden sonra hiç bişey diyemediği sadece özür dilediği geliyo. Doğru yaptığımdan eminim ama çok mutsuzum. Tıpkı bana o masada söylediği dizelerdeki gibi; şimdi biz senle neyiz biliyo musun? Savaş alanında annesini arayan çocuklar gibiyiz, bulduğunda ne yapacağını bilemeyen...
iskence gibi...
O arada gelmeler olur hepimize oldu tam bitti yok artık diyorsun bir anda bir kesik gibi sızlatıverıyor içini.
beni de terapiye alın. eskiden ben de takılıyordum bu topiğe. terapiye ihtiyacım vvarrrr 
