çalışmak berbat bir şey, evet isyanlardayım

Birkaç gundur idrar yolu enfeksiyonum vardı ve bobreklerıme kadar agrıdı catlamak uzereydım
ustune bırde atesım 40 dereceyı buldu. işten 17.00 de cıktım oglumu kresten aldım
esım aradı ben eve gecıyorum dedı. bızde gelmek uzereyız dedım. ama halimi gordu berbat durumdaydım
bu aksam benden hayır beklemeyın babalı oglullu dedım :))) esım mutfaga gırdı. corbayı ısıtmıs. tavuğu pişirmiş.
tabı oglumda bu arada salonda ıspırtolu kalemlerı bulmus ve ellerını boyamış kapkara olmus
tabı esım gorunce krızlere gırdı. hemen sıcak su yapıp ellerını tam 10 dk ovaladı anca cıktı.
ondan sonra sofrayı hazırladı. cocugu doyurdu. sonra sofrayı kaldırdı. bulasıkları hallettı.
tabı kan ter ıcınde kalmıs. oglumda bıraz mızmızlanmaya baslayınca bızımkıde soylenmeye basladı.
cok yorulmusmus. bu aksam poposunu yere koyamamışmış. isyanlarda

eeee sen bır gun yaptında ısyan ettn. ben her gun yapıyorum. ısyan edıyormuyum.
nasıl kolaymıymış ev ıslerı cocuk bakımı. bır kac gun daha yapta anyayı konyayı gör dedım.
sussss tamammm diyo. hey Allah ım yawwww
 

yanlış anladım heralde :) ben valla hafta içi yada sonu eşime bırakıp arkadaşlarımla görüşebiliyorum,yada canım istediyse kızımı kardeşime bırakıorum eşimi alıp kafamıza göre takılıyoruz çok şükür :) birde ben kızım ve eşimle vakit geçirmeye bayılıyorum ..ben doğumdan sonra ağır bir depresyon yaşadım işten ayrılmıştım eve kapandım kızım birden bire hayatıma girince altüst olmuştum çok zor zamanlar geçirdim ama geçti..o dönem ne kendimle ne eşimle nede kızımla hiçbir şekilde ilgilenemedim anladım ki ben iyiysem etrafıma bir faydası var ben iyiysem kızım mutlu..bu yüzden kendime fırsatlar yaratıp kendimi iyi hissetmem gerekiyor ki kızıma ve eşime yetebileyim..kızım için mutlu olmalıyım mutlu olmak içinde kendimi düşünmeliyim :):)
 

Ben kendimi suçlu hissediyorum iş dışında kızımla zaman geçirmeyince. Yani senin gibi bırakıp gitmeyi çok istiyorum ama yapamıyorum. Zaten kızıma annem baktığı için ona çok düşkün bıraksam sorun olmaz ama kendimi suçlu hissediyorum onun zamanından çalış gibi hissediyorum, haksızlık yapmış gibi hissediyorum, ona yetmemiş gibi hissediyorum, annelik yapamıyor gibi hissediyorum. Bu da bir hastalık. Loğusalık sendromu sanırım herkeste var az ya da çok hormonlar dengeye girene kadar yaşıyor kadınlar. Şimdi ben de o dönemleri hatırlayınca gerçek depresyonmuş diyorum. Hayat globalleştikçe kadın daha çok çalıştıkça bu sorunlar bitmeyecek katlanarak artacak. Burda dertlerimizden yakınacağımıza evimize en güzel zamanı nasıl ayırırız onu konuşalım. Yoksa dert de millet dökülsünnn.
 

bende sizin gibiyim,
benim çocklarım büyüdü buna rağmen çocuklarımsız plan yapamıyorum.
hafta sonu bir plan yaparken çocuklu arkadaşlarımla yapıyorum ki,çocuklarımda güzel vakit geçirsin.
sinemaya giderken çocukların hoşuna gidecek filmler seçip onlarla gidiyorum.
bunu zorla yapmıyorum,böyle zevk alıyorum,
ama etrafımdaki herkes hayatımı çocuklarım üzerine kurduğumu,yanlış yaptığımı söylüyor.
bilmiyorum hangisi doğru.

iş konusunda sizin işiniz çok zor tabii,
bankacı arkadaşlarım var ve çalışma şartlarının çok ağır olduğunu düşünüyorum.
ben rahatım saat 5 de evdeyim.
 

ben bankacı değilim ama en az onlar kadar yoğun çalışıyorum. Doğumdan çok kısa süre sonra işe başladım. Şimdiki aklım olsa asla diyorum. Sanırım ordan kalma bir uhde var içimde.iş dışında olan her zaman çocuğumla olmalıyım. Zaman çok hızlı geçiyor bir daha bu zamanları olmayacak bir bakmışsın okula başlamış, lise, üniversite (inşallah) giden zaman geri gelmiyor yani. Hayatımda herşey çok güzel çok şükür ama keşke lisede yatağımda olsaydım annem beni okula gitmek için uyandırsaydı bir baksaydım hepsi rüyaymış. Neleri değiştirirdim hayatımda? En başta mesleğimi.öğretmen olurdum tartışmasız. İşte zaman geri gelmiyor. O yüzden ben sizin gibi kendim güzel zaman geçirirken kızım da eğleniyor. Mesela mc Donald a gidiyoruz biz eşimle bir şeyler içiyoruz o da oyun parkında oynuyor bazen oyuna dahil oluyoruz vs vs vs. bazen dışarı çıkıp kedileri besliyoruz.
 
PARKON VE BENİPEK bende sizler gibiyim hatta bu konuda tek miyim diye üzülüyordum ama değilmişim:)..ikizlerim var,1 hafta sonra 2 yaşına girecekler ve onlarsız nefes alamaz oldum.benim çalışma saatlerim sizlere göre çok iyi aslında 8.30-14.30 arası çalışıyorum.ama okuldan hemen eve koşuyorum.onları deli gibi özlemiş oluyorum,sanki aylardır görmemişim gibi..ne plan yaparsak onlarla yapıyoruz.hergün bir yere götürüyoruz,gezdiriyoruz.sanki onlarsız gezince bir yanım eksikmiş gibi oluyor,rahatsız oluyorum.ama ben artık haftada bir arkadaşlarımla da planlar yapıyorum.yoksa çocuklarıma bağımlı olmak üzereyim.evet anneyiz ama bizimde kendimize zaman ayırmaya hakkımız var değil mi? yalnız ben arkadaşlarımla iken bile aklımda hep çocuklarım oluyor hala sizde böyle misiniz???
 

Çok şanslı olduğun tartışmasız. Ben senin 2 katın çalışıyorum neredeyse..
Henüz kendim için çocuksuz zaman ayıramadım. Ama sen öğleden sonra da birlikte olduğun için daha kolay olur ama ben zaten akşam 7,30 geliyorum eve bir 1 tek tüm günümüz var birlikte olduğumuz o da kısmi ev işleriyle geçerken bir de onu bırakıp gitme haksızlığını yapamıyorum. Olmak isteyip da o kadar metanetli olamıyorum henüz. 2 yaşında kızım geçen yıl daha zordu uyku saatlerinde huzursuzlanırdı yeme içme sorunu vs derken gezme diye bir aktivitemiz yoktu. Bu sene hafifledik baya o yüzden birlikte yapacak bir şeyler buluyoruz. İkinci çocuk düşünmüyorum zaten bütün enerjim zaten dibindeyim kızım için.
 

Benim büyük 11 yaşında ve hayatımda 1 kez onları bırakıp 2 günlüğüne başka şehirde düğüne gittim,

Kendimi o kadar suçlu hissettim ki,oturup ağlamıştım.

neyse çok da anormal değilmişim,

benim gibi yaşanların olduğunu görmek sevindirdi .
 

konuyu okuyunca kendimi gördüm bir anda.
eşleri kendilerine yardım etmeyen çalışan kadınların ortak derdi bu
Allahıma çok şükür eşim çok iyidir ama söz konusu evde bana yardım etmeye gelince çok tembeldir hemde öyle böyle değil.
hiç yardım etmediği gibi birde sürekli ilgi alaka bekler
işlerden vakit mi kalıyorki seninle ilgilenebileyim
ben kendime vakit ayıramıyorum ki
tam istediğim gibi ne çocuğuma ne eşime ne kendime vakit ayırabiliyorum
o nedenle ev hanımlarına son zamanlarda ben de çok imrenir oldum
aahh ahhh...
yinede Allahım bu günlerimizi aratmasın..
 
Peki hepsini anladım da, saat 10 dan sonra 3 yaşında ki bir çocugun ayakta ne işi var ? 9 - 10 en geç yatakta olması gerekmiyor mu :S
 
Merhaba cnm,

Aynı dert bende de var. Şikayet ettiğimde kendimi suçlu hissediyorum ama bazen öyle çok bunalıyorum ki. Çalış eve git 17 aylık oğlum deli gibi özlemiş oluyor emmek istiyor bende hiç kıyamıyorum bende çok özlemiş oluyorum bide artık anlamaya başladı. Anne hayıy diyor sabahları kapıya yaklaştıkça ona birşeyleri anlatmak öyle zor ki isyan ediyorum keşke bende evimde oturup çocuğuma bakabilsem diye ama imkanlar malesef bunun için uygun değil.

Sende sabırlı ol cnm kızın seni çok özlüyor bütün ilgini ona ver ben öyle yapıyorum bazen sabaha kadar uyumuyoruz birbirimizi öpüp kokluyoruz oğlumla her sn benim sevgimi hissetmesni sağlamaya çalışıyorum ben sende bunu yap bi daha bebek, çocuk olamıcaklar
 

burda suç sizin değilki tamamen eşinizin,çalışmakla alakası yok yardım etmeyen bır eşinız oldugu için tüm bunlar
 
sonucda cocugun buyuyecek sonra rahat edıceksın,ev hanımı oluncada aynı şeylerı yapıcaksın ustune ustluk bıde '' tum gün napıyorsun sankı'' hakaretlerıne ugrayacaksın
bence çalıştıgın için şükret ve sabret
 

sıze katılıyorum çalşmak yorucu olsada tum gun evde olmaktan çook çookk ıyıdr eşinı laf sahıbı etmektende gerek yok
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…