bir yorumumda bahsettim ama kendi düşüncelerimi biraz daha açma gereği duydum;
3-4 yıl evde kal sonra çalış diyen arkadaşların mesleği nedir bilemeyeceğim ama bazı mesleklerde bu mümkün değil. hadi diyelim mümkün oldu 2 çocuk yapmak isteyen bir aile ne yapacak, ilki 4 yaşına gelene kadar evde, ikinci doğacak, bir 4 yıl da öyle evde, iş hayatından 8 yıl ayrı kalmış bir kadının iş bulması o kadar zor ki, hele ki bazı mesleklerde imkanı bile yok denilebilir. anca vasıfsız çalışan olabilir ya da kariyer hedefinin çok çok aşağısında bir noktada tutunmaya çalışabilir.
bu kadının eşinin iş durumu bozulduğunda veya eşini kaybettiğinde geleceğinde ne yapmasını önereceksiniz?
çocuğun o zamanlarını kaçırmamak denmiş, çok güzel ama çalışan anne de kaçırmıyor ki.
tabi ki çalışma şartları burada devreye giriyor. şu aralar 5de çıkıyorum, oğlum 9da yatıyor, ailecek çok güzel vakit geçiriyoruz o sürede, anne baba ve çocuk, o da gündüz kreşinde arkadaşları ve başka yetişkinlerle kendini geliştiriyor, hafta sonları ona özel aktiviteler planlıyoruz, bize ayak uydurduğu da oluyor.
bence çalışmak istemeyen elbette ki çalışmasın, benim ev hanımlarına bir garezim yok.
ama çalışan kadın ve çocuğu ilişkisinde bu kadar kesin konuşulmasını doğru bulmuyorum sadece, çocuğumla bağlılık sorunu hiç yaşamadım, dönem dönem bana yöneldiği, dönem dönem babasına yöneldiği elbette oldu, ama bu gelişiminin aşamaları zaten.
anane babanne bakma mevzusunda benim deneyimim orta karar, çocuğum için ise güzel bir deneyimdi, ancak ben kişisel olarak çok yıprandım, o yüzden ikinci çocukta bakıcı ihtimallerini düşünerek planladık. burada bakan kişinin yaklaşımı çok önemli, bakan kişi çocuğu olduğu kadar anneyi de anlamaya çalışmalı diye size bencilce gelecek bir düşüncem var. çünkü buradan da anlaşıldığı üzere çalışmayan kadınların çalışan kadınların duygularını anlamadığı aşikar. çalışmayı ego tatmini olarak gören birisi çocuğuma ne kadar iyi bakarsa baksın, benim duygu dünyamda yaptığı yıkımın hiç mi önemi olmayacak.
elbette hepimiz maddi kaygılarla çalışma/çalışmama kararını vermiyoruz. ama bu kararı vermiş olmamız çocuğumuzun bakımını 2. plana attığımız anlamına gelemez. herkes farklı farklı, örneğin ben evde kaldığım dönemde çalıştığım dönemden daha iyi annelik yaptığımı hiç düşünmedim.