6 Aydan itibaren ben de çalışmaya başladım. O zamanlar sıkıntı yoktu. Emanet ediyorsun , emziriyorsun akşam oynuyorsun filan. Ama şimdi 2,5 yaşında. Ve her sabah anne sn gitme , babam gitsin ağlamasıyla çıkıyoruz evden. Her ne kadar " oğlum akşama gelicem, sana süpriz getiricem, senle oyun oynuycaz " filan desemde artık sökmüyor. Aklı erdikçe ayrılması daha zor oluyor.
Sıkıntı onunla birlikteyken kaliteli zaman geçirmekte zaten. Sağolsun anneanne dede baba filan oynuyorlar ama ben eve girdiğimden itibaren uyuyana kadar devamlı oyun halindeyim. Ve bu onun cidden çok hoşuna gidiyor.
Bazen ilgisiz anne olsaydım arkamdan ağlamazdı diye saçmasapan düşüncelere giriyorum