Merhabalar, benim bi derdim var evliligim istedigim gibi gitmiyor. Ilk konumda biraz anlatmistim sorunlari ama bu sorunlar azalicagina dahada cogaliyor 
1 ay önce esim ailesinin yanina döndü ve onlara ayrimisiz gibi anlatti tabi benim haberim vardi bundan 2 hafta onlarin yaninda yasadi belki onun üzüldügünü görürlerse bizimle barisirlar gibi düsündü, bana bu planini anlattiginda sokdaydim ama hayir diyemedim cünkü ben hayir deseydim yine yapicakti ve tamamen ayrilicaktik. Ben bu iki hafta icinde ablasiyla konustum iki kere ve her seferinde unut artik onu gibi sözler etti avukata kim gitcek gibi sorular sordu yani tamamen inanmislar bizim ayrildigimiza ve bosanma davasini kimin acicagini falan ögrenmeye calisti. Ben tabiki bu iki hafta icinde bin kere öldüm, esim bana cok iyi davrandi her aksam yanima geldi ve sevdigini yine farkettim. Ailesine "tasinmadan" önce bana sözler verdi, döndügümde hersey degiscek gibi sözler onlar yine kabul etmezlerse ben yinede sana dönücegim ve mutlu olucaz bundan sonra gibi sözler verdi ve cocuk istedigini söyledi. Ama döndügünden beri hic bisey degismedi, o iki hafta icinde cok iyi davrandi ve bu süre gectikten sonra gercekten eve döndü ama ailesi tabiki kabul etmedi ve hala beni istemiyorlar ama esim döndügü andan itibaren yine bana cok soguk davranmaya basladi. Dün konustuk ve bana ben degisemiyorum mutlu olamiyorum ailemi hice sayamiyorum gibi laflar etti, ya ayriliriz yada böyle devam yasariz ve herseyin normallesmesini bekleriz dedi. Aksamlari artik sükür fazla disari cikmiyor ama evde olsa bile ya telefonunla yada tabletinle oynuyor, ben resmen ilgi ve sevgi icin yalvariyorum ama yok. Bana ilgi gösteremiyormus bu aralar cünkü mutsuzmus ve icinden gelmiyormus. Ben esimi cok seviyorum ve döndügüne cok sevindim cünkü yine bana sevdigini ispat etmis gibi oldu. Ailesinin yanindada kalabilirdi sonucta. Ben ne yapicagimi bilmiyorum artik.
Hayatimda sadece sorun var, hic bir iyi bisey olmuyo sanki kafayi yemek üzereyim.
Üstelik ben ailemden baya bi sogudum, annemle babam gecen sene ayrildi ve ikiside kafasina göre yasiyor, bir kücük kiz kardesim var kimse onunla ilgilenmiyor. Annem bazen geceleri bile eve gelmiyor, kardesim yanliz yasiyor resmen istedigini yapiyor kimse laf geciremiyor ona. Babamda ayni habire is icin baska sehirlere gidip geliyor ama para konusuna gelince param yok diyor, ne is yaptigini bile bilmiyorum sordugumda lafi ceviriyor. Bizim iki hafta ayri kaldigimizi bile anlamadilar, o kadar az görüsüyoruz yani o kadar umursamiyolar beni.
Haliyle ben ailemin bu yanlis davranislarini gördügüm icin onlardan soguyorum bazen nefret bile ediyorum. Hic bir tutunacagim dal yok. Ben hep yanliz hissettim kendimi cocukkende, o yüzden sevgiyi hep disarda aradim.
Cok uzun oldu biliyorum ama okuyanlara simdiden tesekkür ederim.
1 ay önce esim ailesinin yanina döndü ve onlara ayrimisiz gibi anlatti tabi benim haberim vardi bundan 2 hafta onlarin yaninda yasadi belki onun üzüldügünü görürlerse bizimle barisirlar gibi düsündü, bana bu planini anlattiginda sokdaydim ama hayir diyemedim cünkü ben hayir deseydim yine yapicakti ve tamamen ayrilicaktik. Ben bu iki hafta icinde ablasiyla konustum iki kere ve her seferinde unut artik onu gibi sözler etti avukata kim gitcek gibi sorular sordu yani tamamen inanmislar bizim ayrildigimiza ve bosanma davasini kimin acicagini falan ögrenmeye calisti. Ben tabiki bu iki hafta icinde bin kere öldüm, esim bana cok iyi davrandi her aksam yanima geldi ve sevdigini yine farkettim. Ailesine "tasinmadan" önce bana sözler verdi, döndügümde hersey degiscek gibi sözler onlar yine kabul etmezlerse ben yinede sana dönücegim ve mutlu olucaz bundan sonra gibi sözler verdi ve cocuk istedigini söyledi. Ama döndügünden beri hic bisey degismedi, o iki hafta icinde cok iyi davrandi ve bu süre gectikten sonra gercekten eve döndü ama ailesi tabiki kabul etmedi ve hala beni istemiyorlar ama esim döndügü andan itibaren yine bana cok soguk davranmaya basladi. Dün konustuk ve bana ben degisemiyorum mutlu olamiyorum ailemi hice sayamiyorum gibi laflar etti, ya ayriliriz yada böyle devam yasariz ve herseyin normallesmesini bekleriz dedi. Aksamlari artik sükür fazla disari cikmiyor ama evde olsa bile ya telefonunla yada tabletinle oynuyor, ben resmen ilgi ve sevgi icin yalvariyorum ama yok. Bana ilgi gösteremiyormus bu aralar cünkü mutsuzmus ve icinden gelmiyormus. Ben esimi cok seviyorum ve döndügüne cok sevindim cünkü yine bana sevdigini ispat etmis gibi oldu. Ailesinin yanindada kalabilirdi sonucta. Ben ne yapicagimi bilmiyorum artik.Hayatimda sadece sorun var, hic bir iyi bisey olmuyo sanki kafayi yemek üzereyim.
Üstelik ben ailemden baya bi sogudum, annemle babam gecen sene ayrildi ve ikiside kafasina göre yasiyor, bir kücük kiz kardesim var kimse onunla ilgilenmiyor. Annem bazen geceleri bile eve gelmiyor, kardesim yanliz yasiyor resmen istedigini yapiyor kimse laf geciremiyor ona. Babamda ayni habire is icin baska sehirlere gidip geliyor ama para konusuna gelince param yok diyor, ne is yaptigini bile bilmiyorum sordugumda lafi ceviriyor. Bizim iki hafta ayri kaldigimizi bile anlamadilar, o kadar az görüsüyoruz yani o kadar umursamiyolar beni.
Haliyle ben ailemin bu yanlis davranislarini gördügüm icin onlardan soguyorum bazen nefret bile ediyorum. Hic bir tutunacagim dal yok. Ben hep yanliz hissettim kendimi cocukkende, o yüzden sevgiyi hep disarda aradim.
Cok uzun oldu biliyorum ama okuyanlara simdiden tesekkür ederim.
ne anlıcaklar yuvan yıkılırsa..allah ıslah etsin.
