EDİT:
sağlıklı yorumlar yapan herkese teşekkür ediyorum
konu benim için kapandı,kararımı verdim,
sevgiler
..
3 yaşını biraz geçmiş bir oğlum var çok hareketli,özellikle sabrımı sınıyor,o kadar üzülüyorum ki yaptıklarına değil aslında bu hale gelmesine,ben mi biz mi neden olduk sorusuna,sanki elimden kayıp gidecekmiş de şu masum hallerinde böyle davranan bir çocuk ilerde neler yapar,kötü biri mi olur,bizimle bağları tamamen mi kopar gider.. güzellikle anlatıyorum yanlışlarını,ama hiç birlik olamıyoruz eşim o kadar zorba ki ona,elinden bir şey alır ya da onu engellemek için ellerini tutar bance bu şiddet,sonra ben yumuşatmaya çalışırım ve derken ikimiz tartışırız çocuk mecburen susar
Yoğun çalıştığım ama nefret ettiğim bir işim var.çok ama çok zorlanıyorum her sabah oraya ğiderken çocuğumdan ayrılmak da bir o kadar zor tabi..o da ücretsiz izin bitip de kreşe başladığından beri eli ağzında,sürekli parmaklarını ısırıyor,malesef dürtüsel bir çocuk ve kendinibu şekilde sakinleştirebiliyor ancak..
Bense o kadar yorgunum ki,ailemden tek bir gün bir destek görmedim,sürekli aranmayı sorulmayı beklerler ve onların derdi hiç bitmez bana bir gün olsun nasılsın diye sormadılar,ya da bir ihtiyacın var mı, herşey o kadar benim üstümde ki kendimi çok ama çok yorgun hissediyorum
Temizlik,yemek çoçuğu uyutmak ki bu tam bir sinir harbi,son üç ğündür çoçuğa karşı sabrımın ve tahammülümün azaldığını gördüm onu istemeden de olsa kırıyorum sonra çok üzülüyorum ama olan olmuş oluyor,
Eşim aşırı ilgisiz sorsanız ilginin ne olduğunu sorar,birbirine ruhen/bedenen temas etmeden yaşayıp ğidiyoruz,çoçuktan beri.. eş ilişkimizi ebeveynliğe kurban verdik ama ebeveynliğin de hakkını veremedik..
Yaşadığım stresli dönemde bir on kilo aldım duyğusal yeme bozukluğundan,şimdi bununla mücadele ediyorum,o da ayrı bir stres tabi
Gün içinde kendime ait kesintisiz bir saatim yok,işim ğeç bitiyor(18:30) çoçukla vakit geçir yemek yap ortalığı topla onu uyut derken ki uyutma 40 dk sürüyor uykum geliyor hop ben de yatağa,oğlumla birlikte yatıyoruz çünkü başka türlüsünü kabul etmiyor,çalışan anneler bilirler az zaman ayırıyor olmanın vicdan yükünü,bu sebepten razı oluyorum ben de..
Çok uzun bir özet belki bir iç dökme oldu..
Tüm bunların içinde sevmediğim kamudaki kariyer mesleğime son verip belki bir süre dinlenip kendi avukatlık büromu açmak istiyorum,eşim de hiç ama hiç istemiyor bu arada çok iyi kazandığı bir işi var,ben hiç çalışmasam da gül gibi geçiniriz ama o kamuda çalışmamdan yana,destek değil bu konuda..
Bense 7 yıldır bir türlü içime sindiremediğim her gün kurumun tuvaletinde ağladığım,azap gibi işe gittiğim ğünlerle dolu bir hayat istemiyorum.. ama eşim arkamda olmayınca cesaret de edemiyorum..
Buradaki akıllı güçlü kadınların yorumlarına ihtiyacım var..
Sevgiler
sağlıklı yorumlar yapan herkese teşekkür ediyorum
konu benim için kapandı,kararımı verdim,
sevgiler
..
3 yaşını biraz geçmiş bir oğlum var çok hareketli,özellikle sabrımı sınıyor,o kadar üzülüyorum ki yaptıklarına değil aslında bu hale gelmesine,ben mi biz mi neden olduk sorusuna,sanki elimden kayıp gidecekmiş de şu masum hallerinde böyle davranan bir çocuk ilerde neler yapar,kötü biri mi olur,bizimle bağları tamamen mi kopar gider.. güzellikle anlatıyorum yanlışlarını,ama hiç birlik olamıyoruz eşim o kadar zorba ki ona,elinden bir şey alır ya da onu engellemek için ellerini tutar bance bu şiddet,sonra ben yumuşatmaya çalışırım ve derken ikimiz tartışırız çocuk mecburen susar
Yoğun çalıştığım ama nefret ettiğim bir işim var.çok ama çok zorlanıyorum her sabah oraya ğiderken çocuğumdan ayrılmak da bir o kadar zor tabi..o da ücretsiz izin bitip de kreşe başladığından beri eli ağzında,sürekli parmaklarını ısırıyor,malesef dürtüsel bir çocuk ve kendinibu şekilde sakinleştirebiliyor ancak..
Bense o kadar yorgunum ki,ailemden tek bir gün bir destek görmedim,sürekli aranmayı sorulmayı beklerler ve onların derdi hiç bitmez bana bir gün olsun nasılsın diye sormadılar,ya da bir ihtiyacın var mı, herşey o kadar benim üstümde ki kendimi çok ama çok yorgun hissediyorum
Temizlik,yemek çoçuğu uyutmak ki bu tam bir sinir harbi,son üç ğündür çoçuğa karşı sabrımın ve tahammülümün azaldığını gördüm onu istemeden de olsa kırıyorum sonra çok üzülüyorum ama olan olmuş oluyor,
Eşim aşırı ilgisiz sorsanız ilginin ne olduğunu sorar,birbirine ruhen/bedenen temas etmeden yaşayıp ğidiyoruz,çoçuktan beri.. eş ilişkimizi ebeveynliğe kurban verdik ama ebeveynliğin de hakkını veremedik..
Yaşadığım stresli dönemde bir on kilo aldım duyğusal yeme bozukluğundan,şimdi bununla mücadele ediyorum,o da ayrı bir stres tabi
Gün içinde kendime ait kesintisiz bir saatim yok,işim ğeç bitiyor(18:30) çoçukla vakit geçir yemek yap ortalığı topla onu uyut derken ki uyutma 40 dk sürüyor uykum geliyor hop ben de yatağa,oğlumla birlikte yatıyoruz çünkü başka türlüsünü kabul etmiyor,çalışan anneler bilirler az zaman ayırıyor olmanın vicdan yükünü,bu sebepten razı oluyorum ben de..
Çok uzun bir özet belki bir iç dökme oldu..
Tüm bunların içinde sevmediğim kamudaki kariyer mesleğime son verip belki bir süre dinlenip kendi avukatlık büromu açmak istiyorum,eşim de hiç ama hiç istemiyor bu arada çok iyi kazandığı bir işi var,ben hiç çalışmasam da gül gibi geçiniriz ama o kamuda çalışmamdan yana,destek değil bu konuda..
Bense 7 yıldır bir türlü içime sindiremediğim her gün kurumun tuvaletinde ağladığım,azap gibi işe gittiğim ğünlerle dolu bir hayat istemiyorum.. ama eşim arkamda olmayınca cesaret de edemiyorum..
Buradaki akıllı güçlü kadınların yorumlarına ihtiyacım var..
Sevgiler
Son düzenleme: