Sen ne kadar duyarlı ve iyi bir insansın öyle bu yorumunu okurken ilk hamile kaldığında hamilelik korkusuyla actigin konun aklıma geldi. Sen bir başkasının çocuğuna böyle güzel muamelede bulunurken kimbilir kendi evladina ne güzel bir anne olursun.Sınıfımda DEHB tanısı konmuş ve ilaç kullanan bir çocuk var. Benden önceki öğretmeni başka okula gidince bana geldi, çocukla 1 hafta geçirdikten sonra ameliyat için bir kaç hafta raporluydum ve o ara başka öğretmene gitti. Çocuğu okuldaki bütün öğretmenler tanıyor, herkes nefret ediyor öyle bir çocuk.
Geri döndüğümde bu çocuğun problemleriyle uğraştık. Şimdiye kadar yapılanlar: çocuk kalkmak istiyorsa kalkıp gezebilmesi, tek oturması, yazmak istemiyorsa yazmaması, okumak istemiyorsa okumaması(derslerinde bir hayli geride), her gün sürekli yapma,etme,yanlış, olmadı gibi şeyler söylenmesi. Ben bu düzenden de hiç hoşlanmam yani sınıfta istediği kadar problemli veya geride olsun bir çocuk boş boş oturamaz ve görmezden gelinemez. Önce çocuğun olmadığı bir gün sınıfla konuştum, sosyalleşmesi için yardımlarına ihtiyacım olduğunu, yalnız hissettiği için sinirli olabileceğini, kötü davranışlarda doğrusunu anlatmalarını, derslerde yardımcı olmalarını falan rica ettim. İlk farkettiğim şey çocukta müthiş bir ilgi çekme çabası var, zaten gün içinde en çok onunla özel ilgilendiğim halde sürekli bir şey söylemek için gelmek istemesi, ona ben aldırmayınca yaramazlık yapması, derslerini yapmaması, yalan söylemesi gibi şeyler...Aile bu konuda yardımcı olmadı, hocam bir şey yapamıyoruz konuşuyoruz anlamıyor gibi şeyler söylediler. Velhasıl sınıfla birlikte gerçekten uğraştık, çok sabrımı zorlayan zamanlar oldu, bazen kötü bir şey söylememek ve yapmamak için bir kaç dakikalığına sınıf kapısına çıktım. Velilerin şikayetlerini bastırdım, sınıftan gitmesi yönündeki isteklere sert tepkiler verdim. Sonuçta çocuk son 3 ay ilacı bıraktı, daha uyumlu bir çocuk oldu, sınıfta ders boyunca oturabiliyor, derslere katılıyor ama doğru ama yanlış, derslerinde hala geride ancak o ancak özel dersle toparlanabilir, hırçınlığı tam geçmedi hala biraz var ama eskisi gibi durumları kalmadı.
Demem o ki her çocuğa ulaşılabilir, belki %100 bir düzelme sağlayamayız ama toparlamamız mümkün sadece hangi dilden anladığını bulmak biraz zaman alabilir. Sizinki henüz küçük, kendi ifade edememenin verdiği bir problem de vardır muhakkak ama hangi yöntemleri deniyorsanız onu değiştirin ve kararlı olun. Bu arada bahsettikleriniz otizme uymuyor ancak takıntılı olması obsesif olabileceğini düşündürdü sadece.
Cok tesekkur ederimSen ne kadar duyarlı ve iyi bir insansın öyle bu yorumunu okurken ilk hamile kaldığında hamilelik korkusuyla actigin konun aklıma geldi. Sen bir başkasının çocuğuna böyle güzel muamelede bulunurken kimbilir kendi evladina ne güzel bir anne olursun.
Sen çok iyi bir anne olacaksın o zaman da böyle düşünmüştüm hala da öyle düşünüyorum .
Bu dünyaya bilinçli anneler ve öğretmenler gerekli.
Sizi tebrik ediyorum...
lutfen rica ediyorum zaten bunalmis b8r anneye yapmayin bunu ha cocuk sevmez istemez yapmazsiniz cok saygim var ama benim iki evladim var kizim 6 yasinda cok cok zorlu bir cocuktu ama simdi bakiyorumda swvgi dolu neseli duyarli bir cocuk oldu oglum oldu birde 2 yasinda oda zorlu bir cocuk inanin cok hastalik yasadik hele 10 gun aniden cikan nadir gozuken b8r hastaliktan yattik saclarima ak dustu ama insallah o da mutlu sevgi dolu bir cocuk olucak evet cocuk buyutmek cilginlik ki anne olacagima ihtimal dahi vermezdim dunyada cok kotu iyi yetisen dürüst ahlakli mutlu gelecegimize yin verecek insanlarada ihtiyac var boyle bakarsanız anlamak daha kolay olur bunu elestirmek icin de yazmadim kesinlikle sadece birbirimizi anlayalim destek olalim istiyorumSonra diyorlar ki neden çocuk istemiyorsun, çocuk sevmiyorsun.. Bu ne yahu, okurken nefret auramı dışarı saldım, bir insan neden çocuk yapar, özellikle böyle bir dünya için? Eşinizle huzur içinde yaşayın gidin neden aksiyon arıyorsunuz, geceleri uykusuz kalmak istiyorsunuz hiç anlamıyorum
Sonra diyorlar ki neden çocuk istemiyorsun, çocuk sevmiyorsun.. Bu ne yahu, okurken nefret auramı dışarı saldım, bir insan neden çocuk yapar, özellikle böyle bir dünya için? Eşinizle huzur içinde yaşayın gidin neden aksiyon arıyorsunuz, geceleri uykusuz kalmak istiyorsunuz hiç anlamıyorum
Hamile kalinca "analik" patchi yukleniyor otomatik olarakBen de çocuk istemeyen tayfadandım, son zamanlarda sanırım yaşımın da getirdiği bir duyguyla hafiften bir bebek isteği gelmişti. Böyle şeyleri okuyunca yine tereddütte kalıyorum.
Evet yine ve yeniden konu oğlum. Benim artık söyleyecek sözüm kalmadı. Elim ayağım titriyor, sol kolum uyuştu. Sinirden mi yoksa artık vücuduma mı vurdu bilmiyorum. Şu an düğün evinde insanlardan uzak karanlık bir odada oğlumu sallarken ağlayarak yazıyorum.
Şehir dışında kuzenimin düğünü var. Gitmesem küseceği için, halamın da bende çok emeği olduğu için oğluma rağmen geldim düğüne. Sabah uyanınca başladı delirtmeye. Uyanır uyanmaz sırf cam tencere kapağını fırlatmasına izin vermediğim için sinirlenip bir bardak suyu modemin üzerine boşalttı. Hırsı geçmedi bardağı fırlatıp kırdı. Dolapları boşalttı vs. O bunları yaparken ben yolculuk için çanta hazırlamaya çalışıyordum.
Güç bela çıktık evden. Taksiye bindik ve taksiden inmemek için iki saat yolun ortasında ağlayarak kendini yerlere attı ne yapsam, ne konuşsam fayda etmedi. Ağzında tek cümle "sarı taksi" üç saat boyunca sadece bunu söyledi. Sonra otobüsü beklerken deli dana gibi etrafa saldırdı. Bizim binmeyeceğimiz otobüse binmek için kendini parçaladı. İnsanlar acıyarak bakıyor bana. "Allah sana sabır versin" diyerek. Dişlerimi o kadar sıktım ki dişim kırıldı. Ağzında yine tek cümle "mor otobüs". Kendini tamamen kapatıyor ve bunu tekrarlıyor. Iki saat de böyle geçti.
Sonra terminalden kardeşim beni almaya geldi. Bu arada kusura bakmayın hala titriyorum karışık yazabilirim. Kardeşimin arabasıyla düğün evine geldik. Insanlar eğleniyor, yiyor içiyor. Akrabalar benimle konuşmak istiyor falan. Avazı çıktığı kadar bağırıp kendini yerlere atmaya başladı yine. Bu sefer yeni cümle "dayının arabası". Dikkatini dağıtmaya çalışıyorum, konuşuyorum, oynuyorum. Düğünden falan geçtim yeter ki dursun sussun... Aynı cümle tekrarlanıyor sadece "dayının arabası" başka cevap yok. Başka iletişim yok, sadece bu cümle. Herkes "bu çocuk engelli mi" diye soruyor daha çok geriliyorum. 30 tane çocuk var ortamda o sadece dayının arabası diye bir taraflarını yırtıyor.
İstediği olmayınca yemek yiyen bir teyzenin önündeki tabağı alıp fırlattı. Bardakların dolu olduğu leğeni fırlattı. Hepsi kırıldı. Zaten sürekli her şeyi fırlatıyor. Yine acıyan gözler. Allah sana sabır versin biz böyle çocuk görmedik cümleleri. Bir sorunu mu var normal değil bu çocuk demeler.
Belki de gerçekten normal değildir. Belki de teşhisi falan koyulmamış bir ruh hastalığı vardır iki buçuk yaşındaki bir çocuğun.
Anormal diyenler bir yandan da her boku çok hızlı öğrenmesine bakıp "zekadan yapıyor bunları" demeye başladılar. Ya ben sadece normal bir çocuk istiyorum. Zeki olmasın ya olmasın. Normal, sabit durabilen bir çocuk. Çok mu şey istiyorum ben ya.
Şimdi karanlık bir odada uyutmaya çalışıyorum. Ve gerçekten bir gün gözümün kararmasından korkuyorum. Bugün dövmediysem bir daha dövmem heralde ama ölmek istiyorum ben. Gerçekten bu şımarıklık falan değil. Abartıyorsun diyenler cevap bile yazmasın. Yeterince bozuk sinirlerim. Düğün evinde 40 kişi var ve hepsi anne. Hepsi de böyle bir çocuk görmedik dedi. Yani abartıyorum ben. Benim hayatım bitti bunu biliyorum sadece.
Düzelecek, geçecek demeyin. İçine şeytan kaçmış gibi davranan bir çocuk düzelmez. Artık öyle bir raddedeyim ki annelik yapmak istemiyorum. Onu çok fazla seviyorum. Asla üzülsün zarar görsün istemiyorum. Ama ben yapamıyorum artık gerçekten. Tam iki saattir uyutmaya çalışıyorum. İnadına uyumuyor. Gözleri kapanırken açıp ekmek istiyor. Çünkü delirmedim daha delirmek lazım. Aç falan da değil. Direniyor sadece.
Ne yapayım ben evden hiç çıkmayayım mı. Sanırım en doğrusu bu. Ağlamamı durdurabilirsem insanların yanına geçeceğim. Lütfen bana dua edin, fikir verin ne bileyim bir şeyler söyleyin. Çünkü yarın yine aynı şeyleri yaşayacağım ve yarın düğün de var.
Koalina bunu yazdin yaHamile kalinca "analik" patchi yukleniyor otomatik olarakben forumun en cocuk istemeyeni, sevmeyeni; amigurumi ogreniyorum oyuncak ormek icin. Dogmamis cocuga yani dusunun
Bu yine iyi, dün sünnetini ne zaman yaptırsam diye düşünüyordumKoalina bunu yazdin ya
Kahkaha patlattim okuyunca
Ahhaaa supersin
Ahhaa ben anneligin icgudusel olduguna inanirim , kimi kadinda oluyor kimi kadinda olmuyor ama sende olabilecegine hic ihtimal vermiyordum :))Bu yine iyi, dün sünnetini ne zaman yaptırsam diye düşünüyordumdemek ki anneler böyle böyle manyak oluyor
Bende sorumluluk duygusu çok fazladır aslında, bir çok insana göre haddinden fazla. Hissettiğim de bu şu an, sevgi adına çok bir kelebek uçuşması yok hala ama iyi yetiştirmeliyim, iyi bakmalıyım moduna girdim:)Ahhaa ben anneligin icgudusel olduguna inanirim , kimi kadinda oluyor kimi kadinda olmuyor ama sende olabilecegine hic ihtimal vermiyordum :))
Sunneti ilk 6 ayda mutlaka yaptir cok rahat edersin , bebek icinde en iyisi o
Bu yine iyi, dün sünnetini ne zaman yaptırsam diye düşünüyordumdemek ki anneler böyle böyle manyak oluyor
Kuzeniniz ilaç kullanmayarak çocuğuna ve kendine iyilik mi yapmış oldu yani? Ve de okulda ki arkadaşlarına, öğretmenlerine!? O ilaçlar antidepresan tarzı değil bambaşka ilaçlar. Keşke araştırsaydı da hayatı kendine de çocuğuna da zehir etmeseydi.Kuzenimin aynı çocuktan vardı. Hiperaktivite ve şuan hatırlayamadığım 2 teşhis koydular çocuk şuan 16 yaşında. Kuzenimin ilk çocuğuna annesi baktı işi çok iyiydi. 2. Olunca da bakacaktı ama çocuk 1.5 yaşındayken teyzem dediki bu çocuk farklı kendine bişey yapmasından korkuyorum yetemiyorum dedi. Kuzenim işten çıktı ve onun kabusu başladı resmen kadını yaşlandırdı sinirlerini harap etti. Pedagoglar psikologlar.. ilaçlar verdiler. O da sizin gibi kıyamıyordu yine de. İlaçları kullanmadı. Çünkü antidepresan tarzı ilaçlar ve bu yaşta uyuşmasını istemiyorum dedi. Bize gelirdi çayı içemeden ağlayarak giderdi. Çocuk evden çıkmak istemiyordu başka yerde huzur vermiyordu. Tek de bırakamıyor haliyle. Evi yaktı perdeleri yaktı koca dolapları üstüne devirdi. Koltukları yırttı mutfaktakileri kırdı evin içine s.çtı kısaca. O da eline geçeni fırlatırdı. Büyüdükçe bu fırlatmalar telefonlara ipadlere sıçradı. Tv yi kaç kez devirdi. Hep okulda rahatlayacağını düşündü kuzenim. Bingo! Ozaman da okuldakilere rahat vermedi. Millete sataştı. Kuzenimi her gün okula çağırıyolar bu çocuğun neyi var? Psikolojik hastalığı mı var bize doğruyu söyleyin. Özel çocuklar için olan okullara mı gitse? Kadın hergün ağlayarak gelirdi eve. Devlete gitti kalabalık sınıf yeterince ilgilenmezler dedik sonra özele gitti. Bu sefer veliler şikayete başladı bu nasıl çocuk, hergün çocuklarımıza zarar veriyor. Biz bunun için mi gönderiyoruz vs.
Şu an mı? Kuzenim a desen ağlayan b desen gözleri dolan bi tip oldu. Kocasıyla arası açıldı bu sebepten. Kocasının yeterince ilgilenmediğini düşünüyodu belki de kendini avutuyodu. Bilemem. Çocuk desen asosyal. Sürekli bilgisayar başında. Biz sadece oraya gidersek görürüz. Tek iletişimimiz ‘naber?’
Size bol bol sabır dileyeceğin.
Tebrik ediyorum sizi bir anne ve bir veli olarak :) dehb li benim de oğlum.Sınıfımda DEHB tanısı konmuş ve ilaç kullanan bir çocuk var. Benden önceki öğretmeni başka okula gidince bana geldi, çocukla 1 hafta geçirdikten sonra ameliyat için bir kaç hafta raporluydum ve o ara başka öğretmene gitti. Çocuğu okuldaki bütün öğretmenler tanıyor, herkes nefret ediyor öyle bir çocuk.
Geri döndüğümde bu çocuğun problemleriyle uğraştık. Şimdiye kadar yapılanlar: çocuk kalkmak istiyorsa kalkıp gezebilmesi, tek oturması, yazmak istemiyorsa yazmaması, okumak istemiyorsa okumaması(derslerinde bir hayli geride), her gün sürekli yapma,etme,yanlış, olmadı gibi şeyler söylenmesi. Ben bu düzenden de hiç hoşlanmam yani sınıfta istediği kadar problemli veya geride olsun bir çocuk boş boş oturamaz ve görmezden gelinemez. Önce çocuğun olmadığı bir gün sınıfla konuştum, sosyalleşmesi için yardımlarına ihtiyacım olduğunu, yalnız hissettiği için sinirli olabileceğini, kötü davranışlarda doğrusunu anlatmalarını, derslerde yardımcı olmalarını falan rica ettim. İlk farkettiğim şey çocukta müthiş bir ilgi çekme çabası var, zaten gün içinde en çok onunla özel ilgilendiğim halde sürekli bir şey söylemek için gelmek istemesi, ona ben aldırmayınca yaramazlık yapması, derslerini yapmaması, yalan söylemesi gibi şeyler...Aile bu konuda yardımcı olmadı, hocam bir şey yapamıyoruz konuşuyoruz anlamıyor gibi şeyler söylediler. Velhasıl sınıfla birlikte gerçekten uğraştık, çok sabrımı zorlayan zamanlar oldu, bazen kötü bir şey söylememek ve yapmamak için bir kaç dakikalığına sınıf kapısına çıktım. Velilerin şikayetlerini bastırdım, sınıftan gitmesi yönündeki isteklere sert tepkiler verdim. Sonuçta çocuk son 3 ay ilacı bıraktı, daha uyumlu bir çocuk oldu, sınıfta ders boyunca oturabiliyor, derslere katılıyor ama doğru ama yanlış, derslerinde hala geride ancak o ancak özel dersle toparlanabilir, hırçınlığı tam geçmedi hala biraz var ama eskisi gibi durumları kalmadı.
Demem o ki her çocuğa ulaşılabilir, belki %100 bir düzelme sağlayamayız ama toparlamamız mümkün sadece hangi dilden anladığını bulmak biraz zaman alabilir. Sizinki henüz küçük, kendi ifade edememenin verdiği bir problem de vardır muhakkak ama hangi yöntemleri deniyorsanız onu değiştirin ve kararlı olun. Bu arada bahsettikleriniz otizme uymuyor ancak takıntılı olması obsesif olabileceğini düşündürdü sadece.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?