Küçükken şişmandım ama çirkin degildim. Sessiz , sakin bir çocuktum. ilkokulda 2 okul degiştirdim. Mecbur kaldım öğretmen dayağı eksilmeyince.
Diğer okulumda şişman olduğum için çok dalga geçtiler. Ayı vs. birçok şey söylendi. Sanane , sensin o der geçiştirirdim.
Arkadaş ortamımda pek olmadı öyle. Aralarına girmeye çalıştım ama sınıfımdaki herkes karakterime çok ters insandılar.
Ve sevilmiyordum çoğu kız tarafından. Hatta öyle ki yılbaşı çekilişlerinde benim ismim kime çıktıysa morali bozulurdu.
Bir haller olurdu ben de inadına çıkmazdım çekilişten ama son sene çıkmıştım. Ben istemiyorum diye. Dokunuyor insana maalesef.
Lise bu sene bitti. Orada bir grup arkadaşım olabilirdi. Hepsi iyi insanlardı. Ama ben anaokul+ilkokul ve ortaokulda çok yıpratıldım.
Çocuktum ve bu dışlanmalar , itilip kakılmaları kaldıramadım. İçime kapandım. Kendi kendime takıldım hep.
Yapamazdım artık. Yaralıydım. Gerçekten yaralıydım. Benimle arkadaş olmak isteyenleri bile çok kırdım.
Geçen albüme bakıyordum. Anneme dedim. Anne , ben şişman degilmişim ki normalmişim? Resmen herkes bana şişman psikolojisi uygulamıştı.
Bende buna inanmıştım. İşin aslı öyle degildim. Ama öyle oldum şimdi. Şimdi ise çirkinsin diyorlar.
Gerçek mi yalan mı ben bile şaşırıyorum artık. Çok takılma , gül geç. Sende öylesin de sana diyenlere.
(Bu arada 18 yaşındayım.)