Kendimden örnek vereyim beni 9 yaşında bırakmaya başladılar sobayı yakardım aperatif yemek hazırlardım hazır çorba kızartma gibi, evi toplardım yaramaz bir çocuk değildim ama kendi çocuğum olursa bırakamam mesela bu yüzden aileme kızgınım o yaşta ne kadar sorumluluk yüklemişler bana.
ben de 9 yaşında 3 tane küçük kardeşle, sobalı evde yapardım bunları, zaten yapamayacak olsam mesela sağolsun komşu teyzeler "yazık bebeler ne yaptı bi yoklayalım" filan diyecek, yemek filan getirecek olsalar babaannem bizi tefe koyardı "evde kadın (ben oluyorum o ) var konu komşu yoklamaya geliyor diye". ama ben 9-10 yaşında pazara gidip faturaları da ödüyordum. o zamanlar otomatik ödeme yoktu. tek bildiğim örnek de ben değilim.
çocuk o zamana kadar hiç kısa süreler de olsa yalnız bırakıldı mı?
okula bakkala sağa sola kendisi gidip geldi mi?
(annem mesela 6-7 yaşından itibaren bizi yollardı ama arkamızdan da bir büyük olanı yollardı, çaktırmadan yolda haraketlerine bak, salak işler yaparsa müdahele et, gel bana anlat diye, bir de karşıdan karşıya geçilecek olan güzergah değilse yollardı. ben çocukken mesela ana cadde geçilmesi gereken bir yerde oturuyorduk o caddedeki bir büfeci amca vardı beni o karşıya geçirirdi, ben asla kendim geçmezdim. )
kapıyı kilitleme, ocağı söndürme vb. konularda bilinç verildi mi?
biz çok erken büyümüş çocuklardık diye düşünüyorum bazen ama ben yurtdışında yaşarken de 8-9 yaşında filan çocuklar tramvayla okula gidip geliyordu mesela, gayet kendi başına. demek ki olamayacak şey de değil. ama şu anda bizim kültürümüz tamamen bundan koptu, (iyidir kötüdür, orası ayrı) çocuk buna göre yetişmemişse, çok tehlikeli. yetişmişse olur. kuzenimin çocukları var büyük 10 küçükler 8 yaşındayken gayet kendi başlarına kalıyorlardı. (daha küçük bile olabilir)