Ben varım
3 senelik sevgililik sonucunda evlilik teklifi aldım ama bi çocuğum varken onu bırakıp da kendisiyle yapamayacağımı söyledim. Ve bu arada da eski eşimle görüştük fikir birliği yaptık, böyle bi durum olursa kabul etmemi kendisinin bana destek olacağını söyledi. Kötü ayrıldık ama düşman değildik aynı çocuğun anne babasıydık sonuçta. Çocuğa fikrini sormamızı önerdi pedagog
Çocuğum da beni resmen verdi ve babasıyla yaşamak istedi sattı beni eşek
şaka bir yana yeni bir okula başlayacağından dolayı onun için de böylesi daha kolay olacaktı ve ben de sevgilimin evlilik teklifini kabul ettim.
Başlarda oğlumdan ayrılmak beni çok zorladı çok kez yanıma almak istedim terapistim sürekli çocuğun düzenini bozmanın uygun olmayacağını söyledi yani terapi de aldım antidepresan da kullandım bir süre hatta her hafta sonu yanıma aldım falan ama yavaş yavaş düzene girdi şimdi o da ben de ayrı evlerde ama kalbimiz bir olarak yaşamaya alıştık. Eşimle de oğlum çok iyi anlaşıyolar zaten biz sevgiliyken de beraber aktiviteler yapardık üçümüz, oğlum abisine düşkündü o zaman da, hatta bu hafta sonu bebeğimize alışveriş yaptık üçümüz beraber
İlk etapta zorluklar olmadı değil tabii ki hayatta herşeyde olduğu gibi böyle bir durumda da zorluklar oluyor ama her iki taraf hatta çocuk da dahil olmak üzere başta bazı özverilerde bulununca her şey eninde sonunda rayına oturuyor.
yeni evlilik çocuğumdan ayrılmış olmak çok zorladı beni mesela başlarda elbette ben bunu inkar etmedim ve en çok kendimle savaştım çocuğum bu izni bana kendi verdiği halde ben kendimi çok suçladım kabul etmemeliydin çocuk o ne bilsin diye ama bunları tuvalet terliği suratlı varoş insanlar nerden bilsin, ancak arkadan bilip bilmeden konuşurlar
Biraz götleri olsa yüzüme söylerler, ya da meraktan geberdikleri kıskançlıktan çatladıkları konuları bana sorarlar biraz ciğerleri olsa, aslında karakterinin ne olduğunu bilen insanların aktif olduğu bu platforma yalan yanlış fikir beyan etmezler çok düzgün insan profili çizerek ya da twitterdan atıp tutmazlar mesela dimi
Bizde o duygu yok..Ve ben bu hayatta bir eş tarafından sarıp sarmalanmak korunup kollanmak sefkat bir baş okşanması nasıl bir duygu hiç bilmedim.Beni hep başkalarına muhtaç etti. Birgun benim kapım çalmadı yardim diye ama ben hep başkalarının kapısını çalmak zorunda kaldın terkedip gittiği günlerde 5 parasız kalakaldigim için.Meslegim olduğu halde rezilligin en dibini gördüm.cunku çocuğum küçük bakacak kimseyi bulamazdım. pat diye gider bütün faturalar herşey üstüme kalırdı.is arardım bulurdum tam toparlardım pat bir özür tekrar gelirdi hadi tekrar şans ver belki akıllandı ama nafile.Her seferinde evlilik biraz daha izdirap oldu..Afedersiniz ama eşşek değilim artık bitti.
