o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi.
Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu?
Aydinlatmak zorunda değilim ki, konu acmissiniz ben de dusuncemi yazdim, normal gelmediniz bana ve bunu belirttim. Tek tek aciklama mi yapacağız, gayet acik yorumum. Çocuğunuza karsi gelisen bagimli duygulariniz, bosluktan bir cocuk daha dusunmeniz vs vs uzar gider
Kadın 4. 5. 6. Çocuğu doğurmaktan bahsetmemiş 2. Çocuktan bahsediyor. Hastalıklı düşünce ne alaka? 2. Çocuğu istemek, tekrar anne olmak istemek neden hastalıklı Bi düşünce olsun.
Neyse konu sahibi eğer Bi gün kardeş yapacağız diyorsan yaş farkı iyi bence. Arkadaş gibi büyürler.
2. çocuğum büyüdükten sonra minnoş bir şey olsa mı demediğim bir an geçirmedim.Benim göremediğim bir kısmı görebilmiş olmanızı düşünerek gerçekten bir açıklama istemiştim ama ters cevap vermeyi tercih etmişsiniz. Neyse, yine de teşekkürler. Ben hastalıklı bulmuyorum. Aksine keşfedilmesi gereken bir ihtiyacımın olduğunu düşünüyorum ya da başka bir şey. Emin olamıyorum.
Ben yeni dogum yaptim daha simdiden hamilelik zamanlarimi cok ozlemeye basladim ki ilk aylar bulantilardan cok cekmis olmama ragmen. Bilmiyorum bundan midir ama ben anin tadini sonuna kadar alip yasamayi seven biriyim. Ne gelecek ne gecmis kaygim olmadan anin tadini cikarmayi seviyorum. Simdi bebegim cok kucuk ama biliyorum ki bu anlarini da cok ozlucem ilerde. Cunku bu hisler hayatin hicbir alaninda yok. Annelik bastan sona cok tatli cok hos cok buyuleyici. Bu sebeple ozlem duyuyorsunuz bence. Eger hayatinizda bir seyler rayina oturduysa çocuğunuz acisindan falan da bence dusunebilirsiniz. Hayat oyle ya da boyle geciyor. Bence hamileyken de kendinize vakit ayirabilirsiniz bol bol. Ya da diger bebeginiz olur ki zaten daha tecrubeli de olmus olacaksiniz bunda cok daha buyuk bir keyifle buyutursunuz. Bu rahatlikla yine kendinize bol bol vakit ayirabilirsiniz diye düşünüyorumBu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.
3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
Bence yanlış anlaşılmış. Tekrar bebek özlemi yokluyor insanı arada ondan bahsettiğini düşünüyorum. Bilmiyorum gelsin kendisi açıklasın.Konu sahibinin kullandığı cümleler ve kendini ifade ediş şekli normal durmuyor çünkü.
Konu sahibi 2 çocuk veya kalabalık bir aile istiyorum vs demiyor. Çocuğu büyüyüp, bağımsızlığını kazandıkça; yeniden kendisine bağımlı olacak birisine ihtiyaç duyduğunu söylüyor.
Evet sanki bu fikre daha yakınım gibi. Kuzumun bebekliğine dönemeyeceğime göre de ikinci bebek fikrini aklıma getiriyorum galiba bu özlemden dolayıBence yanlış anlaşılmış. Tekrar bebek özlemi yokluyor insanı arada ondan bahsettiğini düşünüyorum. Bilmiyorum gelsin kendisi açıklasın.
Bence yanlış anlaşılmış. Tekrar bebek özlemi yokluyor insanı arada ondan bahsettiğini düşünüyorum. Bilmiyorum gelsin kendisi açıklasın.
Evet sanki bu fikre daha yakınım gibi. Kuzumun bebekliğine dönemeyeceğime göre de ikinci bebek fikrini aklıma getiriyorum galiba bu özlemden dolayı
Evet yolda anne bebek görünce duygulanırım ben de. Parkta yeni yürümeye başlayan bebek gördüm, içim gitti. Kucağıma açıp sevmemek için zor tuttumAynı yaş döneminde benimde kızım var ve ayni duygulara bende sahibim.Ama ben bunu 2.cocuk isteği gibi değerlendirmiyorum. Onunla daha küçükken yaptığımız herseyi çok özlediğimi hissediyorum.Krese de gidiyor.Yolda bi anne bebek göreyim,ekmek alıp evine giden,parka giden gözlerim doluyor.Baska bi evreye geçtik ve eskiyi özlemek kadar normal bisey yok.Hatta işe geri dönmeyi planladığım içinde ayrı bi burukluk olmuyor da değil.Ama bunlarla beraber başka güzel şeyler de hayatımıza geliyor xok şükür.kreste öğrendiği şarkıyı birlikte soyliyorz.Daha farklı oyunlar oynuyoruz.Kavusma anı gün içinde yaptıklarını benimle paylasmasi da bu zamanın güzelliği ❤
Kaçıncı çocuk olursa olsun çocuk sahibi olmak ciddi bi karar.Kendinize yönelin.Dinlenin.Desteksiz yürüttüğümüz bu süreçte boşalan depolarinizi doldurun.Sizde büyüyen yavrunuzun bebekligini ve o zamanlarda yaptıklarınızı özlüyorsunuz.Ve siz yaşıyor musunuz bilmiyrm ama benim.kizim da özlüyor.Bebekken fotoğraflarına bakmak istiyor,taklit yapıyor,kendinden daha küçük olan bebeklere ve annelerine bakıp onlari inceliyor.
Konu sahibinin kullandığı cümleler ve kendini ifade ediş şekli normal durmuyor çünkü.
Konu sahibi 2 çocuk veya kalabalık bir aile istiyorum vs demiyor. Çocuğu büyüyüp, bağımsızlığını kazandıkça; yeniden kendisine bağımlı olacak birisine ihtiyaç duyduğunu söylüyor.
Kız desene yeniden anne olmak istiyorum bebek kokusunu özledim bilmem ne beni niye yalancı çıkarıyonEvet sanki bu fikre daha yakınım gibi. Kuzumun bebekliğine dönemeyeceğime göre de ikinci bebek fikrini aklıma getiriyorum galiba bu özlemden dolayı
Kendime bağımlı olacak birini aramıyorum tabii ki, öyle olsa kedi köpek sahibi olmak da bu ihtiyacımı giderir diye düşünüp onları sahiplenirdim. Kaldı ki kızım hala bizlere muhtaç, o yönden bakınca bakımına yine 7-24 devam ediyorum.Konu sahibinin kullandığı cümleler ve kendini ifade ediş şekli normal durmuyor çünkü.
Konu sahibi 2 çocuk veya kalabalık bir aile istiyorum vs demiyor. Çocuğu büyüyüp, bağımsızlığını kazandıkça; yeniden kendisine bağımlı olacak birisine ihtiyaç duyduğunu söylüyor.
Değişik bir bakış açısı ama benim durumuma uygun olduğunu hissetmiyorum. Yani böyle bir şey değil hissettiğim.Yani kendilerine muhtaç ve bagimli bir bebek olması sanırım kendilerini önemli hissettiriyor diye düşünmüştüm.
Siz ne istiyorsunuz forumca anlayamadık. Çocuğunuzun bebekliğini özleyip dönemeyeceğini anladığınızda bir bebek daha yaparsınız sonra o da büyür yine bebek özler bu paradokstan çıkamazsınızKendime bağımlı olacak birini aramıyorum tabii ki, öyle olsa kedi köpek sahibi olmak da bu ihtiyacımı giderir diye düşünüp onları sahiplenirdim. Kaldı ki kızım hala bizlere muhtaç, o yönden bakınca bakımına yine 7-24 devam ediyorum.
Kendime bağımlı olacak birini aramıyorum tabii ki, öyle olsa kedi köpek sahibi olmak da bu ihtiyacımı giderir diye düşünüp onları sahiplenirdim. Kaldı ki kızım hala bizlere muhtaç, o yönden bakınca bakımına yine 7-24 devam ediyorum.
Kollarınız boş kaldı kendinize ayıracağınız zamanı buldunuz ve boşluğa düştünüz diye ikinci çocuğu yapmamalısınız bence çünkü kısır döngüye girer devamını istersiniz ve malesef nüfus arttıkça olanaklarınız maddi manevi aynı kalmayacaktır. Bence bu şekilde değil de, çocuğunuza kardeş fikri manevi olarak sizi cezbederse düşünmelisiniz. Bence herkesin kardeşi olmalı ve rabbim herkesin gönlüne göre verir umarım. Çok değişken bir durum bu olay sizi en iyi siz tanırsınız, bence sıfırdan yeni bir canlı ile uğraşmak isteyecek misiniz, oda büyüdüğünde tekrardan mı sıfırdan başlamak istersiniz kendinize bir kahve yapıp bunların cevabını arayın. Her şey gönlünüzce olsunBu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.
3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
Bazı annelerde daha önce gözlemledim bu tür şeyler ufak tefek ama tam anlam verememiştim.
Bebeklerinin güzel yanlarından bahsederken "tamamen sana muhtaç, seninle beslenen bir insan" vs diye bahsettikleri çok kere şahit oldum.
Yani kendilerine muhtaç ve bagimli bir bebek olması sanırım kendilerini önemli hissettiriyor diye düşünmüştüm.
Kesinlikle öyle olmalı.İlginç bir ifade şekliymiş. Umarım sadece kendilerini hatalı ifade ediyorlardır.
Kollarım boş kaldı diye çocuk yapmadım ben. İki tane çocuğum olsun istedim hep. Kızım 3 yaşına bastı. Arayı açarsam rahatima aşırı düşkün biri olduğumdan dolayı bidaha yapmam diye o sene istedim. İkinci çocuğumda dogunca oh dedim tamamlandı. Bitti bu iş bı 3/4 sene daha bu rutinde devam sonrası ufak ufak rahatlama derken ikinci 2 yaşındayken 3.ye korunurken hamile kaldm. Başta dünya başıma yıkıldı sandım ama marotan devam ediyor.Bu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.
3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?