niye bu kadar gergin ve gereksiz cevaplar veriyosunuz insanlara kadin diyo ki hangi kisim aydinlatir misiniz yanlısı nerede yapıyorum diye soruyo aydinlatmak zorunda degilim diyosun bos yorum yapma o zamanAydinlatmak zorunda değilim ki, konu acmissiniz ben de dusuncemi yazdim, normal gelmediniz bana ve bunu belirttim. Tek tek aciklama mi yapacağız, gayet acik yorumum. Çocuğunuza karsi gelisen bagimli duygulariniz, bosluktan bir cocuk daha dusunmeniz vs vs uzar gider
Soruyu cevaplamış zaten.niye bu kadar gergin ve gereksiz cevaplar veriyosunuz insanlara kadin diyo ki hangi kisim aydinlatir misiniz yanlısı nerede yapıyorum diye soruyo aydinlatmak zorunda degilim diyosun bos yorum yapma o zaman
Aydinlatmak zorunda değilim ki, konu acmissiniz ben de dusuncemi yazdim, normal gelmediniz bana ve bunu belirttim. Tek tek aciklama mi yapacağız, gayet acik yorumum. Çocuğunuza karsi gelisen bagimli duygulariniz, bosluktan bir cocuk daha dusunmeniz vs vs uzar gider
cevaplamasini demiyorum takindigi bos gerginlikten bahsediyorumSoruyu cevaplamış zaten.
Aralarında 4 yaş ideal arkadaş gibi yanınızda olur o okula başlayınca diğeri büyümüş olur .Maddi durum yerindeyse kendinizi hazır hissediyorsanız yapın tabii çocuk sizin en doğal hakkınız. Sağlıklar büyüsünler inşallahBu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.
3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
Konu sahibinin ifadeleri gayet normalKonu sahibinin kullandığı cümleler ve kendini ifade ediş şekli normal durmuyor çünkü.
Konu sahibi 2 çocuk veya kalabalık bir aile istiyorum vs demiyor. Çocuğu büyüyüp, bağımsızlığını kazandıkça; yeniden kendisine bağımlı olacak birisine ihtiyaç duyduğunu söylüyor.
Tamam sen yapmayabilirsin de sinirlenmene gerek yok. Düşünmüyorsan tabii ki sana neherkes oturmuş normal normal karsilamisbastan sona bir daha okuyun diyeceğim ama neyse, biri de gelmiş ikinci cocuk istemesi neden hastalikli olsun diyor, can sıkıntısından cocuk yapacak, sonra o da 3 yasina gelince ay bu bana bagli değil büyüdü bitane daha doğurayim desin o zaman ayyy banane
Halâ anlamıyor, yaziyorum yine tık yok. Daha fazla anlatamayacağım :)Tamam sen yapmayabilirsin de sinirlenmene gerek yok. Düşünmüyorsan tabii ki sana ne
Bi zahmet.Halâ anlamıyor, yaziyorum yine tık yok. Daha fazla anlatamayacağım :)
Ay bende bağımsızlaştığını görür müyümBu bir dert mi bilmiyorum ama buradan aldığım fikirler bende hep farklı bir bakış açısı uyandırdığı için paylaşmak istedim.
3 yaşına girmek üzere olan bir kızım var. O doğduğunda işime ara verip tam zamanlı annelik yapmaya karar verdim. Daha çok ben olmak üzere eşimle birlikte büyüttük. Desteksiz bir şekilde süreci yürüttük. Çoğu ebeveyn gibi çok emek harcadık. Şimdi yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başladı. Hatta arkadaş isteğini de sürekli dile getiren bir çocuk. Tabi bu sırada o bağımsızlaştıkça ben kendimi garip hissediyorum. Kollarım boş kalmış gibi, minik bir parçam uzaklaşmış gibi. Bilmiyorum doğru tanımlayabildim mi ama kendimi anlayamıyorum. Cilt bakımı yapmak için aradığım zamanları bulmaya başlayacakken şimdi bu his nedir? Akşamları bebeklik fotoğraflarına bakmak? Uyuduğunda zaten özlerdim, şimdi nedensiz daha çok özlemek? Acaba aranızda böyle hisseden oldu mu?
Annelerin neden ikinci çocuğu yaptığını çok iyi anlıyorum. Bu hislerle ikinci çocuğu yapmaya karar vermek doğru olur mu? Desteksiz bir şekilde bir çocuk büyütmek bizim için çok zor geçti, iki çocuk daha zor olacak. Kendime vakit ayıramamaktan hayıflanırken ikinci çocuk fikri hiç mantıklı gelmiyor ama sonra o kollarımdaki, hayatımdaki boşluk hissi…
Bu karmaşık ruh halime yorum yapabilecek beni bu anlamda farklı bakış açılarına yönlendirecek herkese şimdiden teşekkür ederim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?