Bebeğin cok kucuk ve senin bole hıssetmen cok normal . Artık anne olmuşsun geriye donup vahlanmanın faydası yok.tek başına buyutuyormussun bu senı bogmus olabilir esınden buyuklerınden destek almaya bak bıraz dışarı cıkıp nefes almaya ihtiyacın var.Cogu anne tek bakıyor cocuklarına bnde ole .Benım tavsiyem bu günlerin geçeceğini bıl bıraz buyusun ıletısımınız artınca herseyı beraber yapmaya baslıcaksın ozaman daha rahat olmaya başlıyorsunYıllardır kadınlar kulubünü çeşitli konularda bilgi almak için kullanan ben bugün ilk defa yaşadığım sürece yönelik sizlerin yorumlarını almak amacıyla konu açıyorum. Konu başlıktan da tahmin ettiğiniz gibi… sürecimi özetlemem gerekirse:
30 yaşındayım ve 2022 ağustosta evlendim. Evlendikten sonra eşimle aramızda hiç çocuk muhabbeti geçmemişti. ta ki 2024 yılı gelene kadar. Ben o sıralar 29 dum etrafımdaki arkadaşlarımın bir kısmının artık bebeği vardı. Benden küçük benden büyük olanlar olmak üzere. O dönem benim hormonlardan mıdır bilmiyorum birden çocuk fikrim belirdi. Sanırım çevremden etkilendim bir de hep şu “ ya olmazsa sonradan zor olursa şimdiden yapmak lazım” düşüncelerine de kapılarak. Konuyu eşime açtığımda onun bu fikre henüz uzak olduğunu gördüm, aramızda bunun tartışmaları yaşandı ama inanın neye dayanarak tartıştım hiç bilmiyorum. Sonrasında konuyu rafa kaldırmaya karar verdim ve bunu eşimle de paylaştım. Derken mayıs ayı geldiğinde eşim benim bu sürece kafayı taktığımı düşünerek ilişki esnasında yapacağını yaptı. Daha o an içime bir huzursuzluk gelse de adetim yakın olduğundan gebelik olabileceğine ihtimal vermedik. aktif bir korunma yöntemi de kullanmadığınızdan dolayı olan oldu ve o tek seferlik ilişkide hamile kaldım. Bebek muhabbeti yapan ben öğrendiğimde hiç sevinemedim, çok garip hissettim sanki eski hayatıma veda etmişim gibiydi. Fakat olan oldu diyerek sürece adapte ettim kendimi ve olduğumu da düşündüm. Gebeliğin 28. Haftası gibi bebeğimde gelişme geriliği yaşanmaya başladı. Bundan sonrasında çok stresli günler yaşadım. 33. Haftada yatış verildi ve doğuma kadar yatış yaptım. Sürekli nst ler ultrasonlar doktorların şüpheli yorumları ile psikolojim iyice alt üst oldu. Hastanede olduğum her gün şu an bu gebelik sonlansa diye hep içimden geçirdim. Bebeğim doğdu küvezde kaldı. O arada bisürü kontrol bazı durumlar oldu, stresten sütüm azaldı. Bebeğim şu an 4 aylık.
Başlarda alışır gibi olsam da kızlar ben çok kötü hissediyorum kendimi. Gün içinde evde ara ara hep ağlıyorum. Şu an bebeğime tek bakıyorum. Nerdeyse aralıksız her an eski hayatımı düşünüyorum. Çocuk fikrine tamamen karşı değildik ama keşke daha sonra olsaydı diyorum hep aklımda hesap kitap yapıyorum. Şimdi de Kendimi çocuğu olmayan akranlarımla kıyaslamaya başladım. Ne güzeller diye. Hatta çocuk olduktan sonra bir insan bile isteye neden çocuk yapar ki evresine geldim yani nerdeyse çocuk fikrine karşıyım artık. Bu söylediklerim bebeğin bakımı vs ile ilgili değil aslında tam olarak. Benim içimi yakan eşimle olan eski günlerimiz, rahatlığımız, o neşeli özgür kadının ellerimin arasından kayıp gitmesi. Üzerine yeteri kadar düşünüp etmeden anlık bi gazla çocuk yapmış olmam. Keşke diyorum şöyle daha çok yaşayacağımı yaşayıp 32 yaşında bir anne olsaydım. Eşime konuyu açıp içimi döktüğümde bunu sen istedin demeye getiriyor. Kendimi artık çok çaresiz, hevessiz, beklentisiz hissediyorum. Sevgililik sürecimiz oldu ama evliliğimin ve evimin tadını çıkartamadım gibi geliyor. Hepsi bir yana bir de bebeğim komple ufak gelişimi nasıl olacak diye düşünüyorum o da ayrı boğuyor beni…
Özet dedim ama biraz uzun oldu kusura bakmayın, benim gibi olan benzer durumları yaşayan ya da yaşamayan sizlerin yorumlarına çok ihtiyacım var. Belki benim göremediğim şeyler vardır zira artık hiçbir şeye iyi yanından bakamıyorum.
Her yazana inanmayalım. Geçen kadının biri hamileyim diye internetten ultrason fotosu atmıştı. Ben de her kürtaj konusunda soruyorum. Net de karşıyım ve kesinlikle zorbalayacam girişi bu şekilde yapıyorum. Hepsi ne hikmetse hap kullanıyor ve saati satine içiyor çıkıyolar. Amaca ulaşamadan hı peki diyip çıkıyorum.Geri çekilme, doğum kontrol hapı + prezervatif ile hamile kaldığınızı mı söylüyorsunuz?
Her yazana inanmayalım. Geçen kadının biri hamileyim diye internetten ultrason fotosu atmıştı. Ben de her kürtaj konusunda soruyorum. Net de karşıyım ve kesinlikle zorbalayacam girişi bu şekilde yapıyorum. Hepsi ne hikmetse hap kullanıyor ve saati satine içiyor çıkıyolar. Amaca ulaşamadan hı peki diyip çıkıyorum.Geri çekilme, doğum kontrol hapı + prezervatif ile hamile kaldığınızı mı söylüyorsunuz?
Her yazana inanmayalım. Geçen kadının biri hamileyim diye internetten ultrason fotosu atmıştı. Ben de her kürtaj konusunda soruyorum. Net de karşıyım ve kesinlikle zorbalayacam girişi bu şekilde yapıyorum. Hepsi ne hikmetse hap kullanıyor ve saati satine içiyor çıkıyolar. Amaca ulaşamadan hı peki diyip çıkıyorum.
Yahu sanki müthiş bir hamilelik geçirmişim de gevrek gevrek konuşuyorsunuz. Alın sizin olsun…Bu kadın mı? Adete yakın dönemle tek ilişkiyle hamile kalmış.hiç sanmıyorum.49 yaşında da hamile kalır konu sahibi.bizim de doğurganlığımızdan çalmış maşllah.
Ay valla ben hiç inanmıyorum ya. Kondom doğru şekilde kullanıldığında koruma oranı %98, doğum kontrol hapı doğru şekilde kullanıldığında koruma oranı %99, geri çekilmede de koruma oranı %96 ile %73. Hepsi bir arada kullanılınca olasılık kaç oluyor bilemiyorum artık. Genelde inanmadım deyince de hanım hanım yanımda mıydın diyorlar ama neyseGeri çekilme, doğum kontrol hapı + prezervatif ile hamile kaldığınızı mı söylüyorsunuz?
Bu istatistiklere bizim kadınlar dahil değil anlaşılan.Ay valla ben hiç inanmıyorum ya. Kondom doğru şekilde kullanıldığında koruma oranı %98, doğum kontrol hapı doğru şekilde kullanıldığında koruma oranı %99, geri çekilmede de koruma oranı %96 ile %73. Hepsi bir arada kullanılınca olasılık kaç oluyor bilemiyorum artık. Genelde inanmadım deyince de hanım hanım yanımda mıydın diyorlar ama neyse
Haklısın.baksana dünya kadar çocuğunu çöpe, sokağa atan, yetimhaneye bırakan insan var.bir de vicdanlı olduğu için bu tarz şeyler yapmayan tayfa var.herkes de bir gülüşü yeter demiyor.bana da özel bir depresyon durumunda gelmedi hanımefendi.gayet sakin, aklıbaşında duruyor.hamilelikten de aynı oranda sıkıntıyla bahsediyor çünkü.tahmin tabi ki.Ben digerlerine katilmiyorum. Bazi insanlar anne baba olmayi hic istemezler ama cevre baskisi yuzunden olurlar. Halbuki o duygu onlarda yoktur bile. Ben de onlardanim cocuk dedinmi tuylerim diken diken oldu tüm hayatım boyunca halada öyle nerdeyse 40 yasindayim. Anne olma durtusu hic yasamadim, anne olmak istemedim olmadimd. Ve su an olmadigimada sukur ediyorum. Sanirim sizinde icinizde annelik durtusu yokmus ama digerlerine bakarak hamile kalmissiniz. Bence yanlis bir karar vermissiniz boyle bir konu aceleye getirilecek bir konu degil.
Evet. Dediğim gibi zaten 3 yıl boyuncada böyle korunduk 1 kere bile ihmal etmedim ve çok dikkat eden biriyim bende, benim yüzümden eşimde buradan yazamıyorum arkadaşlar ben şaka maka her ilişkiden sonra eşime sorardım bi yaramazlık olmadı dimi diye. Buna rağmen hayatımın şokunu yaşadım şimdi mesela napacağımı bilmiyorum doğumdan sonra kordon bağlatmayı düşünüyorum ailem karşı çıksada riske girmek istemiyorum vallahi benim başıma geldi olabiliyormuş şimdi 1 tane çocuk yeterli sağlıkla kucağıma alayım diyorum Allahım isteyene versin.Geri çekilme, doğum kontrol hapı + prezervatif ile hamile kaldığınızı mı söylüyorsunuz?
kaç haftalık doğdu bebeğinizBebeklerin bazı şeyleri hissettiği konusunda elbette haklısınız bu yüzden ki ağlasam bile ardından gözyaşlarımı silip onu öpüp kokluyorum. Bu düşüncelerim bebeğim yüzünden değil onun suçu yok sonuçta fakat elimde değil. Ayrıca yaşadığı şeylere üzülmediğimi iddia etmişsiniz buna hiç katılmıyorum. Birçok badire atlattı hepsinde gözyaşlarım dinmedi eksik olmadı. Bu duygularım ona olan sevgimden bağımsız ama insan içini açıp da gösteremiyor ki işte böyleyken böyle diye…
Doğumunuz daha yeni, yeni bir yaşama adım attınız. Her insanın adaptasyon süreci farklıdır, hiç ihmal etmeden iyi bir uzmandan destek alın. Çocuğunuzun ufak olmasina takılmayın onlar sonra çok hızlı gelişip cevval oluyor, benimki de çok küçüktü. Biraz zaman tanıyın kendinize, tüm zorluklarına rağmen hayatın o küçük insanla ne kadar anlamlandigina şahit olacaksınız gitgide.. Bir de bebeğiyle dünyayı geziyor insanlar, kendinizi eve kapatmayın, onunla yaşayacağınız güzel günlere odaklanın. Herşey çok güzel olsunYıllardır kadınlar kulubünü çeşitli konularda bilgi almak için kullanan ben bugün ilk defa yaşadığım sürece yönelik sizlerin yorumlarını almak amacıyla konu açıyorum. Konu başlıktan da tahmin ettiğiniz gibi… sürecimi özetlemem gerekirse:
30 yaşındayım ve 2022 ağustosta evlendim. Evlendikten sonra eşimle aramızda hiç çocuk muhabbeti geçmemişti. ta ki 2024 yılı gelene kadar. Ben o sıralar 29 dum etrafımdaki arkadaşlarımın bir kısmının artık bebeği vardı. Benden küçük benden büyük olanlar olmak üzere. O dönem benim hormonlardan mıdır bilmiyorum birden çocuk fikrim belirdi. Sanırım çevremden etkilendim bir de hep şu “ ya olmazsa sonradan zor olursa şimdiden yapmak lazım” düşüncelerine de kapılarak. Konuyu eşime açtığımda onun bu fikre henüz uzak olduğunu gördüm, aramızda bunun tartışmaları yaşandı ama inanın neye dayanarak tartıştım hiç bilmiyorum. Sonrasında konuyu rafa kaldırmaya karar verdim ve bunu eşimle de paylaştım. Derken mayıs ayı geldiğinde eşim benim bu sürece kafayı taktığımı düşünerek ilişki esnasında yapacağını yaptı. Daha o an içime bir huzursuzluk gelse de adetim yakın olduğundan gebelik olabileceğine ihtimal vermedik. aktif bir korunma yöntemi de kullanmadığınızdan dolayı olan oldu ve o tek seferlik ilişkide hamile kaldım. Bebek muhabbeti yapan ben öğrendiğimde hiç sevinemedim, çok garip hissettim sanki eski hayatıma veda etmişim gibiydi. Fakat olan oldu diyerek sürece adapte ettim kendimi ve olduğumu da düşündüm. Gebeliğin 28. Haftası gibi bebeğimde gelişme geriliği yaşanmaya başladı. Bundan sonrasında çok stresli günler yaşadım. 33. Haftada yatış verildi ve doğuma kadar yatış yaptım. Sürekli nst ler ultrasonlar doktorların şüpheli yorumları ile psikolojim iyice alt üst oldu. Hastanede olduğum her gün şu an bu gebelik sonlansa diye hep içimden geçirdim. Bebeğim doğdu küvezde kaldı. O arada bisürü kontrol bazı durumlar oldu, stresten sütüm azaldı. Bebeğim şu an 4 aylık.
Başlarda alışır gibi olsam da kızlar ben çok kötü hissediyorum kendimi. Gün içinde evde ara ara hep ağlıyorum. Şu an bebeğime tek bakıyorum. Nerdeyse aralıksız her an eski hayatımı düşünüyorum. Çocuk fikrine tamamen karşı değildik ama keşke daha sonra olsaydı diyorum hep aklımda hesap kitap yapıyorum. Şimdi de Kendimi çocuğu olmayan akranlarımla kıyaslamaya başladım. Ne güzeller diye. Hatta çocuk olduktan sonra bir insan bile isteye neden çocuk yapar ki evresine geldim yani nerdeyse çocuk fikrine karşıyım artık. Bu söylediklerim bebeğin bakımı vs ile ilgili değil aslında tam olarak. Benim içimi yakan eşimle olan eski günlerimiz, rahatlığımız, o neşeli özgür kadının ellerimin arasından kayıp gitmesi. Üzerine yeteri kadar düşünüp etmeden anlık bi gazla çocuk yapmış olmam. Keşke diyorum şöyle daha çok yaşayacağımı yaşayıp 32 yaşında bir anne olsaydım. Eşime konuyu açıp içimi döktüğümde bunu sen istedin demeye getiriyor. Kendimi artık çok çaresiz, hevessiz, beklentisiz hissediyorum. Sevgililik sürecimiz oldu ama evliliğimin ve evimin tadını çıkartamadım gibi geliyor. Hepsi bir yana bir de bebeğim komple ufak gelişimi nasıl olacak diye düşünüyorum o da ayrı boğuyor beni…
Özet dedim ama biraz uzun oldu kusura bakmayın, benim gibi olan benzer durumları yaşayan ya da yaşamayan sizlerin yorumlarına çok ihtiyacım var. Belki benim göremediğim şeyler vardır zira artık hiçbir şeye iyi yanından bakamıyorum.
Elif Şafağın siyah süt kitabını okumuştum gercekten güzel kitapdı. En sonunda o tontiş kırmızı yanaklı kadını seçmesi çok iç ısıtıcı belki de dogamiz gereği bize en uyan kadın tipi odurkevin hakkında konuşmaliyiz kitabini hatırlattiniz. onda da kadin kocasina mektuplar yazıyordu- bile isteye suca karisan cocugundan sonra- "harika bir hayatimiz varken ne halt etmeye cocuk sahibo olduk" minvalinde. onda da kendini , gecmisini, cocuga hamile kaldigini hissettiği geceyi bile irdeliyordu, basindan sonuna tüm cocuk yapma / yetistirme süreci... cook güzel bir kitap. onermek isterim ama hem vaktiniz yoktur bebisten hem de karakterdeki cocuk psikopat cikiyordu kötü etkilesin istemem.
ama genel olarak bir annenin kendi icinde yaptığı samimi sorgulamalar olan kismini okusaniz bence seversiniz.
bjr diger (daha yumusak) kitap onerim de elif şafak'in siyah süt. o da kendi lohusa depresyonu zamanini anlatıyor ama icinde hayali karakterler falan var. yani kendi icindeki anac kadin / kendi icindeki kariyer kadini / kendi icindeki haminne falan, onlarla dolu bir kitap. anneligin kafa karışıklığıni anlatan keyifli bir kitap
okumak isterseniz eger belki sizin gibi cok insanin olduğunu farkeder biraz rahatlarsiniz.
çünkü cok zor bu konuda gercek hislerini itiraf eden insan bulabilmek . annelik bir tabu bizim ulkemizde. "annelik kutsaldir" demisler üstünü çizmişler. en ufak bir konuda yakinsan hemen "allahin gücüne gider elinden alir" öğütleri geliyor, ya da "biz istiyoruz olmuyor siz kıymet bilmiyorsunuz" tayfasi birseyler söylüyor. sanki çocuğundan yakinman ondan nefret ediyormussun gibi algilaniyor. oysa yani insan yillarca hayalini kurduğu isten de yakinabilir, kavusmak icin daglari deldigi eşten de. nedense her seyden yakinmak cok dogalken konu bebek olunca ağzını actigina pisman oluyorsun, etiketleniyorsun
bu yüzden herkes "bir gülüşü var dunyalara bedel" deyip duruyor ortamlarda:)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?