Biz konuştuk ya. Çok uzun süre beraberdik diye mi, çevremizde çocuklu çocuksuz çok çift var diye mi, benim ilk gençlik yıllarımdan beri çocuğa bakış açım belli diye mi bilmiyorum ama konuştuk. Konuşmamak bana tuhaf geliyor. Konuştuğumuz halde hala dönem dönem eşimin çocuk isteyesi tutuyor, bir yokluyor beni. Ben hayatımın hiç bir döneminde çocuk istemedim. Bunu bile bile evlendi benimle. Arada yoklasa da onun baba olmasına engel olduğumu düşünmüyorum.
ama işte senin çocuk sahibi olmamak şeklinde bir düşüncen var, buna saygı duymak gerekir
ben çocuk istiyordum hatta 30 yaşına kadar 2 çocuk yapma planım vardı
eşim buna 30 öncesi çocuk olmaz, 30 dan sonra olur diyerek orta yolu bulmuştu
yani biz çocuk sahibi olmak konusunda hemfikirdik
ama yurdum erkeği olarak eşim "acaba benim çocuğum olmazsa ne yaparız" diye düşünmedi, keza ben de düşünmedim
lakin o "çoğunun asla olmaz" cümlesi "ben çocuk istemiyorum" cümlesi ile aynı etkiyi yapmıyor
seçim ile çocuk sahibi olmamak bir karar iken öbüründe elden gelen bir şey olmuyor, dayatılmış bir durumun içinde buluyorsun kendini, çıkış yok hissi var
şimdi eşin sana "ben çocuk istiyorum, sen istemiyorsun o zaman boşanalım" derse iş değişir zira sen çocuk istemediğini baştan söylemişsin ama sen çocuk isterken eşin de isterken eşindeki bir sorun nedeni ile çocuk sahibi olunamazsa ve eşin "boşanalım, sen çocuk sahibi ol" dediğinde o boşanma teklifine dair değerlendirme farklı olur