Çocuğum olsun çok istiyordum ama şimdi....

Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Çok geçmiş olsun,ilk başlarda insana dünyanın sonu gibi geliyor,hiçbir şey eskisi gibi olmayacak diye düşünüyor ama inan ki öyle değil, ben de İlk çocuğumda öyle düşünmüştüm,ama inan ki geçiyor.hicbir zorluk kalıcı değil, geçecek bu şekilde düşün
 
Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Sanırım lohusa depresyonu yaşıyorsunuz psikolojik destek alın ama kendinizi suçlamayın bunu yaşayan bi çok anne var ama destek almanız şart.
 
Beklemediğin bir anda zorlu bir süreç yaşamışsın. Doğum , lohusalık , yeni hayata alışmak zaten zorken sizin biraz daha zor olmuş . Ama neyse ki bebeğin sağlıkla evine gelmiş. Lohusalık sürecinde biz kadınları zorlayan en önemli şey hormonlardaki değişim. Her kadında bunun yansıması farklı oluyor. Ben sürekli temizlik yapıyordum.Öyle rahatlıyordum . Her emzirme arasında temizlik. Ev çok pis geliyordu bana. Zamanla yavaş yavaş düzeldi hem hormonlarım hem hayatım. Ama bu lohusalık olayı zor bir süreç. Mümkünse bebek bakımı , ev işleri vs konusunda yardım alın. Aynı zamanda bir uzmanla görüşürseniz size daha iyi ışık tutacaktır . Bebeğinizle sağlıklı mutlu bir ömür dilerim.
 
Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Lütfen psikolojik destek alın çünkü cidden iyi değil haliniz. Allah yardımcınız olsun ama unutmayın ki o çocuğun hiçbir suçu yok ve yine unutmayın ki o çocuğa sahip olabilmek için yıllarca sabredip bekleyen bu yolda nelerden vazgecenler var . Siz bile isteye çocuğunuzu yapmış istemiş Allah'ta size vermiş lütfen değerini bilmek için zorlayın kendinizi bunun içinde destek ve tedavi almalısınız .
 
Eşim sürekli benimle konuşuyor ama diyorum ki o iyi gelmediyse bir de doktora gidip ordan da sonuç alamazsam biterim ben. Hiçbir dayanagim kalmadi artik
Sakin olun lütfen,bu duygular elinizde değil hormonal.Lütfen profesyonel destek alın bir an önce. Eşinizin destek olması güzel ama size uzman yardımı gerekiyor.
 
Benimde kuvozdeydi bebeklerim adapte olmak zor geliyor yanindsa olmayınca bebekte bi sikinti kalmamistir insallah
 
Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
lohusalik depresyonu diye birsey var. ben banyoya girdiğimde dusun altında agladigim günleri bilirim. ama gececek..
evde tek kalmayın, disari cikmaya calisin. ev depresyonu getiriyor cidden. parklarda bebek müsade ettikçe komsu es dostla bulusun. iyi gelecektir..
not: Sut benim de pek azdı, ne yapsam artmadı. mama takviyesiyle uyuttum. bebeğin su asamada ruh saglıgı yerinde olan bir anneye ihtiyacı var.
 
Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Canim yeni dogum yapan birisinde gorule bilecek şeyler. Annelik zordur ama çocugun buyuyunce, ilk adimlarini atip, ilk kelimeler dokulunce dudagindan o zaman içine sarip sarmaliycaksin. Sadece sabret. Bu hisler için kendini zorlama. Yardim al. Annenler de çocuk bakiminda yardim etsinler. Sadece emzir. Biraz kendini toparla. Evlat bir insana verilecek en guzel hediyyedir. Buyuyunce senin en iyi arkadaşin olucak. Bu duygularinin yerini çok buyuk sevgi alicak. Yekun olarak. Hersey guzel olacakkk
 
Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Lohusalık depresyonu gibi gözüküyor.Kendimden biliyorum.Oturup ağlıyor,yemek dahi yiyemiyordum.Hayatim alt üst olmuş gibiydi.Bi kaç ay sonra düzelmeye başladım.Cok kötü günlerdi sabredin geçecek.
 
Merhaba. Bundan 1 sene öncesine kadar deli gibi çocuğum olsun istiyordum, hamilelgimde bir an önce doğurmak onu kucağıma almak icin sabirsizlaniyordum, son haftalar her gece bir sonraki gecede evladimla uyumak için can atiyordum, ona hevesle birşeyler aliyor dogum videolarini izlerken agliyordum. Son doktor kontrolune gittigimde bebegimde kordon dolanmasi oldugu icin hemen sezeryan doguma aldilar, esim eve esyalari almaya gitti tek başıma doguma girdim, daha once hic o kadar korkmamistim.daha sonra odaya goturduklerinde bebegim yoktu, nefes alamadigi icin yogun bakıma almışlardi. Çocuğumu görmek icin kalkip yogun bakima yurumem gerekiyordu ama ayaklarimi hissedemiyordum. 2, saat icinde narkozun ve uyusuklugun etkisi gecmeye başlayınca deli gibi canim acimasina ragmen ayaga kalktim. Esimle cocugumu görmeye gittim, o kilolu dogan çocuktan eser yoktu, her tarafinda hortumlar vardi. Doktorlara her sorusumuzda, bir sey söylemek için erken oldugunu söylüyorlardı.
Hastanede 3, gün kaldıktan donra mecbur kalarak bebegimizi orada biraktik ve gittik. Gorumcemin evi hastanenin karisinda oldugu icin, çocuğum hep sütümü icsin diye orada kaldim. Her 2,saatte bir esim sütümu sagip goturuyordu. Her gun 2 ,kere emzirmeye gidiyordum. Çok guzel gekiyordu sutum. Daha sonra cocgumuxu alip eve geldik. O gün bu gündür ben çocugumu kabullenemedim. Deli gibi bebegini isteyen ben şimdi ölmek istiyorum. Eşimden, cocugumdan kacip gitmek istiyorum, hiçbir şey yapamiyorum ve yapamiycagimi biliyorum, artik benim hayatim bitti. Sütümde neredeyse yok denecek kadar az kaldı. Artik ben eski ben degilim ve olamiycam. Bunlari düşündükçe ölmek istiyorum. Yalvaririm bana 2 cift laf söyleyin lütfen, yardım edin icimi söndürün. Lütfen
Kıyamam sana! Çok zorluk yaşamışsın, korkmuşsun. Ama hepsi geçti. Bebeğin sağlıkla yanında. Yaşananları düşünme. Kendini yargılama. Her lohusa zaten kendini yetersiz hisseder. Ağlamayan yeni anne olmaz. Yaşadıklarından dolayı senin bu hislerin daha fazla. Yüklenme kendine. Fırsatın varsa psikologla görüş.
 
Yaşadığınız şeyler hiç kolay değil. Önce bunun farkına varın ağır şeyler yaşamışsınız.
Pek çok arkadaş yazmış bende ısrarla yazacağım mutlaka yardım alın eşinize de bahsedin duygularınızdan.
Sizi anlayacak ki arkadaşınıza da bahsedin mutlaka.
Evden çıkamıyorsanız online terapi ler var artık.
Ayrıca psikiyatriste gidip ilaç desteği de alabilirsiniz.
 
Ya sevgili kinu sahibi lohusa depresyonu bu :KK43: kendinizi suçlayıp yüklenmeyin. Biran önce destek alın sütede cok anlam yuklemeyin. Ama bunları yapmak için de destek şart
 
Lütfen psikolojik destek alın çünkü cidden iyi değil haliniz. Allah yardımcınız olsun ama unutmayın ki o çocuğun hiçbir suçu yok ve yine unutmayın ki o çocuğa sahip olabilmek için yıllarca sabredip bekleyen bu yolda nelerden vazgecenler var . Siz bile isteye çocuğunuzu yapmış istemiş Allah'ta size vermiş lütfen değerini bilmek için zorlayın kendinizi bunun içinde destek ve tedavi almalısınız .
Zaten bebegimin suçu olmadığını bildiğim icin bu haldeyim. Suçsuz günahsız biri beni nasil bu hale getirebildi. Ona kizamadigim için kendime kiziyorum. Haberlerde hasta bebekler gördükçe şükrediyorum halime, ya bende o gariban çaresiz anneler gibi olsaydım o zaman ne yapacaktim. Ama bunların hepsini kendime anlatan da ben, hayatimin bittigini soyleyen de ben.
 
lohusalık depresyonu, pek çok kadın yaşar. iyi bir destekle geçer gider. korkmayın ama ertelemeyin de. iyi bir uzmandan mümkünse bir doğum psikologundan destek alın. eşinizin desteği çok çok önemli ama o ayrı uzman desteği ayrı. ertelemeyin kendinizi. şimdi araştırın yarın gidin. hepsi geçecek, her şey yoluna girecek. :KK200:
 
X