Çocuk istememek

Merhabalar.. sizlerin fikrini almak istedim.
28 yaşındayım eşim 36.
4 buçuk yıl oldu evleneli
Çocuğumuz olmadı pek bı sebep de bulunamadı bir aşılama yaptırdım tutmadi sonrasında da bir girişimde bulunmadım çünkü gittikçe bu fikirden uzaklaştım.
Maddi manevi bakabilecegimi düşünmüyorum
Eşim yogun çalışıyor, aileme uzağım ve migrenim sık tutar regl zamanlarım ağır geçer alerjim olduğundan burun tıkanıklığım bile zorluyor ve rahata alisik bir insanım. Kendime vakit ayiramazsam az uyursam vs psikoljim hemen bozulur. Bir de panik atagimsi hallerim var.
Şimdi evlendim vakit geciyor herkesin de bebeği oldu olmak üzere diye bir hevese kapilsam da ilk günden pişman olurum diye düşünüyorum. Eskiden eşime değerlerini arttırması için takviye kullanması konusunda baskı yapardım istediğimi saniyorsum ama şimdi heves etmişim merak etmişim diye düşünüyorum. Olmaması için dua ediyorum olmadığı da artık işime geliyor. Ama olmasın diye extra cabam yok eşim güya istiyor çünkü o her şeye olumlu yaklaşıyor oysa iş yüzünden yanımda olamayacak sabah köru gidip geç gelecek..
Böyle bir durumda olup iyi ki çocugum oldu diyen var mı.. yoksa sakın kalkisma mi dersiniz(zaten olmadı olması için asla bir tedavi dusunmuyorum) ya olursa korkum var.. ilerde böyle düşündüğüm için pişman olur muyum.. çok uzattım olursa olacak amma işte acaba engel olmalı mıyım.. biraz da günah mıdır acaba diyorum Allah a guvenmeyip korktuğum için. Tabi diyeceksiniz bakamazsan yapma o daha gunah..
işte bazı şeyler elimizde degil gerçi ne konuşsak boş belki zaten olmayacak. Az önce okuduğum konuda evlenmeden önce çocuk isteyen adam sonra karar değiştirmiş sanirsam. Ben de önceden çok istediğimi saniyorsum son aylarda böyle oldum.. sonrasında pişman olur muyum bilmiyorum.
Çocuk istemeyip olduğunda iyi ki oldu diyenlerin dışında insanlar var mı ....
Şu an hazır değilsin. Şimdi yaparsan hayatı kendine de kocana da o zavallı masumcuga da zehir edersin. Lohusa çok zor ve deli gibi bebek istememişsen bu anlattigin faktörler 10 katına çıkar ve depresyona girersin kolay kolay çıkamazsın. Çünkü bebek bir ömür sana muhtaç bir varlık. Ama hazır hissettiğinde, deli gibi istediğinde yaparsan dünyanın en muhteşem mutluluğu. Ben rabbime her saniye binlerce kez şükrediyorum 🙏🧿 ne uykusuzluk ne kendine bakamamak.. hastaliklari bile ayakta geçirmek hiçbiri umru olmuyor insanin
 
Baska bir konuda yazdım alıntılayayaım. Anne olmak zorunda değilsiniz. Yani sırf anne olmak icin anne olmayın. Hayatinizdan memnunsanız esinizle iyiyseniz bir eksiklik hissetmiyorsanız. Bu da aradan ciksin diye cocuk yapmayın.

Tamamen bu yazıya katılıyorum ekleyecek birşey bulamıyorum bile. Çok yerinde tespitler. 👏
 
Bebek çok önemli bir karar kesinlikle insan çok hazır olmalı he ne kadar hazır olsa da eksik hissediyor insan tam bir hazır olmuyor ama yine de biraz istemek lazım ya bence yani en basit söyle diyeyim ben ilk kızıma hamileliği çok istedim sonrasında iki vş hamilelik oldu derken şuan iki kızım var ve o kadar alıştım ki uyumamaya oturmamaya sürekli uğraşmaya bana zor gelmiyor ama istemeseydim eminim ki işkence olurdu çocuk işi çokta kolay değil
 
Herkes çocuk yapmak zorunda değil. Bu karar size bağlı, kimse yap ya da yapma diyemez.

Ama şu an hazır değilsiniz belli ki. Belki geçici bir şey belki de gerçekten istemiyorsunuz, şu an bilmek zor.
Hazır olmadığınızı eşinize söyleyip bir süre korunun bence. Daha yaşınız genç. Fikriniz değişirse geç kalmış olmayacaksınız.
Hislerinizi de anlatın eşinize. Belki hiçbir zaman istemeyeceksiniz. Böyle bir ihtimal olduğunu bilsin.
 
Allah gönlünüze göre versin herkes ebeveyn olmak zorunda değil benimde eşim yoğun çalışıyor yalnızm 2 yaş ara ile kızlarıö ilk zaman zordu çok sevsem de bazn dedmedim değil keşke biraz daha bekleyim diye ama iyiki olmuş dedğim anlar daha çok artısı eksisinden çok bana göre evlad insana yoldaş oluyor birde evlat sahibi olunca önceliğiniz o oluyor dinlemeniz bile ona daha iyi bakabilmek için karar sizin zorlamanın manası yok
 
Bu kararı tamamen kendiniz almanız gerekiyor. Eşinizi, işinizi, kendinizi en iyi bilen sizsiniz. Bu sorumluluk tamamen size ait. Ben çocuk yapma konusunda kimseyle konuşma, danışma veya sertleşmenin iki taraf için de çok mantıklı olduğunu sanmıyorum. Bir kağıda eksisi artısı her şeyi yazın. Hayal etmek ve gerçek çocuk için çok farklı. Annelik iç güdüsü herkeste eşit ortaya çıkmıyor, bazıları hamilelikte ve çocuğu hissedince bazıları ise dışarda pusette bir bebeği görünce kabarıyor. Umarım kendiniz için en mantıklı kararı verirsiniz.
 
Allahın vermemesinin de bir sebebi var demek ki.
Gerçekten istiyorsanız ve şartlarınız müsait olunca düşünün.
 
Çocuk sahibi olup da çocuğunu sevmeyen birisi ile tanışmadım .çocuk istememenin günah olduğunu da duymadım . Bildiğim bir şey varsa çocuk büyütmek çok emek ister . Ve kendini hazır hissetmeyen insan çocuk yapmamalı bence.Çocuğunu herkes sever ama yeterli ebeveyn olamayabilir.O çocuk büyürken ne sıkıntılar çekiyor. Büyüdüğünde sağlıklı birey olamıyor. Herkes çocuk yapacak diye bir şey yok .
 
Merhabalar.. sizlerin fikrini almak istedim.
28 yaşındayım eşim 36.
4 buçuk yıl oldu evleneli
Çocuğumuz olmadı pek bı sebep de bulunamadı bir aşılama yaptırdım tutmadi sonrasında da bir girişimde bulunmadım çünkü gittikçe bu fikirden uzaklaştım.
Maddi manevi bakabilecegimi düşünmüyorum
Eşim yogun çalışıyor, aileme uzağım ve migrenim sık tutar regl zamanlarım ağır geçer alerjim olduğundan burun tıkanıklığım bile zorluyor ve rahata alisik bir insanım. Kendime vakit ayiramazsam az uyursam vs psikoljim hemen bozulur. Bir de panik atagimsi hallerim var.
Şimdi evlendim vakit geciyor herkesin de bebeği oldu olmak üzere diye bir hevese kapilsam da ilk günden pişman olurum diye düşünüyorum. Eskiden eşime değerlerini arttırması için takviye kullanması konusunda baskı yapardım istediğimi saniyorsum ama şimdi heves etmişim merak etmişim diye düşünüyorum. Olmaması için dua ediyorum olmadığı da artık işime geliyor. Ama olmasın diye extra cabam yok eşim güya istiyor çünkü o her şeye olumlu yaklaşıyor oysa iş yüzünden yanımda olamayacak sabah köru gidip geç gelecek..
Böyle bir durumda olup iyi ki çocugum oldu diyen var mı.. yoksa sakın kalkisma mi dersiniz(zaten olmadı olması için asla bir tedavi dusunmuyorum) ya olursa korkum var.. ilerde böyle düşündüğüm için pişman olur muyum.. çok uzattım olursa olacak amma işte acaba engel olmalı mıyım.. biraz da günah mıdır acaba diyorum Allah a guvenmeyip korktuğum için. Tabi diyeceksiniz bakamazsan yapma o daha gunah..
işte bazı şeyler elimizde degil gerçi ne konuşsak boş belki zaten olmayacak. Az önce okuduğum konuda evlenmeden önce çocuk isteyen adam sonra karar değiştirmiş sanirsam. Ben de önceden çok istediğimi saniyorsum son aylarda böyle oldum.. sonrasında pişman olur muyum bilmiyorum.
Çocuk istemeyip olduğunda iyi ki oldu diyenlerin dışında insanlar var mı ....

Eger olurda cocuk düsünürseniz alerjik rinitinize mutlaka bir cözum bulun. Hamilelikte cok zor geciyor.
Bende sizin gibi dusunenlerdendim 5 yil olmadi tup bebek yaptirdik. Tuttu cok sukur.
Dogumdan sonra ilk 1 ay zombi gibi gezdim zaten biseyde anlamiyodum hayattan zevk almiyodum. Oglum ilk guldugunde mutluluktan deliye döndüm. 1 ay sonra rutini oturttum hersey duzenli bir sekilde ilerliyor artik ve bende mutluyum . Allah isteyen herkese yasatsin.
Iyi dusunup iyi karar verin sonradan pisman olmak istemessiniz.
 
Çocuk sahibi olmak aşka benzer.
Hani bazısı vardır ilk görüşte aşık olur;bazısı vardır gördükçe,alıştıkça,emek verdikçe aşık olur.
Ama sonunda olur.
 
Şu an bu saatte ayaktaysam sebebi malum :)
Ben de kesinlikle çocuk istemeyen kesimdendim, yıllarca hem aileme hem çevreme bunu açıklamaya çalıştım her çocuk dediklerinde. Bir gün bir şey oldu, vahiy gibi geldi, çocuk istedim. Nasip oldu (Allah her isteyene versin), harika bir hamilelik geçirdim, inanılmaz pozitiftim bebeğe yansıyacağını dusunerekten. Yine inanılmaz kolay bir doğum yaşadım, bunları hep bu süreçte pozitif olmama bağladım biraz inanış meselesi öyle oldu olmadi insan bilemiyor tabi ki...
Yine nispeten çok zor bir çocuk değil oğlum, ama belki de göreceli birşey yani belki de zor bir bebek ama bana zor gelmiyordur. Ki hamilelik doğum emzirmek vs yanında çevreye gosterecegin hassasiyette çok önemli. Bunları kafaya takip takmamak direkt sürecini etkiliyor...
Velhasıl kelam, isteyince belki zor gelmez herşeyi de istemeyince kötü... hazır olmadan yapılabilecek bir şey kesinlikle değil, biraz bile acaba varsa içinde ertele derim. Bana o vahiy dediğim his gelmemiş olsaydı yüksek ihtimal saçımı başımı yoluyor olurdum...
 
Benim bir kızım var çok ama çok seviyorum. Sevgisi bambaşka. Lakin bende ikinci çocuğu hiç istemiyorum. Herkes hata yaparsın pişman olursun kardeşiz kalmasın diyor ama yok bende de o tık yok. Konu sahibini anlayabiliyorum. Eğer içinde çocuk sevgisi yoksa yapma. Yada biraz daha bekle 40 a kadar yolu var. Bana da Bi akıl verin bari kızlar. Yaş 38 kızım 6 yaşında. Tek çocuk kalsa çok mu sorun olur? Yoksa kararımda direnmeliyim çevreme ailemle eşime karşı? Çünkü doğuracak benim dimi?
 
Bende ki rahatsızları sıralasam, evlat sahibi olabilirmek için geçirdiğim amelîyatlar oooooooo.
Evlat bakılıyor, hiç de zor gelmiyor. Bı gün zor geçse ertesi gün hatırlamıyorsun bile.
 
Eger hazir olmadan cocuk yaparsan cok pisman olursun. Kendini kapana kisilmis gibi hissedersin geri donusun de olmaz. Esin cok yogun calistigi icin sorumlulugun cogu sende olacak. Psikolojik olarak ve fiziksel olarak cok hazir olmak lazim, bunun icin de bebegi cok cok cok istemek lazim. Bu cocuk geceleri seni uyutmayacak, kolik olursa her gun 3 saat kesintisiz ciglik cigliga aglayacak gibi gibi asman gereken bir suru zorluk olacak. Toz pembe bir yol degil bu, gercekten istersen bunlari bir sekilde asarsin ama gercekten istediginden emin olmadan sakin ha..
 
Tam benim konum. 15 yıl çocuk istemedim. 39 yaşındayım. Öğretmenim. Okulda arkadaşlar acayip bir psikolojik baskı yaptılar. Sen isteyince mi olacak, ileride çok pişman olacaksın. Ben de onların gazına geldim. İlk deneme de hamile kaldım. Ama kalbi atmadı. Bu defa bende hırs oldu. Üç ay sonra tekrar denedim. Yine hamile kaldım. Salı günü sezeryanum var. Peki sonuç :aşırı mutsuzum, her gün ağlıyorum. Bebek ile aramda henüz duygusal bir bağ oluşmadı. Televizyonda bebek gördükçe daha da mutsuz oluyorum. Neden gaza geldim, nasıl böyle bir hata yaptım hiç bilmiyorum. Kalp atışı duyunca, ultrasonda görünce, hareket edince seveceksin dediler. Hayır sevmedim. Şimdi de doğunca seveceksin diyorlar. O kadar korkuyorum ki sevmemekten. Eğer benim gibi gerçekten istemiyorsanız sakın yapmayın. An itibariyle bütün yaşama sevincim, aldığım keyifler bitti. Müzik bile dinlemek istemiyorum. Doğunca ne olacak hiç bilmiyorum.

Acaba psikolojik destek mi alsanız?
Benim 3 cocugum var, 3 numara sürpriz oldu.
Hayatım kaydı diye düşündüm.
2 çocuk tamam, ama 3 peşpeşe çocuk 🤦🏻‍♀️
Işe donecektim, sosyal hayatima. Istedigimiz gibi tatile de giderdik
Ama 3 ile olmazdı
Gebeliğin 4. Ayından, doğum sonrası 6. Aya kadar destek aldım.
Faydasını da gördüm.
Kizim 6 aylık olduğunda ise donmeye karar verdim, 3 ay sonra da kendi iş yerimi açtım.
Çalışma saatlerim esnek vs.
Yardim almasaydım muhtemelen hala bebeği kabullenmekle bogusacaktim :)
 
Ben
Merhabalar.. sizlerin fikrini almak istedim.
28 yaşındayım eşim 36.
4 buçuk yıl oldu evleneli
Çocuğumuz olmadı pek bı sebep de bulunamadı bir aşılama yaptırdım tutmadi sonrasında da bir girişimde bulunmadım çünkü gittikçe bu fikirden uzaklaştım.
Maddi manevi bakabilecegimi düşünmüyorum
Eşim yogun çalışıyor, aileme uzağım ve migrenim sık tutar regl zamanlarım ağır geçer alerjim olduğundan burun tıkanıklığım bile zorluyor ve rahata alisik bir insanım. Kendime vakit ayiramazsam az uyursam vs psikoljim hemen bozulur. Bir de panik atagimsi hallerim var.
Şimdi evlendim vakit geciyor herkesin de bebeği oldu olmak üzere diye bir hevese kapilsam da ilk günden pişman olurum diye düşünüyorum. Eskiden eşime değerlerini arttırması için takviye kullanması konusunda baskı yapardım istediğimi saniyorsum ama şimdi heves etmişim merak etmişim diye düşünüyorum. Olmaması için dua ediyorum olmadığı da artık işime geliyor. Ama olmasın diye extra cabam yok eşim güya istiyor çünkü o her şeye olumlu yaklaşıyor oysa iş yüzünden yanımda olamayacak sabah köru gidip geç gelecek..
Böyle bir durumda olup iyi ki çocugum oldu diyen var mı.. yoksa sakın kalkisma mi dersiniz(zaten olmadı olması için asla bir tedavi dusunmuyorum) ya olursa korkum var.. ilerde böyle düşündüğüm için pişman olur muyum.. çok uzattım olursa olacak amma işte acaba engel olmalı mıyım.. biraz da günah mıdır acaba diyorum Allah a guvenmeyip korktuğum için. Tabi diyeceksiniz bakamazsan yapma o daha gunah..
işte bazı şeyler elimizde degil gerçi ne konuşsak boş belki zaten olmayacak. Az önce okuduğum konuda evlenmeden önce çocuk isteyen adam sonra karar değiştirmiş sanirsam. Ben de önceden çok istediğimi saniyorsum son aylarda böyle oldum.. sonrasında pişman olur muyum bilmiyorum.
Çocuk istemeyip olduğunda iyi ki oldu diyenlerin dışında insanlar var mı ....
Bence pişman olursunuz
 
Rahatı ve sorumsuz hayatı sevmeyen insan var mı? Kimse istemez konforu bozulsun, gece zibilyon kere uyansın, sürekli çocuk peşinde koştursun, maddi kaynağını paylaşsın, yeri gelsin sorun çözmek için kendini heder etsin. Geri dönüşü olmayan çetrefilli ömür boyu sürecek bir yol. Mantıken düşününce saçmalığın daniskası. Ancak işin bir de manevi boyutu var, ancak sahip olduktan sonra anlayabileceğiniz bir durum bu.

Ben hiç istemiyordum, uzun süre de neden çocuk yaptım dedim. Şu an duygularım çok değişti, ben de değiştim. Başka bir hayata ve başka insanlara evrildik hep beraber. Çok sabırsızım, ilgilenemem derken sabrımın son damlasını dahi idareli kullanmayı öğrendim :D Şu an iyi ki olmuş demem bir yana, hayatımdan oğlumu çıkarınca bomboş geliyor. Evet büyük rahatlık,istediğin zaman istediğini yapmak ancak boş ve mekanik bir hayat gibi.

Çocuğun verebileceklerini verebilecek başka bir şey yok ancak kaybettireceklerini kaybettirecek güçte de başka bir şey yok.

Ek: çocuk ayrıca insana insan üstü özellikler de katıyor. Ben ki çok tepki veremeyen insandım, söz konusu oğlum olunca aslan- kaplan oluyorum, kalkan oluyorum, arkadaş oluyorum, dağ oluyorum bazen zora alışsın diye engel oluyorum; onun hayatını kuşatan ve yavaş yavaş açılıp gerçek hayatı adımlamasını izleyecek yegane varlığım. Bu hayatta düzgün, kendini bilen, insanlığa faydası olabilecek bir birey olması ve kendi hayatından zevk alması için uğraşıyorum. Gururlanıyor, gülüyor, bazen üzülüyor, sinirleniyor hatta hayal kırıklığı yaşıyorum ama neticede dolu dolu bir hayat yaşıyorum oğlumla.
Siz baştan alışmamistiniz bebeğinizene zaman aşka dönüştü,🤗
 
Acaba psikolojik destek mi alsanız?
Benim 3 cocugum var, 3 numara sürpriz oldu.
Hayatım kaydı diye düşündüm.
2 çocuk tamam, ama 3 peşpeşe çocuk 🤦🏻‍♀️
Işe donecektim, sosyal hayatima. Istedigimiz gibi tatile de giderdik
Ama 3 ile olmazdı
Gebeliğin 4. Ayından, doğum sonrası 6. Aya kadar destek aldım.
Faydasını da gördüm.
Kizim 6 aylık olduğunda ise donmeye karar verdim, 3 ay sonra da kendi iş yerimi açtım.
Çalışma saatlerim esnek vs.
Yardim almasaydım muhtemelen hala bebeği kabullenmekle bogusacaktim :)
Psikolojik destek almak daha çok rahatsız eder beni. Kendimi tanıyorum çünkü. Kendi beynimi önce alıştırmam lazım. Dışarıdan yardımla olmaz kesinlikle. Bi de şu anda böyle bir psikolojik desteğe ayırabilecek para da yok. Devlet hastanesinden yardım alın deseniz git gel nerden baksan 2-3 saat, o 2-3 saati sahilde yürüyüş yaparak harcasam daha iyi gelir
 
Psikolojik destek almak daha çok rahatsız eder beni. Kendimi tanıyorum çünkü. Kendi beynimi önce alıştırmam lazım. Dışarıdan yardımla olmaz kesinlikle. Bi de şu anda böyle bir psikolojik desteğe ayırabilecek para da yok. Devlet hastanesinden yardım alın deseniz git gel nerden baksan 2-3 saat, o 2-3 saati sahilde yürüyüş yaparak harcasam daha iyi gelir

🤷🏻‍♀️ kendinizi daha iyi bilirsiniz.
Benzer süreçleri bir çok kadın yaşıyor.
Bize dayatılan yapay mutluluklar var.
Benim ilk gebeliğim planli olmasina rağmen, ne kalp sesini duyduğumda, ne yüzünü gördüğümde o Bilindik ve beklendik tepkileri vermedim.
Ben de Böyle bir anneyim, demekki dedim
Burada çok kez yazdim, 24 saat sancidan sonra sezaryenle doğum yaptım, doğuramadım diye ağladım, eve gittik, oglum memeyi kabul etmedi, emziremiyorum diye ağladım.
Odalara kilitlenip götürün bebeği başka anneye verin ben bakamam diye ağladım.😅
Ama Vardı bir gariplik, geçecekti biliyordum
Geçti de.
Emek verdikçe geçti.
Uykusuz da kalsam, emdiği için şükrederken buldum kendimi
Ağlarken bile güzel geliyordu:)

3 numarada kendim baş edemeyeceğimi anladım. Farklı endişelerim, cozulmemis meselelerim vardı :) ise de yaradı.
O yuzden size ne iyi gelecekse onu yapın
Eşiniz destek olacak biriyse cokca onu dahil edin
 
🤷🏻‍♀️ kendinizi daha iyi bilirsiniz.
Benzer süreçleri bir çok kadın yaşıyor.
Bize dayatılan yapay mutluluklar var.
Benim ilk gebeliğim planli olmasina rağmen, ne kalp sesini duyduğumda, ne yüzünü gördüğümde o Bilindik ve beklendik tepkileri vermedim.
Ben de Böyle bir anneyim, demekki dedim
Burada çok kez yazdim, 24 saat sancidan sonra sezaryenle doğum yaptım, doğuramadım diye ağladım, eve gittik, oglum memeyi kabul etmedi, emziremiyorum diye ağladım.
Odalara kilitlenip götürün bebeği başka anneye verin ben bakamam diye ağladım.😅
Ama Vardı bir gariplik, geçecekti biliyordum
Geçti de.
Emek verdikçe geçti.
Uykusuz da kalsam, emdiği için şükrederken buldum kendimi
Ağlarken bile güzel geliyordu:)

3 numarada kendim baş edemeyeceğimi anladım. Farklı endişelerim, cozulmemis meselelerim vardı :) ise de yaradı.
O yuzden size ne iyi gelecekse onu yapın
Eşiniz destek olacak biriyse cokca onu dahil edin
Eşim kısmetse mutlaka dahil olur olmazsa da ben zorla ettiririm amma velakin evde gecirebilcegi 8 9 saatte yemek mi yicek uyucak mi iki dk oturacak mi.. yoksa zaten ona kitlerdim.. sen doğur gerisi bende diyor ama işte yok öyle bir şey.. gerçi ben de öyle bir konusuyorum ki sanki ben yapmıyormusum gibi.. sanki ha diyince oluyor tek ben istemiyormusum gibi.. ben de her şeye ağlarım gibi geliyor ağladıkça da migrenim tutar..
Evde muhabbet kuşu üretiyorum onlari bazen şırınga ile besliyorum ilk zamanlar yumurtadan bile çıkarırken ağlaya ağlaya yapiyordum ama çocuk başka bir şey 7/24 mesai.. erken kalkcagimi bildiğim nadir zamanlarda bile önceki günden huzursuzluk yasayan ben için nasıl olur kestiremiyorum. Delirme gibi bir ihtimal mi yoksa alışma.gibi bir süreç mi olur tahmin edemiyorum. Tabi olmamaya devam ederse de hiç bilemeyeceğim. Rus ruleti gibi
 
Back
X