bende evlılık lafını duyunca nefret duyardım
23 yasıma kadarda oyle oldu sonra dusuncelerımı degıstıren bırı cıktı karsıma ve kısmet ıste evlendım
sıkayetsıde degılım hatta dahada ıyı oluyor eskı hayata gore bence
cocuk olayındada aman aman ısteklı degıldım suan 8 aylık gebeyım
merakla beklıyorum
ama bazen karnımda tekme atınca bı garıp oluyor ıcım
sora dusunuyorum ılerde bıse olsa hayırlı evlatsa senın ona yaptıgın ıyılıklerı bakımı oda sana yapar dıye dusunuyorum
bıde ev cok sakin oluyor bebeksız cocuksuz onlarla daha cıvıl cıvıl gıbı
benım kardesımın oglu var
bıgun bıze geldı tek basına dedıkı bu ev ne boyle sessız tuzsuz cocuksuz ev sıkıcı yaa dedı alısmıs sese gurultuye
valla arkadaslar sızın gıbıydım ama hormonalmıdır nedır vaktı gelınce yavas yavas ınsan herseyı ıstıyor
yeterkı allahtan herseyın hayırlısını ve saglıklısını ısteyın ama ıstemıyorsanızda yapmayın bu hayat sızın
Hayatımın hiçbir döneminde çocuk sahibi olmak istemedim. Sanırım geçmişimin gölgesinden kurtulamadım. Anne ve babamı hiç birarada göremediğimden kaynaklandı belki de bilemiyorum. Kızkardeşlerim anne sütünün arınmışlığına erdiler ama ben onların bu konuda gösterdiği cesareti gösteremedim. Kendimden birey dünyaya getirip, o bireyin sorumluluğunu taşımak fikri beni nedense hep ürküttü. Şimdilerde ise beynimin en arka köşesinde çocuk sahibi olmak. Özgürlüğüne sonsuz düşkün biri olarak ''iyi ki'' dediklerimin arasında. İsteyenlere de Allah versin derim.
Ben de önceden çocuk istemiyordum, nasıl bakarım, onu nasıl yetiştiririm, çevreden insanlardan etkilenip kötü bi' insan mı yetişir benim yüzümden diye kafamda bir sürü soru vardı... Ama sonra sonra dedim ki, bu dünyaya bir kere geldim, ve zamanı gelince gideceğim, neden arkamda bi' iz, beni hatırlatacak ve hatırlayacak benden bir parça bırakmayayım diye düşünmeye başladım. Şimdi en az iki tane çocuğum olmasını istiyorum
bende bu iz bırakma olayını anlayamıyorum saçma geliyor bana ölmüşüm gitmişim iz kalsa ne olur olmasa ne olur.hiç takılmıyorum bu konulara kimse beni hatırlasın diye uğraşmıyorum.hiç böyle bi düşüncem olmadı benim olmasınıda istemem.
Cocuk sahibi olmak beni cok korkutuyor.
Cunku annesiyle hep sorun yasamıs dıslanmıs biri olarak bunu yapabilecegime inanmıyorum.
4 yıllık evliyim.ve evlenene kadar annemden manevi olarak cok siddet gördüm..4 yıldır da hiç görüşmüyorum, ailemden hiç kimseyle..Onlardan cok uzakta, cok güzel bir şehirde harika giden bir evliligim var.
Ama yıllar boyu yasadıgım bu sıkıntılar yüzünden, 2 yıldır psikiyatriste gidiyorum ve ilaç kullanıyorum.
Biliyorum ki bu ilaçları kullandıgım sürece cocuk sahibi olamam..Ama hapları bıraktıgımda da yine eski bunalımlı günlerime dönebilirim.
Annemin bana yasattıklarından sonra onlarla tüm baglarımı koparttım ama ya bende ona benzersem korkusu yüzünden cocuk fikri beni cok korkutuyor..
Bazen cocugum oldugunu bana ananem,teyzemler nerde niye biz onlara gitmiyoruz diye sordugunu hayal ediyorum..
Facebook denen illet cıktıgından beri orada anneleri ve bebekleriyle poz veren tanıdıkları gördükce içim burkuluyor.
Bugün adetim gecikeli 3 gün oldu ya hamileysem diye ödüm kopuyor..
Haftasonu eşime söyledim..Gercekten cocuk istemiyorum dedim..Seninle ömrüm yettigince gezip tozmak hayatımızı yasamak istiyorum..Güldü sadece..Birşey söylemedi...
Bende güldüm içim acıyarak...........mafoldumben
kendime çocuk istetmeye çalışıyorumohaoldumsmile ama nafile olamıyor. isteyemiyorum. bi hevesleneyim diyorum yok. burada doğum bölümünü okuyorum v.s bebek cicilerine bakıyorum yok yani olmuyor. 2 senelik evliyiz en son daha 4 sene düşünmüyorum dedim ki zaten sonra yaş geçiyorakannehir. en yakın arkadaşımın bebeği oldu, çevremdeki herkez doğurdu, benden üç yaş küçük kuzenim hamile. ama yok yani ben de. korunuyorum ona rağmen reglim gecikse hemen panik oluyorumeyvahedigeldismile. bi de travmatik bir çocukluk da yok ortada, mutsuz v.s değildim yani.ben de çocuk isteyeceğim tutacak ama yaş kemale ermiş oalcak diye korkuyorum:1no2:
Uffff evet aynen. Ben de kendime çocuk istetmeye çalışıyorum ama olamıyor. Belki de birlikte çok ağlencez diyorum, insanları pek sevmeyen mesafeli ben belki o çocukla hayatla ilgilenmeye ,hayata güzel bakmaya başlıcam diyorum. bebekler sevimli geliyor bir an, ama sonra diyorum bu bebek kalmıcak, önce evlensin barklasın diye uğraşcaz kaynana olcaz, bi cadalozla da biz uğraşcaz istediğimiz kadar iyi de olsak.Kendi çocuguna söz dinlettin diyelim, elin çocuguna ne diyeceksin ? Benim arkadaşlarımın çoğu henüz bekar , belki etraf yavaş yavaş çocuk sahibi oldukça ben de isterim diyorum. Ya da mutlaka olması gereken birşey diye görsem belki elimi çabuk tutarım diyorum. Yani çocuk olmadan da olmaz sanki, 27 yaşımda şimdiden hayat baymaya başladı, sanki bi ikinci hayat lazım artık, bi çocuk olursa 2. bi hayat olacak diyorum ama yine de olmuyor eyvahedigeldismile
limon agacı sonra travma yaşama,doktora git,gerçekten hazırsan yap derim,
istemek kadar istememekte doğal...çok önce bu tarz bu konu açmıştım bende..istemediğime dair..anne olan kişilerin yorumları akıllara zarar dı...sanki başları göğe erdi anne oldukları zaman..sen doğuruyorsun diye herkezde doğuracak diye bir şartmı var..kimi cennet kokulu diye başlar kimi olağanüstüymüş gibi doğumunu yazar v.sss yani çokta mathaf birşey değil çocuk yapmak..asla istemedim istemiyorumdaaa
size bakan annelere acıdım çok yazık ,boşuna uykusuz kalmışlar hiç mattah bişey yapmamışlar
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?