Çocuk Sevmemek Büyük Kayıp Mı?

h0ly .!.:

Üslup çok önemli bir şey.
Çoğu insan nereden buluyor her istediği kelimeyi kullanabilme hakkını anlamış değilim.
Buraya konu açmayı "alın işte bana hakaret etme fırsatı, dilediğinizce kullanın" şeklinde anlayanlar var sanırım.
Konular fikir alış verişi için var, kavga etmek için değil.
Belki sizin fikriniz bana farklı bir bakış açısı getirir, belki tecrübeniz daha fazladır anlamamı sağlarsınız diye açılıyor bu konular.
İnsanlar kaç yaşına gelmiş, bir şeyi tatlı dille söylemekle itici konuşmanın farkını anlayamamışlar.
Dilerim ki böyle öğrenciler yetiştirmem.
Kişiye göre saygı, kişiye göre sevgi, kişiye göre davranış olmadı felsefem hiç bir zaman. Hep "herkese, her şeye" saygı, sevgi oldu.

Artık kim üzerine alınırsa

Sevindiğim nokta ise kimsenin "çocuklardan nefret ettiğim" gibi bir yanlış anlamaya varmamış olması ve endişelerimi anlamış olması.
Saygıyla yorumunu yapanlara teşekkürler

Bakarsınız bir gün anneliğin ne kadar özel bir şey olduğu hakkında bir konu açarım

Genişletmek için tıkla...

canım sen cevabını aldın zaten sölede konuyu kapattır bence çünkü burda insanlara saldırmaya meyilli çok kişi var zaten

Merhaba,

Ben de 31 yaşındayım ve 3 yıllık evliyim. Evlenene kadar çocuk isteyip istemediğimi hiç düşünmemiştim. Yani bir gün bir çocuğum olur herhalde diye düşündüm hep ama evlendikten 2 sene sonra eşimin çocuk yapmak konusundaki arzu ve baskılarını görünce çocuk istemediğimi düşünmeye başladım.

Çocuk büyütmenin inanılmaz zor ve sorumluluk isteyen bir iş olduğunu biliyorum. Belki de böyle bir sorumluluğun altına girmek istemiyorum. Belki de bu konu hakkında çok düşündüğüm için kafam iyice karışık. Hayatınızdan istediğiniz her şeyi ve herkesi çıkartabilirsiniz: Eşinizi, işinizi, arkadaşlarınızı, hatta anne-babanızı bile; ama çocuğunuz ömrünüzün sonuna kadar hayatınızın büyük bir parçası olacak. Bu düşünce bile beni nefessiz bırakıyor.

Hayatınızı birden bire tepetaklak ediyor, bütün düzeniniz değişiyor, kendiniz için değil onun için yaşamaya başlıyorsunuz. "Bugün hiçbir şey yapmadan ayaklarımı uzatıp kitap okumak istiyorum" diyemiyorsunuz mesela. Uzun zamandır görmek istediğiniz bir filme plansız, programsız çıkıp gidemiyorsunuz. Hayallerinizin büyük kısmından vazgeçiyorsunuz.

Hamilelik, doğum, uykusuzluk, yorgunluk değil benim gözümü korkutan. Hayatımın tamamen ele geçirilmesi, sona ermesi...

Çocukları severim, eşimi seviyorum ve ömür boyu yanımda olup bana yardımcı olacağını biliyorum. Yine de çocuk sahibi olmak istemiyorum ama fikrimi değiştirecek en ufak şeye bile muhtacım.

Not: İçinde olduğum psikolojik duruma aldırmayıp hakarete varacak cevaplar yazmak için can attığınızı az çok tahmin edebiliyorum. Hiç biri tarafımdan yanıtlanmayacak, sizleri şimdiden Allah'a havale ediyorum. Diğerlerine kapım her zaman açık.

benimde demek istediğim o ben 10tanede doğururum ama önemli olan doğurmak değil sorumluluk hayatımı ona adamak istemiyorum kedim bile elimi ayağımı bağlıyor heryere istediğim gibi gidemem yanlız kalmasın diye ama bu hayvan sonuçta çocuğun sorumluluğunu almak istemiyorum bende oyüzden

elotezo .!.:

Merhaba,

Ben de 31 yaşındayım ve 3 yıllık evliyim. Evlenene kadar çocuk isteyip istemediğimi hiç düşünmemiştim. Yani bir gün bir çocuğum olur herhalde diye düşündüm hep ama evlendikten 2 sene sonra eşimin çocuk yapmak konusundaki arzu ve baskılarını görünce çocuk istemediğimi düşünmeye başladım.

Çocuk büyütmenin inanılmaz zor ve sorumluluk isteyen bir iş olduğunu biliyorum. Belki de böyle bir sorumluluğun altına girmek istemiyorum. Belki de bu konu hakkında çok düşündüğüm için kafam iyice karışık. Hayatınızdan istediğiniz her şeyi ve herkesi çıkartabilirsiniz: Eşinizi, işinizi, arkadaşlarınızı, hatta anne-babanızı bile; ama çocuğunuz ömrünüzün sonuna kadar hayatınızın büyük bir parçası olacak. Bu düşünce bile beni nefessiz bırakıyor.

Hayatınızı birden bire tepetaklak ediyor, bütün düzeniniz değişiyor, kendiniz için değil onun için yaşamaya başlıyorsunuz. "Bugün hiçbir şey yapmadan ayaklarımı uzatıp kitap okumak istiyorum" diyemiyorsunuz mesela. Uzun zamandır görmek istediğiniz bir filme plansız, programsız çıkıp gidemiyorsunuz. Hayallerinizin büyük kısmından vazgeçiyorsunuz.

Hamilelik, doğum, uykusuzluk, yorgunluk değil benim gözümü korkutan. Hayatımın tamamen ele geçirilmesi, sona ermesi...

Çocukları severim, eşimi seviyorum ve ömür boyu yanımda olup bana yardımcı olacağını biliyorum. Yine de çocuk sahibi olmak istemiyorum ama fikrimi değiştirecek en ufak şeye bile muhtacım.

Not: İçinde olduğum psikolojik duruma aldırmayıp hakarete varacak cevaplar yazmak için can attığınızı az çok tahmin edebiliyorum. Hiç biri tarafımdan yanıtlanmayacak, sizleri şimdiden Allah'a havale ediyorum. Diğerlerine kapım her zaman açık.

Genişletmek için tıkla...

ah canim bende ayni dusunurdum inanirmisin hatta cocuklarla arkadaslarimla bulusuyoruz biri ordan biri burden soyle bir dusundum bunlar olmasa daha guzel olurdu arkadaslarla bol bol muhabbet ederdim sinemaya yalan yok gidemiyorum esim ve 2 buyuk cocuklarim gidiyor ufaklik hayatta durmaz diye sonra kararim tamamen degisti bak anlatacaklarima arkadas dediklerim sirtimdan vurdu dost dediklerim hasta oldum kapimi calmadi agladim dinleyenim olmadi anne baba bir yere kadar en duygulandigim seyde ameliyat oldum cikicam hastaneden esim islemleri yapmaya gitti ayakkabima egilmeye ugrasiyorum alamiyorum benim minik yavrularim biri ayakkabimi biri kiyafetimi giydirdi eve geldim annem annem etrafimda fir donduler nerde dost bildigim arkadas edindigim ya akrabalar hicbiri yok hepsi bos tek gercek benim yavrularim allahima sukurler olsun bana anneligi tattirdi yavrularim karsiliksiz menfaatsiz kinsiz seviyorlar beni bundan guzel birsey olurmu bu hayatta ustelik gecen okulama ogretmen buyunce ne olacaginiz demis yazin demis oglum polis arabasi cizmis altinada ben buyunce polis olucam haksizlik yapan yaramaz insanlari yakalayacagim ustelik polis arabasi kullanacagim annemin bababimin istedigi gibi merhametli akilli cocuk olacam yazmis ne kadar duygulandim bir bilsen birde hayal ettim hayali bile yetti oglumla gurur duymama onlarin gun gun bile buyumeleri aglamalari sevinmeleri benim icin herseyden vaz gecmeye deger

h0ly .!.:

Öğretmenim ve çocuk sevmiyorum, garip olan öğrencilerimi seviyor olmam ve onlara karşı anlayışlı olmam ama başka çocuklara karşı tahammülsüzüm. Sırf bu tahammülsüz olmam sebebiyle anne olmayı hiç düşünmüyorum. Etrafımdaki çocuklar, anne babaların sorumsuzlukları beni çocuklardan tamamen soğuttu. Büyük kayıp mı acaba çocuk sevmemek ve istememek

Genişletmek için tıkla...

Hiçbir dezavantajı yok aksine avantajı vaaar vücudun bozulmaz,kafan şişmez,paran cebinde kalır,gençliğinin tadına varırsın,sevmediğin halde çocuk doğurupta kötü yetiştirenler gibi vebal altına girmessin,büyük bir ihtimal 40 yaş gibi fikirlerin değişebilir ozamandan sonra çocuk yapmak daha mantıklı bende sen gibi düşünüyorum artık çoğu kadın böle ama itiraf edemiyolar eleştiren yobazlar yüzünden sakın kendini kötü hissetme..

elotezo .!.:

Merhaba,

Ben de 31 yaşındayım ve 3 yıllık evliyim. Evlenene kadar çocuk isteyip istemediğimi hiç düşünmemiştim. Yani bir gün bir çocuğum olur herhalde diye düşündüm hep ama evlendikten 2 sene sonra eşimin çocuk yapmak konusundaki arzu ve baskılarını görünce çocuk istemediğimi düşünmeye başladım.

Çocuk büyütmenin inanılmaz zor ve sorumluluk isteyen bir iş olduğunu biliyorum. Belki de böyle bir sorumluluğun altına girmek istemiyorum. Belki de bu konu hakkında çok düşündüğüm için kafam iyice karışık. Hayatınızdan istediğiniz her şeyi ve herkesi çıkartabilirsiniz: Eşinizi, işinizi, arkadaşlarınızı, hatta anne-babanızı bile; ama çocuğunuz ömrünüzün sonuna kadar hayatınızın büyük bir parçası olacak. Bu düşünce bile beni nefessiz bırakıyor.

Hayatınızı birden bire tepetaklak ediyor, bütün düzeniniz değişiyor, kendiniz için değil onun için yaşamaya başlıyorsunuz. "Bugün hiçbir şey yapmadan ayaklarımı uzatıp kitap okumak istiyorum" diyemiyorsunuz mesela. Uzun zamandır görmek istediğiniz bir filme plansız, programsız çıkıp gidemiyorsunuz. Hayallerinizin büyük kısmından vazgeçiyorsunuz.

Hamilelik, doğum, uykusuzluk, yorgunluk değil benim gözümü korkutan. Hayatımın tamamen ele geçirilmesi, sona ermesi...

Çocukları severim, eşimi seviyorum ve ömür boyu yanımda olup bana yardımcı olacağını biliyorum. Yine de çocuk sahibi olmak istemiyorum ama fikrimi değiştirecek en ufak şeye bile muhtacım.

Not: İçinde olduğum psikolojik duruma aldırmayıp hakarete varacak cevaplar yazmak için can attığınızı az çok tahmin edebiliyorum. Hiç biri tarafımdan yanıtlanmayacak, sizleri şimdiden Allah'a havale ediyorum. Diğerlerine kapım her zaman açık.

Genişletmek için tıkla...

elotezo, ben sizi çok iyi anlıyorum. zaman içinde benim de çocuk hakkındaki düşüncelerim çok değişti. hala öyle çocuklar için ayılıp bayılan biri değilim, daha sakin hislerle, fazla bir sevgi hissediyorum ama. hiç bir zaman negatif yoğun duygular beslemedim çocuklara karşı, ama öyle her gördüğüm çocuğa yapışan biri de olmadım. uzaktan severdim genelde.

evliliğimde uzuuun seneler ben de hiç çocuk eksikliği hissetmedim. ama bu sene gerçekten istemeye başladım. ben biyolojik saate bağlıyorum bu durumu, bende 30 dan sonra başladı.

bir de çocuk için gereğinden fazla fedakarlık örnekleri sergileniyor bazılarınca(umursamaz örnekleri es geçiyorum). tüm varımızı yoğumuzu, iliğimize kadar çocuğa vermeye gerek yok, elbette bilinçli bir ailede yetişen bir çocuk her şeyden yeteri kadar alacağını alır. çocuk için yaşamaktansa, çocuğunuzla birlikte yaşayın, diye bir söz var. çok doğru geldi bana. çocuk elbette yaşamı belli bir derece etkileyecek, eski özgürlük, serbestlik, rahatlık olmayacak, ama karşısında alacağım duygusal tatmin buna değer diye düşünüyorum. böylece daha bağımsız, kendine yeten bireyler yetiştirebiliriz. o zaman gereksiz yorgunluklar ile baş etmek zorunda kalmayız. bu yazdıklarımdan ilgisizlik-sevgisizlik gibi bir anlam çıkmasın. sadece ebeveyne bağımlı bireyler yetiştirmemek, bağlılık ve bağımlılık arasındaki farkı iyi çizebilmek ona göre davranmak bahsetmek istediğim. böylesi de bizi o kadar yormaz diye düşünüyorum. tabii en doğru deneyimi çocuktan sonra yaşayacağım bir gerçek.

bu şekilde düşünen çoğu kişinin ortak bir noktası da bence sorumluluk duygusunun çok fazla olması. çocuk yap, nasılsa büyür; vb cümlelere güvenerek çocuk dünyaya getirme düşüncesi bana oldum olası zıt gelmiştir. ama her şey gibi, bu duyguların da aşırısı zararlı.

eskiden beri düşüncemde değişmeyen şey ise; çocuk, evlilik için bir zorunluluk değildir.

bağımsız, kendine yetebilen bir birey yetiştirmeyi becerebilirsek, hayatımızı ele alacak kişiler olmazlar bence. ilk senelerde elbette bize çok ihtiyaçları olacak, onları karşılama konusunda ben bir endişe hissetmiyorum açıkçası.

benzer düşüncede olduğum bir arkadaşım da %1 lik ihtimalden dolayı anne şu an. kendisini gördüğümde, anneliğini çok takdir ediyorum. çok iyi bir anne olduğunu gördüm. eskisi kadar özgür değil şu an ama durumundan pek bir şikayeti yok. onun duyguları da bebekten sonra değişti.
yine çocuklarını yetiştirip benim bekar, evli ve çocuksuz zamanlarımdan çok daha sosyal ve aktif bir yaşam süren tanıdığım anneler de var. kişi ile- kişilikler ile de ilgisi var. kötü anne diye nitelendiremem kendisini asla.

elbette kendinizi hazır hissetmeden böyle önemli kararları vermek için acele etmemek gerekir. bence oluruna bırakmak daha iyi. sürekli istiyorum/istemiyorum diyerek kendinizi şartlandırmadan, yaşamın getirdiklerine göre karar vermek daha iyi...

bende çocuk sevmiyorum ama durup düşündüm neden diye aslında sorumluluk almayı sevmiyorum kendime bile zar zor yetindiğimi düşünüyorum özgüvenim eksik biraz da sanırım..bende öğretmenim bu arada öğrencilerimi bende seviyorum ama gerçekten anne ve babaların artık günümüzde bencil oldğunu düşünüyorum nerde bizim zamanımızdaki anneler..ben sevmem siz yiyin diyip yalan söyleyen yemeyip yediren..belki de o bencil anneler gibi olursam ve çocuğum benim yüzümden üzülürse diye sorumluluktan kaçınıyorum ve bunun sonucu çocuk sevmiyorum..

canım kotu dusunme biyolojik saat diye bisi var belkide daha vakti gelmedi ve o yuzden hissetmiosun boyle. bende evli degilim ve bazen bende dusunuyorum ilerde boyle bi dunyaya cocuk getirmelimiyim diye :)

insanın kişisel tercihidir tabiki benim bir arkadaşım var kendisi de eşi de kesinlikle çocuk istemiyor bunu bilerek evlenmişler
ama iki kişinin de kararından emin olması lazım
sonradan istemeye karar verince sonuçlar üzücü olabiliyor

bende çoçuk görünce ayıp olmasın diye ay ne şeker falan derdim, ama ben 50 yaşında tek kalmak istemiyorum diye düşündüm ve doğurdum. Zaten kendi parçan olan bir varlığı sevmemezlik yapamıyorsun. Bu sevgiyi anlatamam, ancak sende çoçuk sahibi olunca anlarsın.
Ne mutlu ki öğretmensin, diğer velilerin hatalarını görüp kendi çoçuğunun hayatına daha güzel yön verebilirsin
Birde şöyle düşün
Hep genç kalmayacaksın, sen nasıl anneni arıyor ve zor zamanında yanında olmasını istiyorsan bilki annen, kardeşin , eşin...vb sonsuza kadar yasamayacak. Sana destek olacak ,seni senden çok sevecek bir varlık yaşamak için sana güç verecektir. Kendini 50 yaşında hayal et, annen yok, akrabaların kendi çoçuklarıyla beraber, sen ne yapacaksın?

dido123 .!.:

bende çoçuk görünce ayıp olmasın diye ay ne şeker falan derdim, ama ben 50 yaşında tek kalmak istemiyorum diye düşündüm ve doğurdum. Zaten kendi parçan olan bir varlığı sevmemezlik yapamıyorsun. Bu sevgiyi anlatamam, ancak sende çoçuk sahibi olunca anlarsın.
Ne mutlu ki öğretmensin, diğer velilerin hatalarını görüp kendi çoçuğunun hayatına daha güzel yön verebilirsin
Birde şöyle düşün
Hep genç kalmayacaksın, sen nasıl anneni arıyor ve zor zamanında yanında olmasını istiyorsan bilki annen, kardeşin , eşin...vb sonsuza kadar yasamayacak. Sana destek olacak ,seni senden çok sevecek bir varlık yaşamak için sana güç verecektir. Kendini 50 yaşında hayal et, annen yok, akrabaların kendi çoçuklarıyla beraber, sen ne yapacaksın?

Genişletmek için tıkla...

Ben 50 yaşında tek kalabilirim sorun değil gibi geliyor çünkü kalabalık içinde yalnız büyümüş biriyim. Hiç bir zaman annemi aramadım sorunlarımda, ciddi sorunlarım hep içimde kaldı ve tek çözdüm. Hatta zaman zaman hayatıma yapılam müdahalelerde çok sıkıldım. Şu an birileriyle bir şeyleri paylaşıyorsam bu ben gittiğim için değil onlar geldiği içindir.
Şimdilik minimum düzeyde olan "belki çocuk yaparım" düşüncemi de rafa kaldırdım.
Şöyle açıklayayım, benim papağanlarım var ve yumurtlayıp yavru yapmaları için güvenebilecekleri ortam hazırlaman gerekiyor.
Yuvalıkları yeterli boyutta ve kafes uygun yükseklikte olmalı ki kendilerini ve yumurtalarını güvende hissetsinler.
Eğer yumurtladıktan sonra yerlerini değiştirirsen yavrularına bakmayıp öldürüyorlar, aç bırakıyorlar çünkü zaten onların güvende olmadığını düşünüyorlar.
Ben de şu an yeri değiştirilmiş gibi güvensiz hissediyorum kendimi.
Ya ileride şu olursa? Ya ülkemde bunlar olursa? demekten kendimi alamıyorum.

Hayatta olaylar ve seni mutsuzluğa sürükleyen birileri hep çıkacaktır, çok takmamaya çalış, senin önünde uzun yıllar var, bir arkadaşım 40 yaşında ilk bebeğini kucağına aldı. Sen de kendini huzurlu hissettiğin bir zaman çoçuk düşünebilirsin.Bir anne olarak seninde böyle bir mutluluğu yaşamanı isterim, ama tabi kendini hazır hissettiğinde

ileride yalnız kalmayayım diye çocuk yapmak da ne kadar bencilce bir şey? ben buradan işte süper duygu sen de yaşa fikrini çıkarıyorum. biz insanlar ne kadar benciliz.

doğrusu şu biyolojik bir dürtü var, özellikle de kadınların o yüzden doğuruyoruz. annelik duygusu da genetik değil. gerisi bahane

aşkımızın meyvesi, can sıkıntısı, evliliği kurtarma, birşeyler üretme çabası, toplum baskısı, yanlış doğum kontrol

arz ederm

6 yıllık evliyim,yaşım da otuzu geçkin,hayatımda hiç bir zaman çocuk seven birisi olmadım,her zaman söylemişimdir,yanımdan bir kedi bir köpek ve bir bebek geçse,ki aşırı bir kediseverim,önce kediyi sonra köpeği sever,bebeği ise es geçer giderim,en fazla eğer çok sevimliyse bebeğe gülümser geçerim.Doktor olduğum için sadece mesleki etik ve ekmek parası uğruna gelen hastaların çocuklarına yada çocuk hastalara ilgi şevkat gösteriyorum diye millet beni çocuk seviyorum sanıyor.Oysa annelik içgüdüsü diye bir şey hiç hissetmiyorum,biyolojik saatim falan da uyarı vermiyor,yaşıtlarımın eşin dostun çocuklarıyla olan ilişkileri beni hiç cezbetmiyor,ileride yalnız kalmıyayım diye de düşünmüyorum,kendimden bir parça olsun diye de...Sadece bazen içimden annem babam dünya gözüyle torun görse mutlu olurlar mı acaba diye düşünüyorum, ki onlar da hiçbir zaman çocuk düşkünü olmamış ve beni bildikleri için torun lafını ağızlarına almamışlardır.Çocuk istemeyen sevmeyen kadınlara uzaylı bir yaratık yada vebalı gibi bakmasın kimse,bu da bir tercih meselesi,üstelik kendimi sadece psikolojik olarak değil maddi olarak da hazır hissetmiyorum,belki maddi açıdan ya da bazı yaşayacağımı düşündüğüm sosyal zorluklarından dolayı (kayınvalde ilişkilerinin artması vs gibi) içim rahat olsaydı,eğer bir çocuğun içinde bulunduğum şu durumdan daha büyük bir sıkıntıya beni sokmayacağını(hem maddi hem manevi olarak) bilseydim,bundan emin olsaydım, belki de o zaman psikolojik olarak da hazır hisseder,heves eder ve isterdim...Ama gerçekten hiç istemiyorum ve ne yazık kı bir yol ayrımına doğru yaklaşıyorum,eşim tüm zorlukları bildiği halde bekledikçe de hiçbir şeyin değişip düzelmeyeceğini ve sadece zaman kaybettiğimizi ve artık daha da zaman kaybetmek istemediğini söylüyor,o yüzden maddi manevi her ne türlü zora sokacaksa da altından kalkarız bir çocuk yapalım artık diyip duruyor,bense şimdiden yaşama ihtimalim olan zorluklar yüzünden hırslanıyorum o çocuğa bile,bazen diyorum ki yap at ellerine,alın çok istediniz bakın de. ve torun isteyip isteyip de bize hiç bir zaman destek vermeyen eşimin ailesi tarafının o torunu görmeyi sevmeyi haketmediklerini düşünüyorum,maddi manevi fiziki psikolojik her türlü cefasını ben çekeyim,sonra agucuk gugucuk diye sevip keyfini onlar sürsünler,yok öyle yağma !
Yani anlaşılacağı üzere aslında bu konuda acaip dertliyim ve doluyum,mecburen sırf eşimin dayatması yüzünden ayrılmamak için bir tane yapmak zorunda kalacağım galiba ama zerre kadar istemeden,olur da hamile kalırsam düşürsem mi acaba diye düşünecek kadar uzağım çocuk fikrine...

dertliyim975 .!.:

6 yıllık evliyim,yaşım da otuzu geçkin,hayatımda hiç bir zaman çocuk seven birisi olmadım,her zaman söylemişimdir,yanımdan bir kedi bir köpek ve bir bebek geçse,ki aşırı bir kediseverim,önce kediyi sonra köpeği sever,bebeği ise es geçer giderim,en fazla eğer çok sevimliyse bebeğe gülümser geçerim.Doktor olduğum için sadece mesleki etik ve ekmek parası uğruna gelen hastaların çocuklarına yada çocuk hastalara ilgi şevkat gösteriyorum diye millet beni çocuk seviyorum sanıyor.Oysa annelik içgüdüsü diye bir şey hiç hissetmiyorum,biyolojik saatim falan da uyarı vermiyor,yaşıtlarımın eşin dostun çocuklarıyla olan ilişkileri beni hiç cezbetmiyor,ileride yalnız kalmıyayım diye de düşünmüyorum,kendimden bir parça olsun diye de...Sadece bazen içimden annem babam dünya gözüyle torun görse mutlu olurlar mı acaba diye düşünüyorum, ki onlar da hiçbir zaman çocuk düşkünü olmamış ve beni bildikleri için torun lafını ağızlarına almamışlardır.Çocuk istemeyen sevmeyen kadınlara uzaylı bir yaratık yada vebalı gibi bakmasın kimse,bu da bir tercih meselesi,üstelik kendimi sadece psikolojik olarak değil maddi olarak da hazır hissetmiyorum,belki maddi açıdan ya da bazı yaşayacağımı düşündüğüm sosyal zorluklarından dolayı (kayınvalde ilişkilerinin artması vs gibi) içim rahat olsaydı,eğer bir çocuğun içinde bulunduğum şu durumdan daha büyük bir sıkıntıya beni sokmayacağını(hem maddi hem manevi olarak) bilseydim,bundan emin olsaydım, belki de o zaman psikolojik olarak da hazır hisseder,heves eder ve isterdim...Ama gerçekten hiç istemiyorum ve ne yazık kı bir yol ayrımına doğru yaklaşıyorum,eşim tüm zorlukları bildiği halde bekledikçe de hiçbir şeyin değişip düzelmeyeceğini ve sadece zaman kaybettiğimizi ve artık daha da zaman kaybetmek istemediğini söylüyor,o yüzden maddi manevi her ne türlü zora sokacaksa da altından kalkarız bir çocuk yapalım artık diyip duruyor,bense şimdiden yaşama ihtimalim olan zorluklar yüzünden hırslanıyorum o çocuğa bile,bazen diyorum ki yap at ellerine,alın çok istediniz bakın de. ve torun isteyip isteyip de bize hiç bir zaman destek vermeyen eşimin ailesi tarafının o torunu görmeyi sevmeyi haketmediklerini düşünüyorum,maddi manevi fiziki psikolojik her türlü cefasını ben çekeyim,sonra agucuk gugucuk diye sevip keyfini onlar sürsünler,yok öyle yağma !
Yani anlaşılacağı üzere aslında bu konuda acaip dertliyim ve doluyum,mecburen sırf eşimin dayatması yüzünden ayrılmamak için bir tane yapmak zorunda kalacağım galiba ama zerre kadar istemeden,olur da hamile kalırsam düşürsem mi acaba diye düşünecek kadar uzağım çocuk fikrine...

Genişletmek için tıkla...

bu 2013 den olan eski bir konu ama arkadasim siz ne olucak ne bitecek diye düsüne düsüne kendinizi sogutmusunuz fakat o minimicak bebisi heleki kendi yavrunuzu kucaginiza aldiginiz zaman cok farkli hissediceksiniz eminim, bu konudada kimseyi düsünmeyin bence ve ayrica bu garip bir mesele degil mesela bende her cocugu alip kucagima sevemem helki yabanci insanlarin ayni sizin gibi uzaktan gülerim seker sey derim okadar ama ablam mesela sokakda 40 yilik yabancinin cocugunu alir sapur supur öper ben sasar kalirim ALLAH hakinizda hayirlisini versin...

MeysaNur .!.:

bu 2013 den olan eski bir konu ama arkadasim siz ne olucak ne bitecek diye düsüne düsüne kendinizi sogutmusunuz fakat o minimicak bebisi heleki kendi yavrunuzu kucaginiza aldiginiz zaman cok farkli hissediceksiniz eminim, bu konudada kimseyi düsünmeyin bence ve ayrica bu garip bir mesele degil mesela bende her cocugu alip kucagima sevemem helki yabanci insanlarin ayni sizin gibi uzaktan gülerim seker sey derim okadar ama ablam mesela sokakda 40 yilik yabancinin cocugunu alir sapur supur öper ben sasar kalirim ALLAH hakinizda hayirlisini versin...

Genişletmek için tıkla...

son zamanlarda bu konuda eşimin ısrarları artınca içimi dökecek bir konu başlığı aradım buraya yazmak istedim :) haklısınız o kadar çok düşünüyorum ki,aslında her konuda biraz fazla detaycı ve garanticiyim,önümü görmeden bir sonraki adımı atmaktan korkuyorum,herkes kendi çocuğun olursa fikrin ve duyguların değişir diyor,bilemiyorum umarım öyle olur.Anlayışınız ve iyi dilekleriniz için teşekkür ederim,yazarken olumsuz tepkilerle karşılaşmaktan endişe etmiştim,hepimizin hakkında hayırlısı olsun.sevgiler...

dertliyim975 .!.:

son zamanlarda bu konuda eşimin ısrarları artınca içimi dökecek bir konu başlığı aradım buraya yazmak istedim :) haklısınız o kadar çok düşünüyorum ki,aslında her konuda biraz fazla detaycı ve garanticiyim,önümü görmeden bir sonraki adımı atmaktan korkuyorum,herkes kendi çocuğun olursa fikrin ve duyguların değişir diyor,bilemiyorum umarım öyle olur.Anlayışınız ve iyi dilekleriniz için teşekkür ederim,yazarken olumsuz tepkilerle karşılaşmaktan endişe etmiştim,hepimizin hakkında hayırlısı olsun.sevgiler...

Genişletmek için tıkla...

Tatlim ilerisini istedigimiz kadar düsünelim plan proje edelim malesef planladigimiz gibi olmuyor ILAHI taktir neyse odur...
evet cook dogru söylüyolar yazdigim gibi bende o tip insanlardanim malesef her cocugu sevemiyorum asiri sevimli olanlar haric ama kucagima alip gucu gucu yapamiyorum yanagindan bir makas alirim okadar amaaaa nezaman ki kendi kizim dünyaya geldi inan bana cok farkli bir duygu yani endiselenme sevmem diye :)
esinizi de düsünün yazik ne kadar beklemis :)
InsaALLAH huzurlu mutu bir 3 lü yada 4 lü aile olursunuz...

Hani bazı kadınlar vardır daha ge kızlığında evlenmemin çocuk sahibi olmanın hayalini kurar çocukları hep sever mesela benim hiç evleneyim de çocuklarım olsun gibi bir hayaliö olmadı her gördüğüm çocuğu sevmezdim ilgimi çekmezdi evlendim iki üç sene tabi olsun istedim ama hem çalışma olmadı o konuda hem de aramadım yokluğunu gezdim eğlendim ama artık bir süre sonra evde aranıyor çünkü monotonluk başlıyor konuşmalar kısalıyor gezmek bir yere kadar eşin bi yerde sen bir yerde kendi kabuğuna çekiliyorsun ve zaten anne olma içgüdüsü de başlıyor bem tedavi görüyorum daha yok ha olmazsa hayata küsmem masraftan tedaviden ertelediğiö şeyleri yaparıö mesleğimde yükselirim farklı yerler gezerim eşimde çok takıntılı değil bu konuda ama çocuk için katlandığım tedavi çok zor sende evlenince bir süre sonra istersin başkasının farklı senin farklı ama istemezsende yadırganamaz.bayanlar anne olmazsa işe yaramıyormuş amacı çocuk dünyaya getirmekmiş gibi bir zihniyeti de kabul etmiyorum.

Hiç bir zaman çocuk hayali kurmadım, çocuğum olursa cümlesini de kurmadım hatta çoğu cümlemde de benden hiç iyi bir anne olmaz demişimdir. 30 yaşıma geldiğimde aşık oldum ve evlendim, bilerek isteyerek kısa bir süre sonra ilk çocuğumu kucağıma aldım, hani derler ya mucize bekliyorum ilk görüşte aşk başlayacak filan ama o da ne :)) Yok o aşk.. ben de ki çocuk sevgisi emzirirken başladı doğumdan 1 gün sonra... hayatta böyle başka bir sevginin de var olmadığını artık biliyordum, hiç vakit kaybetmeden de bu sevgiyi ikiye katladım.. İkinci yavrumu aldım kucağıma. Şimdi baktığımda diyorum ki hayatta yaptığım en iyi şey bu iki kuzucuğum...

Kimseyi sevmiyor diye yadırgamam bu içgüdüsel bir duygu, olur olmaz bilinmez ama bir şey var ki hayat kurgulanacak kadar uzun da değil...