- 19 Aralık 2016
- 4.369
- 2.659
Biz daha çocukken böyle gecekonduda yaşardık komşularla hep iç içe evimize baya uzakbir açık akvaryumcu vardı başında görevliler dururdu ..
Abim ,amcamın 2 oğlu , 3 kız arkadaşım, abimin 2 erkek arkadaşı hepimiz bisikletlere binerdik tabi biz abimlerde 2 yaş daha küçüğüz bizleri bisikletin önüne otutturur sürerlerdi hep birlikte akvaryumcuya gelir birkaçımız oyalardık diğerleride balıkları suyuyla birlikte poşete doldururduk tam kaçıcağımız zaman görevliler naptımızı anlayınca peşimize düşerlerdi bisikletlere biner kaçardık..
Abim ,amcamın 2 oğlu , 3 kız arkadaşım, abimin 2 erkek arkadaşı hepimiz bisikletlere binerdik tabi biz abimlerde 2 yaş daha küçüğüz bizleri bisikletin önüne otutturur sürerlerdi hep birlikte akvaryumcuya gelir birkaçımız oyalardık diğerleride balıkları suyuyla birlikte poşete doldururduk tam kaçıcağımız zaman görevliler naptımızı anlayınca peşimize düşerlerdi bisikletlere biner kaçardık..
çok çabaladılar ama yok 
babam polis memuru, malum her sabah sinek kaydı traş oluyor, ben de onu hayran hayran izleyip sakallarım ne zaman çıkacak diye adamı darlıyorum 
neyse baktım sakal makal yok çıkmıyor arkadaş 
annemle çöp atmaya gidiyoruz apartmanın önüne indik, o sırada annem bir komşuyu gördü çöp poşetini yere bıraktı komşuyla konuşmaya başladılar 1 metre falan uzakta. ben de baktım poşetin üstünde traş bıçağı. dedim heralde traş olmadan benim sakallar çıkmayacak 
yüzüm gözüm kanlar içinde tabi benim sıcağı sıcağına haberim yok. annem bir döndü bana ben kanlar içindeyim düştü bayıldı 
öyle olunca da yaptığı her şey doğru, yaptığını yapayım kafası 
birine "bitli" demek benim dönemimde en cool hakaretti. o duvara "bitli aysel" yazılarını ne de güzel yazmıştım süslü püslü. hiç unutamam o günü
kıza dedim ben anneme gidiyorum. söyleme kimseye. 
yürüdüm hantal hantal eskiden götürmüştü beni ya bulurum dedim. kendime güven o biçim... bir de 
havamız var, buluruz yani.
uzun süre yürüdüm yürüdüm... bir kadınla karşılaştım mahallenin birinde. bizim eve gelmiş annemin bi arkadaşı. o da benim bulunduğum yöne doğru gidiyor.beni görmesin tanımasın diye bir bakkala girdim. orada oyalanıyorum o çikolataya dokun buna dokun derken bakkalcı ifrit oldu kızım alacaksan al diye
. baktım dışarı kadın gitmiş. hantal hantal yürümeye devam. 2 kilometreye yakın yol yürümüşüm. çarşıya varmadan adamın biri beyaz tofaşını durdurup "kızım ben babanın arkadaşıyım seni bırakayım" demez mi
.. annem öğretmiş tabi "yabancı arabaya binme, onlar kötü niyetlidir" diye. "Öylemiiii amca babam şu bakkalda gel gel çok sevinecek seni gördüğüne,
polis arkadaşıyla beraber, baba, babaaa "dedim. Adam bastı gaza toz oldu. İlk tehlikem budur çocuklukta, uyanıklığım sayesinde sıyrıldım. Neyse bayağı yürüdüm yoruldum tabi. baktım her yer yabancı, annemin önce beni götürdüğü yere benzemiyor pek. etrafa maymun maymun bakarken mahallede karşılaştığım kadın gelmez mi yanıma. 
bütün serüven boşa gidecek diye başladım ağlamaya. kaybolduğumdan değil yani annemi bulma gibi bir hedefim vardı benim
sustum ağzımı açıp tek kelime söylemiyorum. omuz silke silke ağlıyorum.beni karakola götürdü kadın. çocukken biraz tırsardım üniformalılardan. oturttular beni bir tabureye. soruyolar "anan kim baban kim" bende tık yok. hareket aynen bu: 
duymamazlıktan geliyorum aklım hala annemi bulma derdinde. saat bayağı geç oldu, hava karardı kararacak. yaşlıca bir polis elime halka tatlıyı tutuşturmasın mı ayaklarımı sallaya sallaya yiyorum.bu arada bir kaç aile geldi yok bu bizim çocuk değil diyerekten 
işte 
bir çocuğu mest edecek haraketi biliyor adam. bülbül gibi şakıdım
. bilseydik baştan para verirdik diye. ailem geldi nasıl üzülmüşler nasıl ben anlamıyorum tabi. bunlar niye bu kadar üzgün ki diyorum içimden. 
