Aslında imrenmekten ziyade onları görmem dahi kardeşimin aklıma gelmesine yetiyor özenmek vs gibi degil benim hissetttgim şeyabisi ablası kardeşi olanlara neden imreniyorsun herkesin var mı olsa da iyi mi anlaşıyor.
Allah razı olsun sizinde babanızın mekanı cennet olsun insalalh .. ben 17 senedir atlatamadığım seyi bu zamandan sonra nasıl atlatırım ne yapmalıyım İnan’ın bilmiyorum bir yanım hep yarım hep eksikMekanı cennet olsun zaten cennette.. Çocukluk travmaları zor atlatılır biliyorum. Bende 10 yaşımdayken babamı kaybettim. Etkisi tüm hayatıma yayıldı. Sanırım kabullenmekle başlıyor iyileşme. Ben babam öldüğünde bir kaç yıl mezarına gidemedim. Resimlerine bakamadım. Bir nevi kabullenmeme.sonra o çocukluk aklıyla yüzleştim.ölümün tıpkı doğum gibi olağan bir akış olduğunu kabullendim. Onun öldüğünü kabullendiğim an ölümle barıştım. Bir gün tekrar kavuşmanın ölümün yok oluş olmadığının bilincine vardım. Tasavvufa yöneldim. Bunlar bana iyi geldi.
Sizi anlıyorum. Kardeş acısı şüphesiz çok zor. Şuan ne desem yetmeyecek.bilinçaltı temizliği yapan işinin ehli bir uzmandan yardım alsanız faydasını görürsünüz belki.Allah razı olsun sizinde babanızın mekanı cennet olsun insalalh .. ben 17 senedir atlatamadığım seyi bu zamandan sonra nasıl atlatırım ne yapmalıyım İnan’ın bilmiyorum bir yanım hep yarım hep eksik
Bilmiyorum onu ne düşünceyle yaptılar ama o an yaşadığım şey sanki dün yaşanmış gibi gözümün önünde asla gitmiyor kullandığım nice antidepresanlar resmen hayat enerjimi emdi bitirdi beni 25 yaşındayım 1 hafta evden çıkmadığım oluyor psikolojimden dolayı işimi bırakmak zorunda kaldım İnan’ın ne yapıcagımı nasıl davranacağımı bilmiyorum nasıl bir yardım almalıyım kime gitmeliyim en ufak bir fikrim Yoköncelikle başın sağolsun cnm . Şu cenaze gösterme olayını bir türlü anlamış değilim. Banada 6 yaşındayken babamın cenazesini gösterdiler son kez göreyim diye. Evet gördüm görmez olaydım keşke 30 senedir her baba kelimesi duyduğumda o görüntü gözümün önüne gelir . Bunca zamandır geçmedi benimki. Bende bi çözüm bulmuş değilim. Bende çoookkk psikolağa falan gittim değişen bişey olmadı malesef.
Kan bağımız olan çok kişi Yok olanlarda zaten birinci derece akrabalarımız onlarda hiç bir zaman kardeşimin hastalığında arayıp sormayan siz çocukla hastanedesiniz kız nerede ne yapıyor dahi demeyen insanlar ben senelerdir bu yapılan seyleri unutup sindiremiyorum şimdi geliyorlar gidiyorlar hep aklımdadır ben aç ac yatırılırken dugunu var diye oğlunu alıp giderken beni yaşadığımız prefabrigin kapısının önüne bırakıp gidenler varken siz amca yenge dayı teyze olarak neredeydiniz diye sormak haykırmak istiyorum ama olmuyor birsey bpgazımda dugum oluyor susuyorum anamı babamı üzmek istemiyorum 16 senedir atlatmadım atlatamıyorum omuzumda koskoca bi yük varmış altında eziliyormuşum gibi hissediyorumCok zor seyler yasamassiniz Allah yardimciniz olsun. Sizi emanet ettikleri kisilerinde Allah bildigi gibi yapsin. Vicdansizlar. Sosyal hayatinizi kuvvetlenirmeye calissaniz bunun icin biraz caba gosterseniz olmazmi. Spora baslayin isinize geri donun daha yasiniz genc kendinize bir hedef edinmeye calisin egitim olsun kariyer olsun. Yazdiklarinizdan sanki hala 17 sene oncesinde takilp kalmissiniz gibi anlasiliyor ama sunu kabul etmeniz lazimki hayat devam ediyorm. Ben bazen bir yakinimi kaybetme korkusu yasadigimda once cok panikliyorum sonra kendimi telkin etmeye calisiyorum buda hayatin bir parcasi nice insanlar sevdiklerini zamanli zamansiz kaybediyor. Hepimiz bir gun olecegiz bir bebegin dunyays gelmesi ne kadar dogalsa insanlarin bu dunyadan gocup gitmeside o kadar dogal. Kimi savasta oluyor kimi kazada kimi hastalikta. Ne kadar acida olsa bunu kabullenmek lazim. Size sosyallesmeye calisin dememin sebebi acinizi pekistiren seyin en cok yanlizliginiz oldugunu dusunmem. Kuzenleriniz varsa onlarla gorusun arkadas cevrenizle bir araya gelmeye calisin yakin komsulariniz varsa onlarla diyalog halinde olmaya calisin. Dedigim gibi isinize geri donun kendinize egitim hobi veya kariyer gibi seyleri hedef edinin. Kabugunuzdan cikmadiginiz surece toparlanamazsiniz. Dis dunyaya acilin hayatin devam ettigini bizzat yasayin hissedin inanin iyi gelecektir.
Hani derlerya kelin ilacı olsa diye.. işte aynen öyle. Evde çocuklar babalarına seslendiklerinde ki düşünün bunun sıklığını okadar gözümün önünde o cenaze.zaten farklı sebeplerden de babmın olmadığını senelerce 17 yaşıma kadar sakladım en yakın arkadaşlarım dahi bilmiyordu babamın öldüğünü . Sanırım ben oğlum olduğunda biraz kendimi toparladım. Hala içim acımıyor mu tamamen geçti mi aslaaaaa. Ama çocuklar babalarıyla vakit geçirdikce bu bana iyi geliyo sanırım. Onlar oyun oynarken katılmamaya tüm vakitlerini babalarıyla doyasıya geçirsinler istiyorum çookk anıları olsun istiyorum. Yine nerelere gittim neyse size iyi gelcek bişeyler yazmalıyım değil miişte bende hemen dağıldım yine kusura bakmayın.
Çok şükür evet hayatımı kurdum. Çocuklarım var evliyim mutluyum. Hayat devam ediyor kendi kendimi telkin ettim.zaman zaman inişler çıkışlar yaşadım. Halada yaşıyorum senin konunu okuyunca nerelere gittim. Ama iki çocuğum var. Hayatı onlara zindan edemem. Ölüm allahtan zaten çaresi olmayan tek şeyde o değil mi? Seninde benimde yaşadığımız şey ölümün yüzü değil aslında. Neden baba diyince benim gözümün önüne o suret gelsin ki bıraksalardı belki babamı farklı hatırlıcaktım. Şimdi aklımda babamla ilgili hiçbir anı yok. Ben bunun için uğraştım bişeyler hatırlasam belki o görüntüyü düşünmicek gözümün önüne getirmicektim. Anneme anlattırdım falan ama yok nafile. Benzer şeyler yaşamız aslında. Babam ölünce sağolsun bi halam demişki : öküz öldü ortaklık bitti. Düşünebiliyomusun.... ve bu halamı ben her bayramda ziyaret ederim eskiden nefret ederdim. Ama baktımki kendime zarar veriryorum. Affettim sende affet ki üstünden yük kalksın hafifle. Allah mekanlarını cennet eylesin inşallah. Yazamıyorumda şuan duygularımıSiz yine çok şükür kendi hayatınızı kurmuşsunuz evlatlarınız olmuş benim hayatımdaki insan allah razı olsun anlayan dinleyen bi insandır ama ben kendimi sorgulamaktan onunla düzgün bi ilişki yasayamıyorum yani gün 24 saatse ben 22 saat üzgünüm bu sebeplerle onu bunaltmak ta istemiyorum
Bilmiyorum onu ne düşünceyle yaptılar ama o an yaşadığım şey sanki dün yaşanmış gibi gözümün önünde asla gitmiyor kullandığım nice antidepresanlar resmen hayat enerjimi emdi bitirdi beni 25 yaşındayım 1 hafta evden çıkmadığım oluyor psikolojimden dolayı işimi bırakmak zorunda kaldım İnan’ın ne yapıcagımı nasıl davranacağımı bilmiyorum nasıl bir yardım almalıyım kime gitmeliyim en ufak bir fikrim Yok
Çok şükür evet hayatımı kurdum. Çocuklarım var evliyim mutluyum. Hayat devam ediyor kendi kendimi telkin ettim.zaman zaman inişler çıkışlar yaşadım. Halada yaşıyorum senin konunu okuyunca nerelere gittim. Ama iki çocuğum var. Hayatı onlara zindan edemem. Ölüm allahtan zaten çaresi olmayan tek şeyde o değil mi? Seninde benimde yaşadığımız şey ölümün yüzü değil aslında. Neden baba diyince benim gözümün önüne o suret gelsin ki bıraksalardı belki babamı farklı hatırlıcaktım. Şimdi aklımda babamla ilgili hiçbir anı yok. Ben bunun için uğraştım bişeyler hatırlasam belki o görüntüyü düşünmicek gözümün önüne getirmicektim. Anneme anlattırdım falan ama yok nafile. Benzer şeyler yaşamız aslında. Babam ölünce sağolsun bi halam demişki : öküz öldü ortaklık bitti. Düşünebiliyomusun.... ve bu halamı ben her bayramda ziyaret ederim eskiden nefret ederdim. Ama baktımki kendime zarar veriryorum. Affettim sende affet ki üstünden yük kalksın hafifle. Allah mekanlarını cennet eylesin inşallah. Yazamıyorumda şuan duygularımı
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?