çocuksu ebeveyn..

kerkenes .!.:

Arkadaşım ne çeşit bir sorunun var dönüp 2 kere okuyup anlamayıp bir de iyi dileğime rağmen begenmedim atıyorsun? Kendi yaptığım hatayı yapma diye babani kendine yuk etmememeni ve bu durumla kendi icinde barışmanı tavsiye ettik. Pişman ettin yani.

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

Öyle çok aç acikta da değilmişsin o zaman. Babana annelik yapmayı bırak, ayni yerde yaşama, görüşme. Kendi hayatına bak. Babani hayatinda tutup da seni rahatsız eden özelliklerini hayatından çıkarmanın bir yolu maalesef yok. Annem yok bari babam başımda olsun kismini ise asla anlayamadım yani baban başında mi su an sence? Olmayacak da asla. Ne kadar erken kabul eder ve bu gerçekle barışırsan o kadar erken huzura erersin.
bu cümlenin neresi iyi dilek gösterir misin? bişeyi söylemenin üslubu vardır. youtube'a kadir hoca yaz, ondan hallice bir paragraf bu. tır şoförü değiliz kibarca konuşunca da anlaşabiliyoruz

Genişletmek için tıkla...

kerkenes .!.:

Ben seni anladım tamam. Daha konularını çok okuyacağız gibi duruyor.

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

neden?

Genişletmek için tıkla...

kerkenes .!.:

Çözüm önerisi için değil de anlaşılmaya gelmişsin. Bulunduğun durumdan çıkmak niyetindeki önerileri almiyor sadece sempati, acima duyanlara olumlu tepki veriyorsun. Babandan da uzaklasmayacak ve şikayetine de devam edeceksin. İsteyerek yapmıyorsundur ama mağdur rolüne alışmışsın çıkmak konfor alanını bozacak.

Genişletmek için tıkla...

matmazelli .!.:

Anne oldum dediğin tüm yerlerde korkudan ikiye ayrıldım. Sabıkalı birine aşık olup çok büyük hata yaptığın noktayı bekledim durdum.Neyse;

Aşağıya eklediğim filmi izlemeni isterim. İlk sorunun cevabı o bence. Babanı doğasına sal. Bir pirana'yı fanusa kapatmalısın. Derin ve karanlik okyanuslarda olmazsa fanusta durduğu sürece elinizi kopartmak için gün sayar o.

Eş seçimin için endişeliyim çünkü " temel duyguları" eksik olarak tecrübe ettiğin için; herhangi duygunun dengeli halini "talep etmekte" zorlanabilirsin.

Bir insanla denge kurabilmenin gerekleri bence;

1-Uzun vadede "temel ihtiyacımız olan duyguları" eksiksiz ve dengeli tecrübe etmek,

2-"Sorun gördüğün "noktada dengeli olan duyguyu talep etmek,

3- Gel gelelim ki "sorun gördüğün" noktayı doğru seçebilmek bile uzun vadede "temel ihtiyaç duygularıni" dengeli deneyimlemis olmak gerekiyor.

Eş veya arkadas gibi sosyal kavramlardan önce eğitim senin yegane kurtarıcın olacak diyebiliriz. Önce işini eline almadan evlilik düşünürsen normal bir insanın yapacağı hatadan daha fazlasını yapabilirsin seçme ve süreklilik açısından.

Eki Görüntüle 3681292

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

birisi babamın üzerine diğeri ikimizin

Genişletmek için tıkla...

PinkMermaid .!.:

Neden annen kendi evini babanın üzerine yaptı bu kısmı hiç anlamadım. Yani çok saçma geldi..Diğer ev de babanla senin üzerine olmalıydı. Babanız annenizden ona kalan evi kumarda karıda kızda yese bir şey de yapamazsınız yazık olur çünkü ki böyle bir şeyi yapacak potansiyelde..Babanız ne kadar sorumsuz birisi. Evlerden Irak… Keşke kardeşim falan olsaydınız size ben sahip çıkmak isterdim…o kadar üzüldüm ki yaşadıklarınıza, keşke hiçbirini yaşamamış olsaydınız…zaten annesiz kalmışsınız babanız size daha çok sahip çıkıp kol kanat gereceğine sizi pazarlamadığı kalmış. Babanız sizin merhametinizi bile hak etmiyor. Hiç mi çalışmadı bu adam emekli maaşı bile yok, mesleği yok muydu ? Anneniz bu adamı nereden buldu ? Kadın kesin bu adamın kahrından ölmüştür…

Genişletmek için tıkla...

PinkMermaid .!.:

Söyleyebileceğim şeyler son olarak şunlar. Babanızla mecbur kalmadıkça iletişime girmeyin. İlk hedef de KPSS ile iyi bir puan alıp atanmak bir yere girmek olsun. Eş seçimini de 3 kere düşünün.. Arkadaşlarınızın yanında sizi rezil ederse de annemden sonra şizofren oldu deyin ciddi ciddi böyle söyleyin ki belki öyledir de teşhis konmasa da. En azından arkadaşlarınız vs de yanlış anlamaz hoşgörü ile yaklaşır.

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

kızlar selam. size hayatta hiç kimseye bahsedemediğim bana en çok acı veren şeyden bahsetmek istiyorum biraz uzun olabilir ama okuyun lütfen. kısaca hayatımı özet geçeyim 3 yaşındayken annemi kaybettim sonra anneannem beni köye götürdü, dağ köyüydü ve gerçekten zor yaşam şartları altında yaşadım. 14 yaşında ise şehire babamın yanına taşındım asıl sorunlar o zaman boy gösterdi. babamdan kendi ailesi dahil kimse pek haz etmediği için anneannem köyden şehire gelmek istemedi diğer akrabalarım da tek tük geldi ya da dışarda görüştük ben onlara gittim. ama ben de köyde artık yapamazdım dünyadan izole bir yer çünkü. babamın oturduğu yer (benim annemin evi, annemden kalma) aşırı tehlikeli bir mahalleydi. bu sene 23 yaşına girdim bu seneye kadar orada oturduk. senelerce zorladım mücadele ettim taşınalım diye aklım erdiğinden beri ve ancak bu sene nasip oldu çok şükür tamamen kendi çabamla. 14 yaşında ev hanımı olmak zorunda kaldım ve babamın evi çöp evdi abartmıyorum bildiğinz internete çöp ev yazınca çıkanlar neyse öyle. temizledim uğraştım vesaire ama babam bilerek her gün bişeyler istifliyordu küçücük yaşta çabala çabala bitmiyordu. hafta içi yurtta kalıyordum bu arada lisenin yurdunda haftasonu eve geliyordum. herkes anlatıyodu haftasonu annem şu yemeği bu yemeği yapmış diye ben eve gidiyordum beni afedersiniz b*k kokusu karşılıyodu hadi temizle yemek yap vs. babam bilerek umursamıyodu beğenmiyosan beğendiğin yere git diyordu. ve mahalle aşırı tehlikeli mesela bana laf atan oldu babama geldim söyledim güldü şaka yapıyolar dedi. beni otobüsten inince takip etti bi grup erkek hemen markete girdim baba çabuk gel dedim 3 saat sonra geldi. tabiki kendimi korumayı öğrendim orada. çok şükür başıma bir şey gelmedi allah korudu ama benim senelerime mal oldu bu problemler bir gün bile o evde huzurlu oturamadım hep arkadaşlarımda akrabalarımdaydım. teyzelerim akrabalar vs babama öğüt veriyor konuşuyordu bak böyle yapma diye kızıyorlardı bi kulağından girip bir kulağından çıkıyordu. 14 yaşında onun annesi olmak zorunda kaldım anlayacağınız, kendimin de babamın da. ve aşırı derecede gevşek hareketleri var beni şuanda asıl zorlayan şey o. otomatiğe bağladım ev işi vs konusunda sıkıntı çekmiyorum artık ama o kadar gevşek o kadar absürt davranıyor ki bilerek. mesela az önce bir arkadaşımla otururken babamla karşılaştık, babam resmen bir engelli gibi davrandı, tuhaf tuhaf şakalar yapıyor avazı çıktığı kadar hee hüü diye bağırıyor beni tamamen rezil etti ve bilerek yapıyor. kendi çevresinde böyle değil ama benim akrabalarım arkadaşlarım olunca inadına gevşek gevşek hareketler yapıyor. kendisini de yanındakini de rezil ediyor inadına. en basitinden kuzenimin düğünü vardı ve saygın iş adamları. teyzem dedi ki babanla kalkın oynayın istersen ben de böyle bir şey yapacağını hiç tahmin etmediğim için kaldırdım onu öyle hareketler sergiledi ki dışarıda sokakta yatan u** bağımlıları gibi akıl hastası gibi kendi etrafında dönmeye rezil hareketler yapmaya başladı ama tamamen bilinçli yapıyor. uyurken kapıları açık bırakıyordu öyle bir mahallede, ben kalkıp kapatsam da tekrar açıyordu eve giren girer yani. ben kilitliyordum kendi kapımı ama, resmen allah korudu beni şükür rabbime. birkaç sene önce üniversiteye başlamıştım her şey çok güzeldi çok mutluydum okulumda. bir gün babamın bir arkadaşı eve geldi adam dehşet alkol kokuyor salona 1 şişe viski koydu çık evimden dedim kovdum çıldırdım bana çok güzelsin diyor çık dedim git evimden. babam dedi ki kovamazsın burası benim de evim. beynimden vurulmuşa döndüm kapandım odama çıldıra çıldıra ağladım o zamanlar daha toydum korkuyordum ama babamı kenara çektim kavga ettim kovdurdum adamı evden. sabah bir kalktım adam yine geri gelmiş salonda oturuyor. sırf arabası var diye babam adamın arabasına binecek diye geri çağırmış sabah adamı. bu olaydan sonra şehir değiştirdim orada da yapamadım çünkü evimden uzağım düzenim bozuldu okulu bırakmak zorunda kaldım. ve düşündüm ki ben niye kaçıyorum düzenimi bozuyorum hayır babamın huzuru kaçsın. ve geri döndüm şuanda evimi vs düzelttim başka semte taşındım yeni çok şükür ama okulda 2 3 senelik boşluğum var benimde 1. sınıfa başlayanlar bu yıl mezun olacak. ben 3 senedir bu problemlerle uğraşıyorum. ve bu seneye kadar 1 gece bile güvende hissederek uyumadım. mecbur kalmadıkça insan içine çıkmamaya çalışıyorum. geçen yıl dışarıda resmi bir işimiz vardı yanında bir arkadaşı gelmiş bana diyor ki çok güzel bayansınız vesaire defalarca. sanane kardeşim benim güzelliğimden dedim. babam diyor ki o iyiliğinden öyle diyor. bir seferinde de yine resmi bir kurumda işimiz vardı gittik bir arkadaşı geldi yine babama dedi ki bak tuvalete gireceksen orada. babam da girdi. adam bana koşa koşa hediyelik dükkanından kahve takımı alıp geldi. ne alaka bunu kafanda paralarım senin diye kavga ettim adamla adam özür diledi. babam ne yaptı dersiniz? kahve takımını aldı hiçbir şey olmamış gibi çıktı. babamı dövecektim oradan çıkınca afedersiniz. bana dedi ki 'üzümünü ye bağını sorma'. şakaa değil. kırdım attım o fincanları. en son nokta şu oldu; o tehlikeli mahallede otururken yan komşumuz bekar bir adam vardı babaannesiyle yaşayan, sürekli onlara gidiyordu bak gitme dedim bu adamın gözü bende sakın gitme yalvarırım baba dedim. yok sen fesatsın şöyle böyle dedi. dinletemedim. en son ben şehir dışındayken bu adam bana mesaj attı arkadaş olabilir miyiz diye. hayır ne alaka dedim hemen kuzenlerime arattım özür diledi. normal şartlarda arkadaş olabilir miyiz dedi diye kimseye aratmaya gerek duyulmaz tabi ama orası öyle bir mahalle. babama anlattım ve hiçbir şey yapmadı abi kardeş gibi bişey konuşacakmış seninle ne var bunda dedi. o gün babamın üzerine yürüdüm bana neden sahip çıkmıyorsun diye evin kapısını camını indirdim kırdım. halama vs herkese söyledim bu olayı herkes babamın üzerine gitti. teyzemin evine gittim. bu olay son oldu artık benden çekindi. çünkü insanlıktan çıktım. oysa ki o kadar kibar bir insandım ki. sabrımın son noktasına gelmiştim. babamı psikiyatriye götürdüm bu davranışlarından ötürü her şeyi detaylı anlattım. orada o kadar normal davrandı ki hiçbir şeyin yok sadece yoğunluktan dolayı belki yorgun olabilirsin diyip gönderdiler. zaten kendi çevresinde de aşırı normal davranıyor. sadece bana özel bu tavırları. ve annem öldükten sonra babam evlenmedi ama evlenmemesinin sebebi ben değilim rahata alışması. şuanda çok şükür güvende olduğum bir yuva kurabildim çok bedel ödesem de, hala evin tüm yükü bende ama alıştım. ama babamın beni bu şekilde küçük düşürmesine alışamıyorum. ve asıl problem şu anda babamın beni böyle rezil kepaze ettiği durumlarda ben ne yapacağım? yarın bir gün evlenecek olsam arkamda kapı gibi duracak bir babam yok meczup gibi davranacak orada da biliyorum. allahtan ki akrabalarım var ama. böyle bir babayla görüldüğünüzde açık hedef haline geliyorsunuz yaşayan bilir. yani ne yapmalıyım bu konuda bilmiyorum. okul hayatım berbat oldu ancak bu yıl geri dönebileceğim ancak kendimi güvenli bir zemine oturtabildim. ve ilk kez bu hissi tadınca eve kapandım evden hiç çıkmak istemiyorum zorunda kalmadıkça. siz ne düşünüyorsunuz ne yapmalıyım? o kadar tek başına hissediyorum ki. insanların normal tamamen normal ebeveynlerini görünce özeniyorum. evde ne eziyet ederse etsin en azından başkalarına karşı arkamda dağ gibi babam var demek isterdim. ama 2 yaşında bir çocuktan farkı yok

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

evet bana da çok saçma geliyor. emekli maaşı var ama düşük. mesleği varmış ama annemle evlenince işi bırakmış atıldım vs diye ben de akrabalarım vs de herkes aynı soruyu soruyor ne buldu bunda diye. annem ölmeden önce zaten boşanmayı düşünüyormuş. annem 40 yaşında evlilik yapmış sadece çocuk için evlenmiş. işler planladığı gibi gitmemiş. herkes çok ayrıl boşan demiş ama dinlememiş son raddeye kadar. işte aynı burda boşanmalı mıyım boşanmamalı mıyım diyen ablalar gibi. böyle bi duruma gelince çocuğu mağdur oluyor başka biri değil. annem tam tersi çok saygın bir kadın, hala adı yaşıyor yani. allahtan evi vs satacak cesareti yok karı kız ayağı da yok ben de onu üzerime almaya çalışıyorum inşallah alırım bir an önce. çok teşekkür ederim güzel düşünceleriniz için

Genişletmek için tıkla...

1dogasever .!.:

Konunuzu okurken bir kaç yerde tutarsızlık var. Komşu adamın size arkadaşlık mesajı attığında şehir dışında olduğunuzu ama babanızla kavga edip kapı pencere indirdiğinizi

Bir kaç sefer şehir dışında gittiğinizi ancak evde yine babanızla kavga ettiğinizi falan söylemişsiniz. Ya konuları tam anlatamadız bilemedim.

Maddi gelirinizi babanız mı karşılıyor? Eğer karşılamıyorsa ben bu adama baba diyip evinde kalmazdım. Ne demek eve yabancı adam getirmek, yabancı adamla kızını başbaşa bırakmak ve kardeşi gibi yoruyor demek, babanız tam bir pezevenk kusura bakmayın.

Okulunuzu bırakmayın kendinize yuva kurmuşsunuz zaten kimseye ihtiyacınız yok bu adamın yokluğu varlığından daha iyi

Genişletmek için tıkla...

1dogasever .!.:

Ev annenizin üzerineyse 1/3 hakkı babanızın olur gerisi sizin hakkınız ondan satamamıştır.

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

kızlar selam. size hayatta hiç kimseye bahsedemediğim bana en çok acı veren şeyden bahsetmek istiyorum biraz uzun olabilir ama okuyun lütfen. kısaca hayatımı özet geçeyim 3 yaşındayken annemi kaybettim sonra anneannem beni köye götürdü, dağ köyüydü ve gerçekten zor yaşam şartları altında yaşadım. 14 yaşında ise şehire babamın yanına taşındım asıl sorunlar o zaman boy gösterdi. babamdan kendi ailesi dahil kimse pek haz etmediği için anneannem köyden şehire gelmek istemedi diğer akrabalarım da tek tük geldi ya da dışarda görüştük ben onlara gittim. ama ben de köyde artık yapamazdım dünyadan izole bir yer çünkü. babamın oturduğu yer (benim annemin evi, annemden kalma) aşırı tehlikeli bir mahalleydi. bu sene 23 yaşına girdim bu seneye kadar orada oturduk. senelerce zorladım mücadele ettim taşınalım diye aklım erdiğinden beri ve ancak bu sene nasip oldu çok şükür tamamen kendi çabamla. 14 yaşında ev hanımı olmak zorunda kaldım ve babamın evi çöp evdi abartmıyorum bildiğinz internete çöp ev yazınca çıkanlar neyse öyle. temizledim uğraştım vesaire ama babam bilerek her gün bişeyler istifliyordu küçücük yaşta çabala çabala bitmiyordu. hafta içi yurtta kalıyordum bu arada lisenin yurdunda haftasonu eve geliyordum. herkes anlatıyodu haftasonu annem şu yemeği bu yemeği yapmış diye ben eve gidiyordum beni afedersiniz b*k kokusu karşılıyodu hadi temizle yemek yap vs. babam bilerek umursamıyodu beğenmiyosan beğendiğin yere git diyordu. ve mahalle aşırı tehlikeli mesela bana laf atan oldu babama geldim söyledim güldü şaka yapıyolar dedi. beni otobüsten inince takip etti bi grup erkek hemen markete girdim baba çabuk gel dedim 3 saat sonra geldi. tabiki kendimi korumayı öğrendim orada. çok şükür başıma bir şey gelmedi allah korudu ama benim senelerime mal oldu bu problemler bir gün bile o evde huzurlu oturamadım hep arkadaşlarımda akrabalarımdaydım. teyzelerim akrabalar vs babama öğüt veriyor konuşuyordu bak böyle yapma diye kızıyorlardı bi kulağından girip bir kulağından çıkıyordu. 14 yaşında onun annesi olmak zorunda kaldım anlayacağınız, kendimin de babamın da. ve aşırı derecede gevşek hareketleri var beni şuanda asıl zorlayan şey o. otomatiğe bağladım ev işi vs konusunda sıkıntı çekmiyorum artık ama o kadar gevşek o kadar absürt davranıyor ki bilerek. mesela az önce bir arkadaşımla otururken babamla karşılaştık, babam resmen bir engelli gibi davrandı, tuhaf tuhaf şakalar yapıyor avazı çıktığı kadar hee hüü diye bağırıyor beni tamamen rezil etti ve bilerek yapıyor. kendi çevresinde böyle değil ama benim akrabalarım arkadaşlarım olunca inadına gevşek gevşek hareketler yapıyor. kendisini de yanındakini de rezil ediyor inadına. en basitinden kuzenimin düğünü vardı ve saygın iş adamları. teyzem dedi ki babanla kalkın oynayın istersen ben de böyle bir şey yapacağını hiç tahmin etmediğim için kaldırdım onu öyle hareketler sergiledi ki dışarıda sokakta yatan u** bağımlıları gibi akıl hastası gibi kendi etrafında dönmeye rezil hareketler yapmaya başladı ama tamamen bilinçli yapıyor. uyurken kapıları açık bırakıyordu öyle bir mahallede, ben kalkıp kapatsam da tekrar açıyordu eve giren girer yani. ben kilitliyordum kendi kapımı ama, resmen allah korudu beni şükür rabbime. birkaç sene önce üniversiteye başlamıştım her şey çok güzeldi çok mutluydum okulumda. bir gün babamın bir arkadaşı eve geldi adam dehşet alkol kokuyor salona 1 şişe viski koydu çık evimden dedim kovdum çıldırdım bana çok güzelsin diyor çık dedim git evimden. babam dedi ki kovamazsın burası benim de evim. beynimden vurulmuşa döndüm kapandım odama çıldıra çıldıra ağladım o zamanlar daha toydum korkuyordum ama babamı kenara çektim kavga ettim kovdurdum adamı evden. sabah bir kalktım adam yine geri gelmiş salonda oturuyor. sırf arabası var diye babam adamın arabasına binecek diye geri çağırmış sabah adamı. bu olaydan sonra şehir değiştirdim orada da yapamadım çünkü evimden uzağım düzenim bozuldu okulu bırakmak zorunda kaldım. ve düşündüm ki ben niye kaçıyorum düzenimi bozuyorum hayır babamın huzuru kaçsın. ve geri döndüm şuanda evimi vs düzelttim başka semte taşındım yeni çok şükür ama okulda 2 3 senelik boşluğum var benimde 1. sınıfa başlayanlar bu yıl mezun olacak. ben 3 senedir bu problemlerle uğraşıyorum. ve bu seneye kadar 1 gece bile güvende hissederek uyumadım. mecbur kalmadıkça insan içine çıkmamaya çalışıyorum. geçen yıl dışarıda resmi bir işimiz vardı yanında bir arkadaşı gelmiş bana diyor ki çok güzel bayansınız vesaire defalarca. sanane kardeşim benim güzelliğimden dedim. babam diyor ki o iyiliğinden öyle diyor. bir seferinde de yine resmi bir kurumda işimiz vardı gittik bir arkadaşı geldi yine babama dedi ki bak tuvalete gireceksen orada. babam da girdi. adam bana koşa koşa hediyelik dükkanından kahve takımı alıp geldi. ne alaka bunu kafanda paralarım senin diye kavga ettim adamla adam özür diledi. babam ne yaptı dersiniz? kahve takımını aldı hiçbir şey olmamış gibi çıktı. babamı dövecektim oradan çıkınca afedersiniz. bana dedi ki 'üzümünü ye bağını sorma'. şakaa değil. kırdım attım o fincanları. en son nokta şu oldu; o tehlikeli mahallede otururken yan komşumuz bekar bir adam vardı babaannesiyle yaşayan, sürekli onlara gidiyordu bak gitme dedim bu adamın gözü bende sakın gitme yalvarırım baba dedim. yok sen fesatsın şöyle böyle dedi. dinletemedim. en son ben şehir dışındayken bu adam bana mesaj attı arkadaş olabilir miyiz diye. hayır ne alaka dedim hemen kuzenlerime arattım özür diledi. normal şartlarda arkadaş olabilir miyiz dedi diye kimseye aratmaya gerek duyulmaz tabi ama orası öyle bir mahalle. babama anlattım ve hiçbir şey yapmadı abi kardeş gibi bişey konuşacakmış seninle ne var bunda dedi. o gün babamın üzerine yürüdüm bana neden sahip çıkmıyorsun diye evin kapısını camını indirdim kırdım. halama vs herkese söyledim bu olayı herkes babamın üzerine gitti. teyzemin evine gittim. bu olay son oldu artık benden çekindi. çünkü insanlıktan çıktım. oysa ki o kadar kibar bir insandım ki. sabrımın son noktasına gelmiştim. babamı psikiyatriye götürdüm bu davranışlarından ötürü her şeyi detaylı anlattım. orada o kadar normal davrandı ki hiçbir şeyin yok sadece yoğunluktan dolayı belki yorgun olabilirsin diyip gönderdiler. zaten kendi çevresinde de aşırı normal davranıyor. sadece bana özel bu tavırları. ve annem öldükten sonra babam evlenmedi ama evlenmemesinin sebebi ben değilim rahata alışması. şuanda çok şükür güvende olduğum bir yuva kurabildim çok bedel ödesem de, hala evin tüm yükü bende ama alıştım. ama babamın beni bu şekilde küçük düşürmesine alışamıyorum. ve asıl problem şu anda babamın beni böyle rezil kepaze ettiği durumlarda ben ne yapacağım? yarın bir gün evlenecek olsam arkamda kapı gibi duracak bir babam yok meczup gibi davranacak orada da biliyorum. allahtan ki akrabalarım var ama. böyle bir babayla görüldüğünüzde açık hedef haline geliyorsunuz yaşayan bilir. yani ne yapmalıyım bu konuda bilmiyorum. okul hayatım berbat oldu ancak bu yıl geri dönebileceğim ancak kendimi güvenli bir zemine oturtabildim. ve ilk kez bu hissi tadınca eve kapandım evden hiç çıkmak istemiyorum zorunda kalmadıkça. siz ne düşünüyorsunuz ne yapmalıyım? o kadar tek başına hissediyorum ki. insanların normal tamamen normal ebeveynlerini görünce özeniyorum. evde ne eziyet ederse etsin en azından başkalarına karşı arkamda dağ gibi babam var demek isterdim. ama 2 yaşında bir çocuktan farkı yok

Genişletmek için tıkla...

gunestenalelektrigini .!.:

Bunu okuyunca böyle bir yaşamın içinde dimdik kalmışsınız.Öncelikle size bravo diyorum.Gerçekten inanılmazı başarmıssınız.Ben hep şu yanlışı yaptım şöyle oldum diye beklerken tam tersi olmuş.Kutlarım sizi.Akıllı bir gençsiniz.
Öncelikle okulunu bitirmeni öneririm ne olursa olsun.Dil de öğren.Bunun için hiç geç falan diye düşünme.Bu yaşa kadar pek çok şey başarmısın bunuda başarırsın.Okulunu bitir iş sahibi ol önceliğin bu olacak.
Babanla ilgili olarak şunu yazayım.Babanı tamamen hayatından çıkarabileceğini sanmıyorum.Bu konuda önerim şu olacak.Babana öncelikle uzman yardımı aldır.Onu Psik dr götür tedavi ettir.Gitmez ise benden bu kadar seninle artık asla ilgilenmem diye tehdit et ve götür.Amacın ona hastalık adı koydurmak değil tedavi ettirmek olmalı.Belki uzun süreli tedavide biraz aklı başına gelir.Onun için ilerde de asla şizofren falan diye konuşma yarın ondan sana geçmiş gibi konuşulur etiketlenirsin kaldı ki babanın psikolojik olarak sorunları olabilir şizofren olduğunu sanmıyorum.Anneyi kaybettiken sonra dağılmış belli ki.Siz de aynı uzmandan yardım alırsınız size de çok faydası olur.
Dediğim gibi akıllı genç olarak babaya siz büyük olmuşsunuz, bu hayat içinde dik durmuşsunuz.Bundan sonrada bu hayatta kurtulayım diye sakın yanlış bir evllilik yapmayın sakın evliliği kurtuluş olarak görmeyin.Okulu bitirin iş güç sahibi olun.Ben bunları yapacağınızdan eminim.

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

çok teşekkür ederim inşallah her şey çok güzel olur. ev güvenlik vs diye uğraşırken kendi hayatıma ara vermek zorunda kaldım. bakalım tekrar toparlamaya çalışıyorum okulu. babamı psikiyatriye götürdüm her şeyi anlattım babam orda o kadar sakin akıllı mantıklı davrandı ki bide dehb testleri falan da yaptılar her şeye çok normal cevap verdi. doktorlar sadece dedi ki yoğun sosyal hayattan yorgunluk olmuş olabilir bir sıkıntı yok. bilerek yapıyo yani bilinçli yapıyo. kendi çevresinde de çok normal bir insan

Genişletmek için tıkla...