- 17 Temmuz 2008
- 3.378
- 1.597
- 123
- 42
şu beni böyle kabul ediyor ne demek ya sen vebalımısın mikroplumusun da bu ezik zihniyete kendini layık görüyorsun. kimse kimseyi kabul etmiyor öyle bir şey yok sana laf eden adam kendisi daha önce bir şey yaşamamış olsa bile sana laf edemez. sen dersin ki senin yaşamadığını nereden bileyim kanıt getirsin. sen kadınsın ben erkeğim diyecektir hemen ama yok öyle. bu kafayı bırak kendine değer ver. o sevdiğin adamla da anlaşamıyorsan ayrıl kendine yeni bir yol çiz.
Sınavlarımdan dolayı giremedim kusura bakmayın ama tek tek yazılanları okudum herkese çok teşekkür ederim yorumlarınız, temennileriniz ve fikirleriniz için.
Öncelikle bir kaç şeyi sanırım yanlış aktarmışım izninizle onları açıklayayım..
Arkadaşlarıma asla bir şey yüklemiyorum.Herşey benim elimdeydi.Ben istedim ve oldu.Demek istediğim madem bu tür bir şey yaşamak istemiyordum o zaman ona göre arkadaşlar seçecek veya ona göre ortamlarda bulunmayacaktım.Hata tamamen bende...
Erkek arkadaşıma gelince, hani bazı dönemleriniz olur ya , herşeyden, herkesten ümidi kesersiniz, mütemadiyen mutsuzsunuzdur..Kafanız allak bullak büyük bir boşluktasınızdır ve birinin sizi mutlu etmesine ihtiyacınız vardır.İşte erkek arkadaşım öyle bir zamanda çıktı karşıma.Sevgisi, merhameti ve bağlılığı tekrardan mutlu olmak için nedenler verdi bana..Ona hiçbir zaman aşk gibi hisler beslemedim ama gitgide sevdim daha bir içten.Çok sorunlar yaşadık bu konular nedeniyle.Ben bir kaç defa ayrılmak istedim.Çünkü hala gelgitler yaşıyordum.Nasıl bir ilişki istiyorum, doğrularım neler, içim rahat mı bir türlü bilemiyordum.Onunla da paylaştım her seferinde, hiç yalan söylemedim.Beni kaybetmek istemediğini çok sevdiğini söyledi hep.Ancak hayattan beklentilerimizin çok farklı olduğunu gün geçtikçe daha iyi gördüm.Ve gitgide de bu farklılık artacak çünkü eski gelgitlerim yok oluyor artık.Buna dini açıdan bakmak zorunda değilsiniz.İnsanların beklentileri değişebiliyor, hele ki benim gibi gençseniz.Daha üniversiteyi bitirmemiş ve önceliğiniz kariyerinize odaklanmışken..O 30 yaşında ve bunu bilerek başladı bu ilişkiye, ama o kadar duygusal ki çoğu zaman mantığını tamamen kenara atıyor.Bazen de dolup dolup bana ''önümü göremiyorum. ne yapıyorum ben'' diyip duruyor.''Evlenip yuva kurmak senin hakkın, benim için bunları ertelemE.Ben kendimi evliliğe hazır hissetmiyorum, daha düşüncelerim bile net değil çoğu konuda'' dedim.Beni böyle kabul ediyor diye de istemediğim bir evlilik yapmak istemiyorum.Daha büyük pişmanlıklar yaşayabilirim.Bir kere facedeki bir kızla konuşmasını okudum.Saçma bir nedenden dolayı kızla iddia girmiş ve karşılığında masaj istiyordu.Evet belki kızla hiç görüşmediler ya da öylesine bir şeydi ama bu bile beni buz gibi soğutmaya yetiyor.
Öncelikle bu konuyu açma nedenim gerçekten yaptıklarımdan dolayı büyük pişmanlık ve üzüntü duymamdır.Lütfen siz de okurken kendinizi benim yerime koyun.Ben asla senin yaptıklarını yapmazdım demeyin.Mevlana'nın dediği gibi ''sapmam dersin saparsın..''Ben nefsine hakim olamamış bir kulum ve bundan utanç duyuyorum.Sizlerin yardımına ihtiyacım var..
Gİrizgahı yaptıktan sonra kendimi tanıtayım ilk başta.Ben 21 yaşında ve üniversite öğrencisiyim.Kendimi bildim bileli mantıklı , aklı başında ve inançlı biri olmuşumdur.Ailem bana her zaman doğru yolu göstermiş bana islamı tanıtmıştır.Benim de çok katı kurallarım olmuştur hep.Gerçi bunlar katı kurallar değil, olması gerekenler biliyorum.Evlilik öncesi ilişkiye, içkiye, münasebetsiz insanlara hiç tahammül olmadı ta ki 1sene öncesine kadar...
Üniversite başladığında herşey size normalmiş gibi sunulmaya da başlar. Tabi herkes için demiyorum ancak genel ortam budur.
İlişkiler, ortamlar, muhabbetler sizi saptırmaya yöneliktir.Ve eğer meyilliyseniz bir yerden sonra normal gelmeye başlar. Deyim yerindeyse kalp kararır, gönül unutur, göz alışır...
Benim 2 tane yakın kız arkadaşım var burada.Birisi ilkokuldan beri en yakın arkadaşım, diğeri ise sınıftan.Ancak derler ya, arkadaşlarınıza dikkat edin, onlar ayna gibidirler diye..
Sanırım ben çok fazla tolerans verdim hayatımda.8 yıllık arkadaşım olan kızla hiçbir zaman tam olarak uyuşamadık ama birbirimizi çok sevdik ve her gününde yanında olduk.Kendisi daha küçük yaşta biriyle birlikte oldu, benim tam tersim bir yönde yaşantısı, erkek arkadaşları , hal ve hareketleri vardı.Ailem bunu hep gördü, hep söyledi ancak özünde çok iyi bir insan olduğunu bildiğim için asla yargılamadım onu.Ama sonunda onunla birlikte ola ola ben de aynı şeyleri yaptım. İşte bu yüzden pişmanım...
Diğer arkadaşım ise üniversiteden bir hocamızla beraber.Evli gibiler ancak arada herhangi bir söz yok ,olmayacakta.Kendisi 27 yaş büyük.Bile bile lades ama benim kimseyi yargılamaya hakkım yok..
Gelgelelim benim arkadaşlarımı seçme hakkım var.Ben bunu yanlış kullandım.Tabi ki bütün sorumluluğu onlara yükleyemem.Diyorum ya, o katı, inançlı kız bir anda gitti ve ben geçen sene bu ortama ayak uydurarak biriyle birlikte oldum.Aylarca acı çektim.Gözyaşı döktüm.Vicdanım hiç susmadı..Allah'tan af dileyecek yüzüm bile yoktu.
Şeytan hep şöyle dedi bana '' bir kere oldu.Giden gitti.Artık dönüş yok.fayda etmez..''
Daha sonra başka biriyle tanıştım.Bana yeniden gerçek sevginin ne demek olduğunu gösterdi.Ona yaşadıklarımdan da bahsettim.Ben seni seviyorum, yaşadıkların önemli değil dedi.Bana hep çok değer verdi, el üstünde tuttu.Ama her ne kadar istemesem de yine yenik düştüm ve kendimden utandım.Şeytan hiç bırakmadı peşimi..Yanlışlarıma yenilerini ekledim.Onunla da paylaştım.Ben birlikte olmak istemiyorum artık dedim.Kendimi çok kötü hissediyorum dedim.İlk başlarda anlayışla karşılar gibi yaptı ama tam olarak saygı duymadı ve hep istedi, bense kararlı duramadım.Sanki iki ayrı insanı yaşattım içimde.
Biri herşeyden ümidini kesmiş ve günahlarına devam etmiş.
Biri ise her gece pişmanlıktan, acıdan uyuyamamış ve bu yoldan dönmek istemiş..
Daha sonra erkek arkadaşım Evlenme teklifi de etti.Ancak ben evet diyemedim.Çünkü bu kişiyle de olan ilişkim bu yönlerde devam ediyordu ve ben artık tövbe etmek istiyorum.Neden ilk yaptığında tövbe edip bırakmadın diyeceksiniz , biliyorum.Ama diyorum ya, öyle bir haldeydim ki artık kendimden bile ümidi kesmiştim.Haşa, rabbimden bile af dileyemiyordum, çünkü artık iflah olmayacağımı düşünüyordum.Ve şu anki birlikte olduğum kişinin geçmişimi önemsememesi, beni bu kadar sevmesi herşeyi unutturacak sandım.Ancak ben helal olanla beraber olmak istiyorum...Ben geçmişe perde çekmek ve haramlardan uzaklaşmak istiyorum.Allah'ın sevgisine yeniden nail olmak ve ona inanan dininin gereklerini yerine getiren biriyle birlikte olmak istiyorum ve ben de öyle olacağım tabi ki.Maalesef erkek arkadaşım ateist biri olmasa da inançlı değildir.Tabi ki bunun yorumu bana düşmez, Allah daha iyi bilir kalpleri, ancak yeterince tanıyacak kadar biliyorum onu..
şimdi ise ben;
Af dilemek ve geçmişi unutmak istiyorum.
Buna hakkım var mı ?
İnançlı biriyle evlenmeye benim de hakkım yok mu?
Günahlarım affedilmez mi?
Ve ben bundan sonra ne yapmalıyım...
Ne olur bana bir kardeşinize yardım eder gibi yardım edin.Siz de hor görmeyin.Şu anda kimse benim gibi göremez beni...İnanın en büyük cezam, vicdanımın sesiyle her daim benimle...
Bende acik konusacam yeter artik yeter kizlarimizin sonu nereye gidiyor...!!!Bu ne yaa yapmak istememiste arkadas cevreside.Insanin kendinde olacak kendinde..Ben artik bu devirdeki univ. okuyan kizlarin bakire olduguna inanmiyorum.Kardesim o kisiyle yatarken iyiydi zevkliydi dimi. Bunu simdi degil bastan dusunmen lazim.Arkadas cevreni evini degistirebilirdin.Yaptigin zinayi arkadas cevrene yukleme bosa...ALLAH islah etsin ben zannetmiyorumki sen duzelesin.Ayni devam edersin bir kere o hayati yasamissin.Seninle olan erkegede yaziklar olsun.YETER kendinizi evlenmeden kullandirmayin. Sonunda neler oluyor yine kizlar rezil oluyor....
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?