Öncelikle bu konuyu açma nedenim gerçekten yaptıklarımdan dolayı büyük pişmanlık ve üzüntü duymamdır.Lütfen siz de okurken kendinizi benim yerime koyun.Ben asla senin yaptıklarını yapmazdım demeyin.Mevlana'nın dediği gibi ''sapmam dersin saparsın..''Ben nefsine hakim olamamış bir kulum ve bundan utanç duyuyorum.Sizlerin yardımına ihtiyacım var..
Gİrizgahı yaptıktan sonra kendimi tanıtayım ilk başta.Ben 21 yaşında ve üniversite öğrencisiyim.Kendimi bildim bileli mantıklı , aklı başında ve inançlı biri olmuşumdur.Ailem bana her zaman doğru yolu göstermiş bana islamı tanıtmıştır.Benim de çok katı kurallarım olmuştur hep.Gerçi bunlar katı kurallar değil, olması gerekenler biliyorum.Evlilik öncesi ilişkiye, içkiye, münasebetsiz insanlara hiç tahammül olmadı ta ki 1sene öncesine kadar...
Üniversite başladığında herşey size normalmiş gibi sunulmaya da başlar. Tabi herkes için demiyorum ancak genel ortam budur.
İlişkiler, ortamlar, muhabbetler sizi saptırmaya yöneliktir.Ve eğer meyilliyseniz bir yerden sonra normal gelmeye başlar. Deyim yerindeyse kalp kararır, gönül unutur, göz alışır...
Benim 2 tane yakın kız arkadaşım var burada.Birisi ilkokuldan beri en yakın arkadaşım, diğeri ise sınıftan.Ancak derler ya, arkadaşlarınıza dikkat edin, onlar ayna gibidirler diye..
Sanırım ben çok fazla tolerans verdim hayatımda.8 yıllık arkadaşım olan kızla hiçbir zaman tam olarak uyuşamadık ama birbirimizi çok sevdik ve her gününde yanında olduk.Kendisi daha küçük yaşta biriyle birlikte oldu, benim tam tersim bir yönde yaşantısı, erkek arkadaşları , hal ve hareketleri vardı.Ailem bunu hep gördü, hep söyledi ancak özünde çok iyi bir insan olduğunu bildiğim için asla yargılamadım onu.Ama sonunda onunla birlikte ola ola ben de aynı şeyleri yaptım. İşte bu yüzden pişmanım...
Diğer arkadaşım ise üniversiteden bir hocamızla beraber.Evli gibiler ancak arada herhangi bir söz yok ,olmayacakta.Kendisi 27 yaş büyük.Bile bile lades ama benim kimseyi yargılamaya hakkım yok..
Gelgelelim benim arkadaşlarımı seçme hakkım var.Ben bunu yanlış kullandım.Tabi ki bütün sorumluluğu onlara yükleyemem.Diyorum ya, o katı, inançlı kız bir anda gitti ve ben geçen sene bu ortama ayak uydurarak biriyle birlikte oldum.Aylarca acı çektim.Gözyaşı döktüm.Vicdanım hiç susmadı..Allah'tan af dileyecek yüzüm bile yoktu.
Şeytan hep şöyle dedi bana '' bir kere oldu.Giden gitti.Artık dönüş yok.fayda etmez..''
Daha sonra başka biriyle tanıştım.Bana yeniden gerçek sevginin ne demek olduğunu gösterdi.Ona yaşadıklarımdan da bahsettim.Ben seni seviyorum, yaşadıkların önemli değil dedi.Bana hep çok değer verdi, el üstünde tuttu.Ama her ne kadar istemesem de yine yenik düştüm ve kendimden utandım.Şeytan hiç bırakmadı peşimi..Yanlışlarıma yenilerini ekledim.Onunla da paylaştım.Ben birlikte olmak istemiyorum artık dedim.Kendimi çok kötü hissediyorum dedim.İlk başlarda anlayışla karşılar gibi yaptı ama tam olarak saygı duymadı ve hep istedi, bense kararlı duramadım.Sanki iki ayrı insanı yaşattım içimde.
Biri herşeyden ümidini kesmiş ve günahlarına devam etmiş.
Biri ise her gece pişmanlıktan, acıdan uyuyamamış ve bu yoldan dönmek istemiş..
Daha sonra erkek arkadaşım Evlenme teklifi de etti.Ancak ben evet diyemedim.Çünkü bu kişiyle de olan ilişkim bu yönlerde devam ediyordu ve ben artık tövbe etmek istiyorum.Neden ilk yaptığında tövbe edip bırakmadın diyeceksiniz , biliyorum.Ama diyorum ya, öyle bir haldeydim ki artık kendimden bile ümidi kesmiştim.Haşa, rabbimden bile af dileyemiyordum, çünkü artık iflah olmayacağımı düşünüyordum.Ve şu anki birlikte olduğum kişinin geçmişimi önemsememesi, beni bu kadar sevmesi herşeyi unutturacak sandım.Ancak ben helal olanla beraber olmak istiyorum...Ben geçmişe perde çekmek ve haramlardan uzaklaşmak istiyorum.Allah'ın sevgisine yeniden nail olmak ve ona inanan dininin gereklerini yerine getiren biriyle birlikte olmak istiyorum ve ben de öyle olacağım tabi ki.Maalesef erkek arkadaşım ateist biri olmasa da inançlı değildir.Tabi ki bunun yorumu bana düşmez, Allah daha iyi bilir kalpleri, ancak yeterince tanıyacak kadar biliyorum onu..
şimdi ise ben;
Af dilemek ve geçmişi unutmak istiyorum.
Buna hakkım var mı ?
İnançlı biriyle evlenmeye benim de hakkım yok mu?
Günahlarım affedilmez mi?
Ve ben bundan sonra ne yapmalıyım...
Ne olur bana bir kardeşinize yardım eder gibi yardım edin.Siz de hor görmeyin.Şu anda kimse benim gibi göremez beni...İnanın en büyük cezam, vicdanımın sesiyle her daim benimle...
Gİrizgahı yaptıktan sonra kendimi tanıtayım ilk başta.Ben 21 yaşında ve üniversite öğrencisiyim.Kendimi bildim bileli mantıklı , aklı başında ve inançlı biri olmuşumdur.Ailem bana her zaman doğru yolu göstermiş bana islamı tanıtmıştır.Benim de çok katı kurallarım olmuştur hep.Gerçi bunlar katı kurallar değil, olması gerekenler biliyorum.Evlilik öncesi ilişkiye, içkiye, münasebetsiz insanlara hiç tahammül olmadı ta ki 1sene öncesine kadar...
Üniversite başladığında herşey size normalmiş gibi sunulmaya da başlar. Tabi herkes için demiyorum ancak genel ortam budur.
İlişkiler, ortamlar, muhabbetler sizi saptırmaya yöneliktir.Ve eğer meyilliyseniz bir yerden sonra normal gelmeye başlar. Deyim yerindeyse kalp kararır, gönül unutur, göz alışır...
Benim 2 tane yakın kız arkadaşım var burada.Birisi ilkokuldan beri en yakın arkadaşım, diğeri ise sınıftan.Ancak derler ya, arkadaşlarınıza dikkat edin, onlar ayna gibidirler diye..
Sanırım ben çok fazla tolerans verdim hayatımda.8 yıllık arkadaşım olan kızla hiçbir zaman tam olarak uyuşamadık ama birbirimizi çok sevdik ve her gününde yanında olduk.Kendisi daha küçük yaşta biriyle birlikte oldu, benim tam tersim bir yönde yaşantısı, erkek arkadaşları , hal ve hareketleri vardı.Ailem bunu hep gördü, hep söyledi ancak özünde çok iyi bir insan olduğunu bildiğim için asla yargılamadım onu.Ama sonunda onunla birlikte ola ola ben de aynı şeyleri yaptım. İşte bu yüzden pişmanım...
Diğer arkadaşım ise üniversiteden bir hocamızla beraber.Evli gibiler ancak arada herhangi bir söz yok ,olmayacakta.Kendisi 27 yaş büyük.Bile bile lades ama benim kimseyi yargılamaya hakkım yok..
Gelgelelim benim arkadaşlarımı seçme hakkım var.Ben bunu yanlış kullandım.Tabi ki bütün sorumluluğu onlara yükleyemem.Diyorum ya, o katı, inançlı kız bir anda gitti ve ben geçen sene bu ortama ayak uydurarak biriyle birlikte oldum.Aylarca acı çektim.Gözyaşı döktüm.Vicdanım hiç susmadı..Allah'tan af dileyecek yüzüm bile yoktu.
Şeytan hep şöyle dedi bana '' bir kere oldu.Giden gitti.Artık dönüş yok.fayda etmez..''
Daha sonra başka biriyle tanıştım.Bana yeniden gerçek sevginin ne demek olduğunu gösterdi.Ona yaşadıklarımdan da bahsettim.Ben seni seviyorum, yaşadıkların önemli değil dedi.Bana hep çok değer verdi, el üstünde tuttu.Ama her ne kadar istemesem de yine yenik düştüm ve kendimden utandım.Şeytan hiç bırakmadı peşimi..Yanlışlarıma yenilerini ekledim.Onunla da paylaştım.Ben birlikte olmak istemiyorum artık dedim.Kendimi çok kötü hissediyorum dedim.İlk başlarda anlayışla karşılar gibi yaptı ama tam olarak saygı duymadı ve hep istedi, bense kararlı duramadım.Sanki iki ayrı insanı yaşattım içimde.
Biri herşeyden ümidini kesmiş ve günahlarına devam etmiş.
Biri ise her gece pişmanlıktan, acıdan uyuyamamış ve bu yoldan dönmek istemiş..
Daha sonra erkek arkadaşım Evlenme teklifi de etti.Ancak ben evet diyemedim.Çünkü bu kişiyle de olan ilişkim bu yönlerde devam ediyordu ve ben artık tövbe etmek istiyorum.Neden ilk yaptığında tövbe edip bırakmadın diyeceksiniz , biliyorum.Ama diyorum ya, öyle bir haldeydim ki artık kendimden bile ümidi kesmiştim.Haşa, rabbimden bile af dileyemiyordum, çünkü artık iflah olmayacağımı düşünüyordum.Ve şu anki birlikte olduğum kişinin geçmişimi önemsememesi, beni bu kadar sevmesi herşeyi unutturacak sandım.Ancak ben helal olanla beraber olmak istiyorum...Ben geçmişe perde çekmek ve haramlardan uzaklaşmak istiyorum.Allah'ın sevgisine yeniden nail olmak ve ona inanan dininin gereklerini yerine getiren biriyle birlikte olmak istiyorum ve ben de öyle olacağım tabi ki.Maalesef erkek arkadaşım ateist biri olmasa da inançlı değildir.Tabi ki bunun yorumu bana düşmez, Allah daha iyi bilir kalpleri, ancak yeterince tanıyacak kadar biliyorum onu..
şimdi ise ben;
Af dilemek ve geçmişi unutmak istiyorum.
Buna hakkım var mı ?
İnançlı biriyle evlenmeye benim de hakkım yok mu?
Günahlarım affedilmez mi?
Ve ben bundan sonra ne yapmalıyım...
Ne olur bana bir kardeşinize yardım eder gibi yardım edin.Siz de hor görmeyin.Şu anda kimse benim gibi göremez beni...İnanın en büyük cezam, vicdanımın sesiyle her daim benimle...