- 31 Ekim 2015
- 333
- 614
- 103
- Konu Sahibi geldikgidiyoruz
-
- #1
Merhaba herkese. Ben sağlık memuruyum. Pandemi hastanesinde görev yapıyorum ve maalesef artık hem fiziksel olarak hemde ruhsal olarak bitmiş durumdayız. Birçok personel arkadaşımız Covit oldu ve olmaya devam ediyor. Çalışma ortamımda hep kötü şeylerden bahsedilir oldu. Her gün duyduğum covit haberlerinden dolayı psikolojim bozuldu. Hastanemizin bütün servisleri pandemi servisine dönüştürüldü yetmedi muayene yapılan polikliniklere yataklar konuldu. Ve böyle giderse italya, ispanya ve amerikadaki görüntüleri görmeye başlarız. Etrafım her tarafım covitlilerle dolmuş durumda. Her gün şüpheyle eve gidiyorum. Artık kendimizi geçtik sevdiklerimize bulaştırmaktan korkar olduk. Kafamda hep acabalarla çekine çekine kızımla ilgilenmeye çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Bu günler de geçecek biliyorum ama yine de korkuyorum. Geleceği düşünmekten, nasıl olacağını ne zaman biteceğini sorgulamaktan çocuklarımız nasıl bir dünyada yaşayacak diye kaygılanmaktan çok yoruldum. Off iyi değilim. Sadece paylaşmak istedim. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Belki bu dedikleriniz lanse edilebilse tvlerde insanlar daha fazla korkuyla.,düğün, Cafe gezmelerini bırakırdı. Maske dün yasak denmiş, bugün kargo görevlisi merdivenden çıkarken maskesiz yanımızdan Bizi soluyor. Masken nerde dedim, 2 yaşında Kızımın suratında maske, cvp da yok... Allah yardımcınız olsun...Merhaba herkese. Ben sağlık memuruyum. Pandemi hastanesinde görev yapıyorum ve maalesef artık hem fiziksel olarak hemde ruhsal olarak bitmiş durumdayız. Birçok personel arkadaşımız Covit oldu ve olmaya devam ediyor. Çalışma ortamımda hep kötü şeylerden bahsedilir oldu. Her gün duyduğum covit haberlerinden dolayı psikolojim bozuldu. Hastanemizin bütün servisleri pandemi servisine dönüştürüldü yetmedi muayene yapılan polikliniklere yataklar konuldu. Ve böyle giderse italya, ispanya ve amerikadaki görüntüleri görmeye başlarız. Etrafım her tarafım covitlilerle dolmuş durumda. Her gün şüpheyle eve gidiyorum. Artık kendimizi geçtik sevdiklerimize bulaştırmaktan korkar olduk. Kafamda hep acabalarla çekine çekine kızımla ilgilenmeye çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Bu günler de geçecek biliyorum ama yine de korkuyorum. Geleceği düşünmekten, nasıl olacağını ne zaman biteceğini sorgulamaktan çocuklarımız nasıl bir dünyada yaşayacak diye kaygılanmaktan çok yoruldum. Off iyi değilim. Sadece paylaşmak istedim. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Kıyamam, ne zor şartlarda insanlık için çalışıyorsunuz, hakkınız ödenmez. Allah yardımcınız olsun, güç, kuvvet versin.Merhaba herkese. Ben sağlık memuruyum. Pandemi hastanesinde görev yapıyorum ve maalesef artık hem fiziksel olarak hemde ruhsal olarak bitmiş durumdayız. Birçok personel arkadaşımız Covit oldu ve olmaya devam ediyor. Çalışma ortamımda hep kötü şeylerden bahsedilir oldu. Her gün duyduğum covit haberlerinden dolayı psikolojim bozuldu. Hastanemizin bütün servisleri pandemi servisine dönüştürüldü yetmedi muayene yapılan polikliniklere yataklar konuldu. Ve böyle giderse italya, ispanya ve amerikadaki görüntüleri görmeye başlarız. Etrafım her tarafım covitlilerle dolmuş durumda. Her gün şüpheyle eve gidiyorum. Artık kendimizi geçtik sevdiklerimize bulaştırmaktan korkar olduk. Kafamda hep acabalarla çekine çekine kızımla ilgilenmeye çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Bu günler de geçecek biliyorum ama yine de korkuyorum. Geleceği düşünmekten, nasıl olacağını ne zaman biteceğini sorgulamaktan çocuklarımız nasıl bir dünyada yaşayacak diye kaygılanmaktan çok yoruldum. Off iyi değilim. Sadece paylaşmak istedim. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Sizi o kadar iyi anliyorum ki bende ingiltere de pandemi hastanesinde doktorum ve 2 3 ayda bir evime gidebiliyorum ama korka korka, Turkiye de bir kısım insan dikkat ediyor buradakiler icin hersey serbest zaten inananda yok. Eve geliyorum 3 saatlik mesafede oturmama ragmen ariyorlar ve kalkip hastaneye geri dönüyorum ve kimse bunun farkknda degil. Cevremdekiler bile inanma egilimi gostermiyorlar tukenmisligin son noktasindayiz bizde. Ölümler oldukca daha cok psikolojik olarak çöküyoruzMerhaba herkese. Ben sağlık memuruyum. Pandemi hastanesinde görev yapıyorum ve maalesef artık hem fiziksel olarak hemde ruhsal olarak bitmiş durumdayız. Birçok personel arkadaşımız Covit oldu ve olmaya devam ediyor. Çalışma ortamımda hep kötü şeylerden bahsedilir oldu. Her gün duyduğum covit haberlerinden dolayı psikolojim bozuldu. Hastanemizin bütün servisleri pandemi servisine dönüştürüldü yetmedi muayene yapılan polikliniklere yataklar konuldu. Ve böyle giderse italya, ispanya ve amerikadaki görüntüleri görmeye başlarız. Etrafım her tarafım covitlilerle dolmuş durumda. Her gün şüpheyle eve gidiyorum. Artık kendimizi geçtik sevdiklerimize bulaştırmaktan korkar olduk. Kafamda hep acabalarla çekine çekine kızımla ilgilenmeye çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Bu günler de geçecek biliyorum ama yine de korkuyorum. Geleceği düşünmekten, nasıl olacağını ne zaman biteceğini sorgulamaktan çocuklarımız nasıl bir dünyada yaşayacak diye kaygılanmaktan çok yoruldum. Off iyi değilim. Sadece paylaşmak istedim. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Allah sizden yüzlerce binlerce kere razı olsun.Merhaba herkese. Ben sağlık memuruyum. Pandemi hastanesinde görev yapıyorum ve maalesef artık hem fiziksel olarak hemde ruhsal olarak bitmiş durumdayız. Birçok personel arkadaşımız Covit oldu ve olmaya devam ediyor. Çalışma ortamımda hep kötü şeylerden bahsedilir oldu. Her gün duyduğum covit haberlerinden dolayı psikolojim bozuldu. Hastanemizin bütün servisleri pandemi servisine dönüştürüldü yetmedi muayene yapılan polikliniklere yataklar konuldu. Ve böyle giderse italya, ispanya ve amerikadaki görüntüleri görmeye başlarız. Etrafım her tarafım covitlilerle dolmuş durumda. Her gün şüpheyle eve gidiyorum. Artık kendimizi geçtik sevdiklerimize bulaştırmaktan korkar olduk. Kafamda hep acabalarla çekine çekine kızımla ilgilenmeye çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Bu günler de geçecek biliyorum ama yine de korkuyorum. Geleceği düşünmekten, nasıl olacağını ne zaman biteceğini sorgulamaktan çocuklarımız nasıl bir dünyada yaşayacak diye kaygılanmaktan çok yoruldum. Off iyi değilim. Sadece paylaşmak istedim. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Merhaba herkese. Ben sağlık memuruyum. Pandemi hastanesinde görev yapıyorum ve maalesef artık hem fiziksel olarak hemde ruhsal olarak bitmiş durumdayız. Birçok personel arkadaşımız Covit oldu ve olmaya devam ediyor. Çalışma ortamımda hep kötü şeylerden bahsedilir oldu. Her gün duyduğum covit haberlerinden dolayı psikolojim bozuldu. Hastanemizin bütün servisleri pandemi servisine dönüştürüldü yetmedi muayene yapılan polikliniklere yataklar konuldu. Ve böyle giderse italya, ispanya ve amerikadaki görüntüleri görmeye başlarız. Etrafım her tarafım covitlilerle dolmuş durumda. Her gün şüpheyle eve gidiyorum. Artık kendimizi geçtik sevdiklerimize bulaştırmaktan korkar olduk. Kafamda hep acabalarla çekine çekine kızımla ilgilenmeye çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Bu günler de geçecek biliyorum ama yine de korkuyorum. Geleceği düşünmekten, nasıl olacağını ne zaman biteceğini sorgulamaktan çocuklarımız nasıl bir dünyada yaşayacak diye kaygılanmaktan çok yoruldum. Off iyi değilim. Sadece paylaşmak istedim. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Bende filyasyonda görevliyim.gecenin bir vakti ev ev adres arama peşinde hiç tekin olmayan mahallelerde gezerken inanın covitten çok başıma bir iş gelmesinden korkuyorum.şu sıcakta kat kat kıyafetlerin maskelerin altında saatlerce araç içindeyken halay çekip hiçbirşey yokmuşcasına düğün yapanları ağız ağıza kafelerde oturanları gördükçe umudum tükeniyor..nasıl olacak ne zaman bitecek bu iş hiçbir fikrim yok..Allah yardımcımız olsun hepimizede bol sabırlar versin.Merhaba herkese. Ben sağlık memuruyum. Pandemi hastanesinde görev yapıyorum ve maalesef artık hem fiziksel olarak hemde ruhsal olarak bitmiş durumdayız. Birçok personel arkadaşımız Covit oldu ve olmaya devam ediyor. Çalışma ortamımda hep kötü şeylerden bahsedilir oldu. Her gün duyduğum covit haberlerinden dolayı psikolojim bozuldu. Hastanemizin bütün servisleri pandemi servisine dönüştürüldü yetmedi muayene yapılan polikliniklere yataklar konuldu. Ve böyle giderse italya, ispanya ve amerikadaki görüntüleri görmeye başlarız. Etrafım her tarafım covitlilerle dolmuş durumda. Her gün şüpheyle eve gidiyorum. Artık kendimizi geçtik sevdiklerimize bulaştırmaktan korkar olduk. Kafamda hep acabalarla çekine çekine kızımla ilgilenmeye çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Bu günler de geçecek biliyorum ama yine de korkuyorum. Geleceği düşünmekten, nasıl olacağını ne zaman biteceğini sorgulamaktan çocuklarımız nasıl bir dünyada yaşayacak diye kaygılanmaktan çok yoruldum. Off iyi değilim. Sadece paylaşmak istedim. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Allah yardımcımız olsunBende filyasyonda görevliyim.gecenin bir vakti ev ev adres arama peşinde hiç tekin olmayan mahallelerde gezerken inanın covitten çok başıma bir iş gelmesinden korkuyorum.şu sıcakta kat kat kıyafetlerin maskelerin altında saatlerce araç içindeyken halay çekip hiçbirşey yokmuşcasına düğün yapanları ağız ağıza kafelerde oturanları gördükçe umudum tükeniyor..nasıl olacak ne zaman bitecek bu iş hiçbir fikrim yok..Allah yardımcımız olsun hepimizede bol sabırlar versin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?