İyi akşamlar herkese. Allah'a şükür bu kadar derdin icinde benimki de dert degil ama cok bunaldım. Yazıp rahatlamak istedim sadece
4 yıllık evliyim; 6,5 aylık bir kızım var. Allahım bağışlasin. Hamileliğimi öğrendiğim anda düşük tehlikem de başladı. Annemleyim de ici rahat etmedi ve biz annemlere yerleştik. Kocam beni yalnız birakamayacagi icin tabi beraberce taşındık. Kocamla ailem arasında cok şükür hic bi sıkıntı yok cok da iyi anlaşırlar. Ailem de kocam da hamileliğim boyunca üzerime titredi.
Sonra ben hamileyken kocama Türkmenistan dan is teklifi geldi. Ben de engel olmak istemedim kendine bıraktım tercihi. O da ailemin yanına bıraktığı icin gönlü rahat oldugunu söyledi. Açıkcası hamileliğimin kotu olmadı kendi evimde olmak benim psikolojimi de bozmuştu. Kocamla ayrılığın iyi gelecegini düşünerek gitmesini istedim. Aslında daha cok o istedigi icin istedim. Her neyse 7. Ayımda gitti.
Ama ben anladımki kocamsin hayat zormus benim icin . Tamam ailemle cok mutluyum rahatım ama zor iste.
Kocam da ayda bir 4-5 günlüğüne gelmeye başladı. Doğumda gelip 15 gun kaldı. Ama her gidişi benim gözyaşlarımı akıtıyordu. Kızım bile teselliye yetmiyor.
Buna raziydim yine de alışmıştım. Bu arada açıkcası isler de istedikleri gibi gitmedi. Ama beraber çalıştığı adamı yüzustu bırakmak ta istemedi devam etti.
6 ay geçince vize süresi doldu. Vizeyi yenilemk icin başvurdu. Vizesi dolmadan bir kac gun oncesinde gitti. Bu sefer daha rahattim nasıl olsa ayda bir geliyo. Hatta dönüş biletini bile almıştı 1 ay sonraya. Ama kocamın vizesi hala işlemde ve 2,5 aydır gelemiyo
((
İlk defa bu kadr uzun ayrılık yasadık. Tarafsız bir ozlem duyuyorum. Kızım bile bastırmıyor onun hasretini. Ne zaman çıkacak ne olacak hic bilmiyoruz. O belirsizlik beni cok üzüyor. Benim kocam cok sabırlı adamdır ne kadar sıkıntı çekse de asla söylemez. Simdi hem gurbet çekiyor hem isler istedigi gibi degil ama bana tek kelime etmiyor. Ona da cok üzülüyorum.
Evimi, kendi yatağımı odamı, kendi evimin kadını olmayı cooook ozledim. Ablam ve kardeşim var evde aslında kotu niyetleri yok akıllarınca saka yapıyorlar. Ama yüzünü unuttuk o da kim faln diyorlar. Canim daha cok acıyor. Bilmiyorlarki geceleri ağlıyorum
((
Dışarı çıktığımda her yer kocamı hatırlatıyor. Fotograflarına bile bakamıyorum. Görüntülü bile konuşamıyorum artık onu uzmekten korkuyorum
milleti kocasiyla çocuğuyla görünce özeniyorum
( ama kocama bırak her seyi gel de diyemem
Gecen aksam skype tan konuşalım kızım da görsün istedim. Kızım babasını görünce yabancı birini gormuş gibi hemen benim kucağına donup ağlamaya basladi. O anda kocamın gozundeki hüznü görmek istemezdim
((
Ailem kızıma cok cok düşkün cok iyi bakıyorlar. Ama babam isten gelince kızımın ona atılması onun icin heyecanlanmasi bile beni uzuyor
Ben bunların hic birini tahmin edememiştim
simdi pişmanım keske gitmeseydi diyorum . Ama yapacak bi sey yok.
Hayatım biyunca belirsizlikten nefret ettim. Ama belirsizliğin tam ortasına düştüm
((
Nolur dua edin kocam tez zamanda gelsin
kimseye bu kadrini bile anlatamıyorum. Cok bunaldım artık

4 yıllık evliyim; 6,5 aylık bir kızım var. Allahım bağışlasin. Hamileliğimi öğrendiğim anda düşük tehlikem de başladı. Annemleyim de ici rahat etmedi ve biz annemlere yerleştik. Kocam beni yalnız birakamayacagi icin tabi beraberce taşındık. Kocamla ailem arasında cok şükür hic bi sıkıntı yok cok da iyi anlaşırlar. Ailem de kocam da hamileliğim boyunca üzerime titredi.
Sonra ben hamileyken kocama Türkmenistan dan is teklifi geldi. Ben de engel olmak istemedim kendine bıraktım tercihi. O da ailemin yanına bıraktığı icin gönlü rahat oldugunu söyledi. Açıkcası hamileliğimin kotu olmadı kendi evimde olmak benim psikolojimi de bozmuştu. Kocamla ayrılığın iyi gelecegini düşünerek gitmesini istedim. Aslında daha cok o istedigi icin istedim. Her neyse 7. Ayımda gitti.
Ama ben anladımki kocamsin hayat zormus benim icin . Tamam ailemle cok mutluyum rahatım ama zor iste.
Kocam da ayda bir 4-5 günlüğüne gelmeye başladı. Doğumda gelip 15 gun kaldı. Ama her gidişi benim gözyaşlarımı akıtıyordu. Kızım bile teselliye yetmiyor.
Buna raziydim yine de alışmıştım. Bu arada açıkcası isler de istedikleri gibi gitmedi. Ama beraber çalıştığı adamı yüzustu bırakmak ta istemedi devam etti.
6 ay geçince vize süresi doldu. Vizeyi yenilemk icin başvurdu. Vizesi dolmadan bir kac gun oncesinde gitti. Bu sefer daha rahattim nasıl olsa ayda bir geliyo. Hatta dönüş biletini bile almıştı 1 ay sonraya. Ama kocamın vizesi hala işlemde ve 2,5 aydır gelemiyo

İlk defa bu kadr uzun ayrılık yasadık. Tarafsız bir ozlem duyuyorum. Kızım bile bastırmıyor onun hasretini. Ne zaman çıkacak ne olacak hic bilmiyoruz. O belirsizlik beni cok üzüyor. Benim kocam cok sabırlı adamdır ne kadar sıkıntı çekse de asla söylemez. Simdi hem gurbet çekiyor hem isler istedigi gibi degil ama bana tek kelime etmiyor. Ona da cok üzülüyorum.
Evimi, kendi yatağımı odamı, kendi evimin kadını olmayı cooook ozledim. Ablam ve kardeşim var evde aslında kotu niyetleri yok akıllarınca saka yapıyorlar. Ama yüzünü unuttuk o da kim faln diyorlar. Canim daha cok acıyor. Bilmiyorlarki geceleri ağlıyorum

Dışarı çıktığımda her yer kocamı hatırlatıyor. Fotograflarına bile bakamıyorum. Görüntülü bile konuşamıyorum artık onu uzmekten korkuyorum


Gecen aksam skype tan konuşalım kızım da görsün istedim. Kızım babasını görünce yabancı birini gormuş gibi hemen benim kucağına donup ağlamaya basladi. O anda kocamın gozundeki hüznü görmek istemezdim

Ailem kızıma cok cok düşkün cok iyi bakıyorlar. Ama babam isten gelince kızımın ona atılması onun icin heyecanlanmasi bile beni uzuyor

Ben bunların hic birini tahmin edememiştim

Hayatım biyunca belirsizlikten nefret ettim. Ama belirsizliğin tam ortasına düştüm

Nolur dua edin kocam tez zamanda gelsin
