Atsaydı, ki bana kalsa bebeği güvenliği ve bir zarar gelmemesi için odaya bırakıp siz kapı dışarı etmeliydiniz.
Yemeği bile lohusa halinizle siz yapmışsanız, yapılan yemeğe burun kıvırmışlarsa, babalarının çiftliği gibi ellerine geçen her şeyi atmışlarsa, düşünmeden saksı fırlatıp sizi geçtim bebeğinize zarar gelmesine neden olacak hareketler yapmışlarsa eşe bırakmayıp kendiniz evden atacaktınız.
Allah dağına göre kar veriyor diyorlar doğru, o ablalar bunu benim evimde yapacaklardı ki dünya kaç bucak göreceklerdi.
Ben yüksek sesten bile korkan bi tipim,çocukluğumun özeti şöyle,evde babam annemi döverken benim yorgan altına girip kulağımı kanatacak kadar parmağımla bastırıp içimden bitti bitti demekle altımı korkudan kaçırmakla geçti.
35 yaşındayım güzel bir evliliğim bana değer veren bi eşim var (babamın tam tersi bir adam şükür ) ama hala her şeyden herkesten çok korkuyorum tartışma çıkabilecek her şeyden kaçıyorum..
Şuanda evimizin çaprazında sürekli bu şekilde sorunları olan bir aile var onların sesi bile gelince oturur ağlarım (polis gelir aile sorunu der gönderirler tıpkı bizimki gibi) bazen lanet olsun deyip evi satıp gidesim geliyor,çocukluğumu unutturmuyorlar sağolsunlar ancak satılmıyor..
Kısacası dümdüz korkak bi tipim bir şeye itiraz edersem dayak yiyebilirim korkusu hücrelerime işlemiş..
Avm sırasında önüme geçene itiraz ediyorum artık
bu tür şeyleri de kızlarıma örnek oluyorum kaygısıyla yeni yeni yapıyorum..
Çok yeni yeni konuşuyorum işte size anlattığım gibi yurt konusu ile başladım grupların hepsinden çıktım,bir Allahın kulu neden çıktın bile demedi çünkü tahmin ettiğim gibi ben kötü evlat ilan edildim unrumda değil artık..
Şunu da söyleyeyim belki bir kişi bile okur faydası olur..
Herkes küçük büyük tartışmalar yaşıyordur evinde,bizimkiler o kadar çok kavga ederdi ki biz görünmez gibiydik,asla konu ikisi dışında bişey olmazdı,çok ezik korkak biriydim aile içinde de dışarda da herkesin dikkatini çekerdim, küçük yerde de yaşıyorduk herkes akşam evimizde kavga olduğunu bilirdi polis ambulans geldiğini bilirdi,neyse bundan cesaret alıp bana zarar vermeye başladı çevrem,çok zorbalık gördüm defalarca mahalledeki arkadaşlarım tarafından dövüldüm,hiç bir zaman annemler bilmedi çünkü anlatsam da kimse bana destek olmayacaktı annem kesin “ne yaptın acaba” diyecekti babam da hakettin deyip bi posta da o vuracaktı bundan çok emindim..
Velhasıl
Mune
ailem hayattaki en büyük şansızlığım ama okul öğretmenlerim defterler kitaplar da benim en büyük şansım olmuştu:) okulda çok başarılı bir kız oldum öğretmenlerimin bana ilgisi şevkati o kadar iyi geliyordu ki hemen sabah olsun istiyordum tatillerden nefret ederdim,belki de o yüzden öğretmen oldum :)
Cesaretli olmak hakkını savunmak bence bir kadın için müthiş bir özellik.