2,5 ay önce doğum yaptım. Doğumdan sonra eşimin ailesi de 15 günlüğüne yardıma geldi. Yardım filan istemedik, dünyanın en zor işi de olsa yardım istemek yerine, kendi işimi kendim görmeyi tercih ederim. Ama geleceğiz diyene, gelme ihtiyacımız yok diyecek yapıda da değiliz. Üstelik eşimin ailesi aslında çok iyi niyetli insanlar, bir problemimiz yok. Ancak o 15 gün nasıl geçti, bir ben bir Allah biliyor. Rahat yaşamaya alışmış, evdeki rutinlerini, düzenini seven bir insanım, bir de evimiz küçücük, sürekli dip dibe geçen o koskoca 15 gün... Yani 2 ay önceden gelseler, çoktan kafamda huniyle dolaşacak kıvama gelmiştim. Eşim de aynı durumdaydı; o bile bunaldı ki bana göre çok sabırlı, sakin bir insandır aslında. O yüzden anlıyorum ve hak veriyorum size. İnsan bir iki gün idare edebilir ama düzeninizi değiştirecek kadar uzun süre kalıyorlarsa, feci zor bir iş. Bu durumda ne yazık ki yapılacak pek bir şey yok. Bunun geçici olduğunu düşünün, çok bunaldığınızda bebeği onlara bırakıp eşinizle dışarı kaçın, eşinize patlamak yerine onunla dertleşin, dertleşmemek de sakat iş çünkü bu sefer içinize ata ata siz delirirsiniz. =) Söyledikleri lafları da cahilliklerine verip, ciddiye almayın. Bu yaştan sonra insanların düşünce yapısını değiştirip, düzeltecek haliniz yok. Madem kırmak da istemiyorsunuz, onlar da böyle görmüş diyecek, duymamazlıktan geleceksiniz artık. Yoksa elbette evladın kızı, erkeği olmaz ve insanın da bir tane anne, babası olur.