Ben uzun süredir kendimde değilim. Günler,aylar geçiyor ama ben bilincinde değilim. Kafamı toparlayıp düşünemiyorum, hiçbir şeye odaklanamıyorum, bir yerdeyken aslında orada değilim sadece bedenim orada. Hissettiğim her şey olumsuz, olumlu şeylerin (hatta uzun süredir olmasını istediğim seylerin) mutluluğunu bile yasayamiyorum. Sürekli olumsuz his ve düşünceler içerisindeyim. Kaygılıyım. Korku içindeyim. Sosyal ortamlarda o kadar kaygı doluyum ki kendim olamıyorum. Konusamıyor, konuşabilsem bile kendimi beceriksiz-korkak-rezil olmuş hissediyorum. Ne kendimi seviyorum ne kendime güveniyorum. Kıymetini bilmem gereken şeylerin farkındayım onca güzel şeye sahibim ama bunlar bile beni mutlu etmiyor. İçimde yalnızca biraz umut olsun,yaşamak, atlatabilmek, iyi hissedebilmek için yalnızca biraz umut. Ama o da yok. Bir şey beni çekiyor aşağı daha fazla çekiyor daha da fazla çekiyor. BUNA TIP DEPRESYON DEMİŞ, BEN SÖZCÜKLERE SIĞDIRAMIYORUM. Ve bu hislerimi kimseyle paylaşmak istemiyorum. Çünkü kimse anlayamayacak gibi. Ya da ifade edilemeyecek gibi. Öyle çaresizim ki.. aklıma çok kötü şeyler geliyor. Ben yapamam ben kendime ömrüme yazık edemem ama Allah beni alsın istiyorum yanına. Çünkü artık ben düşünemiyorum bile. Kafamı toplayamiyorum burada değilim ölüyorum ben..