Dayanamıyorum bu hayata artıkk

sulecik33 .!.:

Neden bilmiyorum ama kafayı yemek üzereyim eskiden çok sosyal bi insandım yani hayatımdaki acılara ve insanlara gülerdim ufak şeyleri kafaya takmazdım dalga geçerdim falan. Ama içimde bi hırs ve nefret vardı hep sanki o beni güçlü tutuyordu derken karşıma beni çok seven biri çıktı ne yapsam destek olan vs ve beni yumuşattı diyebilirim. Sıkıntılarımı anlattığım zaman ona konuşmak istemediğin insanlarla konuşmak zorunda değilsin işte insanlara sert cevap verebilirsin vs dedi. Onun haricide erkeklerle konuşma kendi arkadaşlarında olsa diye beni kendine bağladı ve sürekli aklıma yüzüme gülen insanların arkamdan kötü konuştuğunu vs anlattı o bunları anlattıkça gitgide insanlardan soğudum bi ara kendi ailemden bile soğumuştum o derece bana acı dolu bi hayat yaşattıkları için. Bu sürede hep onun ailesiyle görüştüm nedense aklımda onunla evlenmek vardı. Çalıştığım işyerinde de zaten son demlerimdi sevmezdim ortamı boğuluyordum çıkıcaktım o hayatıma girdi ortak bi kredi cektik ve borc ödüyoruz diyede biraz dayandım. Bu sürede kendi arkadaşlarımdan da uzak kaldım uzun süre. Ve psikolojim iyice battı. Herkesin en ufak lafıda batmaya başladı tahammül edememeye başladım işyerinde gelen müşterilere dahi. Kendim bukadar kötü olmaya başlayınca ailesinin yanındada belli etmeye başldım bunu ve bi soğukluk oldu eskisi gibi güzel muhabbet edememeye başldık. Yanındada artık kendimi okadar güçsüz göstermeye başladım ki sürekli ağlıyorum nerdeyse neden böylesin diyo ilk zamanlar böyle değildin diyo artık bu durumuna sinir olmaya başladım diyo haklı olarak. Suratına baknca nekadar üzüldüğünü görünce kahroluyorum.Onu geçtim eve gelincede sinir krizine giriyorum ve ağlamaya başladım. Dün arkadaşımla kaç ay sonra görüştük ve sen şimdi bu psikolojiye girmişsin ilerde nasıl yapıcaksın diyo. Ayrılmak istesem izin vermem dedi. Halbuki bu halim onada zarar veriyo farkındayım. Aslında onu seviyorum gerçekten mutlu olabiliriz. Ve herşey benim kafamın içinde oluyo. İşten ayrılmak istedim dükkanda iki kişi var satış elemanı birinin babası kanser hastaneye gidiyo sürekli beni yanlız bırakma diyo onunda psikolojisi çok kötü oda beni etkiliyor. Çünkü satışımda düştü parasındada değilim artık. Benim yaşama hevesim gitttikten sonra hayata dair umudum kalmadı şuan. İntaarı düşünmeye başladım. Okadar mutsuzum ki hergün ağlıyorum. Hiçbişeye dayancak tahammül etcek gücüm kalmadı hatta kendime ve mutsuzluğuma bile. İmanımda baya azaldı. İlişkimdeki çocukta deist zaten etkilermi bilmiyorum dinle ilgili konularla gelme bana dedi. Uzun süre hiçbi insanla konuşmak görüşmek bile istemiyorum. Bu durumda bana ne önerirsiniz işten çıkmak iyi gelirmi sizce psikolojik destekmi almam lazım kafayı yicem lütfenn yardımcı olun bana ailem bile hergün ağlamamdan bıktı herkesi mutsuz ediyorum allah razı olsun şimdiden

Genişletmek için tıkla...

sulecik33 .!.:

Neden bilmiyorum ama kafayı yemek üzereyim eskiden çok sosyal bi insandım yani hayatımdaki acılara ve insanlara gülerdim ufak şeyleri kafaya takmazdım dalga geçerdim falan. Ama içimde bi hırs ve nefret vardı hep sanki o beni güçlü tutuyordu derken karşıma beni çok seven biri çıktı ne yapsam destek olan vs ve beni yumuşattı diyebilirim. Sıkıntılarımı anlattığım zaman ona konuşmak istemediğin insanlarla konuşmak zorunda değilsin işte insanlara sert cevap verebilirsin vs dedi. Onun haricide erkeklerle konuşma kendi arkadaşlarında olsa diye beni kendine bağladı ve sürekli aklıma yüzüme gülen insanların arkamdan kötü konuştuğunu vs anlattı o bunları anlattıkça gitgide insanlardan soğudum bi ara kendi ailemden bile soğumuştum o derece bana acı dolu bi hayat yaşattıkları için. Bu sürede hep onun ailesiyle görüştüm nedense aklımda onunla evlenmek vardı. Çalıştığım işyerinde de zaten son demlerimdi sevmezdim ortamı boğuluyordum çıkıcaktım o hayatıma girdi ortak bi kredi cektik ve borc ödüyoruz diyede biraz dayandım. Bu sürede kendi arkadaşlarımdan da uzak kaldım uzun süre. Ve psikolojim iyice battı. Herkesin en ufak lafıda batmaya başladı tahammül edememeye başladım işyerinde gelen müşterilere dahi. Kendim bukadar kötü olmaya başlayınca ailesinin yanındada belli etmeye başldım bunu ve bi soğukluk oldu eskisi gibi güzel muhabbet edememeye başldık. Yanındada artık kendimi okadar güçsüz göstermeye başladım ki sürekli ağlıyorum nerdeyse neden böylesin diyo ilk zamanlar böyle değildin diyo artık bu durumuna sinir olmaya başladım diyo haklı olarak. Suratına baknca nekadar üzüldüğünü görünce kahroluyorum.Onu geçtim eve gelincede sinir krizine giriyorum ve ağlamaya başladım. Dün arkadaşımla kaç ay sonra görüştük ve sen şimdi bu psikolojiye girmişsin ilerde nasıl yapıcaksın diyo. Ayrılmak istesem izin vermem dedi. Halbuki bu halim onada zarar veriyo farkındayım. Aslında onu seviyorum gerçekten mutlu olabiliriz. Ve herşey benim kafamın içinde oluyo. İşten ayrılmak istedim dükkanda iki kişi var satış elemanı birinin babası kanser hastaneye gidiyo sürekli beni yanlız bırakma diyo onunda psikolojisi çok kötü oda beni etkiliyor. Çünkü satışımda düştü parasındada değilim artık. Benim yaşama hevesim gitttikten sonra hayata dair umudum kalmadı şuan. İntaarı düşünmeye başladım. Okadar mutsuzum ki hergün ağlıyorum. Hiçbişeye dayancak tahammül etcek gücüm kalmadı hatta kendime ve mutsuzluğuma bile. İmanımda baya azaldı. İlişkimdeki çocukta deist zaten etkilermi bilmiyorum dinle ilgili konularla gelme bana dedi. Uzun süre hiçbi insanla konuşmak görüşmek bile istemiyorum. Bu durumda bana ne önerirsiniz işten çıkmak iyi gelirmi sizce psikolojik destekmi almam lazım kafayı yicem lütfenn yardımcı olun bana ailem bile hergün ağlamamdan bıktı herkesi mutsuz ediyorum allah razı olsun şimdiden

Genişletmek için tıkla...