Anneannem tipik bir oğulcu anneydi. Dayım kıymetli, dayım hep haklı, dayım naparsa doğru. Hakkını asla yiyemem, annem boşandığında anneme de bana da kol kanat gerdi, hep yanımızdaydı. Onu ayrı tutuyorum.
Sonra hastalandı, konuşup yemek yiyemeyecek şekilde yatalak oldu. Annem onlara taşındı, 3 sene altını almaktan mideden beslemeye her şeyi annem yaptı, annem baktı. Kıymetli dayım haftada 2 saat çay içmeye geldi, "sıkıldım" deyip kalktı gitti. Yengem anneme "yardımcı olmak" için yemek yaptı, dayım 15 dakikalık yola getirmeyip 70 yaşındaki dedeme "x yemek yaptı gelin alın" dedi. Buna rağmen anneannem o durumda bile dayıma laf ettirmedi.
Annem 60 yaşında, hala çocukluklarında bile dayımın oğluş diye kayırılmasının içinde açtığı yarayı, gücenmeyi geçiremiyor.
Anneannem son günlerinde pişman olsa (ki olmadı) ne, olmasa ne. 60 sene bu şekilde geçmiş.