1 hafta önce 34. haftada dekolman plasenta nedeniyle bebeğimi kaybettim.. şiddetli karın ağrısı ve kasılma ile gittiğim hastanede 5 dakika içinde sezaryene alındım, çünkü yavrumun kalp atışları 25'e düşmüştü..oğlum yoğun bakımda 3 gün dayandı, karnımda oksijensiz kalmış..malesef kaybettik...
yaşayamıyorum artık..çok zor...................
odası, eşyaları herşeyi hazırdı kuzumun, şimdi karnım boş, kucağım boş...
benimle aynı durumu yaşayan arkadaşlar desteğinize ihtiyacım var..
hele bu durumu yaşayıp da sonra tekrar hamile kalıp bebeğini sağlıkla kucağına alan varsa lütfen yazsın
başınız sağolsun ben de 3 melek annesiyim 16 haftalık tek ve 21 haftalık ikiz bebeklerimi kaybettim ne yazık ki.. Acınız şu an çok taze gerçekten çok zor sağlıkla devam eden gebeliğin bu şekilde bitmesi. Hipertansiyonunuz var mıydı?
Allah sabır versın çok zor bılırım bende 18 haftalık kaybettım banada plesenta prevıa demişlerdı ama kesin bı neden bılmıyoruz hala dekolman nedır bılmıyorum o neden olurmuş çok geçmiş olsun
canım benim sanıyorum seni en iyi ben anlayabilirim.bende 2 martta 38 haftalık kızımı kaybettim.bende de ani gelişti.öncesinde hiçbir risk yoktu.ben doğuruyorum ani oldu.kızımın resmi olmayacak diye üzülürken başıma neler geldi.ilk günler korkunç geçiyor.ümitsizlik,şaşkınlık,şok.neden ben diye soruyorsun.eve kucağın boş gelmek tarif edilemeyecek bir duygu.sezaryen oldun değil mi?başka çocuğun var mı?benimde şuan genetik testlerim yapılıyor.emin ol yalnız olmadığını bilmek birazcık olsun içini ferahlatıyor.rabbim düşmanıma bile böyle bir acı yaşatmasın.dekolman zaten ani gelişen bir olaymış.ben kendimi suçluyordum.benmi farkedemedim,biraz daha erken gitsem kızım yaşarmıydı diye.benim doktorumda aynı şeyi söylemişti.bu sefer bebek oksijensiz kaldığı için sorun olurdu diye.burada kadere inanmak yaradana teslim olmaktan başka çare yok.nice insanlar istemeden hamile kalıyor,düşşün diye neler yapıyorlar birşey olmuyor.tamamen yazı.rabbim evlatlarımızı inş.ahirette bize şefaatçi eyler.inan tek tesellim bu.
benim ilk bebeğim olcaktı, malesef olamadı...sezaryen oldum.. bende de herşey 1 saat içinde oldu.. gaz ağrısıdır diye gittim hastaneye ve yaşadığım şok kelimelerle anlatılamaz.. 15 gün oldu, bırak alışmayı hala kabullenemiyorum..çok acı çekiyorum..ben de aynı senin gibi kendimi suçladım , keşke daha erken gitseydim diye.. eşimin de benim de hayatla bağlantımız kesildi..okadar anlamsız ki herşey...
40'ım çıktıktan sonra benim de genetik testlerim yapılacak..keşke bir neden çıksa ortaya da bir daha aynı şey yaşanmasa..nedensiz olması çok sinir bozucu.. bukadar sağlıklı, sorunsuz bir hamilelikte nasıl böyle bir şey oldu hala anlamıyorum!!
hemen yeniden hamile kalmak istiyorum çaresizce.. aynı şeyi yaşama korkusuyla nasıl yaşanır bilmiyorum ama yeniden içimde bir hayat filizlensin istiyorum....bu acının tek ilacı yeniden anne olabilmek gibi geliyor.. yaşamayanın anlayacağı birşey değil!! doktor 1 yıl bekle dedi ama ben 6 ay bekleyeceğim..umarım herşey düzelir, yeniden güneş açar..
çok geçmiş olsun bu acı tarif edilmez çok iyi biliyorum ben ilk bebeğimi 18 haftalıkken kaybettim 5 ay sonra 14 haftalık bebeğimi kaybettim yaşanan kayıptan sonra içindeki hamile kalma isteği deli gibi artıyo çok iyi bilyorum sonuncusunun üzerinden 3 ay geçti sana tavsiyem tekrar hamile kalmak için acele etme ve tekrar karar verdğinizde bütün testlerinizi yaptırın umarım zaman acılarını hafifletir ve tekrar anne olursun..
Benimki biraz daha karışıl sanırım. ilk bebeğimde 35. haftada aşırı ağrı ve şiddetli kanama oldu. hemde evde tv. izlerken. hastaneye çabuk yetiştik. bebeği hemen aldılar. kızım çıkarılana kadar yutkunmuş. akciğer zarı yırtılmış. iki yanından delerek havayı boşalttılar. anestezi yapılamadı. onun tüm çığlıklarını duydum. bir ay yoğun bakımda kaldı. tam bir yaşına kadar bizimleydi. sonra uykusunda öldü. akciğer sorunumuzu bir türlü atlatamadık. daha sonra ikinci bir hamilelik denedim. ondada ayrılma 27. haftada oldu. dış kanama oluşmadı. kanama içte olduğundan oğluşumun küçük bedeni kaldıramadı. kandan boğulmuş. ikinci doğumda kalbim durduğu için işler sarpa sarmış yani. her türlü testi yaptırdık. genetikte dahil. hiç ama hiç birşey çıkmadı. dr.lar tekrar doğurmamı pek onaylamıyor. ama beni hiçbirşey avutmuyor. dekolman yaşayan annelerin, ikincide bunu yaşama oranı yüksek. üçüncüde kesin. bu durumu yaşayanlar dr'unu iyi seçmeli. bir ünüversite hastanesine gitmeli. genelde 5. aydan sonra hastanede yatarak doğurmak gerekiyor. bu olay dünyada henüz nedeni bilinemeyen nadir olaylardan biri. ben 3 senedir her yere başvurdum. türkiyeden avrupadan pek çok bilgi aldık. çok doktorla görüştüm. size tavsiyem mutlaka üniversite hastanelerini tercih edin. bebeğin erken alınması durumunda 'yeni doğan yoğun bakım ünitesi' lazım. herşeyi bir arada bulabileceğiniz tek yerde ünv. hastaneleri. şu an aklıma başka birşey gelmedi. sorularınızı yazarsanız deneyimlerimi paylaşırım
Bende dekolman yaşayanlardanım.Bebişim 7,5 aylık gitti.5 aydır zor günler geçiriyorum.Şuanda işime gitmek zorundayım ama netin başında durmuş yazı yazıyorum.buradan sizden gelecek desteğe ihtiyacım var.Birbirimize destek olalım.Çalıştığım yerde gerkes bana acıyarak bakıyor.Allah yardımcımmız olsun.
Benimki biraz daha karışıl sanırım. ilk bebeğimde 35. haftada aşırı ağrı ve şiddetli kanama oldu. hemde evde tv. izlerken. hastaneye çabuk yetiştik. bebeği hemen aldılar. kızım çıkarılana kadar yutkunmuş. akciğer zarı yırtılmış. iki yanından delerek havayı boşalttılar. anestezi yapılamadı. onun tüm çığlıklarını duydum. bir ay yoğun bakımda kaldı. tam bir yaşına kadar bizimleydi. sonra uykusunda öldü. akciğer sorunumuzu bir türlü atlatamadık. daha sonra ikinci bir hamilelik denedim. ondada ayrılma 27. haftada oldu. dış kanama oluşmadı. kanama içte olduğundan oğluşumun küçük bedeni kaldıramadı. kandan boğulmuş. ikinci doğumda kalbim durduğu için işler sarpa sarmış yani. her türlü testi yaptırdık. genetikte dahil. hiç ama hiç birşey çıkmadı. dr.lar tekrar doğurmamı pek onaylamıyor. ama beni hiçbirşey avutmuyor. dekolman yaşayan annelerin, ikincide bunu yaşama oranı yüksek. üçüncüde kesin. bu durumu yaşayanlar dr'unu iyi seçmeli. bir ünüversite hastanesine gitmeli. genelde 5. aydan sonra hastanede yatarak doğurmak gerekiyor. bu olay dünyada henüz nedeni bilinemeyen nadir olaylardan biri. ben 3 senedir her yere başvurdum. türkiyeden avrupadan pek çok bilgi aldık. çok doktorla görüştüm. size tavsiyem mutlaka üniversite hastanelerini tercih edin. bebeğin erken alınması durumunda 'yeni doğan yoğun bakım ünitesi' lazım. herşeyi bir arada bulabileceğiniz tek yerde ünv. hastaneleri. şu an aklıma başka birşey gelmedi. sorularınızı yazarsanız deneyimlerimi paylaşırım
canım benim inan kimse acıyarak bakmıyordur.ilk başlarda banada öyle geliyordu.bir yerde okumuştum biz kendimizi mutsuz,umutsuz gösterdikçe öyle davnılıyor.ben ilk iki hafta öyleydim.kendimi görünmez yapasım vardı.herkes bana bakıyor,arkamdan vah vah diye konuşuyorlar diye düşünüyordum.ben işe başlayalı 3 ay oldu.bana yakın birkaç kişi dışında işyerinde bu konulara hiç girmiyorum.inan daha iyi oldu.yoksa kendimi işe veremiyordum.şimdi de ne gezmek ne tail ne alışveriş yapmak içimden geliyor.bayramlık bile almadım.ama içimdekileri benden başka kimse bilmiyor.birde buradaki kader arkadaşlarım biliyor.
yaşadıklarımız çok zor ama yalnız değiliz bak.her gelen arkadaşta üzülüyorum ama paylaşmazsak acımız dahada büyüyor.başka çocuğun var mı.test yapıldı mı?kendini bırakma lütfen.umutlu ol.inşallah bu topiklerde acılarımızı paylaştığımız gibi güzellikler paylaşacağımız günlerde gelecek.
Başka çocuğum yok.Bu ikinci bebeğimdi.İlkide 7 haftalık kalbi durdu.Ya işte böyle birde benim bu bebeğim tüp bebekti.Kafam çok karışık gitgeller yaşıyorum.Neden ben diyorum. neden ben?bende de esansiyel tansiyon vardı yani çok değişken tansiyon.ne oldu bilmiyorum.sadece şiddetli ağrı sırasında tansiyonum 20 lere falan çıkmış zaten soluğu hastanede aldık içe kanamış kafayı yiycem .ölümden döndüm .tekrar olur diye korkuyorum.Düşündükçe deli olucam.Allah korusun.Ama bizde doktor hatasıda var.Doktor senin durumundaki biriyi hastaneye yatırabilirdim diyor.Pişman oldu sonra.Tabi basireti bağlanabilir insanın olacakla öleceğin önüne geçilmez biliyorum da işte gelde yüreğime anlat.