Konuyu fazla uzattım ama bu kadar takıp unutamama sebep olan bilinç altım sanırım. Daha önce ilişkilerimde hep iyi taraf oldum, ama karşı taraflarda sorun çıktı. Ya amaçları farklıydı, ya aldatmadır, unutulamayan eski sevgilidir bir çok sorun çıktı. Ben ise alttan alan olmayınca sessizce bırakan kişi oldum. Ama hiç mutlu olmadım. Uzun süre kimseyi hayatıma almadım, ve dua ettim Allaha.
Sonra bu çocuk karşıma çıktı, görünüş olarak da karakter olarak da hayalimdeki gibi. Hani şu özelliği şöyle olsun deriz, kimsede olmayacak bir özelliktir ve onda vardır ya o kadar istediğim gibiydi. İsimlerimiz doğum günlerimiz bile aynıydı nerdeyse. Sanki kader gibi.
Ama ben daha önceki yaşadıklarıma istinaden , hep kötü bir enerji besledim, bu sefer de bişey olacak, bir sorun çıkacak diye. En küçük bir şeyde sorun çıkardım, çocuk her şeyi de çözdü. Ama sanırım beni sorun çıkaran biri olarak tanıdı ve uzaklaştı. Halbuki böyle biri değildim, daha öncekilerde hep sustum, sorun çıkarmadım, agresif olmadım. Bunu da aynı olacak sanıp farklı davrandım ve sanırım bu doğru kişiydi. Ben yanlış kişi oldum. Bilinç altım bunu kabullenemiyor. Bunu ona anlatabilseydim eminim beni anlar devam ederdi, aynı şehirde olsak yüz yüze konuşurdu. Çünkü ben böyle biri değilim ve o hiç bişey bilmiyor, bilse böyle olmazdı ya da böyle davranmasaydım. Bunu aşamıyorum
Beni artık istemediğini de biliyorum ama istememekte haklı.
Ve ben doğru kişi olduğunu çok sonra anladım, yanlış kişi istemeden ben oldum. şimdi her şeyi mahfetmiş düzeltmeye çalışan, nasıl yaptım diye kendini yiyen oldum. Bu yüzden çok zorlanıyorum unutmakta. Bu yüzden de o kadar üstüne gittim. Tekrar yazmam kabullendim ama benim kabullenemediğim nasıl her şeyi bu hale getirdim...