Ben görüşmüyorum.
Sürekli bı beklenti içindeler.
Biz onlarin evlatlarıyız. Sevgilisi, eşi vs değiliz yanlış duruşları nedeni ile mahvettikleri hayatlarının triplerini çekmek gibi bı yükle gelmedik dünyaya.
Surat asarlar, iğneli iğneli konuşurlar suç atarlar, eşleri gibi ev temizliği yemek vs vs beklerler, ben hayata gelme sebebim olan insanlar için stresten hastalık sahibi olma, depresyona girme, üzüntü içinde olma, istedikleri gibi hoyratça beni kırmaları, istedikleri zaman gel gel git git, mutsuzlar diye mutsuz olmak için mi dünyaya geldim...
8 aylık bir bebeğim var. İnanın onu şu an bile mutsuz edecek herşeyden kaçınıyorum. Uykumu zorlamıyorum düzen oturtmadım kendi uykusu geldi mi uyuyor ve kendine öyle bı düzen kurdu ki, yemek mi mama mı zorlamıyorum kendi ritmini oluştursun, çitlerine tutunurken düştümü gözümün ucuyla bakıyorum önemli bişey değilse kendisi kalksın diye bekliyorum, ağlıyomu susturmuyorum alıyorum kucağıma nedenini bilmiyorum şu an istediğin gibi ağla annecim diyorum inanın ağlamıyorum, kumandaya bayılıyorlar çıkardım kumandanın pillerini verdim eline al oyna dedim bebeğim bile özgürlüğüne hayret ediyor, elektrik süpürgesi ile oynamaya bayılıyor süpürge ortada istediğinde babası oynatıyor. Hayata bir kere geliyor ne benim ne de babasının ruhsal ve bedensel kölesi değil. Üzemeyiz ve üzmemeliyiz evlatlarımızı.
Açıkcası beni ebeveynden soğutan hiç bir davranışı bebeğime yapmayacağım.
Ve anne babanın kadar evladında hakkı var. Bunu bilip öyle davranmalı insanoğlu.