ben gayet dışadönük, kendine güvenli şen şakrak bi hatundum.. gayet iyi bir çevrem vardı..
ama benim dünyam biraz erkek dünyası.. kadın avukat birçok da arkadaşım var tabi..
ama tecrübeli hakim savcılar, iş güç sahibi adamlar vs.. erkek dünyası işte..
eşimle tanıştıktan çok kısa bir süre sonra kamuya girdim.. öncesinde büro vardı ve büro varken çok daha sosyal, girişken ve daha saygındım..
25 yaşında büro açıp, o büroyu döndürmeyi başarmak kirasını ödemek sekretere maaş vermek, bunun yanında büroyu büyütüp geliştirmek ve cebimize para kalmasını sağlamak.. gerçekten çok keyifliydi.. ortağımla devam etmem doğru olmayacaktı mecburen büroyu ona devrettim o dönem..
sonra kuruma girdim, haliyle o sosyal çevremden yavaş yavaş koptum.. bunda eşimin de etkisi oldu.. o kadar kıskanç ve sahiplenici ki..
kurumdan bir arkadaşımın nikahı vardı h.sonu..
eşimle gittim..
eşim çok mütevazi olduğumu, kendisi yerimde olsa 1 saniye düşünmeyip istifa edeceğini söyledi, nikaha gelenlerle tanıştırdığımda..
seviye çok düşükmüş..
diyorum ya, bu kibirli halleri hırsı beni yoruyor..
sonrasında laf lafı açtı.. konu benim hırslı olmadığıma, bu sakin hayatı tercih ettiğime, hatta bir adım ötesi ev kadınlığından memnun olacağıma kadar geldi.. beni bu hale o getirdi, kurumda çalışıp giriş çıkış saatimin belli olmasından gayet memnundu başlarda..
hissettiğim şu: bana saygısı azalıyor.. çünkü tanıştığımızda bürosu olan havalı, daha çok para kazanan bi hatun vardı..
haklı olduğu bi konu var ki ben burada mutlu değilim.. harcıyorum kendimi harbiden..
off depresyondayım..