- 24 Eylül 2014
- 4.217
- 8.681
- 108
Kızlar merhaba
Benim yazacaklarımı daha önce bir çok kişiden okudunuz biliyorum. Bir çok kişinin vereceği cevapları da az çok tahmin ediyorum ama ben de içimi dökmek istedim.
Bir haftadır çeyizimi kolilemekle uğraşıyoruz, teyzelerim geldi sağ olsunlar çok yardımları oldu hep birlikte hallettik. Dün de yük kamyonu geldi hepsini ona yerleştirdik babam adamla konuşurken biz de eve çıktık. Annem önden önden çıktı ben arkada kaldım sonra kapıyı açarken bir ağlama sesi geldi ama içim nasıl kötü oldu anlatamam.
Annem ağlıyor!! Halalarım da bizde, onlar da ağlıyor. Neyse ben ağlamak istemedim odama geldim ama epey canım sıkıldı, içim de yanıyor haliyle. Sonra teyzem geldi bana bakmaya, ağlamıyorum dedim, ağlamakta istemiyorum, sen git annemi teselli et dedim. ( Nasıl ağlamadım bilmiyorum, normalde çok duygusal biriyimdir.)
Evet annem için gerçekten zor. Daha doğrusu bütün anneler için zor evladından ayrılmak.
Annem benden önce 4 çocuğunu kaybetmiş kızlar. Ben de 8 aylıkken alınmışım, ölmeyeyim diye. Annemin hayatta kalan tek çocuğuyum. Doğal olarak annemin bu nedenle psikolojisi biraz bozulmuş, annemin menapoz dönemi benim ergenliğe denk geldi, annemle pek anlaşamadık bu süreçlerde hala da anlaşamadığımız çok nokta vardır. Anneme layık bir evlat olamadım sanırım hiç. Onu anlayıp sürekli ona destek olan biri olamadım
Şimdi de gelin olup gidiyorum. Annem bir çok ameliyat geçirdi, şuan belinden ve ayaklarından da rahatsız, ben gidersem nasıl yapacak bilmiyorum, beni en çok düşündüren konu bu. Babam da anneme değer verir falan ama sonuçta odunsu bir adam
Annem ağladığında yanına gitsem ben de ağlarım, gitmesem kırılır mı diye düşünüyorum. Annemi nasıl teselli edebilirim. Hayatta tek dayanağı benim aslında, 4 çocuk kaybetmiş, bir sürü eziyet, çile çekmiş, önceleri babamdan pek değer görmemiş bir insan şimdi ben gidersem ne olacak? Her gün oturup ağlayacak mı? Zaten hasta, ağlarsa kendini daha çok harap eder mi? Dünden bugüne bu sorular kafamın içinde dönüp duruyor.
Biliyorum kendi evime gideceğim, oraya alışacağım hatta buraya geldiğimde kendi evimi özleyeceğim, annem ben mutlu oldukça mutlu olacak ama, aması var işte. Ağlaması içimi yakıyor
Başınızı şişirdim sanırım ama içimi dökecek kimseyi bulamadım ben de buraya yazdım.
Benim yazacaklarımı daha önce bir çok kişiden okudunuz biliyorum. Bir çok kişinin vereceği cevapları da az çok tahmin ediyorum ama ben de içimi dökmek istedim.
Bir haftadır çeyizimi kolilemekle uğraşıyoruz, teyzelerim geldi sağ olsunlar çok yardımları oldu hep birlikte hallettik. Dün de yük kamyonu geldi hepsini ona yerleştirdik babam adamla konuşurken biz de eve çıktık. Annem önden önden çıktı ben arkada kaldım sonra kapıyı açarken bir ağlama sesi geldi ama içim nasıl kötü oldu anlatamam.
Annem ağlıyor!! Halalarım da bizde, onlar da ağlıyor. Neyse ben ağlamak istemedim odama geldim ama epey canım sıkıldı, içim de yanıyor haliyle. Sonra teyzem geldi bana bakmaya, ağlamıyorum dedim, ağlamakta istemiyorum, sen git annemi teselli et dedim. ( Nasıl ağlamadım bilmiyorum, normalde çok duygusal biriyimdir.)
Evet annem için gerçekten zor. Daha doğrusu bütün anneler için zor evladından ayrılmak.
Annem benden önce 4 çocuğunu kaybetmiş kızlar. Ben de 8 aylıkken alınmışım, ölmeyeyim diye. Annemin hayatta kalan tek çocuğuyum. Doğal olarak annemin bu nedenle psikolojisi biraz bozulmuş, annemin menapoz dönemi benim ergenliğe denk geldi, annemle pek anlaşamadık bu süreçlerde hala da anlaşamadığımız çok nokta vardır. Anneme layık bir evlat olamadım sanırım hiç. Onu anlayıp sürekli ona destek olan biri olamadım
Şimdi de gelin olup gidiyorum. Annem bir çok ameliyat geçirdi, şuan belinden ve ayaklarından da rahatsız, ben gidersem nasıl yapacak bilmiyorum, beni en çok düşündüren konu bu. Babam da anneme değer verir falan ama sonuçta odunsu bir adam
Annem ağladığında yanına gitsem ben de ağlarım, gitmesem kırılır mı diye düşünüyorum. Annemi nasıl teselli edebilirim. Hayatta tek dayanağı benim aslında, 4 çocuk kaybetmiş, bir sürü eziyet, çile çekmiş, önceleri babamdan pek değer görmemiş bir insan şimdi ben gidersem ne olacak? Her gün oturup ağlayacak mı? Zaten hasta, ağlarsa kendini daha çok harap eder mi? Dünden bugüne bu sorular kafamın içinde dönüp duruyor.
Biliyorum kendi evime gideceğim, oraya alışacağım hatta buraya geldiğimde kendi evimi özleyeceğim, annem ben mutlu oldukça mutlu olacak ama, aması var işte. Ağlaması içimi yakıyor
Başınızı şişirdim sanırım ama içimi dökecek kimseyi bulamadım ben de buraya yazdım.