Kızlar merhaba
Benim yazacaklarımı daha önce bir çok kişiden okudunuz biliyorum. Bir çok kişinin vereceği cevapları da az çok tahmin ediyorum ama ben de içimi dökmek istedim.
Bir haftadır çeyizimi kolilemekle uğraşıyoruz, teyzelerim geldi sağ olsunlar çok yardımları oldu hep birlikte hallettik. Dün de yük kamyonu geldi hepsini ona yerleştirdik babam adamla konuşurken biz de eve çıktık. Annem önden önden çıktı ben arkada kaldım sonra kapıyı açarken bir ağlama sesi geldi ama içim nasıl kötü oldu anlatamam.
Annem ağlıyor!! Halalarım da bizde, onlar da ağlıyor. Neyse ben ağlamak istemedim odama geldim ama epey canım sıkıldı, içim de yanıyor haliyle. Sonra teyzem geldi bana bakmaya, ağlamıyorum dedim, ağlamakta istemiyorum, sen git annemi teselli et dedim. ( Nasıl ağlamadım bilmiyorum, normalde çok duygusal biriyimdir.)
Evet annem için gerçekten zor. Daha doğrusu bütün anneler için zor evladından ayrılmak.
Annem benden önce 4 çocuğunu kaybetmiş kızlar. Ben de 8 aylıkken alınmışım, ölmeyeyim diye. Annemin hayatta kalan tek çocuğuyum. Doğal olarak annemin bu nedenle psikolojisi biraz bozulmuş, annemin menapoz dönemi benim ergenliğe denk geldi, annemle pek anlaşamadık bu süreçlerde hala da anlaşamadığımız çok nokta vardır. Anneme layık bir evlat olamadım sanırım hiç. Onu anlayıp sürekli ona destek olan biri olamadım
Şimdi de gelin olup gidiyorum. Annem bir çok ameliyat geçirdi, şuan belinden ve ayaklarından da rahatsız, ben gidersem nasıl yapacak bilmiyorum, beni en çok düşündüren konu bu. Babam da anneme değer verir falan ama sonuçta odunsu bir adam
Annem ağladığında yanına gitsem ben de ağlarım, gitmesem kırılır mı diye düşünüyorum. Annemi nasıl teselli edebilirim. Hayatta tek dayanağı benim aslında, 4 çocuk kaybetmiş, bir sürü eziyet, çile çekmiş, önceleri babamdan pek değer görmemiş bir insan şimdi ben gidersem ne olacak? Her gün oturup ağlayacak mı? Zaten hasta, ağlarsa kendini daha çok harap eder mi? Dünden bugüne bu sorular kafamın içinde dönüp duruyor.
Biliyorum kendi evime gideceğim, oraya alışacağım hatta buraya geldiğimde kendi evimi özleyeceğim, annem ben mutlu oldukça mutlu olacak ama, aması var işte. Ağlaması içimi yakıyor
Başınızı şişirdim sanırım ama içimi dökecek kimseyi bulamadım ben de buraya yazdım.
Beni o dönemime götürdü yazın.
Nerdeyse şimdi bile ağlayacaktım. Herkes o zorlukları yaşıyor.Ben kına geceme dek hem kavga edip, hem ayrı odalarda ağlaştığımızı bilirim.
Hatta çeyiz günü kolilerken babam çayırkeyf olmuş "vermicem seni" diye eşyaları kolilere koydurmamıştı.
Herkes belli zaman sonra alışıyor.
Seni telli duvaklı görecek ötesi var mı ?Allah herkese böyle tatlı dert versin.
Hayret ilk defa '' madem bu kadar şeyi düşünecektiniz üzülecektiniz anneniz zor durumda neden evlendiniz '' diyen kimse çıkmamış. Yada gün ilerledikçe yazabilirler miydi bilmiyorum.
Canım bu süreçten hepimiz geçtik hepimizin hayatlarında Anne'nin yeri farklı. Sen 5 kardeşte olsaydın aynı duyguları hissedecektin. Annen de 5 çocuğu için ağlamaya devam edecekti. Anne yüreği dayanmaz ki..
O yüzden sadece ayrı evler oluyor gönüller bir olmaya devam ediyor.
Annen ile sabah aksam görüşmeler sağlar hem onu yanında hissedersin hem de oda senin varlığını hisseder.
Hem zaten anneni de üzüyormuşsun aradabırak kadın kafasını dinlesin azcık 3 gün ağlar sonra susar.
Yıpratma düğün arifesi kendini. Zaten yorucu bir süreç.
Herkese nasip etsin rabbim o evden kırmızı kuşağıyla çıkmayı..
Ben uzağa gitmeden çok duygulandım ağladım. .
Kolay değil elbet. .
Rabbim utandırmasın, mesut etsin. .
2,5 aylık evli biri olaraktan okurken gözlerim dolduben de çok kötüydüm son zamanlarda, hemen hemen her gün ağlıyordum, annemle de çok ağladık beraber. herkes için zor ama gerçekten mutlu bir yuva kuruyorsan ailelerin tesellisi bu oluyor. zamanla senin yaşadığın bu duygu yoğunluğu da azalıyor, inan bana ilk gece dahil balayının tüm günlerinde ağlamış biri olarak söylüyorum bunu. onlar hala senin anne-baban, bunu hiçbir şey değiştirmiyor. eğer yakınsanız haftada 1-2 gün gidebilirsin hem özlem giderirsin, hem halini hatrını sorarsın kendini yıpratma ama evde bekar olarak geçirdiğin son günlerini başka türlü geçirmeye çalış derim
Ben de ilk evlendiğimde biraz uzağa gitmiştim, eşyalarımı yavaş yavaş toplayıp nişanlım her gelip gittiğinde onunla göndermiştim.
Bir gün annem evde kimse yokken dolabımı açıp eşyalarımı göremeyince başlamış ağlamaya. Ahh benim kızım bu evden gitmiş, benden gitmişte ben fark etmemişim, iki üç parça eşyam vardı sarılmış ağlamış tüm gün.
Biraz (azbuçuk ciddi) rahatsızlıkları çıktı ben evlendikten sonra. Üzüntü ve stres dediler
Ama şimdi geri geldim 30 metre ilerisine taşındım bumerang gibiyim :) Hala babamın evi kendi evim gibi çok seviyorum, Rabbim onları başımdan eksik etmesin.
Zor be zor işte..
Annenizle yakın mı oturacaksınız bilmiyorum da, annene anne ben evlensem de seni bırakmıyorum ki.. Sen istediğinde de yanında olucam.. Gibi konuşabilirsiniz.. Bir de anne ben evlenmezsem ilerde yalnız kalırım yalnız yaşamamı ve yalnız ölmemi mi tercih edersin diyebilirsn.
O ağlarken sarılın boynuna ağlayın siz de.Ahh analık...anne olunca daha mı iyi anlaşılır bi annenin kıymeti.
Saklamayın, bastırmayın duygularınızı.
Ağlanacaksa ağlayın, kıyamam ona.
Hayatta ki tek evladısınız, çok normal bu tutumu.
Aynı evde olmamanız yetecek ona, teselli verin, rahatlatın içini.
Benim kız büyüse gitse boyle.Ahh zor iste.
Mutluluklar size, ağzınızın tadı bol olsun.
kapı ardı gurbet. ben anneme 20 dk mesafedeyim. hergün uğrarım. Hatta 30 günün 15 günü annem de kalırım..Ama yokuşu çıkıp annem arkamdan el sallayınca bile hala gözlerim dolar . Bir gün o kapıdan kimse bana el sallamayacak diye.
annem 1 aydır tatilde özledim şimdiden.
Sanırım evlenen herkes yaşıyor bunları. Anne babalar evlatları evden giderken şimdiye kadar göstermedikleri duygusalliklari cikartiyorlar raftan. Aranizdaki diyalog buna musait ise ikisiyle de tek tek konuşup içinizde ne varsa paylaşıp çıkın baba evinden. Onlari sevdiğinizi ve bunun hic degismeyecegini soyleyin.
Benim hiç yaşamak istemediğim bişey bu. Ne annem ne babamla oturup konuşmak ağlaşmak istemiyorum.
Kıyamam ya kötü oldum bendeama sonucta birgün evlenecektin, bugün yada yarın ne farkeder.Allah Mesut etsin, annenede uzun Ömür versin torununu torbasını görsün. Evlenip gurbet ele giden, ailesini yıllarca göremeyen insanlar var tatlım, böyle düsün ve rahatla. Zordur eminim ama her anne böyle durumlarda Ağlar, ben akrabaların bu tür organizasyonlarında bile ağlıyorum, sanki benim evimden çıkıyor ama annene sen sarıl ve sen teselli et, ağlaşın birlikte, son aglayısınız olsun, hep gülersiniz bundan sonra inşallah
Annene evlensen de her zaman yanlarında olacağını onları çok sevdiğini hissetiklerini açıkca söyleKızlar merhaba
Benim yazacaklarımı daha önce bir çok kişiden okudunuz biliyorum. Bir çok kişinin vereceği cevapları da az çok tahmin ediyorum ama ben de içimi dökmek istedim.
Bir haftadır çeyizimi kolilemekle uğraşıyoruz, teyzelerim geldi sağ olsunlar çok yardımları oldu hep birlikte hallettik. Dün de yük kamyonu geldi hepsini ona yerleştirdik babam adamla konuşurken biz de eve çıktık. Annem önden önden çıktı ben arkada kaldım sonra kapıyı açarken bir ağlama sesi geldi ama içim nasıl kötü oldu anlatamam.
Annem ağlıyor!! Halalarım da bizde, onlar da ağlıyor. Neyse ben ağlamak istemedim odama geldim ama epey canım sıkıldı, içim de yanıyor haliyle. Sonra teyzem geldi bana bakmaya, ağlamıyorum dedim, ağlamakta istemiyorum, sen git annemi teselli et dedim. ( Nasıl ağlamadım bilmiyorum, normalde çok duygusal biriyimdir.)
Evet annem için gerçekten zor. Daha doğrusu bütün anneler için zor evladından ayrılmak.
Annem benden önce 4 çocuğunu kaybetmiş kızlar. Ben de 8 aylıkken alınmışım, ölmeyeyim diye. Annemin hayatta kalan tek çocuğuyum. Doğal olarak annemin bu nedenle psikolojisi biraz bozulmuş, annemin menapoz dönemi benim ergenliğe denk geldi, annemle pek anlaşamadık bu süreçlerde hala da anlaşamadığımız çok nokta vardır. Anneme layık bir evlat olamadım sanırım hiç. Onu anlayıp sürekli ona destek olan biri olamadım
Şimdi de gelin olup gidiyorum. Annem bir çok ameliyat geçirdi, şuan belinden ve ayaklarından da rahatsız, ben gidersem nasıl yapacak bilmiyorum, beni en çok düşündüren konu bu. Babam da anneme değer verir falan ama sonuçta odunsu bir adam
Annem ağladığında yanına gitsem ben de ağlarım, gitmesem kırılır mı diye düşünüyorum. Annemi nasıl teselli edebilirim. Hayatta tek dayanağı benim aslında, 4 çocuk kaybetmiş, bir sürü eziyet, çile çekmiş, önceleri babamdan pek değer görmemiş bir insan şimdi ben gidersem ne olacak? Her gün oturup ağlayacak mı? Zaten hasta, ağlarsa kendini daha çok harap eder mi? Dünden bugüne bu sorular kafamın içinde dönüp duruyor.
Biliyorum kendi evime gideceğim, oraya alışacağım hatta buraya geldiğimde kendi evimi özleyeceğim, annem ben mutlu oldukça mutlu olacak ama, aması var işte. Ağlaması içimi yakıyor
Başınızı şişirdim sanırım ama içimi dökecek kimseyi bulamadım ben de buraya yazdım.
Annene evlensen de her zaman yanlarında olacağını onları çok sevdiğini hissetiklerini açıkca söyle
benim annem de çok duygusaldır günlerce ağlamıştı babam desen öyle tek kız evlatlarıyım birde erkek kardeşim var
bu arada ergenken onu çok üzdüm demişsin kim üzmedi ki
ergenlikteki gibi değil ama hala da bazı zamanlar istemeden kırdığım olur benim istesem de kendime hakim olamıyorum.
kimse mükemmel dört dörtlük evlat değil.
şimdi beni kınamayın da,erkek annesi ağlar mı diyeben de ağlıyorum ne yalan söyleyeyim.12 eylülde oğlumun düğünü var.eşyalarını toparlıyorum.kıyafetlerini,kışlıklarını,hurçlara,kutulara dolduruyorum.ama gel bir de bana sor.çok zormuş çok.üstelik tek çocuk.evde yalnız kaldım.istanbulda ama farklı bir ilçede.gerçi aynı mahallede olsa da farketmez.evi,ocağı ayrı olacak,artık bu evde yaşamayacak.tek tesellimiz,mutlu bir olay için olması.allah herkesin çocuğuna mutlu günler göstersin.sizlerede mutluluklar...
Benim de yakında 3 yaşına girecek oğlum var evlenmesine belki yılar yıllar var amaşimdi beni kınamayın da,erkek annesi ağlar mı diyeben de ağlıyorum ne yalan söyleyeyim.12 eylülde oğlumun düğünü var.eşyalarını toparlıyorum.kıyafetlerini,kışlıklarını,hurçlara,kutulara dolduruyorum.ama gel bir de bana sor.çok zormuş çok.üstelik tek çocuk.evde yalnız kaldım.istanbulda ama farklı bir ilçede.gerçi aynı mahallede olsa da farketmez.evi,ocağı ayrı olacak,artık bu evde yaşamayacak.tek tesellimiz,mutlu bir olay için olması.allah herkesin çocuğuna mutlu günler göstersin.sizlerede mutluluklar...
Aminn teşekkür ederim
Sanırım benim kayınvalide de ağlıyordur
O da oğluna çok düşkün, neyse ki dibindeyiz istediği zaman gelip görecek oğlunu ama ben annemi her istediğimde göremeyeceğim, 5 dk da olsa uğrayayım diyebileceğim bir uzaklıkta olsaydı keşke
haklısınız aynı şehirde olmak bir avantaj.allahtan benim gelinimin kendi ailesi daha yakın.ama onlarında üzüldüğünü,(özellikle babasının )biliyorun.
ayrıca,ön yargıyla yaklaşmayıp,demek istediğimi, anladığınız için teşekkür ederim.niyeyse erkek annelerinin de duyguları olduğu,çoğu kişilerce göz ardı ediliyor.
O günler geldi aklıma, ağlattınız beni..
Hala " kınayı getir aney" müziğini duyduğum anda bile duygusallaşırım.
33 yaşındayım, 18 yaşından beri ayrıyım ailemden, aramızda 10 saat yol var.
hala alışabilmiş değilim, hala özlüyorum, hasta olduğumda yanımda olsalar, mutlu olduğumda görseler, destek aradıklarında ellerini tutabilsem istiyorum... telefonda sesim titrer bazen, zor tutarım kendimi...
kardeşim evleniyor, eşyaları alınıyor, gelinliği seçiliyor, ben yokum yine, fotoğraflara beğeni emojileri yollayan bir watsapp mesajıyım sadece, o yüzden teselli edebilecek bir tek cümle kuramayacağım, gözlerim doldu okurken...
Uzakta olmaniz kötü olmuş ayni şehirde olsaniz biraz daha kolay olabilirdi.
Gerçi yan binaya da gitseniz anneniz ayni tepkiyi verirdi evlatlari herşeyi onlarin.
Canlarim benim ya ödenmez haklari.
Bende annemin tek çocuğuyum Rabbim yardimciniz olsun ben de annemlerden uzaktayimKızlar merhaba
Benim yazacaklarımı daha önce bir çok kişiden okudunuz biliyorum. Bir çok kişinin vereceği cevapları da az çok tahmin ediyorum ama ben de içimi dökmek istedim.
Bir haftadır çeyizimi kolilemekle uğraşıyoruz, teyzelerim geldi sağ olsunlar çok yardımları oldu hep birlikte hallettik. Dün de yük kamyonu geldi hepsini ona yerleştirdik babam adamla konuşurken biz de eve çıktık. Annem önden önden çıktı ben arkada kaldım sonra kapıyı açarken bir ağlama sesi geldi ama içim nasıl kötü oldu anlatamam.
Annem ağlıyor!! Halalarım da bizde, onlar da ağlıyor. Neyse ben ağlamak istemedim odama geldim ama epey canım sıkıldı, içim de yanıyor haliyle. Sonra teyzem geldi bana bakmaya, ağlamıyorum dedim, ağlamakta istemiyorum, sen git annemi teselli et dedim. ( Nasıl ağlamadım bilmiyorum, normalde çok duygusal biriyimdir.)
Evet annem için gerçekten zor. Daha doğrusu bütün anneler için zor evladından ayrılmak.
Annem benden önce 4 çocuğunu kaybetmiş kızlar. Ben de 8 aylıkken alınmışım, ölmeyeyim diye. Annemin hayatta kalan tek çocuğuyum. Doğal olarak annemin bu nedenle psikolojisi biraz bozulmuş, annemin menapoz dönemi benim ergenliğe denk geldi, annemle pek anlaşamadık bu süreçlerde hala da anlaşamadığımız çok nokta vardır. Anneme layık bir evlat olamadım sanırım hiç. Onu anlayıp sürekli ona destek olan biri olamadım
Şimdi de gelin olup gidiyorum. Annem bir çok ameliyat geçirdi, şuan belinden ve ayaklarından da rahatsız, ben gidersem nasıl yapacak bilmiyorum, beni en çok düşündüren konu bu. Babam da anneme değer verir falan ama sonuçta odunsu bir adam
Annem ağladığında yanına gitsem ben de ağlarım, gitmesem kırılır mı diye düşünüyorum. Annemi nasıl teselli edebilirim. Hayatta tek dayanağı benim aslında, 4 çocuk kaybetmiş, bir sürü eziyet, çile çekmiş, önceleri babamdan pek değer görmemiş bir insan şimdi ben gidersem ne olacak? Her gün oturup ağlayacak mı? Zaten hasta, ağlarsa kendini daha çok harap eder mi? Dünden bugüne bu sorular kafamın içinde dönüp duruyor.
Biliyorum kendi evime gideceğim, oraya alışacağım hatta buraya geldiğimde kendi evimi özleyeceğim, annem ben mutlu oldukça mutlu olacak ama, aması var işte. Ağlaması içimi yakıyor
Başınızı şişirdim sanırım ama içimi dökecek kimseyi bulamadım ben de buraya yazdım.
Canım... Konunu okurken o kadar çok etkilendim ki, gözlerimden yaş geldi. Ne kadar çok şanslısın. Seni seven bir ailen var. Seni kaybetme korkusu ile duygusallaşmış. Üzme kendini üzülme. Annene kocaman sarıl. Öp onu kokla.. Onu çok sevdiğini söyle.. Ailene ne kadar uzağa gideceksin bilmiyorum ama artık uçak var.. Aileni sık sık ziyarete gidersin. Onlar gelirler senin yanına. Önemli olan gönül bağlarınızın bir olması.. Karşılıklı aynı duyguları hissetmeniz.. Üzülme..
Bende ailemden 8 saatlik uzaklıkta bir şehire gelin gittim. Ben evden ayrılırken annemin gözlerin de kin ve nefret vardı bana karşı.. Benim için çok üzücüydü.. Çünkü onun istemediği birisiyle evlilik yapmıştım. Ben ailemi her zaman çok sevdim.. Her zaman farklı hayaller kurdum aileme karşı. Onların da beni çok sevdiklerini anımsadım..Kendimi de aileme hayallerim de sevdirttim..
Bende annemin tek çocuğuyum Rabbim yardimciniz olsun ben de annemlerden uzaktayim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?