Yine ben ve yine derlerimle geldim hanımlar; buraya yazınca biraz olsun rahatlıyorum. Belki bi çoğunuz beterin beteri var diyeceksiniz ama söz konusu kendi evladın olunca tırnağı kırılsa içi acıyor insanın.
Bu gün oğlumun doktor kontrolü vardı, geçen ay gittiğimizde tek kulak daha kötüydü ama bu ay duyma kaybı daha da artmış ve iki kulakta ziyadesiyle kötüye gitmiş, sıvı artmış geniz eti daha da büyümüş doktorumuzun verdiği ilaç hiç etki etmemiş

doktor hemen ameliyat gününü kararlaştıralım dedi, ama bizim “baba” gibi bir sıkıntımız var o da gelmek istiyor diye “erteleyebilir miyiz” dedim. Doktor bey “en fazla bir ay erteleyebiliriz dedi babası gelsin bi an önce” dedi. Tamam diyip çıktım.
Ben kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki, dünya koca bir orman sessiz bir yer biz de oğlumla yürüyor, her türlü zorlukla mücadele ediyor gibi hissediyorum. Çok yoruldum, neden her zorlukta tek başımayım, neden hep bir başımayım bu zorlukta, gücüm tükendi.
Oğlum daha 2,5 yaşında kalp hastası, kalbi narkozu kaldırır mı? Doktor riskli dedi, orada yalnızdım oğlum uyuyana kadar ağlayamadım bile içimde fırtınalar koparken gülümsemeye çalıştım, şimdi çöktüm ağlıyorum, benim elimden tutun kaldırın, psikolojim çökmüş durumda, dualarınıza ihtiyacım var.
Hepinize teşekkür ederim