Niye kendinize acıyorsunuz ki, ne güzel işte sakinleşip düşünüp öyle cevap veriyorsunuz. O an cevap verseniz tartışma alevlense daha büyük kaos.Arkadaşlar merhaba,
Sorunum başlıkta belirttigim gibi tartışma anlarında donup kalmam. Sanki beynime dur komutu geliyor, dilim tutulup kekelemeye başlıyorum ve bu beni o kadar üzüyor ki. O an geçince aklıma söylemek istediklerim geliyor ama iş işten geçmiş oluyor tabii.
Gayet kitap okuyan, kelime haznesi geniş bir insanım. Ağzım da laf yapar ama o an beni görmelisiniz. Sanki gözüne far tutulmuş bir tavşan gibiyim.
Böyle doğmadım elbette ama gerek tek çocuk olarak büyümem gerek okulda mobbinge uğramak beni bu hale getirdi.
Az önce ofiste mesela bir kız kelimenin tam anlamıyla beni eşekten düşmüş karpuza çevirdi ve gitti. Ben bunun üstüne oturdum, söylemek istediklerm aklıma geldi, kızı mutfakta yakaladım ve söyledim. Özür diledi ama olması gereken bu değil ki? O anda söylemek istiyorum.
Kendime bakıp o kadar acıyorum ki. Şimdiye dek bir çok şey yaptım, öğrendim, değiştirdim ama bundan kurtulamadım.
Ha eskiye nazaran değişiklik yok mu elbette var. Ama olması gereken kıvamda değil.
Şuan parttime çalısıyorum ve sırf bu yüzden iş başvurusu yapmıyorum cünkü orada da aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum.
Allah aşkına bir akıl verin. Psikologlara gittim ama bir değişiklik farketmedim. Bunun yolu neden geçiyor?
Al benden de o kadar yaa.ben de aynen öyleyim yani.sonradan aklıma geliyor ama iş işten geçmiş oluyor.Zamanında mobbinge uğradığımda beynim bu şekilde korunmuş ve şimdi de bu şekilde korumaya devam ediyormuş.
O anlarda sesimin titrediğini hissediyorum, bir an evvel kaçmak istiyorum ve en öenmlisi inanılmaz alttan alıyorum. Gülümsüyorum.
Bayılma hissi falan hiç gelmedi.
Zamanında mobbinge uğradım o zaman başladı demişsiniz yanlış okumadıysam. Okulda nasıldınız? Ortaokulda lisede tartışmadınız mı kimseyle? İş ortamına kadar herkes sizinle iyi geçinmiş olamaz sonuçta? Küçüklüğünüz de çekingen mi geçti?
Niye kendinize acıyorsunuz ki, ne güzel işte sakinleşip düşünüp öyle cevap veriyorsunuz. O an cevap verseniz tartışma alevlense daha büyük kaos.
Ben tartışmada yapay bi sakinliğe bürünür karşımdaki sesini yükseltiyorsa, sesini yükseltme düzgün konuş diye uyarırım. Bu kadarSonra zaten karşımdaki aynen devam ediyorsa daha yüksek bi sesle uyarırım, önce karşımdakinin sakinleşip benimle diyalog düzeyine gelmesi gerekir.
Bence tartışmalarda sakin kalabilmek karşınızdakini afallatan ve sakinleşmeye zorlayan bir yöntem.
Mobbinge uğradığımda beynim korumuş açıklamasını size kim yapmıştı? Bu tür eğilimler işe girmekle başlamaz çünkü daha erken yaşlarda gelişir muhakkak. Ben çok hazırcevap olup lafımı sakınmam. Ama annem sizin gibidir, birisi bir şey söylediğinde kalbim çarpıyor der hatta. Psikolog ne önermişti? ben çözüm öneremeyeceğim kendi annem de böyle çünkü. Ama yapabilirseniz bir yakınınızla sizi suçlayıcı doğaçlama diyaloglar üretmeyi deneyebilirsiniz karşılıklı. Siz de cevap vereceksiniz ve zihniniz idman yapacak. Çok sordum ama şunu merak ettim. Küçükken dışarıda kavga edip evde ailenizden azar işitmişliğiniz var mı?Okul hep korkarak gecti. Sonra kücük kücük stajlar, parttime isler derken bugünlere geldim. Ama kimseyle tartismazdim, daha cok onlar sayar ben dinlerdim.
Ozamana göre bir miktar degisim var ama dedigim gibi artık sıtkım sıyrıldı tamamen kurtulmak, kendim gibi tepkiler verebilmek istiyorum.
Mobbinge uğradığımda beynim korumuş açıklamasını size kim yapmıştı? Bu tür eğilimler işe girmekle başlamaz çünkü daha erken yaşlarda gelişir muhakkak. Ben çok hazırcevap olup lafımı sakınmam. Ama annem sizin gibidir, birisi bir şey söylediğinde kalbim çarpıyor der hatta. Psikolog ne önermişti? ben çözüm öneremeyeceğim kendi annem de böyle çünkü. Ama yapabilirseniz bir yakınınızla sizi suçlayıcı doğaçlama diyaloglar üretmeyi deneyebilirsiniz karşılıklı. Siz de cevap vereceksiniz ve zihniniz idman yapacak. Çok sordum ama şunu merak ettim. Küçükken dışarıda kavga edip evde ailenizden azar işitmişliğiniz var mı?
Annem de sizin gibi. Bize karşı rahat ama komşuya bir şey diyemez.Bu yorumu psikolog yapmisti. Beynin hala kendini koruyamacagini dusundugu icin boyle bir mekanizmaya basvuruyor diye.
Anneniz size ya da kendini rahat hissettigi kisilere de mi boyle? Ben soyle dusundum anne, babamla ya da arkadaslarimla gayet tartisabiliyorum. Benim yabancilarla tartismaya girmem lazim ki sonunda korkacak bir sey olmadigini gormeliyim
Uğramış oldugunuz mobbıng nedır.Boşversene ıcınde kalacagına soyleArkadaşlar merhaba,
Sorunum başlıkta belirttigim gibi tartışma anlarında donup kalmam. Sanki beynime dur komutu geliyor, dilim tutulup kekelemeye başlıyorum ve bu beni o kadar üzüyor ki. O an geçince aklıma söylemek istediklerim geliyor ama iş işten geçmiş oluyor tabii.
Gayet kitap okuyan, kelime haznesi geniş bir insanım. Ağzım da laf yapar ama o an beni görmelisiniz. Sanki gözüne far tutulmuş bir tavşan gibiyim.
Böyle doğmadım elbette ama gerek tek çocuk olarak büyümem gerek okulda mobbinge uğramak beni bu hale getirdi.
Az önce ofiste mesela bir kız kelimenin tam anlamıyla beni eşekten düşmüş karpuza çevirdi ve gitti. Ben bunun üstüne oturdum, söylemek istediklerm aklıma geldi, kızı mutfakta yakaladım ve söyledim. Özür diledi ama olması gereken bu değil ki? O anda söylemek istiyorum.
Kendime bakıp o kadar acıyorum ki. Şimdiye dek bir çok şey yaptım, öğrendim, değiştirdim ama bundan kurtulamadım.
Ha eskiye nazaran değişiklik yok mu elbette var. Ama olması gereken kıvamda değil.
Şuan parttime çalısıyorum ve sırf bu yüzden iş başvurusu yapmıyorum cünkü orada da aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum.
Allah aşkına bir akıl verin. Psikologlara gittim ama bir değişiklik farketmedim. Bunun yolu neden geçiyor?
O bence bırde zamanla gelısen bır sey.Eskıden ısyerımde bı haya yaptımızda bızı odaya cekıp bagırıyorlardı.Genc ve çok toydum.Sımdı bırı bısey dese bende ona bagırıyorum.Bagırmak ney hem ya konulmak varken .Arkadaşlar merhaba,
Sorunum başlıkta belirttigim gibi tartışma anlarında donup kalmam. Sanki beynime dur komutu geliyor, dilim tutulup kekelemeye başlıyorum ve bu beni o kadar üzüyor ki. O an geçince aklıma söylemek istediklerim geliyor ama iş işten geçmiş oluyor tabii.
Gayet kitap okuyan, kelime haznesi geniş bir insanım. Ağzım da laf yapar ama o an beni görmelisiniz. Sanki gözüne far tutulmuş bir tavşan gibiyim.
Böyle doğmadım elbette ama gerek tek çocuk olarak büyümem gerek okulda mobbinge uğramak beni bu hale getirdi.
Az önce ofiste mesela bir kız kelimenin tam anlamıyla beni eşekten düşmüş karpuza çevirdi ve gitti. Ben bunun üstüne oturdum, söylemek istediklerm aklıma geldi, kızı mutfakta yakaladım ve söyledim. Özür diledi ama olması gereken bu değil ki? O anda söylemek istiyorum.
Kendime bakıp o kadar acıyorum ki. Şimdiye dek bir çok şey yaptım, öğrendim, değiştirdim ama bundan kurtulamadım.
Ha eskiye nazaran değişiklik yok mu elbette var. Ama olması gereken kıvamda değil.
Şuan parttime çalısıyorum ve sırf bu yüzden iş başvurusu yapmıyorum cünkü orada da aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum.
Allah aşkına bir akıl verin. Psikologlara gittim ama bir değişiklik farketmedim. Bunun yolu neden geçiyor?
Bunun konuşmayı bilmemekle bi alakası olduğunu düşünmüyorum öfke kontrolü sanki biraz, öfkelendiğimizde beynimize kan sıçramış gibi hissederiz ve çok güçlü bi histir. Bu his birden hücum ettiği zaman başlar mantığı ötelemeye...Arkadaşlar merhaba,
Sorunum başlıkta belirttigim gibi tartışma anlarında donup kalmam. Sanki beynime dur komutu geliyor, dilim tutulup kekelemeye başlıyorum ve bu beni o kadar üzüyor ki. O an geçince aklıma söylemek istediklerim geliyor ama iş işten geçmiş oluyor tabii.
Gayet kitap okuyan, kelime haznesi geniş bir insanım. Ağzım da laf yapar ama o an beni görmelisiniz. Sanki gözüne far tutulmuş bir tavşan gibiyim.
Böyle doğmadım elbette ama gerek tek çocuk olarak büyümem gerek okulda mobbinge uğramak beni bu hale getirdi.
Az önce ofiste mesela bir kız kelimenin tam anlamıyla beni eşekten düşmüş karpuza çevirdi ve gitti. Ben bunun üstüne oturdum, söylemek istediklerm aklıma geldi, kızı mutfakta yakaladım ve söyledim. Özür diledi ama olması gereken bu değil ki? O anda söylemek istiyorum.
Kendime bakıp o kadar acıyorum ki. Şimdiye dek bir çok şey yaptım, öğrendim, değiştirdim ama bundan kurtulamadım.
Ha eskiye nazaran değişiklik yok mu elbette var. Ama olması gereken kıvamda değil.
Şuan parttime çalısıyorum ve sırf bu yüzden iş başvurusu yapmıyorum cünkü orada da aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum.
Allah aşkına bir akıl verin. Psikologlara gittim ama bir değişiklik farketmedim. Bunun yolu neden geçiyor?
Bu geçici bir durum. Ben çocukken mesela acayip kavgacı biriydim. Sınıfta benimle dalga geçtiği için birini herkesin içinde dövmüştüm. Bu gibi dövmek kavga etmek çok sıradandı benim için. Eve gidince aileme karşı sevecendim ama dışarıda biri bir şey desin aslan kesilirdimHem acıyıp hem şaşırıyorum:) somut şeylere bakıyorum mesela bir derste nasıl zorlanıp sonra onu nasıl başardığıma, ya da spor yaparken bir hareketi asla beceremeyip sonra nasıl ustalaştığıma. Bir de şu halime bakıyorum yok hiç bir ilerleme değişim yok. Bu beni üzüyor
Ben de eskiden bir tartışma yada bir olay olduğunda donup kalırdım.
Sonrasında kafamda aynı sahneyi canlandırıp defalarca o senaryoyu değiştirip değiştirip içinde farklı farklı kavgalar ederdim sesli bir şekilde
Yoksa o haksızlık hissiyle yaşamak çok ağır kendimce böyle bir çözüm bulmuştum.
Bulduğum ve uygunladığım bu çözüm mü yoksa artık eeehhhh yeter beeee deyip kendimi çatır çatır savunmaya mı geçtim bilemiyorum.
İnsan kendini değiştirebiliyor
O bence bırde zamanla gelısen bır sey.Eskıden ısyerımde bı haya yaptımızda bızı odaya cekıp bagırıyorlardı.Genc ve çok toydum.Sımdı bırı bısey dese bende ona bagırıyorum.Bagırmak ney hem ya konulmak varken .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?