- 28 Mayıs 2022
- 766
- En iyi cevaplar
- 1
- 1.291
- 43
- Konu Sahibi Marianihal
-
- #1
Kendi memleketimden uzak bir yerde görev yapıyorum üç yıldır. Yalnızlığı iliklerime kadar hissediyorum . İnsanlara çok iyi davranıyorum onların da beni sevdiğini düşünüyorum. Ama beni hiçbir zaman yakın görmediler. Evet yaşam tarzlarımiz birbirinden farklı. Ama bu arkadaşlığa engel değildir diye hep ben yanaştım. Ama hiç kabul edilmedim. Mesela bir ortamda bir sohbet dönüyor diyelim kimse bana laf atmaz ancak ben bir şey sorarsam cevap verilir ve konu başka kişilere döner. Ben yalnız otururken kimse benim yanıma oturmaz sohbet etmez ama ortamın sevilen kişisi bir dakika boş kalmaz. Benim gibi yalnız olanlar da var diyeceksiniz ki sen de git onlarla takıl. Ama onlar bilinçli olarak yalnızlığı seçen kişiler, evli çocuklu zaten hepsi dışarıya çıkalım desen çıkmaz yanlarına gitsen telefondan kafalarını kaldırmaz. Ama ben sosyalleşmek istediğim halde nedense hiç ilgi çekmiyorum.
Sıkıcı biri değilim, olsa idim daha önce de arkadaşım olmazdı heralde. Zaten iyi anlastigim eğlendigim birkaç kişi vardı ama onlar da gittiler tek tek. Sanki ben yalnız kalayim diye hep işler ters gidiyor.
Öyle çok güzel çok iddialı bir tip değilim. Çok dikkat çekici giyinen biri de değilim. Konunun kıskançlık olduğunu falan sanmıyorum ama yok sayiliyorum hep. Birkac kadın arkadaş toplanip bir yerlere gidiyorlar ben evde yalnızken onların Instagram storylerini görüyorum ve içim acıyor. Konu sosyallik de değil, ben bu insanlara jep iyi davranirken hep guleryuzlu yardımseverken neden dislaniyorum hissi canımı yakıyor.
Bulunduğum ilçe çok küçük hiçbir sosyal aktivite yok. Ailemden sevdiklerimden binlerce kilometre uzaktayım ve ot gibi yapayalnız geçirdiğim bir hayatım var ve burda daha geçirmem gereken koca iki sene var. Gidip beni de aranıza alın diyecek kadar zayıf karakterli değilim ama onun dışında yapılacak her şeyi yaptım sayılır. Olmadı.
Kimseyi kötülemek istemiyorum. İyi insanlar olduklarına şüphem yok ama enerji uyumsuzluğu mu desem bilemedim eminim ki beni hiç yakın görmüyorlar kendilerine. Derdimi buraya dökmek istedim. Bu durumla nasıl başa çıkılır?
Sıkıcı biri değilim, olsa idim daha önce de arkadaşım olmazdı heralde. Zaten iyi anlastigim eğlendigim birkaç kişi vardı ama onlar da gittiler tek tek. Sanki ben yalnız kalayim diye hep işler ters gidiyor.
Öyle çok güzel çok iddialı bir tip değilim. Çok dikkat çekici giyinen biri de değilim. Konunun kıskançlık olduğunu falan sanmıyorum ama yok sayiliyorum hep. Birkac kadın arkadaş toplanip bir yerlere gidiyorlar ben evde yalnızken onların Instagram storylerini görüyorum ve içim acıyor. Konu sosyallik de değil, ben bu insanlara jep iyi davranirken hep guleryuzlu yardımseverken neden dislaniyorum hissi canımı yakıyor.
Bulunduğum ilçe çok küçük hiçbir sosyal aktivite yok. Ailemden sevdiklerimden binlerce kilometre uzaktayım ve ot gibi yapayalnız geçirdiğim bir hayatım var ve burda daha geçirmem gereken koca iki sene var. Gidip beni de aranıza alın diyecek kadar zayıf karakterli değilim ama onun dışında yapılacak her şeyi yaptım sayılır. Olmadı.
Kimseyi kötülemek istemiyorum. İyi insanlar olduklarına şüphem yok ama enerji uyumsuzluğu mu desem bilemedim eminim ki beni hiç yakın görmüyorlar kendilerine. Derdimi buraya dökmek istedim. Bu durumla nasıl başa çıkılır?