Doğru zaman ne zaman?

canım ben 39 haftalık hamileyim, yani son günlerim artık. bu kadar panik yapmana gerek yok, herşey zamanınla yerine oturuyor. ben de 3 yıllık evliyim. 1 sene daha çocuk düşünmüyorduk ama bizim planlarımızla bebeğimin planı uymadı, bizden önce davrandı. ama şimdi düşünüyorum da aslında en iyi zamanmış. hamile olduğumu anlayınca eskiden gittiğim bir doktor vardı hemen ona gittim.(bu arada sana tavsiyem çocuk düşünmesnde bir kadın doğum doktoruna gidip muayene ol öyle genel bir muayene,yumurtalama dönemine, rahmine bir bakar,yani herşey normal mi diye. bence bu aşamada yapacağın en doğru şey bu) sonrasında zaten doktorun en büyük yardımcın oluyor. ne yapman gerekiyor, nasıl davranman gerekiyor ve bundan sonra hamileliğinin tadını çıkarmaya başlıyorsun. şimdiden çok ötesini düşünme bence zamanı gelince, yaşadıkça öğreniyorsun herşeyi.

valla ben anne olmaya hep hazırdım..zira evlenir evlenmez hamile kaldım ve iyikide kalmışım..tedirgin olman çok normal ama inan herşey kendiliğinden oluyor..mesela ben daha önceleri bikaç aylık bebekleri kucağıma bile alamazdım..ama doğumdan sonra iyileşir iyileşmez ben yıkadım oğlumu..annelik içgüdüsel bişey..elbette okuyup araştırmakta çok önemli elimin altında net olduğundan aklıma takılan herşeyi önce araştırıyorum..kk da bu konularda çok yardımcı buaradaopuyorumnanaktan..planlı bir hamilelik düşündüğün için hamile kalmadan önce dr.a gidip muayne olsan daha güzel olur dr.larda yönlendiriyor zaten neler yapılması gerektiği konusunda...yanlız şunuda eklemek istiyoum çocuk sahibi olmayı gönülden istemek çok önemli çünkü çok büyük bir sorumluluk..dünyaya geldikten sonra herşeyi bebeğinize göre yönlendiriyorsunuz...hazır olmak bunun bilincinde olmak demek sanırımyerimseniben

ben evliliğimin 2,5 yılına girdiğinde bebek istedim. bunun için tam kan tahlili yaptırdım. hormon tahlili yaptırdım. 3 ay öncesinde folik asite başladım. fazla bir kaç kilomu verdim. diş bakımına girdim. dişimdeki amalgam dolduları beyaz dolgu ile değiştirdim -amalgam civa içeriyor diye- vs. vs.ilk bir kaç ay olmayınca ovulasyon testi sonra preseed kullandım. 7 ay gebelik olmayınca eşimle beraber doktora gittik. şoook eşimde sperm azlığı çıktı tek çare tüp bebek sonra tüp bebek macerasına girdik ilk gebeliğimde bebişimi kaybettim. şu anda dualarla bebeğimi kucağıma alacapım günü bekliyorum. demem o ki: cahillik mutluluktur. benim gibi kılı kırk yararsan altından bi şey çıkıyor. rahat ol. ilk bebek için fazla da bekleme. rabbim yardımcın olsun..

simten81 .!.:

ben evliliğimin 2,5 yılına girdiğinde bebek istedim. bunun için tam kan tahlili yaptırdım. hormon tahlili yaptırdım. 3 ay öncesinde folik asite başladım. fazla bir kaç kilomu verdim. diş bakımına girdim. dişimdeki amalgam dolduları beyaz dolgu ile değiştirdim -amalgam civa içeriyor diye- vs. vs.ilk bir kaç ay olmayınca ovulasyon testi sonra preseed kullandım. 7 ay gebelik olmayınca eşimle beraber doktora gittik. şoook eşimde sperm azlığı çıktı tek çare tüp bebek sonra tüp bebek macerasına girdik ilk gebeliğimde bebişimi kaybettim. şu anda dualarla bebeğimi kucağıma alacapım günü bekliyorum. demem o ki: cahillik mutluluktur. benim gibi kılı kırk yararsan altından bi şey çıkıyor. rahat ol. ilk bebek için fazla da bekleme. rabbim yardımcın olsun..

Genişletmek için tıkla...

Canım benim,inşallah sağ salim tez zamanda bebeğine kavuşursun.
Evet haklısın ama işte gene de bu endişeleri çıkaramıyorum içimden.
İlk olduğu için olacak mı,olmayacak mı tereddütü elbette var ama çok erken olsun da istemiyoruz..
Ben hep hazırım da,eşimi de bir an önce hazırlamam gerekiyor bu düşünceye..
Zira kendisi babalık duygularından çoookkkk uzakkboshayallersmile

esrant .!.:

Merhaba arkadaşlar..
24 yaşındayım ve 4 aylık evliyim.
Henüz çocuk düşünmüyoruz ama benim gene de sormak,öğrenmek istediklerim var.
Ben çocuk konusuna çok önem veriyorum.
Yani hem hamilelik hem de sonrası,çok bilinçli olsun,elimden geldiğince her konuda az ya da çok bilgi sahibi olayım istiyorum.
Çünkü bence bu hiç hafife alınacak bir konu değil..
Merak ettiklerim şunlar.
Sizler haile kalmadan önce ne tür aşamalardan geçtiniz?
Ben şimdi düşününce aklıma sadece hamileliği düşününce,bi gidip doktor kontrolüne girmek gerekiyor ama aslında çok daha ciddi olmalı..
Örneğin bir kaç ay öncesinden vücudunuzu hazırlamak adına neler yaptınız?
Yiyeceklerinizde,içeceklerinizde ne tür değişiklikler yaptınız?
Bulunduğunuz şehirdeki doktor,hastanelere göz attınız mı?
Ve en önemlisi de şu:
İnsan kendini hazır hisseder ya hani,
Ben şimdi düşününce kalbim deli gibi çarpıyor.
Hamile kalınca oturuşum,kalkışım,yürüyüşüm,yatışım..
Hepsi çok karmaşık geliyor bana ve korkuyorum.
Onun dışında çocuk olunca ona bakmak,tutmak,yıkamak..
Bunlar da çok korkutuyor beni.Siz hamileliğe karar verdiğinizde tüm bunlar için "tamam hazırım" mı dediniz
Yoksa bunlar zaman içerisinde oluşan şeyler mi?
Yani hamilelik ve sonrasında zaten insan bir şeyleri kazanıyor mu?

Bunlar çok takılıyor aklıma..
Elimden geldiğince araştırıyorum fakat illa ki tecrübeli olan sizlerin cevapları çok daha iyi yönlendirecektir beni.
Aklımda bir şeylerin şekillenmesini istiyorum.
Nasıldır bu hamilelil öncesi,hamilelik ve sonrası süreci..
Ve bu dönemde eşlerinizle nasıl yol izlediniz?

Teşekkürler şimdiden cevaplarınız içinopuyorumnanaktan

Genişletmek için tıkla...

esrant aynen canım yavereliniortak

super87 .!.:

esrant aynen canım yavereliniortak

Genişletmek için tıkla...

boshayallersmileboshayallersmileboshayallersmile

takip ederim kıs ben... burayı düşününce korkuyorumm

super87 .!.:

takip ederim kıs ben... burayı düşününce korkuyorumm

Genişletmek için tıkla...

Korku bende de var,henüz bebek düşünmediğimiz halde.
Düşünmeye başlayınca bu korkular artar mı,azalır mı,hiç bilmiyorum..

ne biliyim biz çok istiyorduk yaaaa bende oda çocuk tutkunuz.. en biliyim arabamız evmiz olsun şunlar olsun ondan sonra yaparız gibi düşüncemiz olmadı olsun nasibiyle kısmetiyle gelir inş. elimizden geelni yaparız onun için dedik.. öle yani korunmayıda bıraktım Rabbim ne zaman uygun görürse diye zaten agustosda olmadı eylülde de olması ekimde öğrendik işde ne biliyim hala hamile gibi değilim sanırım hissetmeye başlayınca anlayacagım ama bi garibim nasıl anlatayım ki benim bi bebişim olacak bunu düşünüp duruyorum öle yaniii

Canım ben kendi hikayemi kısaca şöyle anlatayım...
23 yaşında evlendim ve evliliğimin 3.ayında hamile kaldım ben. Planladığımız bir bebek değildi, sürpriz oldu :))
İlk mesajında yazdığın endişelerini görünce tebessüm ettim ister istemez, çünkü hamile olduğumu öğrendiğim an benim aklımdan geçenler de aynen senin endişelerindi.... :)))

Sen demişsin ya hani "ben anneliğe hazırım ama eşim babalığa hazır değil" diye :))
Bizde durum tam tersiydi... Eşim babalığa hevesliydi, bense annelik duygularından bir o kadar uzaktım...
Hayatımda hiç, bir bebeği yakından görmemiştim, dokunmamıştım, kucağıma almamıştım, çocuklarla da pek iyi anlaşamazdım. Zaten o kadar çekingen biriyimdir ki insanlarla iletişimim de minimumdur...

Bebek sahibi olmak benim için, hayatta hayal ettiğim hedeflerime kavuştuktan sonra, en son olarak düşüneceğim bir şeydi... Önce dünyayı dolaşacak, merak ettiğim her şeyi görüp yaşayacaktım.. Sonra bebek sahibi olup, hayatımın kalanını bebeğime adayacaktım.... Bildiğim, gördüğüm her şeyi ona aktaracak, aklımda başka hiçbir şey olmadan,sadece onunla ilgilenecektim....

Tabii böyle olmadı :)

Hiç hesapta yokken bir gün hamile olduğumu öğrendim.. :))
Ama bazı şeyler o kadar garip ki..... Hamile olduğumu öğrendiğimde, bir bebek dünyaya getirmeye hazır olmadığımı düşünen benim bile dünya öyle başıma falan yıkılmadı :))) Aksine, gayet heyecanlandım :))))

İnsanın böyle şeylere kendini "tam olarak" hazır hissetmesi de zaten bence mümkün değil.. Sonuçta hayatında hiç yaşamadığın ve bilmediğin bir sürece giriyorsun ve bu bilinmezlik seni illa ki heyecanlandıracak, endişelendirecektir...

Ama her hamilelik kendine özel bir süreçtir.... Dolayısıyla senin hamileliğin de herkesinkinden farklı olarak, sadece sana özel problemlerle, güzelliklerle ve bunun gibi şeylerle dolu olacak... O yüzden, önceden hazırlanmakla, bilinçlenmek falan ancak bir yere kadar mümkün oluyor.... Gerisi tamamen sana özel sürprizlerle dolu olacak ve sen yaşadıkça uyum sağlayacaksın bazı şeylere.....

O yüzden rahat ol.... İlk 3 ya ben de sudan çıkmış balık gibi gezdim ortada :))) Bacak bacak üstüne atmamalı mıyım, pırasa mırasa yemesem bebeğe zararı olur mu, çok güldüm karnım kasıldı acaba bebek rahatsız mı oldu..... uzar gider :)))) Bir süre sonra hamileliğe alışıyorsun ve ne zaman ne yapman gerektiğini kestirebilir hale geliyorsun.... Kendini ve bebeğini tanıyorsun ve ona göre hareket ediyorsun....

Ha, bebeği nasıl tutarım, nasıl yıkarım, altı nasıl değişir gibi tırsılar bende de hala yok mu? var :)))
ama biliyorum ki onları da yaşadıkça en fazla 1 hafta içinde öğrenirim :))) çünkü bin yıllardır hemen her kadının yaşadığı bir süreç ve hemen her anne bu süreçten alnının akıyla çıkar.. dolayısıyla panik yapıp da hamileliğin tadını kaçırmaya gerek yok bence... insan mümkün olduğunca rahat olmalı... Allah ne veriyorsa tam veriyor... Bebeği veriyorsa, ona bakacak potansiyeli de veriyor yani.. :)))

Bu arada çoookkk uzun yazıp konunun özünden uzaklaşmışım :/
Kendi duygularımı paylaşayım istedim ama hafiften saçmalamış da olabilirim, affola :)))

Ha bu arada bebeklerden tırsan ben, şimdilere bebeğimin badilerini falan koklayıp koklayıp sırıtıyorum :)))
Hiçbir şey bilmediğimi düşünen ben, bebek için yatak yorga seçimi yapabiliyorum kimseye ihtiyaç durmadan, eşimle beraber....
Bebeklere asla agucuk bugucuk yapamayan ben, kendi bebişimle her gün şakalaşıp konuşuyorum :))))
Yani bazı şeyler, yaşadıkça gelişiyor insanda...
Sen, bebekten önceki sen olmuyorsun artık.. Hormonların vs. bir şekilde buna hazır hale geliyorsun ister istemez.... Bir bebeği nasıl tutacağını da, nasıl emzireceğini de, hamileyken neyin iyi neyin kötü olduğunu da içgüdüsel olarak biliyorsun, öğreniyorsun..... O yüzden ekstradan kasmamak lazım bence :)))

Teşekkür ederim canım, saçmaladığımı düşünüyordum ama beğenmiş olmana sevindim, çok saçmalamamışım demek ki :)))

Nefret ederim pırasadan ama zorla yedirmişlerdi bir kere, "bebeğe pırasa da lazım" falan diyerek:)))
İşte, merdivenlerden yavaş in-çık, koşma falan.... İlk başlarda acayip geriyor insanı, ne yapıp yapmaman gerektiğini bilemiyorsun ama bir süre sonra her şeyi kendi başına kararlaştırabilir hale geliyorsun....

Mesela ben hayatımda hiç pırasa yemezken de herhangi bir besin eksikliği yaşamıyordum ki bebeğim yaşasın dedim... Bir daha pırasa yemedim :))) Zaten doktor bir ton vitamin falan veriyor, zaten dengeli, düzgün besleniyorum da... Varsın pırasa eksik olsun dedim.... :)))
İlk 3 ay bebeğin tutunma evresi, minnacık bir şey, tabii ki dikkat ettim, koşmadım etmedim falan.. Ama geçenlerde binada yangın çıktı, mecbur koştum :))) Merdivenlerden aşağı hem deee :)))
Hayatın ne getireceğini bilemezsin ki, yangın çıktı, koştuk işte... İlk 3 ayımda da yangın çıkmış olabilirdi, koşardım, belki bebeğe bir şey olurdu veya olmazdı.... Bu insanın bilip de kendini hazırlayabileceği ya da önlem alabileceği bir şey değil mesela... O yüzden bazı şeyler kader...

Hamile kalmadan önce kendini çok motive edip de başına böyle bir iş gelse, yaşayacağın hayal kırıklığı, travma felaket boyutunda olabilir... Bazı şeyleri hayatın akışına bırakmak o yüzden önemli bence....

Bir de herkes dedi ki işte klasik müzik dinlet, ninni dinlet falan..... Ha benim iq'um düşükse, babasının iq'su düşükse mesela, çocuk yarım akıllı olacaksa ben bu çocuğun iq'sunu hamileyken dinlettiğim klasik müzikle ne kadar yükseltebilirim ki dedim? Çocuğun zeki olacağı varsa zaten olur, hepimiz klasik müzikle mi büyük dedim :)))) Ki bu arada ben opera ve senfonilere bayılırım, sık sık da giderim, ama sırf çevrenin bu baskısı beni illet ettiği için hamileyken klasik müzik hiç dinlemedim... Öte yandan ninnilere de ben tilt olurum, hiç sevmem, hamileyken dinletip alıştırırsam sonra yatıp kakıp ninni dinlemek zorunda kalırım diye korkup ninni de dinletmedim
Kendim ne müzik dinliyorsam yavrucuk da onu dinledi benle beraber :)))
Yeni Türkü, MFÖ, Nilüfer, Emre Aydın, Coldplay, Bon Jovi.....

Şaka bir yana, ben sürekli pırasa yiyip ninni dinleyerek bir hamilelik geçirseydim, benim o anda yaptığım işten duyduğum memnuniyetsizlik dolayısıyla gireceğim stres, bebeği çok daha olumsuz etkileyecekti bence...
Annenin mutlu, rahat olması her şeyden önemli bebeğin gelişimi için... Dolayısıyla ben önce kendim rahat oldum ki bebeğim de rahat olsun... Bazı dayatmalarla kendinizi de bebeği de strese sokmanın anlamı yok bence o yüzden.... O yüzden çok bilinçli olmaya çalışıp, durmadan dergileri falan karıştırıp, oralardaki her şeyi uygulamaya insanın kendini mecbur hissetmesi, zorlaması doğru değil....
Bunaldığınız yerde bırakıp, kendi rahat ettiğiniz gibi geçirmelisiniz hamileliği bence.. Ki rahat olun, bebek de huzursuz büyümesin, rahat olsun....

Einstein'ın, Edison'ın, Montaigne'in, La Fonatine'in falan annesi zamanında hamilelik platesi falan yapmamıştır yani eminim :))) Decavit, Elevit, Ferro Sanol, ıvır zıvır vitamin, demir kokteylleri içinde falan da yüzmemişlerdir eminim.... :))))

O yüzden insan rahat olmalı diyorum :))))
Gene çok konuştum :)))

Biz bir kere tartışmıştık bu yüzden :))
Eşim çocuk istediğini söylemişti, ben de paniğe kapılmıştım, "biraz bekleyelim" falan demiştim.... O da kızmıştı, "tamam, 10 yıl sonra yapalım" falan diyip, beni hafiften azarlayıp kesinkes kapatmıştı konuyu :))) Sonra ben üzülmüştüm "anaaa 10 yıl sonra da geç olur" falan diye
Sonra düşündüm, eşimi üzeceğime kendimi bebek fikrine alıştırayım dedim....

Hoş, bizim bebiş ikimize de sürpriz oldu ama ikimiz de şöyle düşündük, belki size de faydası olur:
Bebek ne kadar çabuk olursa, o kadar çabuk büyür ve bir anlamda siz hayatınıza o kadar erken devam edersiniz kaldığınız yerden.. Üstelik bebekle yaş farkını da bir o kadar az olur ki bu sanırım herkesin tartışmasız isteyeceği bir şeydir.... Mesela ben şimdi 24 yaşındayım, bebek 6 yaşına gelip ilkokula başladığında ben 30 yaşında olacağım, okuldaki tüm veliler 40 yaş ve üstü iken ben çıtır anne olarak ceylan gibi sekebileceğim onların içinde
Üstelik o yaşta çocuğun yeme-içme-tuvalet dertleri falan bitmiş oluyor... Anneannesine, babaannesine, teyzesine, dayısına, amcasına falan bırakıp eşinle istediğin gibi baş başa tatil yapabilirsin, gezebilirsin... Veya çocuk kazık kadar olduğu için yanınıza alıp hep birlikte de çok rahat tatil yapabilirsiniz, sorun çıkaracak yaşı çoktan geçmiş oluyor....Üstelik 30lu yaşlar da bana göre insanın en keyifli yaşayacağı yaşlar,o yaşları çok rahat yaşayabilirsin çocuğun büyümüş olursa....

Bunun gibi şeylere odaklanmıştım ben :)) Belki eşine bu fikirleri empoze edebilirsin :)) Kafasına yatarsa ne ala :)))