Hastane kapılarında beklerken benim yanımda bir tek eşim vardı.
Her gece ağlardım bizim bebeğimiz olmayacak diye. Oldular kaybettik ve biz yine ikimizdik ayakta durmaya çalışan.
Oğlumun doğacağı gün hastanede biri eşimi aradı ve hüngür hüngür ağladı 'biz 4 yıldır bekliyorduk kaybedicez ' dedi.
Onu öyle gördükçe ben daha da kötü oldum.
Doğduğunda saniyelik gördüm yüzünü bebeğimin. Eşime bakmak istermisin demişler bakmamış. Sordum neden bakmadın diye ben senin kadar güçlü değilim ki dayanamaz yıkılırdım dedi. Ben ona dayanmışken meğer oda bana dayanmış.
Allah ım çok zor
hastaneden eve geldiğimiz gün o kapıdan içeri giremedim. Sanki yürüp koşan çocuğum gitmiş gibiydi. Artık oğlum diye seveceğim bebeğim yoktu. Günlerce bir şey yiyemedim. Tek düşündüğüm neden ? Neden böyle oldu neden kaybettik.
Bomboştu içim çok ağladım çok üzüldüm. Teselliler boştu kulağım duymuyordu.
O zamanda yine yalnızdık.
Aradan bu kadar zaman geçti daha kimse demedi sen nasılsın,yüreğin nasıl diye. Tek söyledikleri çok takıyorsun çok üzülüyorsun, olur yine olur.
Hani olmadı, olsada aynı olacak mı ki?
Birde ben nasıl takmayayım yıllarca beklemişim tammyolun yarısı bitti derken ertesi gün kaybetmişim. Kaybettiğim günğn ertesi günü doğum günümdü mesela artık kutlayamıyorum.
Gitmese doğacağı gün anneler günüydü.
Birde herhangi bir eşya değil ki ciğerimin parçası.
Bu aralar 2 defa geldi rüyalarıma bir güzel emdi pamuk gibiydi yavrum. Rüyası bile böyle güzelken kendi kim bilir nasıl güzel olucaktı.
Sizde anlatın kızlar olmayanlar hayallerini yazsın mesela, kaybedenler içinden geleni...
Asla takma diyemiyorum çünkü kolay değil. Olmamasıda kaybetmeside çok zor. Allah sabır versin hepimize