Ben de derdimi anlatmaya geldim. Bir tek ben böyleyim sanıyordum :) . İlkokulda çok yakın bir arkadaşım vardı. Aslında 4 kişiydik ama biz ikimiz daha yakındık. Sonra 2'ye ayrıldık benim yakın olduğum arkadaşımla diğeri küstü. İkişerli ikişerli olduk. Aylarca diğerlerinin yanına gitmedim. Onlar küstü diye benden onlardan uzaklaştım hep o arkadaşımı savundum. Sonra diğer arkadaşlarımdan biri bizim eve geldi. İlkokul 4. sınıftayım tabi , küste olsak evime gelene git diyemezdim. Konuştuk biraz. Neyse işte ben onunla da konuşmaya başladım. Sonra 2 tarafı barıştırdım. Ama benim arkadaşım dediğim kız ondan önce diğer kızla konuştuğumu öğrenince bana küstü. Onlar 3lü takılmaya başladılar. Ben tek kaldım. Hayatımın ilk depresyonunu öyle yaşadım. Sonra seneler geçti bu arkadaşım benimle barıştı aynı liseye gittik. Benim diğer arkadaşlarımı kıskanıyordu, farklı sınıflardaydık. Hep o bir şeye trip atardı ben barıştırmaya çalışırdım. Morali bozuk olurdu dinlerdim, bize gel derdi giderdim felan neyse. Sonra yine ufak tefek şeylerden beni hayatından çıkarttığını söyledi. Ben onu önemsemiyormuşum. Bundan ayrı lisede bir ara gruplaşmalar oldu. Haklı olan tarafa geçtim yine. Herkese haklı olanı savundum. Sonra noldu biliyor musunuz ? O iki taraf barıştı ben yine dışlandım. Can ciğer oldular.. Birbirlerinin arkalarından konuşmamışlar gibi devam ettiler konuşmaya.Sonra bende yakınlaştım yine bunlara. Bu sefer sevgilimle aynı sınıftaydık onlar iki yüzlü insanlar takılma dedi. Ayrıldım yine onlardan. O gündür bu gündür takılmıyorum. Sevgilimle de ayrıldık. Şimdi öğrendim ki o bana takılma diyen insan kendi takılıyor onlarla. Arada hep beraber toplanınca diğer arkadaşlarım çağırıyorlar ama gitmiyorum artık. Diğerleri de niye gelmiyorsun diye kızıyorlar. Ama yoruldum artık aynı şeyleri yaşamaktan. Neyse ki aynı şeyleri yaşayan bir tek ben değilmişim.