En son ne zaman yaşam içinde birşeyler için tutku hissettiniz?




Anksiyetem ile konuya katılıyorum. Önceden yalnız uçmak,şehir değişikliği, kendi başıma korkmadan sokaklarda dolaşmak eve geç gelebilmek, Nişantaşı Kara fırın'da oturup yan masaları gizli gizli dinlemek , yarın ne olacak diye düşünmemek yazarken aydınlandım şu an önceden ne güzel hayatım varmış benim ya.. neyse bunlar tutku olmasa da enerjimi maksimum seviyede tutan şeylerdi. Bu garip hastalık yakama yapışınca 4/5 km yola gitmesem mi acaba diye bakıyorum, düşünüyorum.

Tutkudan ziyade lezzet aldığım şeyler azaldı. Bahsettiğim dönemlerde gözümde canlanan anıların bile rüzgarının kokusunu hatırlıyorum. Umarım bir gün o dönemden bile daha iyi daha mutlu hissedebilirim.
 
Yalnız konuya pozitif basan iki üyeden birisisiniz. Kalanlarimiz bitik
 
Mücadele dönemlerinden sonra bir süre daha rehaveti ve bıkkınlığı sürüyor açıkçası.

Ne kadar sağlıklı bilmiyorum ama ben her şeye pozitif bir kılıf bularak baş etmeye çalıştım. Huyum suyum değişti bir süre sonra. Tartışmayı bırakmak ilkiydi. Deveye demişler seni kulağından tutar diyar diyar gezdiririm, deve demiş siz de benimle gezersiniz biriyle uğraşırken kendimi de yorduğumu fark edip bıraktım. Çok iyi geldi.

Tatile zaten gidecekmişsiniz çok iyi. Bebekli kısma yorum yapamam, henüz anne değilim; zorluğunu bilmediğim bir durum hakkında atıp tutmak haddime değil. Bebişle tatile çıkmak da bir nimet aslında. Ben olsam böyle düşünürdüm Var ki onunla çıkıyorsunuz İki suda oynar bi gıdıklanır zaman geçer işte. Eminim annelik çok zordur ama şuanki hedefimiz pozitif bakmak, o yüzden böyle düşünüyorum

Kv terörü zaten çoğu evliliğin başköşesinde konumlanmış bir sorun. O yüzden şaşılacak bir durum değil. Tabii ki aşırı sinir bozucu ama dünyaya bir kere geliyoruz oturup onu düşünmekle vakit kaybetmeyelim. Hem siz onu düşünüp sinir krizi geçirirken o keyfine bakıyordur. O yüzden onu da salın. Demesi kolay ama napalım manipüle edicez beynimizi.
Baktın değiştiremiyorsun, düşünme. Vallahi huzura erdim. Değil düşünerek değiştirmek, kırk yıl dil döksek kötü kötüdür ıslah olmuyorlar.

Kendi çözümlerimi sayayım,
Çok bunaldığımda hızlıca fazla su israf etmeden duş alırım, hem fiziken ağrılarıma iyi geliyor hem ruhumu hafifletiyor. Cilt bakımı yaparım yüzümle uğraştıkça rahatlıyorum. Yüzüme masaj yapıyorum falan iyi yani
 
Yalnız konuya pozitif basan iki üyeden birisisiniz. Kalanlarimiz bitik


Ben evliyken umudumu, mutlulugumu yitirmistim. Beni ben yapan ozelliklerim torpulenmisti. Bosandiktan sonra eski halime yaklasmayi basardim. Ciddi bir mucadele verdikten sonra tamamen eski hali almak imkansiz bana gore. O mucadelede insanlarin gercek yüzünü goruyosun, saf ve guzel duygularini somurup bir kenara atıyorlar. Yinede hayattan umudum var. Konularimi biliyosunuz. Umudumu kaybedersem hayatim cekilmez olur. Ha sorsanız panda napiyosun diye. Valla cogunuzdan daha az şey yapıyorumdur. Ekonomik kosullar ve issizlik malum, e bide bebek var. Markete her gittigimde homurdaniyorum. Gozalti dolgum erimeye basladigi icin üzülüyorum mulakata cagirirlar da işe girersem maasimla ne yaparim onun hayalini kuruyorum arada bi eski esime satasiyorum
Bazi seylerden keyif alamıyor olmanin altinda muhakkak bir sebep oluyor. Bazilarini gormek istemiyoruz, bazilarini cok derine gömüyoruz bulamiyoruz. Siz akıllı bir kadinsiniz. Ben yasadiklarinizin sebebini icten ice bildiginizi düşünüyorum
 
En son 2 sene önce bu zamanlardı…

Söndürdüler.
Şevki, aşkı, merak duygusunu, inancı ve her güzel ne varsa söndürdüler.
Ne nefret ne sevgi, iki uca yakın bile değilim.
Her ne olsa ‘amaan’ modundayım.
Yüksek duygularım monotonlaşıyor çünkü biliyorum üzerine çıkmam için gereken koşullar uygun değil ve olmayacak.
Hiçbir zaman artık ‘kaygı’sızca yaşayamayacağımız günlerde olmayacağız.
 
Babaciginiza Allahtan rahmet, sizlere de sabırlar diliyorum. Yattığı yerler incitmesin inşallah...
 
Biliyorum benim kronik ağrılı ataklarla giden bir hastalığım var. Uzun dönem ağrı çekenler bilir tüm hayat alginiz değişiyor. Şimdi son ihtimal gerçekten ağır bir ilaç gündemde. Bence o benim hırsımı, inadımı bitirdi. Ama
 

Cok gecmis olsun, umarim sifa olur o ilac.
Cocugu birakip bikac gun kendinle kalmanin tadi bambaşka. Pazar gunu o koltuktan bu koltuga yattim, hic bisey yapmadım. Mental olarak nasil dinlendigimi anlatamam. Kendinize zaman ayirmakta cok iyi gelecek, inaniyorum.
 
Bir yerde olgunluk bu.Bu hisleri sanırım 3 sene önce hissetmiştim.Resmen aydınlarmalar yaşayıp içimde boşvermislikler böyle başladı
 
Öğretmenlik yaparken kendimi tutkulu hissediyorum.Yine güzel film-dizi izlerken de aynı sekilde. Kitap okurken.ders çalışırken , sevişirken. Onun haricinde bir donemim oldu hayattan asla zevk almadigim bir dönem ama geçti elhamdülillah bol bol dua et. Herkesin böyle buhranlı dönemleri olabilir ben Allah'a sığınmaya çalışıyorum öyle zamanlarda başka kime gidelim.
 

Ben de aynı böyleyim.
 
Benim için sorunun cevabı En son bekarken...

Neden evlendim peki. Aşık olduğum kişinin yanında olmak da beni öyle tutkulu hissettiriyordu. Anne olunca demek için evliliğe girişmek... Yoksa sevgililik süper bir şey. Ama aile olmak ... Keşke evleneceğime sevgili kalabilmek mümkün olabilseydi
 
Ooo hiç ilgimi çekmiyor ki eskiden siyaset acaip takip eden biriydim. Ama yok yani. Ülke bu. Bugünün geleceği dünden belliydi. Kendimizi korumaya çalışıyoruz her anlamda. Hele o sokak rop falan direk kapatıyorum.
Ben de bir aralar kafayı yemiştim.elim ayağım titriyordu sinirden.anksiyete olmuştum.şu enflasyonun yeni fırladığı zamanlar.bir süre böyle devam etti.sonra ben de bir anda bu şekile geçtim.o zaman anladım ki çok muhteşem bir savunma mekanizması var beynimizin.şimdi nasıl olsa nefes alabilecek kadar yaşayacak olmam garanti deyip, geziyorum.ya da en azından parkta oturup çay içebileceğim.
 
Eee mümkün
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…