- 20 Ocak 2019
- 246
- 425
- 103
- Konu Sahibi Kalbinin sesini dinle
-
- #61
Mesela beslenme konusunda çok kötüyüm. Değişik,güzel tarifler yapamıyorum hep aynı şeyleri yiyiyor gibi geliyor. Uyku konusunda rutin oluşturamadım belli bir uyku saati yok. Kaliteli etkinlikler yapamıyorum hep aynı oyuncaklarla oynuyoruz. Yeteri kadar konuşmuyorum daha fazla kitap okuyup şarkı dinleyebiliriz. Araba sürmekte acemi olduğumdan korkuyorum değişik yerlere götüremiyorum. Takip ettiğim anneler çok güzel yemekler yapıyor,farklı yerlere götürüyor,oyunlar oynuyor ve hiç yorulmuyorlarAnneliginizden etrafıniz memnun ama siz memnun değilsiniz? Neden memnun değilsiniz? Ne olsa daha iyi olurdu anneliginiz sizce? Ben bunu çok merak ettimacaba beklentileriniz mi farklı?
Onlar bitmiyor.onlari duydukça vicdan azabı artyor.buyudukce biraz daha rahatliyorsunuz.Ben de öyle düşünüyordum ama bir arkadaşıma sorduğumda hayır ben hiç çocuksuz hayatım nasıl olurdu düşünmedim dedi. Kendimi
Fenomen anneleri takip etmeyi bırakınMesela beslenme konusunda çok kötüyüm. Değişik,güzel tarifler yapamıyorum hep aynı şeyleri yiyiyor gibi geliyor. Uyku konusunda rutin oluşturamadım belli bir uyku saati yok. Kaliteli etkinlikler yapamıyorum hep aynı oyuncaklarla oynuyoruz. Yeteri kadar konuşmuyorum daha fazla kitap okuyup şarkı dinleyebiliriz. Araba sürmekte acemi olduğumdan korkuyorum değişik yerlere götüremiyorum. Takip ettiğim anneler çok güzel yemekler yapıyor,farklı yerlere götürüyor,oyunlar oynuyor ve hiç yorulmuyorlar
Ay onları takipi hemen bırakın.bi ara bende o fenomenleri izledikçe kendi anneligimden benligimden şüphe etmiştim.hepsini sildim.onalrin tek amaçları satış yapmak.Mesela beslenme konusunda çok kötüyüm. Değişik,güzel tarifler yapamıyorum hep aynı şeyleri yiyiyor gibi geliyor. Uyku konusunda rutin oluşturamadım belli bir uyku saati yok. Kaliteli etkinlikler yapamıyorum hep aynı oyuncaklarla oynuyoruz. Yeteri kadar konuşmuyorum daha fazla kitap okuyup şarkı dinleyebiliriz. Araba sürmekte acemi olduğumdan korkuyorum değişik yerlere götüremiyorum. Takip ettiğim anneler çok güzel yemekler yapıyor,farklı yerlere götürüyor,oyunlar oynuyor ve hiç yorulmuyorlar
Anladim gecmis olsun. Tüm yük senin omuzlarina binmis o zaman. Anne olmaktan baska dertlerin de var hepsi üst üste gelmiş böyle tabi zorlanirsinİsterken sağlık sorunları yoktu. Geçen gün gerçekten ben de parka götürmek istiyorum bir yerlere götürmek istiyorum elimi kaldıracak halim olmuyor dedi. Birkaç farklı rahatsızlığı çıktı. O yüzden ondan da bir şey beklemiyorum.
Bir yazıya denk gelmiştim. Şöyle bir soru vardı; hiç kimsenin annesi olmadığınız zamanları özlüyor musunuz? Cevap şöyle idi; özlüyorum demek bile vicdan azabı, vicdan azabı çekmeden yaşamayı özledim. Annelik bu işte. Benim de iki yaşında çocuğum var, aynı hisleri yaşıyorum, yalnız değilsiniz.Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Benim oğlum bağımlıydı asla azaltarak bıraktıramazdım direkt kestim 23 aylıkken çok da sıkıntı yaşamadımÖzellikle geceleri emzirmek çok yoruyor. Artık geceleri bıraktırmam lazım ama yaşanacak krizlere gücüm olmadığından devam ediyorum.
Az önce benzer duygular geçiyordu içimden. Benim için de annelik çok zor. Bebeğim yaklaşık 2 yaşında ve eşim çok çalışıyor, kalan zamanında da pek bir desteği yok bana. Ücretsiz iznimin bitmesine az kaldı, calışmaya başlayınca bu döngüden kurtulacağımı umuyorum. Ben çalışmaya başlayınca eşim de daha az çalışacak, umutluyum bakalım beklediğim gibi olacak mı. Ama bu yetersizlik hissinin kendi adıma pek geçeceğini zannetmiyorum.Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Ben de böyle hissediyorum zaman zamanBöyle kişileri görünce keşke o olsaydı annesi bir çocuğun günahına girdim iğrenc bir insanım ben diye üzülüyorum
Anneniz ya da kayinvalideniz size yakin ise, gün icerisinde biraz birakip kendinize vakit ayirmalisiniz o zaman. Simdi ben ise basladim benim bebeklerim 11 aylik su an. Annem bizde ve o bakiyor. Ilk baslarda cok zor geliyordu ama alistik bu duruma. Benim de psikolojime cok iyi geldi acikcasi. Evin icinde surekli cocukla iletisim halinde olmak cok yorucu. Kendi ihtiyaclarinizi da onemsemelisiniz.Kızım beni seviyor. Etrafım çok iyi bir anne olduğumu söylüyor. Ama ben anneliğimden hiç memnun değilim kendimden memnun olmayınca da başkalarının düşüncesi önemli olmuyor.
Türkiye’de genel olarak 3 yaşında kreşe başlıyorlar. 1,5 yaş çok küçük. Gönderilse de ben gönderemezdim sanırım daha bebek konuşmuyor bile. Ama oyun gruplarına götüreceğim
Benimkiler 11 aylik su an. Ben, 6 aylik olduklarinda bir tane program satin aldim. BLW diye oradan bakip bakip yapiyorum. Ayina gore her gun icin bir menu cikiyor. Ona gore hic dusunmeme gerek kalmiyordu ilk baslarda. Sonrasinda aksam yemeklerini evde bizim icin ne yemek pisiyorsa, tuzsuz yapmaya basladim. Herkes ayni seyi yiyor. O gunun aksam yemegi ertesi gunun oglen yemegi oluyor. Sabah kahvaltisi da klasik. Arada uygulamaya bakip degisik birsey varsa ondan yapiyorum.Mesela beslenme konusunda çok kötüyüm. Değişik,güzel tarifler yapamıyorum hep aynı şeyleri yiyiyor gibi geliyor. Uyku konusunda rutin oluşturamadım belli bir uyku saati yok. Kaliteli etkinlikler yapamıyorum hep aynı oyuncaklarla oynuyoruz. Yeteri kadar konuşmuyorum daha fazla kitap okuyup şarkı dinleyebiliriz. Araba sürmekte acemi olduğumdan korkuyorum değişik yerlere götüremiyorum. Takip ettiğim anneler çok güzel yemekler yapıyor,farklı yerlere götürüyor,oyunlar oynuyor ve hiç yorulmuyorlar
Keşke şu an sadece aç mı tok mu diye düşünsem.Ergen anneleri beni anlayacaktır.6 yaşında bir çocuğum daha var.her yaşın zorluğu ayrı tabi.Ama zaman ilerledikçe fiziksel ihtiyaçların yerini duygusal zihinsel sosyal ihtiyaçları alıyor.Hayatla karşılaşıyorlar.Ne yazıkki hayat toz pembe insanlar biz gibi değil.Tabiki fanustaki yetişmeyecekler.kendi kendine mücadele etmeyi öğrenmeli.Ama işte anne yüreğime anlatamıyorum bunu.İstiyorum ki kalbi kırılmasın hayal kırıklığı yaşamasın, önündeki taşlara takılmasın.Geriye baktığımda aman ne de kolaydı o zamanlar diyorum.bebekleri diziyor , komşuculuk oynuyorduk.öyle işte…Evet bunların hepsini düşünüyorum. Küçükken size bağımlı olması zorluyor. 12 yaşında en azından aç mı değil mi diye düşünmezsiniz ya da geceleri neden uyumuyor diye. Her yaşın bir zorluğu var işte
Sosyal medya annelerini takip etmeyi bırakın eminim ki çok iyi bir annesinizMesela beslenme konusunda çok kötüyüm. Değişik,güzel tarifler yapamıyorum hep aynı şeyleri yiyiyor gibi geliyor. Uyku konusunda rutin oluşturamadım belli bir uyku saati yok. Kaliteli etkinlikler yapamıyorum hep aynı oyuncaklarla oynuyoruz. Yeteri kadar konuşmuyorum daha fazla kitap okuyup şarkı dinleyebiliriz. Araba sürmekte acemi olduğumdan korkuyorum değişik yerlere götüremiyorum. Takip ettiğim anneler çok güzel yemekler yapıyor,farklı yerlere götürüyor,oyunlar oynuyor ve hiç yorulmuyorlar
Aynı aylarda bebeklerimiz. İtiraf etmek gerekirse bazen ben de kendimi keşke anne olmasaydım derken buluyorum. Yani onu hiç tanimasaydım bilmeseydim nasıl bir şey olduğunu diyorum. Çocuklar dünyaya alışınca biz de anne olmaya alışacağız sanırım.Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Sizi çok iyi anliyorumMerhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Kesinlikle.kızım 2 3 yaşlarındayken Instagram da yeni yeni yayılırken anne hesaplarını takip etmeye başladım.Allahım o nasıl hayatlar, gezmeler, çocuklar desen pamuk gibi .benim iki yaş sendromlu cadı kızım duvarları boyayıp ,saçını başını yolarak yerlere oyuncak fırlatıp kendini yerden yere vururken, onların çocukları nasıl giydirirlerse öyle geri dönüyor eve.çocuklar biblo gibi, evleri düzenli.bakımlılar,hep kuaförden çıkmış gibi makyajlı fönlüler.ben bir de çalışıyorum.evi mi temizleyeyim, kendime mi bakayım, çocuğa mı yeteyim.yetersizlik hissimi anlatamam size.Sonra bir yerde yorumlarda o anneleri takip etmeyin bakıcıları var.yardımcıları var demişler.takip etmeyi bıraktım.gerçekten psikolojim düzeldi.Sosyal medya annelerini takip etmeyi bırakın eminim ki çok iyi bir annesiniz
Evet kesinlikle öyle benim için de öyle söyleyen çok ama ben her zaman söyledim sürekli ilgilenen yardım eden kişiler var yanımda diyeKesinlikle.kızım 2 3 yaşlarındayken Instagram da yeni yeni yayılırken anne hesaplarını takip etmeye başladım.Allahım o nasıl hayatlar, gezmeler, çocuklar desen pamuk gibi .benim iki yaş sendromlu cadı kızım duvarları boyayıp ,saçını başını yolarak yerlere oyuncak fırlatıp kendini yerden yere vururken, onların çocukları nasıl giydirirlerse öyle geri dönüyor eve.çocuklar biblo gibi, evleri düzenli.bakımlılar,hep kuaförden çıkmış gibi makyajlı fönlüler.ben bir de çalışıyorum.evi mi temizleyeyim, kendime mi bakayım, çocuğa mı yeteyim.yetersizlik hissimi anlatamam size.Sonra bir yerde yorumlarda o anneleri takip etmeyin bakıcıları var.yardımcıları var demişler.takip etmeyi bıraktım.gerçekten psikolojim düzeldi.
Şimdi takip etsem de gerçeği biliyorumAma mesela çok sevdiğim tatlı bir Kadin var.dubleks evde yaşıyor.evi hep tertemiz düzenli.temiz lavaboyu temizliyor diyordum..bazen ona özeniyorum.Onun da evine haftada 3 gün 2 tane Yardımcı geliyormuş.Yani bize gösterilen kadarını biliyoruz.Sosyal medya yine de çok etkiliyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?