Kızlar 8 ay önce ani bir kalp kriziyle babamı kaybettim. Babamın ölüm haberini sabah 8.45'de annemin aramasıyla öğrendim. O gün yataktan kalkmamla, babamın gömülmesi arasında geçen birkaç saati hiç aklımdan çıkaramıyorum, halâ kabus gibi...
Her an, her saniye, her dakika film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. Babamın kaybıyla yaşadığım şok halâ benimle. Şimdi de sürekli panik ve korku halindeyim. Sevdiklerine, eşime, kardeşlerime, en çok da anneme birşey olacak korkusuyla yaşıyorum. Evde teksem kafamda sürekli bitmek bilmeyen o sahneler, sesler, korku, kalp çarpıntısı...
Ama o gün bir işim varsa birileriyle görüşüyorsam kendimi çok iyi hissediyorum, unutuyorum ama tekken azap oluyor herşey. Sürekli ağlıyorum. Babamla yaşayamadıklarım, hayata dair keşkelerim, anneme birşey olursa naparım korkusu hayat kalitemi düşürüyor. Çok sabırlı ve anlayışlı bir eşim var. Hep yanımda oldu, hep teselli etti, bana omuz oldu. Benimle ağladı, benimle üzüldü. Elimi hiç bırakmadı bu süreçte. Çevremdekiler eşinde bıkar yapma böyle diyor ama elimde değil
hayat devam ediyor diyip yoluma nasıl devam edebilirim hiç bilmiyorum. Ne yapmalıyım, bu acıyı kabullenip herşeyi unutup nasıl ilerleyebilirim bilmiyorum.
Babamı çok özledim, mezarına gidip ağlıyorum hep
biraz ferahlıyorum ama anılar canımı çok acıtıyor.