Hem bir uzmana git kuzum gerekirse ilac destegi verir zaten rahatlaman icin (videolar da izle bol bol iyi gelir)hemde manevi yönünü iyice arastir cok rahatlarsin
Başınız sağ olsun. Yaşadığınız durum son derece insana dair bir problem, yas sürecinin bir biçimi. Anlattığınız kadarıyla yaşamınızı normal akışında sürdürmenize de engel olacak kadar ağır yaşıyorsunuz. Psikiyatri böyle dönemler için var. İlaçlar ve psikoterapi size çok faydalı olacaktır. Hem bu sorunu, hem de hayatınızdaki başka bilinmezleri aşmak için bir fırsat gibi düşünün bunu.
Daha düz bir şey söyleyecek olursam, kendi ölümünüzün zamanının da diğer tüm ölümlerin zamanı gibi öngörülemez olduğunu hatırlayın. Belki de korkmanız gereken asıl şey, kendi hayatınızın hakkını veremeden bir sabah 08.45'te aniden sona erivermesidir.
Bu süreçte ailem psikiyatriye gitmemi istedi ama ben kendime manevi terapi yapıp ibadete yöneldim ve çok iyi gelmişti taa ki son 1 aya kadar. Biraz uzaklaştım ve herşey başa döndü yeniden. Ailem ve eşim bir bebeğimiz olursa herşeyin daha iyiye gideceğini ve bir telaşım olacağını söylediler ve aylardır o konuda da pozitif sonuç alamadım. Stres mi etkiliyor yoksa başka bir sorun mu var onu da bilmiyorum. Doktora gittim 1 sene içinde olmazsa detaylı kontrol dediler. Onun neden olmuyor üzüntüsü de sanırım biraz etkiledi. Velhasıl kelam bu hayatta hiçbirşeye kolay ulaşmadım, hep çok üzüldüm çok ağladım.Başınız sağolsun, babanızın mekanı cennet olsun.. Zaman her şeyin ilacı.. Zamanla bu korku ve endişeleriniz azalır umarım.. Ama terapi düşünürseniz belki daha kolay atlatırsınız bu dönemi. Profesyonel yardım almak iyi gelir bence. Tekrar başınız sağolsun..
Sizi anlıyorum kolay değil yaşadığınız şey.. Aileden birini kaybetmek çok zor.. Allah sabır versin..Bu süreçte ailem psikiyatriye gitmemi istedi ama ben kendime manevi terapi yapıp ibadete yöneldim ve çok iyi gelmişti taa ki son 1 aya kadar. Biraz uzaklaştım ve herşey başa döndü yeniden. Ailem ve eşim bir bebeğimiz olursa herşeyin daha iyiye gideceğini ve bir telaşım olacağını söylediler ve aylardır o konuda da pozitif sonuç alamadım. Stres mi etkiliyor yoksa başka bir sorun mu var onu da bilmiyorum. Doktora gittim 1 sene içinde olmazsa detaylı kontrol dediler. Onun neden olmuyor üzüntüsü de sanırım biraz etkiledi. Velhasıl kelam bu hayatta hiçbirşeye kolay ulaşmadım, hep çok üzüldüm çok ağladım.
Çevrendekilerle evli olmadığına sukretmelisiniz.Kızlar 8 ay önce ani bir kalp kriziyle babamı kaybettim. Babamın ölüm haberini sabah 8.45'de annemin aramasıyla öğrendim. O gün yataktan kalkmamla, babamın gömülmesi arasında geçen birkaç saati hiç aklımdan çıkaramıyorum, halâ kabus gibi...
Her an, her saniye, her dakika film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. Babamın kaybıyla yaşadığım şok halâ benimle. Şimdi de sürekli panik ve korku halindeyim. Sevdiklerine, eşime, kardeşlerime, en çok da anneme birşey olacak korkusuyla yaşıyorum. Evde teksem kafamda sürekli bitmek bilmeyen o sahneler, sesler, korku, kalp çarpıntısı...
Ama o gün bir işim varsa birileriyle görüşüyorsam kendimi çok iyi hissediyorum, unutuyorum ama tekken azap oluyor herşey. Sürekli ağlıyorum. Babamla yaşayamadıklarım, hayata dair keşkelerim, anneme birşey olursa naparım korkusu hayat kalitemi düşürüyor. Çok sabırlı ve anlayışlı bir eşim var. Hep yanımda oldu, hep teselli etti, bana omuz oldu. Benimle ağladı, benimle üzüldü. Elimi hiç bırakmadı bu süreçte. Çevremdekiler eşinde bıkar yapma böyle diyor ama elimde değilhayat devam ediyor diyip yoluma nasıl devam edebilirim hiç bilmiyorum. Ne yapmalıyım, bu acıyı kabullenip herşeyi unutup nasıl ilerleyebilirim bilmiyorum.
Babamı çok özledim, mezarına gidip ağlıyorum hepbiraz ferahlıyorum ama anılar canımı çok acıtıyor.
Sanırım böyle ani bir şekilde en yakınını kaybetmek, ardından böyle korkular getirebiliyor, yaşadığınız çok doğal bir durum. Ama yardım almazsanız daha kötüye gidebilir. Lütfen kendiniz ve sevdikleriniz için bir uzmandan yardım alın.Kızlar 8 ay önce ani bir kalp kriziyle babamı kaybettim. Babamın ölüm haberini sabah 8.45'de annemin aramasıyla öğrendim. O gün yataktan kalkmamla, babamın gömülmesi arasında geçen birkaç saati hiç aklımdan çıkaramıyorum, halâ kabus gibi...
Her an, her saniye, her dakika film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. Babamın kaybıyla yaşadığım şok halâ benimle. Şimdi de sürekli panik ve korku halindeyim. Sevdiklerine, eşime, kardeşlerime, en çok da anneme birşey olacak korkusuyla yaşıyorum. Evde teksem kafamda sürekli bitmek bilmeyen o sahneler, sesler, korku, kalp çarpıntısı...
Ama o gün bir işim varsa birileriyle görüşüyorsam kendimi çok iyi hissediyorum, unutuyorum ama tekken azap oluyor herşey. Sürekli ağlıyorum. Babamla yaşayamadıklarım, hayata dair keşkelerim, anneme birşey olursa naparım korkusu hayat kalitemi düşürüyor. Çok sabırlı ve anlayışlı bir eşim var. Hep yanımda oldu, hep teselli etti, bana omuz oldu. Benimle ağladı, benimle üzüldü. Elimi hiç bırakmadı bu süreçte. Çevremdekiler eşinde bıkar yapma böyle diyor ama elimde değilhayat devam ediyor diyip yoluma nasıl devam edebilirim hiç bilmiyorum. Ne yapmalıyım, bu acıyı kabullenip herşeyi unutup nasıl ilerleyebilirim bilmiyorum.
Babamı çok özledim, mezarına gidip ağlıyorum hepbiraz ferahlıyorum ama anılar canımı çok acıtıyor.
Öncelikle başınız sağolsun . Yaşadıklarıniz ilk zamanlar için tabiki normal ama bu süreklilik hayatın olağan akışına aykırı bence en kısa zamanda bir destek alırsanız atlatırsınizKızlar 8 ay önce ani bir kalp kriziyle babamı kaybettim. Babamın ölüm haberini sabah 8.45'de annemin aramasıyla öğrendim. O gün yataktan kalkmamla, babamın gömülmesi arasında geçen birkaç saati hiç aklımdan çıkaramıyorum, halâ kabus gibi...
Her an, her saniye, her dakika film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. Babamın kaybıyla yaşadığım şok halâ benimle. Şimdi de sürekli panik ve korku halindeyim. Sevdiklerine, eşime, kardeşlerime, en çok da anneme birşey olacak korkusuyla yaşıyorum. Evde teksem kafamda sürekli bitmek bilmeyen o sahneler, sesler, korku, kalp çarpıntısı...
Ama o gün bir işim varsa birileriyle görüşüyorsam kendimi çok iyi hissediyorum, unutuyorum ama tekken azap oluyor herşey. Sürekli ağlıyorum. Babamla yaşayamadıklarım, hayata dair keşkelerim, anneme birşey olursa naparım korkusu hayat kalitemi düşürüyor. Çok sabırlı ve anlayışlı bir eşim var. Hep yanımda oldu, hep teselli etti, bana omuz oldu. Benimle ağladı, benimle üzüldü. Elimi hiç bırakmadı bu süreçte. Çevremdekiler eşinde bıkar yapma böyle diyor ama elimde değilhayat devam ediyor diyip yoluma nasıl devam edebilirim hiç bilmiyorum. Ne yapmalıyım, bu acıyı kabullenip herşeyi unutup nasıl ilerleyebilirim bilmiyorum.
Babamı çok özledim, mezarına gidip ağlıyorum hepbiraz ferahlıyorum ama anılar canımı çok acıtıyor.
Üzülünce midem çok bulanıyor, afedersiniz ishal oluyorum. Gerçekten üzüntümün bedenime yansımasını net bir şekilde görüyorum. Sanırım dediğiniz gibi bir uzmana görünmek en doğrusu olacak.Sanırım böyle ani bir şekilde en yakınını kaybetmek, ardından böyle korkular getirebiliyor, yaşadığınız çok doğal bir durum. Ama yardım almazsanız daha kötüye gidebilir. Lütfen kendiniz ve sevdikleriniz için bir uzmandan yardım alın.
Şuan aşırı midem bulanıyor, başımdan aşağı kaynar sular dökülüyor gibi... Kendimi hiç iyi hissetmiyorum, bana dua edin olur muÖncelikle başınız sağolsun . Yaşadıklarıniz ilk zamanlar için tabiki normal ama bu süreklilik hayatın olağan akışına aykırı bence en kısa zamanda bir destek alırsanız atlatırsıniz
Aslında ani ölümler çok zor geliyor insana. Keşkeler, yaşayamadıkların, yapamadıkların bir ok gibi saplanıyor yüreğine ve hep kanatıyorSizi anlıyorum kolay değil yaşadığınız şey.. Aileden birini kaybetmek çok zor.. Allah sabır versin..
Bebek sahibi değilim ama çevremden şahit olduğum kadarı ile hamilelik doğum lohusalık derken kadın psikolojik olarak yıpranabiliyor. O yüzden önce şu anki ruh haliniz için yardım alsanız, sonra atlatıp rahatlayınca bebek deneseniz daha mı iyi olur acaba ? Ama belki dediğiniz gibi bebeğiniz size iyi gelecek de olabilir. Herkes aynı değil tabi ki..
Bir de stres çok etkiliyor diye biliyorum hamile kalmayı. Kaç tane örnek duydum aylarca uğraşıp stres yaşayıp, boşverip tatile gidince hamile kalanı..
Tekrar başınız sağolsun, en kısa sürede kötü günleri atlatır ve bebeğinize kavuşursunuz inşallah
Kesinlikle öyle. Hep dua ediyorum Allahım ne olur anneme birşey olmasın diye. Eskisinden daha özen gösteriyorum, daha çok sarılıyorum. Beynimde susmayan sesler delirtecek gibi oluyor.Sevdiklerinden ve en yakınlarından birini ani sekilde kaybetmek , maalesef travmalara yol açıyor . 15 sene önce babamı ,ben lisede iken kaybettim ondan sonra anneme ve kardeşlerime olan tutkum kat kat arttı bu tutkuyla birlikte korkularım, endişelerim,vesveselerim de cabası özellikle anneme ... Sizi çok iyi anlıyorum ve basınız sağolsun ...
Kesinlikle öyle. Hep dua ediyorum Allahım ne olur anneme birşey olmasın diye. Eskisinden daha özen gösteriyorum, daha çok sarılıyorum. Beynimde susmayan sesler delirtecek gibi oluyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?