- Konu Sahibi kataraktpenguen17
- #121
sadece bu soruya cevap yazmak için bu siteye üye oldum. kafam dağılsın diye girer okurdum başlıkları hep... benim de erkek kardeşim var, benden 6 yaş küçük o da otizmli. o da atipik ve hafif otizmli. bir anda patlayan öfke nöbetleri vs. çok tanıdık. normal yapabildiği birçok şey var ama bir yandan da en basit şeyleri yapamıyor. 25 yaşında mesela giydiği ayakkabısının ters mi düz mü olduğunu anlayamıyor...Konuşuyor hafif diye geçiyor ama davranışları çok kötü kızlar çok kötü, eğer birşey olmazsa akıllı akıllı durduğu da oluyor ama bir anda geçirilen öfke nöbetleri bağırmalar çığlıklar atarak ağlamalar eşyaları fırlatmalar kapıları vurmalar nasıl anlatabilirim bilmiyorum
soru sahibi, seninle hikayelerimiz şu noktada ayrışıyor, bizim aramızda 6 yaş olduğu için ben bir bakıma annesiz büyüdüm. o doğduktan sonra annemin, doğal olarak tek derdi kardeşim oldu. benim yüzüme bakmaz, konuşmazdı bile. bütün maddi manevi enerjisini her şeyi ona harcadı. ben bu sebeple biraz daha bencil bakabiliyorum. bu benim hayatım yapacak bir şey yok, kendi hayatıma konsantre olmak zorundayım diyebiliyorum.
inanın size de aynısını tavsiye ederim. o daha yaralı olduğu için dünya onun etrafında dönüyor ama siz de aslında iyi durumda değilsiniz. ama sizin yaralarınızı gören, duyan, konuşan kimse yok maalesef. kendi kendinize sahip çıkmak zorundasınız.
yapacak bir şey yok, kendi ailenize bakacaksınız. önceliğiniz kendi eşiniz ve belki olursa çocuklarınız olacak. kardeşinizin sorumluluğu bir anne gibi almayı bir an önce bırakmanız gerekiyor. siz onun annesi değilsiniz. sizin yaşayacak bir hayatınız var. Allah gecinden versin, bir gün annenize babanıza bir şey olur, kardeşiniz ortada kalır falan o zaman düşünürsünüz. ama tekrar ediyorum, siz onun annesi değilsiniz. bu şekilde davranarak eşinize, ilerde belki doğacak çocuklarınıza ve en önemlisi kendinize büyük haksızlık ediyorsunuz...