• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Engelli kardeşi olanlar

Konuşuyor hafif diye geçiyor ama davranışları çok kötü kızlar çok kötü, eğer birşey olmazsa akıllı akıllı durduğu da oluyor ama bir anda geçirilen öfke nöbetleri bağırmalar çığlıklar atarak ağlamalar eşyaları fırlatmalar kapıları vurmalar nasıl anlatabilirim bilmiyorum
sadece bu soruya cevap yazmak için bu siteye üye oldum. kafam dağılsın diye girer okurdum başlıkları hep... benim de erkek kardeşim var, benden 6 yaş küçük o da otizmli. o da atipik ve hafif otizmli. bir anda patlayan öfke nöbetleri vs. çok tanıdık. normal yapabildiği birçok şey var ama bir yandan da en basit şeyleri yapamıyor. 25 yaşında mesela giydiği ayakkabısının ters mi düz mü olduğunu anlayamıyor...

soru sahibi, seninle hikayelerimiz şu noktada ayrışıyor, bizim aramızda 6 yaş olduğu için ben bir bakıma annesiz büyüdüm. o doğduktan sonra annemin, doğal olarak tek derdi kardeşim oldu. benim yüzüme bakmaz, konuşmazdı bile. bütün maddi manevi enerjisini her şeyi ona harcadı. ben bu sebeple biraz daha bencil bakabiliyorum. bu benim hayatım yapacak bir şey yok, kendi hayatıma konsantre olmak zorundayım diyebiliyorum.

inanın size de aynısını tavsiye ederim. o daha yaralı olduğu için dünya onun etrafında dönüyor ama siz de aslında iyi durumda değilsiniz. ama sizin yaralarınızı gören, duyan, konuşan kimse yok maalesef. kendi kendinize sahip çıkmak zorundasınız.

yapacak bir şey yok, kendi ailenize bakacaksınız. önceliğiniz kendi eşiniz ve belki olursa çocuklarınız olacak. kardeşinizin sorumluluğu bir anne gibi almayı bir an önce bırakmanız gerekiyor. siz onun annesi değilsiniz. sizin yaşayacak bir hayatınız var. Allah gecinden versin, bir gün annenize babanıza bir şey olur, kardeşiniz ortada kalır falan o zaman düşünürsünüz. ama tekrar ediyorum, siz onun annesi değilsiniz. bu şekilde davranarak eşinize, ilerde belki doğacak çocuklarınıza ve en önemlisi kendinize büyük haksızlık ediyorsunuz...
 
Bi yandanda insan çok üzülüyor ya keşke devlet ekstra imkan olanak sağlasa bu insanlara bakanada çok zor.
Bi aile biliyorum 4 çocuktan 3 tanesi Sp ve ileri derecede, trekiostomili eklemleri deformite kıvrık yani, tamamen bakım hastası yaşları yakın, sağlıklı olan tek çocuğuda köye yolluyolardı psikolojisi bozulmasın diye.
Bi markete bile gidemiyolardı, adam çalışsa evde kadın 3üne bakacak çalışmasa para yok.
İnan aklı başında hasta hiç değilse laftan anliyor.

Yazsam kahkaha atacağınız anılarım var benim, inan ki ben gülemiyorum.
Rabbim hepsine kolaylık versin ama sağlam evlatların da boynuna yük gibi yüklemeleri çok ayıp.
Sanki onun çocuğu.

Gelin gelir bak, damat gelir bak. Burası deneyim alemi, deneyimlerimize kimse müdahale edemez. Bu anne babanın deneyimi, sonra tekrar tekrar gel tekamülünü tamamlayamadığın için müdahalelerden dolayı bu kötü dünya gel git.
 
sadece bu soruya cevap yazmak için bu siteye üye oldum. kafam dağılsın diye girer okurdum başlıkları hep... benim de erkek kardeşim var, benden 6 yaş küçük o da otizmli. o da atipik ve hafif otizmli. bir anda patlayan öfke nöbetleri vs. çok tanıdık. normal yapabildiği birçok şey var ama bir yandan da en basit şeyleri yapamıyor. 25 yaşında mesela giydiği ayakkabısının ters mi düz mü olduğunu anlayamıyor...

soru sahibi, seninle hikayelerimiz şu noktada ayrışıyor, bizim aramızda 6 yaş olduğu için ben bir bakıma annesiz büyüdüm. o doğduktan sonra annemin, doğal olarak tek derdi kardeşim oldu. benim yüzüme bakmaz, konuşmazdı bile. bütün maddi manevi enerjisini her şeyi ona harcadı. ben bu sebeple biraz daha bencil bakabiliyorum. bu benim hayatım yapacak bir şey yok, kendi hayatıma konsantre olmak zorundayım diyebiliyorum.

inanın size de aynısını tavsiye ederim. o daha yaralı olduğu için dünya onun etrafında dönüyor ama siz de aslında iyi durumda değilsiniz. ama sizin yaralarınızı gören, duyan, konuşan kimse yok maalesef. kendi kendinize sahip çıkmak zorundasınız.

yapacak bir şey yok, kendi ailenize bakacaksınız. önceliğiniz kendi eşiniz ve belki olursa çocuklarınız olacak. kardeşinizin sorumluluğu bir anne gibi almayı bir an önce bırakmanız gerekiyor. siz onun annesi değilsiniz. sizin yaşayacak bir hayatınız var. Allah gecinden versin, bir gün annenize babanıza bir şey olur, kardeşiniz ortada kalır falan o zaman düşünürsünüz. ama tekrar ediyorum, siz onun annesi değilsiniz. bu şekilde davranarak eşinize, ilerde belki doğacak çocuklarınıza ve en önemlisi kendinize büyük haksızlık ediyorsunuz...
Teşekkür ederim kız kardeşim 🥺❤ hepinizin desteği benim için çok önemli, ilk defa bu konuyu sanki sesli bir şekilde dile getirdim gibi, burada cevap yazarken ağladığım çok oldu, sanırım kafam biraz daha dinginleşti, birkaç gündür kardeşimin durumu da çok kötüydü başka ailevi sorunlar da birikince bugün kendimi kaybedecek gibi oldum ama sayenizde şimdi daha iyiyim teşekkür ederim sizlere kocaman sarılıyorum
 
Bunu da yapmayın, neden kendinizi feda edesiniz sürekli? Sizin günahınız neydi, sizi neden kimse kollamıyor?
Anne-baba olur da erkenden göçerse destek olursunuz kız kardeşinizle birbirinize çözüm konusunda. Siz ne kadar sorumluysanız o da o kadar sorumlu, siz seçmediniz bu hayatı... Ayrıca bence onunla da konuşmanız iyi olur; yani o ne düşünüyor, nasıl bakıyor duruma...
Ailenize girmek istemiyordum ama hakkını helal etmese ne olur, siz çoktan ödemişsinizdir zaten diyetini... Para olsun güzelce baktırırsınız ileride gönlünüzden geçtiği gibi, annenizin ne dediğinin önemi yok o noktada.
Beni hiçbir zaman kimse kollamadı ki güzelim... Aman başımdan geçenleri anlatsam gülersiniz kızlar daha neler var neler
Diyetini ö demişimdir diye düşünüyorum bende, Rabbim bol kazanç versin brnde hepsine yardımcı olabileyim inşallah
 
Benim bir yakınımın çocuğunda ciddi psikiyatrik hastalık vardı. Anne baba hayattalar ama çok yaşlandıkları ve çocuk da yetişkin olup fiziksel şiddet uygulamaya başladığı için bir merkeze yatırdılar. Bildiğin kadarıyla aile sosyal politikaları bakanlığına bağlı. Yeri Ankara’da esenboğa tarafında.

Bunu başka yollar olduğunu da bilin diye yazıyorum. Benzer şeyleri yaşayan çok aile var, çözüm yolları da var. Allah bir yol açar size de inşallah. Şimdiden olmamış şeyler için dertlenmeyin. Hayatınızı da en baştan kısıtlamayın. Siz hayatı yaşayın, olaylar geliştikçe ne yapacağınızı düşünürsünüz. Anneniz de engelli çocuk annelerinin yaşadığı kaygıyı yaşıyor. Onun tavrı da çok doğal. Küçük bebeği olan bazı annelerde ölüm kaygısı başlar, bana bir şey olsa bebeğim ne olur diye. Anneniz doğal süreç nedeniyle bu kaygıyı daha yoğun yaşıyor.

Siz nişanlınıza açıkça durumu gösterin. Gizlemek haksızlık olur. Bunun dışında kariyeriniz için hafif bir antidepresan sıkıntı yaratmaz belki. Bunu bir araştırıp psikiyatrik destek alsanız aklınız biraz rahatlar. Olmazsa kendinize biraz daha bütçe ayırıp psikologla görüşmenizi şiddetle öneriyorum. Online nispeten uygun fiyatlı seçenekler de var. Kardeşinizin sağlığı kadar sizinki de önemli.
 
Merhabalar kızlar,
Sanırım ilk defa bu derdimi kafamdaki düşünceleri dökeceğim, şimdiden gözlerim dolmaya başladı
3 kardeşiz, en büyükleriyim, ortancamız ile aramızda 7 yaş var, çok da iyi anlaşırız, en küçüklerimiz ile aramda 17 yaş var...
Biz asla bir kardeş istemiyorduk, düzenimiz oturmuştu, annemin yaşı vardı ve bir gün bize haberi verdiler
Annemin doğumu aşırı zordu, yaklaşık 4-5 saat sürdü, uzun süre ayağa kalkamadı
Kardeşimiz tabiiki, sevdik halen de çok seviyoruz ama düzenimiz bozulmuştu, 1 yıl sonra evlenen arkadaşlarımın yanında ben de kardeşimle ilgileniyordum ( o zamanlar büyük gözüküyordum bir de komik bir şekilde) zorlasan benim çocuğum gibi duruyordu
Kardeşim büyüdü ve 3 yaşında otizm tanısı aldı, o zamandan sonra hayatımız hiçbir şekilde aynı olmadı
Yıllardır kardeşimle ilgileniyoruz, özel eğitimler dersler özel sınıflar kurslar vs vs süreç açısından bizi hem bireysel hem de ailevi olarak aşırı zorladı, annem ve babam psikolojik destek alıyorlar ama ne kadar destek alırsan al somut durum değişmiyor, gittikçe daha kötü oldu daha agresifleşti
Erkek çocuğu olduğu için gücü de çok fazla, bana vurduğunda müthiş canım acıyor, eve gelen herkes kaçmak için vakit arıyor gibi, kardeşim üniversiteye gitmeye başladı, bizi çok seviyor görebiliyorum ama çocuk evden uzaklaştığında mutlu oluyor bildiğin huzura eriyor bağırtı gürültü olmuyor
Aynı şey ne kadar kabul etmek istemesem de benim içinde geçerli, bende çalışıyorum ve bazı günler sadece kafamı dinlemek için fazladan işyerinde kalıyorum
Otizm hayatımızı ailemizi mahvetti annem babam o kadar yıprandılar ki artık eski a nem babam değiller dışarı dahi çıkıp 1 saat huzurla gezemiyoruz aklınıza gelecek her türlü HER TÜRLÜ terapi ilaç vs vs denedik
Bunun nereye gittiğini soruyorsunuz kızlar ama bilmiyorum sadece çok dardayım ve çok bunaldım, şu an 1 saattir bağırarak ağlıyor neden biliyor musunuz, tırnaklarını kestirmemek için, psikolojik olarak çok yorgunum, Allahın gücüne gitmesin evet çok seviyoruz ama bu kadar istemediğimiz birşeyi yaptılar ve sonunda piyango bize patladı, bunun bir de ilerisi var, annem daha şimdiden kardeşinize siz bakacaksınız yoksa gözüm arkada kalır hakkımı helal etmem vs demeye başladı, şu an evlilik sürecindeyim, nişanlım kardeşimle tanıştı ama kötü dönemlerini henüz görmedi, erkek kardeşimle aynı evde durmak bir çocuk yetiştirmek imkansız gibi duruyor ne yapıcam ne düşünmeliyim bilmiyorum sadece içimi dökmek istedim önerilere ve yorumlara açığım
Önerim maalesef yok yorum olarak da bencil insan hiç sevmiyorum sırf anne baba olmayı o heyecanı tekrar istiyorlar diye böyle bilinçsiz üreyenleri sevmiyorum en iyi ihtimalle sağlıklı biri bile olsa yine ileride tüm yükü size kalacaktı ve bunun sizden iyi farkındalar bu resmen evlatlara haksızlık ya
 
Back
X