- 14 Nisan 2017
- 9.061
- 33.993
- 548
Kopya kopya yapiştir cinsinden bir cevap. Harika!
"geriye dönüp baktığında çocukluğunda sürekli azarlanmis bastırılmış bir cocuk hatirlasin istemiyorum" demişsiniz ama öyle bir çocukluk vermissiniz ki nasıl güzel hatırlasın?
Devamlı bağira bağıra öyle normalleştirmişsiniz ki,çocuk bunu da uyarının bir parçası sanıyor.
Her durumda 'iyi bari,bağırınca yaparim' diyor.
Ki çok normal...
Ayrıca 8 yasinda hangi çocuk yap dediğinizi yapar ki anında? Maaşlı eleman mi da ağzınızdan çıkanı anında yapsın? Çok yapmasını istiyorsanız emir vermeden, seçenekler sunarak ,oyunlarla yaptığının yapacağını.
Mesela mahalleye çıktı. Eve çağırdiniz gelmedi... Ona bir saat alin öncesinde. Çıkmadan önce de erken gel yerine ' ne istersin? Saat 3.30da gelip yarım saat TV izleyip mi odevine geçmek istersin yoksa 4te gelip direkt odeve geçmek mi?' deyin. O seçsin, ona göre davransin.
Odayı toplaaaa! Kardeşin de yardim etsin! Bıktım bu dağınıklıktan! Diye bağırmayin.
Bir oyun kurun mesela.
odada yapılacakların olduğu bir kağıt çıktısı alın, onu da PVC kaplatin (2 lira).
Odasını biraz daha dağıtın (komik şekilde. Yastığı dolaba saklayarak falan mesela) ve siz otel muduruymüşsünüz de o housekeepingmiş gibi ukala ukala on dakika icinde odanın toplanacağını ve müşterinin geleceğini söyleyin.
Süre tutun.
Bunu oyun gibi yapın ama, otelci rolüne bürünün. İnanın yapacaktır.
Çocuklar role girmeyi severler. Bu saydığım işin aynısını yapmak için kidzania kidzmondo gibi yerlerde yarım saat sıra bekliyorlar.
Ya da diğer metod. Ev mi toplanacak? yılın belli zamanlarında bizle yaşayan bir çocuk var. Ben onunla beraber liste yapıyorum. Salon supur salon sil eşyaları dolaba tık çöpü indir gibi herşeyin net bir şekilde yapıldığı. Kendimiz seçiyoruz, "şunu ben yapacam bunu ben yapacam" diye. Ve yapıyoruz.
Çocuklar kendi seçtikleri şeyi yaparlar çünkü. Ama tepeden inme-emir verilen şeyi neden yapsınlar ki?
Ayrıcaaa güzellikle yaptım olmadı, kızdım olmadı, öyle sinir krizi geçirdim gibi cümleler sizin sabırlı bir anne olduğunuzu değil dengesiz olduğunuzu gösterir. Öyle dengesiz davranışlarınız olmuş ki inşallah çocuk sizi örnek almaz ileride... Benim annem de sizin gibiydi. Hep önce güzellikle söyler ama bir süre sonra heyheylenirdi.
Sonuc?
Aramızda sıra dağlar var...
Kimse kendisine bağıran çağıran insanla bir arada olmak istemez. bugun size muhtaç. Ama inanın yarın sizden kaçacak yer arayacaktır. (Ya da sizin gibi olup o da öfkesini düzgün aktarmayı bilmeyen biri olur. Öyle olursa araniz iyi olabilir tabii)
Dayanamadim bağırdım o kadar saçma bir cümle ki... Benim babamın iki tane kızı var. Çok da yorucu bir işte çalışıyor, bazen pazarları bile ise gider. Ama otuz yıldır baba, bir gün sinirlerine hakim olamayıp bize bağırmadi.
Demek ki isteyen yapabiliyormus sakin kalmayı. Ayrıca gittiğiniz doktora sinirlenince bagirabiliyor musunuz?
Devlet dairesinde memur sizin işi sallarsa ona bagirabiliyor musunuz? Peki o gudubet öğretmene bagirdiniz mi?
Cevap tabii ki hayır. Ne kadar sinirli de olsanız kendinizi tutuyorsunuz. Çünkü onlara saygı duyuyorsunuz.
İşte çocuğa bağırmanizin tek sebebi ona saygı duymamaniz. Ve gücünüzün ona yetmesi.
Bence çocuğunuz çok normal ve güzel bir çocuk. Anormal ve hatalı olan sizsiniz.
Ve ona ne yaparsanız yapın kendinizi değiştirmediğiniz sürece hiç etkili olmayacaktır.
*Çocuğa Psikologa gidelim dedim stres oldu nedir ya?
Çocuk ne bilsin psikoloğu? Hastane disci gibi birşey sanmıştır. Kaldı ki çocuklar böyle yerlerden nefret eder. Yapmanız gereken doktora gidecekmiş gibi davranmak değil.
Ortada bir hata-hastalik-yanlis birşey varmıs gibi davranmak da değil. Çocuk daha çok gerilir ve gitse bile kendi gibi olamaz.zaten içine kapanık çocukmuş, utanir konuşmaz bile.
Olması gereken şey normal ,günlük gidilen bir yermiş (mesela sizin gribiniz için aile hekimine gider gibi) gidip 'abla senle konuşmak istiyormus' demek. Olay dogal seyrinde devam etsin.kendisini hasta koltuğunda hissetmesin de doktor ablayla sohbet ediyor gibi hissetsin.
Hayır hayır tabi ki hadi gel psikoloğa gidelim demedim zaten bu yasta ne olduğunu bile anlamaz sorunlarımızı kinusabilecegimiz birbirimize anlatamadığımız veya tek başımıza çözemediğimiz şeyleri paylasabilecegimiz bir doktor olarak anlattım ve eğer asamayacagimiz birşey varsa birlikte gidebilecegimzi söyledimOff kucucuk cocuga gel seni psikologa gotureyim mi dediniz. Allah askina zaten psikolog icin etrafta bunca on yargi dolasirken cocuga boylemi teklif ettiniz. Umarim buraya yazdiginiz gibi direkt teklif etmemissinizdir.
Inşallah..öyle yapmayı düşünüyorum buradan aldığım bir tavsiye üzerine oyunlu terapi yolunu denemek istiyorumCanım benım küçücük yaşında ne kadar ağır şeyler yaşamıs. Biz bile bu yasta kaldıramayız çoğu şeyi o nasıl baş etsin. Belki okula yeni başlamanın heyecanını bile yaşayamadı, arkadaşlarının yanında babalarını gördü üzüldü , belki bunları içten içe dert etri kendıne. Bence psikoloğa gidiyoruz değil de etkinliğe yada oyuna gidiyoruz diyerek ikna etseniz çocuğu ,zaten doktor da ona göre yaklaşır . İnşallah herşey yoluna girer.
Haklısınız birçok şeyden mahrum kaldı kucugum...bende kendimi biraz daha frenleyip aldığım tavsiyelerden birkaçını uygulamayı düşünüyorumBu sorunlar 8 yas cocugu icin cok normal degil mi 1.sinifta onda hengame yasamis cocuk muhtemelen dogru duzgun bir duzen oturtamamis. Neyin ne oldugunu anlamamis bir cocuk var karsinizda daha cocugun babasi cezaevinden cikmasi, sizin birinci sinifta yaptiginiz baskilari, kardesinin olmasini vs. Kabullenecek zamani olmamistir. Cok yukleniyorsunuz biraz daha ilimli yaklasin. Yazinizi okuyunca gozumde 14 15 yaslarinda bir cocuk belirdi ama bu cocuk daha 8 yasina girecek
Yok anlamadi zaten sürekli yaptigim bisey degil bikere baktim okudum ve gecen hafta yine baktim gayet normal hala yaziyor icini döküyorNormalde yazmak istemiyordum ama bunu okuyunca dayanamadım. Gerçekten çocuğunuzun anlamadığından emin misiniz? Aynı şeyi bana da yapmayı denediler çünkü. bir süre günlük tuttum ve son derece samimi bir günlüktü. İçinde iyi şeyler de vardı bir takım rahatsızlıklar hatta kaba sayılabilecek hakaret içerebilecek fikirler de... Çünkü bir çocuktum ve iç dünyamın tüm karmaşasını dökmüştüm.
Bana günlüğümün okunduğunu hiç söylemediler. Fakat olumlu 3 şey değişmiş olsa bile ben bildikleri minik bir ayrıntıdan, bir ufak alınganlıklarından ne bileyim cümle içinde geçen bir tek kelimeden anladım günlüğümü okuduklarını ve olumlu değişimlerin de bir anlamı kalmadı. Çünkü güvenimi ve inancımı kaybettim bu konuda. Bir daha asla geride buna benzer ulaşabilecekleri bir şey bırakmadım. Yazdım mı peki anladıktan sonra? Yazdım. Ama hepsi şeker hamurundan yapılmış gibi güzel, sıradan sıkıntıların olduğu cümlelerdi. Asla beni kıran, zorlayan gerçek ve büyük sorunları yazmadım. Çünkü içimi dökecek kadar güvenmedim. Çünkü gerekirse bir uzman yardımı alarak beni açmak yerine özelime saygısızca girildiğini hissettim. Ve bu durum bende bir alışkanlık halini aldı. Hiçbir sorunumu kimseyle paylaşamam yada içimi dökmek için sonradan yakacak bile olsam bir şey yazamam.
Bunu sizin çocuğunuz da böyledir demek için yazmadım. Sizi yada ebeveynliğinizi eleştirmeye de çalışmıyorum. Yalnızca aynı şeyi yaşamış bir çocuk olarak konuşmak, düşüncemi beyan etmek istedim.
Nolur yazılanlara güvenip arkanıza yaslanmayın. Ve lütfen ama lütfen ona bunu yapmayın. Çocuklar çok dikkatli varlıklar. Anlarsa -umarım anlamamıştır- bunun onda yaratacağı hasarı asla onaramayabilirsiniz.
Psikologdan önce okulun rehber öğretmeniyle görüşün bence ve ilk konusmanizda oğlunuz yanınızda olmasin. Sizin olmadığınız bir zamanda o kendisi birebir gorussun. Benim oğlum ortaokula başladığında böyle olmuştu. Şuan 13 yaşında ve ben soylemesem üzerini bile toparlamaya ihtiyaç duymuyor . Her şekilde ağır bosvermis duygularını beli etmez. Bu durumu yeni yeni aştık .. O kadar konuşmama rağmen ki hiç bagirmadim ona sinirlendigimde bile sıktım dişimi sabır dedim. Rehber öğretmen bir konuşmuş bizimki eteğindeki tüm taşları ona dökmüş. En başta niye bana söylemedi diye çok üzüldüm ama çözüm bulunacak bir durum olduğundan takılmadim. Meğer bizimki ( 3 oğlum var ve deli gibi kız çocuk istemisligim var bayılırım kız çocuklarına) başkalarının çocuklarına çok ilgili olduğumu düşünüyormuş sevilmediğini kardeşlerini daha çok sevdiğimi düşünüyormuş ... Alışverişe onuda götürüyordum büyüdü artık giyeceğini kendi seçsin diye tamamen saygı duyduğum için ama kardeşlerine ben seçip alırım bunu bile sevgisizlik olarak görürmüş beyefendi kiyafetlerimi bile bana aldırıyor kardesleriminkini kendi alıyor diye. İç dünyaları çok karmaşık olabiliyor hatta bizden bile fazla. O yüzden mantık ile düşünme rehber öğretmeniyle konuş o iyi bir iletişim kurarsa sorun ne öğrenir . Sorunu bulamazsan çözümde bulamazsın .. Uzun oldu kusura bakma ama seni çok iyi anlıyorum anlatmak istedim...Merhaba hanimlar basligimda dediğim gibi sorun oğlum ve ne yaparsam yapayım ona erisemiyor olmam ....
oğlum her iki ailenin de ilk torunuydu ve tahmin edersiniz ki çok kıymetli biraz pohpohlanarak büyüdü ama asla şımarık bir çocuk olmadi yaşıtlarına göre hep daha ağır bir çocuk hala öyle.Sorun su ki kuzen ve kardeşin gelişinden sonra dengeler dgisti biraz kıskançlık krizleri oldu ama kısa zamanda atlattı bu arada esim cezaevine girdi belli edemesede çok üzüldü oğlum içine kapandı çok asi olmaya başladı ve bunlar tam birinci sınıfa başlayacağı döneme denk geldi okulda öğretmenle problemlerimiz oldu ödev konusunda çocukları çok sıktı dahası oğlumun ve benim uzerime çok gitti ogrtmn hanım beni bunalttikca bende o psikolojiyle oğluma çok bağırdım çağırdım bunun pişmanlığını oğlumun dahada içine kapanmaya başladığında yaşadım :'( öğretmenle konuşmakta buldum çözümü biraz olsun rahat bıraktı oğlumu esim cezaevinden çıktıktan sonra içine kapanmış halinden sıyrılıp yine mutlu bir çocuk oldu yada biz öyle sandık bilmiyorum...
Çok kapalı bir cicuk herşeyi içinde yaşayan duygusal içsel bir cocuk dediğim gibi bu durum ona ulasmami engelliyor bazen beni sinir krizi gecirtecek şekilde bunaltıyor bağırıyorum çağırıyorum sonra oturup vicdan azabı çekiyorum o daha çocuk niye böyle bir öfke nöbeti geçirdim diyorum ama birike birike bende sinirlarimi zorluyorum galiba.hiçbirşeyi zamanında yapmıyor ödev yap derim uyku saatine yakın başlar yat derim hazırlanması dakikalarca sürer okul çantasını akşamdan söylememe rağmen hazirlamaz tam okula gideceği saat gelip catar çanta hazırlar ortalığı döker dağıtır bunda sorun yok ama asla işi bitince toplamaz güzelce oğlum topla hadi kardesinide al beraber yapın hadi bende yardım edeyim falan derim ama yok yok yok kesinlikle bagirmadan dedigimi yapmıyor ve bu beni çok uzuyor geriye dönüp baktığında çocukluğunda sürekli azarlanmis bastırılmış bir cocuk hatirlasin istemiyorum karşıma alıp çok defa konuştum onu çok sevdiğimi ona bağırdığım zaman çok üzüldüğümü hayatta en son istediğim şeyin onların uzulmesi olduğunu ve kardeşiyle ikisini eşit sevdiğimizi çok kez anlattım oda bizi çok sevdiğini söylüyor ama neden beni bu kadar uzuyorsun niye hiçbir dedigimi zamanın da yapmiyorsun diye sorduğumda sessiz kalıyor birlikte bir psikoloğa gitmeyi bana anlatamadigi şeyleri doktora anlatmasını ve bunun ikimiz içinde iyi olacağını söyledim ama uzuldugunu fark ettim ve artık ne yapacagimi bilmiyorum
Bunu bir iç dökme gibi düşünün abla ve kardeslerim tavsiye ve fikirlerinize açığım ama lütfen kırıcı olmayın çünkü beni derinden inciten bir konu...
Bu yorumdan sonra bize söz düşmüyor. Uzmanı ne diyorsa odur.Erken çocukluk uzmanıyım.
Bu mesele kısa vadede ve evde kendi başınıza çözemeyeceğiniz bir konu.
Uzman bir çocuk-ergen psikoloğundan profesyonel yardım alın.
Yazdığınız şeylerden anladığım kadarıyla yaşanan olumsuz durumlar çoçuğunuzda derin izler bırakmış siz de süreci sağlıklı yönetmeyi çeşitli sebeplerle başaramamışsınız.
Krizi yönetemiyorsak bu konuda yardım almalıyız, öyle değil mi?
Estağfirullah, herkese söz düşüyor bence.Bu yorumdan sonra bize söz düşmüyor. Uzmanı ne diyorsa odur.
Size tavsiye edebileceğim şey; hayat genel olarak çoğu zaman acımasızdır. Bize düşen karşılaştığı zorlukları yok etmek değil. Zorluklarla yaşamaya çalışmayı ògretmek.
Kolay gelsin.
niye üzülsün ki?diyelim ki çocuk psikolog kavramından korkmuş , adını değiştirin terapist deyin başka bir şey deyin ancak böyle olur mu?psikolog deyince çocuk üzülüyor deyip bu olay kendi haline bırakılır mı?sizlerin de en başından yetiştirme hatalarınız üstüne bir çok şey gelmiş başına.daha da geç kalmayınHaklısınız çünkü bunu ciddi ciddi düşünmeye başladım korkum su yonde ona birlikte psikoloğa gitmeyi teklif ettiğimde çok üzüldü yani belliki bunu normal olarak görmüyor bunu ona nasıl anlatabilirim
Gecen sene okulda rehber öğretmenden destek almıştım babamızın evde olmayışı ve ogretmenimizin amansiz tutmlari için faydasını gördüm mu evet ama oğlumla görüşmedi buda denenebikecek bir yol teşekkür ederimPsikologdan önce okulun rehber öğretmeniyle görüşün bence ve ilk konusmanizda oğlunuz yanınızda olmasin. Sizin olmadığınız bir zamanda o kendisi birebir gorussun. Benim oğlum ortaokula başladığında böyle olmuştu. Şuan 13 yaşında ve ben soylemesem üzerini bile toparlamaya ihtiyaç duymuyor . Her şekilde ağır bosvermis duygularını beli etmez. Bu durumu yeni yeni aştık .. O kadar konuşmama rağmen ki hiç bagirmadim ona sinirlendigimde bile sıktım dişimi sabır dedim. Rehber öğretmen bir konuşmuş bizimki eteğindeki tüm taşları ona dökmüş. En başta niye bana söylemedi diye çok üzüldüm ama çözüm bulunacak bir durum olduğundan takılmadim. Meğer bizimki ( 3 oğlum var ve deli gibi kız çocuk istemisligim var bayılırım kız çocuklarına) başkalarının çocuklarına çok ilgili olduğumu düşünüyormuş sevilmediğini kardeşlerini daha çok sevdiğimi düşünüyormuş ... Alışverişe onuda götürüyordum büyüdü artık giyeceğini kendi seçsin diye tamamen saygı duyduğum için ama kardeşlerine ben seçip alırım bunu bile sevgisizlik olarak görürmüş beyefendi kiyafetlerimi bile bana aldırıyor kardesleriminkini kendi alıyor diye. İç dünyaları çok karmaşık olabiliyor hatta bizden bile fazla. O yüzden mantık ile düşünme rehber öğretmeniyle konuş o iyi bir iletişim kurarsa sorun ne öğrenir . Sorunu bulamazsan çözümde bulamazsın .. Uzun oldu kusura bakma ama seni çok iyi anlıyorum anlatmak istedim...
Lütfen doğru iletişimle ilgili kitaplar okuyun. Mesela çocuğunuzla konuşurken “neden beni üzüyorsun/ beni üzüyorsun/ odanı toplamıyorsun.... vs” bunlar kişiyi suçlar ve hiçbir zaman işe yaramaz. Çocuğunuz üst üste bir çok travma geçirmiş kardeş gelmiş, cezaevi süreci, kötü öğretmen, akademik baskı, başarısızlık, duygusal şiddet (kızmayın, siz de bunu istemeden yapmışsınız) bu kadar travma küçücük bir çocuk için çok fazla ya çocuk gelişimi ve iletişim hakkında kitaplar okuyun ki yine tek başınıza onun bu travmaları atlatmasını sağlamanız zor zira siz de kötü günler atlatmışsınız. En iyi çözüm acil pedagojik yardım almanız. Bütün bunları bir uzman bir eğitimci olarak yazıyorum. Eğer maddi durumunuz yoksa devlet hastanesine gidin. Allah yardımcınız olsun.Birlikte aktivite yaptığımız fıkra anlatıp bilmece sorduğumuz hatta bazen oyunlarına katıldığım bile oluyor yani ilgisiz biraktigimi sanmıyorum velev ki ödevlerini bile birlikte yapıyoruz yanima gelir bildiklerini nasıl yaptığını anlatır bilmediklerini bana sorar...ama bir konuda haklısınız benimde hatalarım var mesela onun babası yanında olmadığı icin kadar yaralandığını düşünmeden sırf geçen seneki öğretmeni istedi diye çocuğuma ödev ders okuma çok aşırı baskı yaptım bu kısa bir süre sürdü çünkü hatami çabuk anladım tabii ki bu cocugum üstünde olumsuz etki bıraktı
Cok ilginc geldi. Gunluk isi mantikli gelmisti bana. Bende yaziyirdum okudugunu anlamistim ama bana hicbir sekilde imada bulunulmadığı en ufak bir soz soylenmedigi icin kirilmamistim sadece utanmistim.Normalde yazmak istemiyordum ama bunu okuyunca dayanamadım. Gerçekten çocuğunuzun anlamadığından emin misiniz? Aynı şeyi bana da yapmayı denediler çünkü. bir süre günlük tuttum ve son derece samimi bir günlüktü. İçinde iyi şeyler de vardı bir takım rahatsızlıklar hatta kaba sayılabilecek hakaret içerebilecek fikirler de... Çünkü bir çocuktum ve iç dünyamın tüm karmaşasını dökmüştüm.
Bana günlüğümün okunduğunu hiç söylemediler. Fakat olumlu 3 şey değişmiş olsa bile ben bildikleri minik bir ayrıntıdan, bir ufak alınganlıklarından ne bileyim cümle içinde geçen bir tek kelimeden anladım günlüğümü okuduklarını ve olumlu değişimlerin de bir anlamı kalmadı. Çünkü güvenimi ve inancımı kaybettim bu konuda. Bir daha asla geride buna benzer ulaşabilecekleri bir şey bırakmadım. Yazdım mı peki anladıktan sonra? Yazdım. Ama hepsi şeker hamurundan yapılmış gibi güzel, sıradan sıkıntıların olduğu cümlelerdi. Asla beni kıran, zorlayan gerçek ve büyük sorunları yazmadım. Çünkü içimi dökecek kadar güvenmedim. Çünkü gerekirse bir uzman yardımı alarak beni açmak yerine özelime saygısızca girildiğini hissettim. Ve bu durum bende bir alışkanlık halini aldı. Hiçbir sorunumu kimseyle paylaşamam yada içimi dökmek için sonradan yakacak bile olsam bir şey yazamam.
Bunu sizin çocuğunuz da böyledir demek için yazmadım. Sizi yada ebeveynliğinizi eleştirmeye de çalışmıyorum. Yalnızca aynı şeyi yaşamış bir çocuk olarak konuşmak, düşüncemi beyan etmek istedim.
Nolur yazılanlara güvenip arkanıza yaslanmayın. Ve lütfen ama lütfen ona bunu yapmayın. Çocuklar çok dikkatli varlıklar. Anlarsa -umarım anlamamıştır- bunun onda yaratacağı hasarı asla onaramayabilirsiniz.
Hayır canim cocugum oldu olası böyle biz son bir senedir sıkıntılar yaşadık yani bastirilmisliktan ziyade yapı olarak duygularını içinde yaşayan bir çocukE bagriyorsunuz cocuga, nasil duygularini disari vursun ki?
Maddi olanaklarimuz uzun verdikçe birşeyler yapmaya çalışıyoruz..ddigim gibi benimde biraz toyluguma ve stresli donemlerime denk geldi su an okul ile alakalı poblemimiz yok çok şükür.. okul değiştirdik o detayları benimde yaptığım hatalar olduğunu belirtmek açısından söyledim ama su an öyle değiliz sadece erteleme huyumuz var ben ödevini yap derim onun dfter kitap alması 2 saati bulur böyle yaniBence çocuk bunalmış,sıkılmış rahatlaması lazım.Maddi imkanınız varsa kısa tatillere çıkın h.sonu falan,anne babayla vakit geçirsin eğlenin,gülün tekrar eski mutlu günleri yaşatın sarılın sımsıkı,komiklikler yapın ne biliyim.Okul içinde 15 sayfa ödev verdi diye 7 -8 yaşındaki çocuk sıkılmaz.Benim de seneye gidecek çocuklarım .Akıllı çocuklar ve kalem tutmayı çok güzel öğrendiler .Eğer yaptığı ödev 2 -3 sayfada ödevi güzel yapmışsa bence o çocuk o dersi yapmıştır.Bizim zamanımızda hiç 15 sayfa ödev yaptığımı hatırlamam,ben niye bunaltıyım ki öğretmen veriyor çünkü yapamayanların eli alışsın diye...Çocuk beceri sahibiyse 15 sayfa bence dayatmak okuldan soğutur isterse sıfır versin öğretmen ,hiç umrumda değil benim çocuğum yapabiliyorsa gerisi boş...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?