O kadar katılıyorum ki .. aynı anne babadan olmak sizi kardeş yapmaz yazmıştınız. Hele abla olmak hoc yapmaz . Benimde bir erkek kardeşim var ben gerekirse babamla ilişkimi keser kardeşimin yanında olurdum . Bambaşka bir ülkede yapayalnız kalmış çocuk. Sırf onlara göre "başarısız " diye ... Düşünemiyorum ne zor günlerdir.
Çok incindim bu konuda, şimdi iyi bir yerde olsa bile eminim yaraları hep bir yerlerde tazedir . Hiç kapanmaz ki .
[/QUOTE
Ben o kardeşle benzer bir durum yaşadığım için onu anlayabiliyorum ki benimki o kadar ağır değildi tamamen hayatından çıkarmak gibi bir durum yoktu. Sadece zor bir dönemimde bana sırt çevirdi kardeşim. Benim sanki dünyan başıma yıkıldı. O çocuğu düşünemiyorum bile.
Birde arkadaşın yazdıklarından anladığım kadarıyla bir pişmanlığıda yok şartlar buydu ne yapabilirim elimden gelmiyordu. Teyzemde araya girmeseydi bunlar olmazdı havasında. Tüm sorumluğu ailesine atıyor. Yani zaten bu tavırla o çocukla görüşseniz ya kavga edersiniz Ya da evliliğinde nur topu gibi bir aile krizi yaşatırsınız.Kardeş olmak abla olmak sahip çıkmaktır. Zor zamanında yanında olmaktır. İnsanlar çocuğuna neden kardeş yapar ; Çocukları yalnız kalmasın, hayatlarında sırtını dayayabileceği hayatla mücadelelerinde destek olabilecek bir canı olsun diye . Siz zaten en ablalık yapmanız gereken zamanda kendi menfaatleriniz zedelenmesin ailenizle aranız açılmasın diye arkanızı dönmüş çocuğu hayatta tek başına bırakmışsınız zaten. Aradan 8 yıl geçip adam hayatındaki tüm zorluklardan kurtulmuşken yıllarca umursamadığınız kardeşinize et tırnaktan ayrılmaz görüşmek istiyorum demek bana sahte geliyor.